Μυθικά πλάσματα φύλακες των θησαυρών

Ας δούμε μερικά πλάσματα, τα οποία λέγεται ότι ήταν φύλακες μεγάλων θησαυρών στην αρχαιότητα αλλά και τι πιστεύεται σήμερα.



Γάτα
Η γάτα είναι ένα πανέμορφο πλάσμα και μας είναι γνωστή από την αρχαιότητα. Οι Αιγύπτιοι την λάτρευαν σαν θεά και μάλιστα τιμωρούσαν όποιον της έκανε κακό. Οι Τούρκοι λένε ότι δημιουργήθηκε μέσα στην Κιβωτό του Νώε από το φτάρνισμα του λιονταριού. Σύμφωνα με την Χριστιανική παράδοση ο Νώε για να μη χαλάσει το ξύλο της Κιβωτού, μιας και ακόνιζε σε αυτό τα νύχια της, την έδεσε στο κατάστρωμα και εξαιτίας αυτού του γεγονότος, της δημιουργήθηκε η αντιπάθεια για το νερό. Κατά το μεσαίωνα οι χριστιανοί πίστευαν ότι η γάτα ήταν πλάσμα του σατανά και ότι οι μάγισσες έπαιρναν τη μορφή της. Έτσι τις βασάνιζαν και τις έκαιγαν ζωντανές. Στην Σαβοΐα υπάρχει το κάστρο του Φετέρν (Feterne), τα ερείπια του οποίου υπάρχουν μέχρι σήμερα. Το κάστρο αυτό λένε ότι χτίστηκε από νεράιδες μέσα σε ένα βράδυ και ότι το κατοικούσαν τεράστιοι γάτοι. Κάτω από το κάστρο λένε ότι υπάρχουν σήραγγες που οδηγούν σε υπόγεια δωμάτια και σπηλιές. Στους χώρους αυτούς έκρυβαν οι νεράιδες τους θησαυρούς τους, φύλακες των οποίων ήταν οι γάτες. Επίσης σε κάποιες περιοχές της Γαλλίας πιστεύουν στην ύπαρξη ενός δαίμονα που ονομάζεται Ματαγότης. Έχει μορφή άγριου γάτου και μπορεί να αιχμαλωτιστεί μόνο σε τετραπλό σταυροδρόμι, αφού πρώτα του βάλλει αυτός που θέλει να τον πιάσει μια κότα για δόλωμα. Μόλις τον αιχμαλωτίσει μπορεί να τον πάρει στο σπίτι του. Αν του φερθεί καλά θα κερδίσει πολλά πλούτη, σε άλλη περίπτωση θα τον βρουν πολλά δεινά.

Σε διάφορους λαούς συνηθιζόταν η θυσία μιας μαύρης κότας, για να μπορέσουν να εξευμενίσουν το στοιχειό και να μπορέσουν να πάρουν τον θησαυρό. Στην Γερμανία η παράδοση ήθελε την θυσία ενός μαύρου τράγου ο οποίος δεν έπρεπε να έχει επάνω του ούτε μια άσπρη τρίχα, ή την θυσία μιας μαύρης κότας που να μην έχει επάνω της ούτε ένα άσπρο πούπουλο, ή ενός άσπρου πετεινού που να μην έχει επάνω του ούτε ένα μαύρο πούπουλο. Στην Ιταλική παράδοση τον θησαυρό θα έπαιρνε όποιος θυσίαζε, στο σημείο που ήταν κρυμμένος, ταυτόχρονα ένα μωρό παιδί και έναν μαύρο γάτο. Όλα τα παραπάνω έπρεπε να γίνουν σε συνδυασμό με ειδικές επικλήσεις από μαγικά βιβλία.


Δράκος

Η μυθολογία λέει ότι το πλάσμα αυτό κατοικούσε στη Μεσοποταμία από το 3000 π.Χ. Σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση ο πρώτος δράκος ήταν το φίδι του παραδείσου, το οποίο παρουσιάζεται εικονογραφικά με φτερά, κέρατα και πόδια. Το πλάσμα αυτό αναφέρεται στις μυθολογίας όλων των λαών. Η παράδοση θέλει να φέρει πάντοτε μαζί του έναν πολύτιμο λίθο και να είναι φύλακας των θησαυρών. Γνωστός από την ελληνική μυθολογία είναι ο δράκοντας Λάδων - φύλακας στον κήπο των εσπερίδων, ο οποίος φιλούσε τα χρυσά μήλα των εσπερίδων που είχε δώσει η Γαία στην Ήρα. Είχε 100 κεφάλια και το σκότωσε ο Ηρακλής. Τα μήλα αυτά τα θεωρούσαν φρούτα της αθανασίας. Εκτός από φύλακας θησαυρών θεωρείται ότι επιβλέπει τις φλέβες των μετάλλων καθώς και τα υπόγεια ύδατα. Γενικά ο δράκος συμβολίζει όλες αυτές τις δυσκολίες που πρέπει να υπερνικηθούν ώστε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, που για την περίπτωση των θησαυροκυνηγών είναι ο πολυπόθητος θησαυρός.


Κατσίκα

Γνωστή είναι από την ελληνική μυθολογία η κατσίκα Αμάλθεια, που έτρεφε με το γάλα της τον μικρό Δια στα όρη της Ίδης, στην Κρήτη. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, η αμάλθεια ήταν νύμφη που ανάθρεψε τον Δία ταΐζοντας τον γάλα από το κέρατο μιας γίδας. Ο Δίας σπάζει το κέρατο και το χαρίζει στη νύμφη Αμάλθεια, προικίζοντας το με θαυματουργές ιδιότητες: του δίνει τη δύναμη να προσφέρει στον κάτοχό του οτιδήποτε επιθυμήσει. Έτσι, το κέρας της Αμάλθειας συμβολίζει την αφθονία, τον πλούτο και, γενικά, κάθε αγαθό. Σύμφωνα με την παράδοση, η αμάλθεια ήταν ένα τέρας φρικτό στην όψη και για τον λόγο αυτό οι Τιτάνες ζήτησαν να μη φύγει ποτέ από την σπηλιά της. Όταν πέθανε, το τομάρι της χρησιμοποιήθηκε σαν ασπίδα, πάνω στην οποία η Αθήνα τοποθέτησε το κεφάλι της μέδουσας. Έτσι στην Ευρώπη του μεσαίωνα πίστευαν ότι η κατσίκα, σαν απόγονος της Αμάλθειας, είναι ένα τέρας το οποίο συντροφεύει τις μάγισσες.

Σε διάφορα μέρη του κόσμου πιστεύουν στην ύπαρξη μιας χρυσής κατσίκας που κατοικεί σε ερείπια ρωμαϊκών τάφων και μνημείων καθώς και κάστρων, φυλάει όλους τους υπόγειους θησαυρούς και για να μπορέσει κανείς να τους πάρει θα πρέπει να περιμένει να ανοίξει πρώτα η μυστική πύλη. Αυτό συμβαίνει μόνο κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας, την στιγμή της ανύψωσης. Η κατσίκα είναι το θηλυκό του τράγου, γνωστές είναι έξαλλου στη χώρα μας οι παραδόσεις που θέλουν δαίμονες με μορφή τράγου, να εμφανίζονται σε μέρη όπου υπάρχουν στοιχειωμένοι θησαυροί.

Μια παράδοση της Ιρλανδίας μιλάει για κάποια πλάσματα που ονομάζονται Λέπρεκονς (leprechauns) και θεωρούνται φύλακες αρχαίων θησαυρών. Η παράδοση λέει ότι τους έθαβαν κάτω από πήλινα αγγεία. Τα πλάσματα αυτά κουβαλούσαν δύο δερμάτινα πουγκιά. Στο πρώτο πουγκί μετέφεραν ένα νόμισμα με μαγικές ιδιότητες με το οποίο πλήρωναν τις αγορές τους και όταν απομακρύνονταν το νόμισμα αυτό μεταφερόταν μαγικά και πάλι μέσα στο πουγκί. Στο δεύτερο πουγκί είχαν ένα χρυσό νόμισμα το οποίο είχαν για να δωροδοκούν τους ανθρώπους και όταν έφευγαν αυτό γινόταν στάχτη ή φύλα. Τα πλάσματα αυτά είναι τα ανάλογα των καλικάντζαρων της Ελληνικής παράδοσης, εμφανίζονται μόνο τα Χριστούγεννα και αν κάποιος άνθρωπος τα αιχμαλώτιζε του έδιναν πολλά πλούτη για να τα απελευθερώσει.

Οι Σλάβοι, αλλά και οι Έλληνες, πίστευαν ότι κάποιους κρυμμένους θησαυρούς τους φυλάνε στοιχειά τα οποία μόλις πάει κάποιος να πάρει τον θησαυρό μεταμορφώνονται σε φίδια και τρώνε τον δύστυχο θησαυροκυνηγό. Επίσης σε παραδόσεις Γερμανικές, Σικελικές αλλά και Αραβικές αναφέρονται φίδια καθώς και δράκοι που φρουρούν τους θησαυρούς.

Άλλοι φρουροί κρυμμένων θησαυρών είναι διάφοροι δαίμονες. Αναφέρονται σε παραδόσεις όχι μόνο Ελληνικές, αλλά και περσικές και Αραβικές. Στο Μαρόκο τους κρυμμένους θησαυρούς φύλαγαν Τζίνια τα οποία επέτρεπαν μόνο σε όσους τα ξόρκιζαν με το κοράνι να τους πάρουν.

Σε Κυπριακές και Παλαιστινιακές παραδόσεις αναφέρονται Πύλες που οδηγούν σε θησαυρούς που φυλάσσονται από δαίμονες. Όποιος παραβιάζει μια τέτοια πύλη συνήθως φυλακίζεται μέσα ή γίνεται στάχτη.

Τέλος σε παραδόσεις διαφόρων λαών, Ελληνικές, Γερμανικές, Αλβανικές, Εβραϊκές, αναφέρεται ότι οι φύλακες του θησαυρού τον έβγαζαν έξω μια φορά τον χρόνο για να λιαστή και να στεγνώσει ή για να τον «βοσκήσουν» και όποιος βρισκόταν μπροστά και κατάφερνε να ρίξει επάνω στον θησαυρό ένα ρούχο του, τα χρήματα που κάλυπτε το ρούχο παρέμεναν στην επιφάνεια και μπορούσε να τα πάρει.