Πως να το κάνουμε βρε παιδί μου, αν φορέσεις, ματώσεις και τιμήσεις τη φανέλα ενός συλλόγου, είσαι ένας από αυτούς. Από αυτούς που είναι στην κερκίδα και φωνάζουν από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, από αυτούς που κρατούν την ομάδα όρθια στα δύσκολα, από αυτούς που κάνουν σύνθημα το όνομά σου.
Οπαδοί και φίλαθλοι, χειρότερα κι από την αποφράδα ήττα, απεχθάνονται τους προδότες. Τους παίκτες που ξεχνούν ως δια μαγείας την αγάπη του κόσμου για να μεταπηδήσουν στο στρατόπεδο του "αιώνιου εχθρού" χάρη στις φιλοδοξίες τους, τα λεφτά, τους μάναντζερ, ετσέτερα ετσέτερα...Κι επειδή το δείγμα των... Εφιαλτών στο χώρο του ποδοσφαίρου είναι πράγματι χαοτικό, εμείς διαλέγουμε μια πεντάδα που αν μη τι άλλο ξέρει να διχάζει...
Ο Αργεντινός επιθετικός αποφάσισε το καλοκαίρι του 2009 να αποχωρήσει από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ καθώς οι σχέσεις του με τη διοίκηση και τον Άλεξ Φέργκιουσον ήταν σε οριακό σημείο. Η ομάδα όμως που συνέχισε την καριέρα του έκανε τους φιλάθλους των "Κόκκινων Διαβόλων" να αφρίσουν από θυμό. Ο Τέβες μεταπήδησε λοιπόν στη μισητή συμπολίτισσα Σίτι γινόμενος ταυτόχρονα persona non grata στην κόκκινη πλευρά του Μάντσεστερ. Κανείς δεν ξέρει αν ο Καρλίτο θα συνεχίσει και φέτος να παίζει ποδόσφαιρο σε μια ομάδα που πιθανόν ποτέ δεν ήθελε να πάει, αφού η μεταγραφή του είχε έντονη την ανάμειξη του περιβόητου μάνατζερ του, Κία Τζουραμπσιάν. Η πρόσφατη συμπεριφορά του αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Για να καταλάβουμε τη διαφορά των εποχών, αξίζει να σκεφτεί κανείς πως θυμούνται οι φίλοι της Γιουνάιτεντ τον Ντένις Λόου, και πως θα θυμούνται τον Κάρλος Τέβες...
Το παιδί θαύμα που εντυπωσίασε με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα τη μοναδική χρονιά που αγωνίστηκε στον καταλανικό σύλλογο (1996-97), έμελλε να μπει κι αυτός στο μαύρο κατάλογο των el clasico προδοτών. Το καλοκαίρι του 2002, η Ρεάλ Μαδρίτης αποφασίζει να επενδύσει στο αστείρευτο ταλέντο του Ρονάλντο που μόλις πριν λίγο καιρό είχε επιστρέψει από τραυματισμό και είχε οδηγήσει την Βραζιλία στην 5η κούπα Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στη "Βασίλισσα" το "φαινόμενο" έμεινε 4μιση χρόνια, με τα 3 πρώτα να είναι ιδιαιτέρως παραγωγικά αλλά κάπου εκεί χάλασε η μαγιά, και ο ερχομός του Φάμπιο Καπέλο τα κάνε χειρότερα. Ο "χοντρός"(κατά τον Δον Φάμπιο) δεν άντεξε τον πόλεμο νεύρων του Ιταλού τεχνικού και πήρε τελικώς μεταγραφή τον Γενάρη του 2007 στη Μίλαν, γινόμενος για δεύτερη φορά στην καριέρα του προδότης, αφού προηγουμένως είχε φορέσει και τιμήσει τα χρώματα της Ίντερ για πέντε ολόκληρα χρόνια.
Ιδιαίτερη περίπτωση προδότη. Ο χαρισματικός Γιόχαν Κρόιφ, ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής του ευρωπαϊκού φουτμπόλ ανδρώθηκε και καταξιώθηκε με τη φανέλα του Άγιαξ, αλλά το τέλος της καριέρας του το σημάδεψε η παρουσία του στην αιώνια αντίπαλο του "Αίαντα", Φέγενορντ. Το 1981 ο Κρόιφ επέστρεψε στον Άγιαξ όντας 34 ετών για να κολλήσει τα τελευταία ένσημα. Ωστόσο δύο χρόνια μετά, η διοίκηση του Ολλανδικού συλλόγου δεν του πρότεινε νέο συμβόλαιο και ο ιδιόρρυθμος Κρόιφ αποφάσισε να πάει στη Φέγενορντ και να κλείσει εκεί την ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία. Η πλάκα είναι ότι οδήγησε την ομάδα του Ρότερνταμ στο πρώτο της νταμπλ μετά από 15 χρόνια και ο ίδιος ανακηρύχθηκε παίκτης της χρονιάς. Φυσικά, η ανυπολόγιστη προσφορά του στον Άγιαξ και η επιβλητική του παρουσία δεν αφήνουν περιθώρια για να στιγματιστεί στις συνειδήσεις των φίλων του "Αίαντα" ως προδότης, όμως την παρασπονδία του την έκανε...
Δε με θέλετε μία, εγώ δε θα σας θέλω δέκα! Θα μπορούσε να είναι κάλλιστα τίτλος του στόρι της μεταγραφής Λουίς Ενρίκε από τη Ρεάλ Μαδρίτης στη Μπαρτσελόνα. Ο γεννημένος στο Χιχόν πολυθεσίτης ποδοσφαιριστής φορούσε για μια πενταετία τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά το καλοκαίρι του '96 η ισπανική ομάδα τον ειδοποίησε να ετοιμαστεί για... μετακόμιση. Οι "μπλαουγκράνα" κινήθηκαν άμεσα για την απόκτησή του και ο ίδιος ο Λουίς Ενρίκε, αφού κατάφερε να κερδίσει τους φίλους της Μπάρτσα, φρόντισε να γίνει παίκτης-σύμβολο στη σύγχρονη ιστορία των Καταλανών. Παράλληλα με τις εμφανίσεις του στα ματς κόντρα στη "Βασίλισσα", απαντούσε κάθε φορά σε αυτούς που τον άφησαν να φύγει. Ο Λάουντρουπ δεν έπιασε στη Ρεάλ, ο Σούστερ τα ίδια, ο Σαβιόλα ούτε συζήτηση, ο Ετό δεν έπαιξε καν και ο Λουίς Ενρίκε είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση "el clasico" προδοσίας, μετά βεβαίως τον Λουίς Φίγκο.
Ο άνθρωπος που κατόρθωσε να γίνει ανεπιθύμητος σε μια ολόκληρη πόλη και να αναζωπυρώσει το μίσος δύο προαιώνιων αντιπάλων σε δυσθεώρητα επίπεδα. Αυτά κατάφερε ο Μο Τζόνστον όταν επέστρεψε στη Σκοτία μετά το διετές πέρασμα του στη Ναντ. Ο Τζόνστον ήταν παίκτης της Σέλτικ για τρία χρόνια, πριν φύγει για τη Γαλλία, και το 1989 η επιστροφή του στους "Bhoys" έμοιαζε σίγουρη. Ο ίδιος δήλωνε σε συνέντευξη τύπου στο "Πάρκχεντ": "Δεν ήθελα ποτέ να φύγω από τη Σέλτικ και δε σκοπεύω να το κάνω τώρα. Ποτέ δεν ήθελα να παίξω σε άλλο κλαμπ και δεν υπάρχει άλλη ομάδα στη Βρετανία που να θέλω να αγωνιστώ, πλην της Σέλτικ". Λίγες μέρες μετά, ο Σκοτσέζος επιθετικός υπέγραφε στους Ρέιντερς. Το τι έγινε μετά εντάσσεται στο βιβλίο 'Ιστορίες ποδοσφαιρικής τρέλας". Οι οπαδοί της Σέλτικ τον θεώρησαν το μεγαλύτερο προδότη στην ιστορία του συλλόγου και εκείνοι των "τζερς" ούτε που ήθελαν να τον βλέπουν στα μάτια τους μετά τις δηλώσεις που είχε κάνει και το "πράσινο" παρελθόν του. Εκατοντάδες φίλοι των "Διαμαρτυρόμενων" έκαιγαν κασκόλ και τα διαρκείας τους έξω από το "Άιμπροξ", ο ποδοσφαιριστής δεχόταν απειλές κατά της ζωής του και χούλιγκανς την πέσανε στην οικογένειά του. Ο Τζόνστον έκανε ό,τι μπορούσε για να γίνει αρεστός στους οπαδούς των Ρέιντζερς αλλά ούτε όταν έφτυσε το σήμα της Σέλτικ κατάφερε να ανατρέψει την κατάσταση. Έφυγε μετά από δύο χρόνια, ξέροντας πως σε καμιά πλευρά της Γλασκώβης δεν ήταν επιθυμητός. Αντιθέτως, όλοι τον μισούσαν.
πηγή: sport24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου