Υπάρχει μια γωνιά στον πλανήτη μας -έκτασης 5.000 τετ. χλμ- στη Νότιο
Αμερική, που μόλις πέσει ο ήλιος, το σκοτάδι δεν διαρκεί πολύ, όχι γιατί
είναι στη ζώνη του λυκόφωτος αλλά ούτε γιατί φωτίζεται από τα πολλά
φώτα της πόλης.
Στο Δέλτα του ποταμού Catatumbo στη Βενεζουέλα, ο νυχτερινός ουρανός φωτίζεται μέχρι και 260 μέρες το χρόνο, όπως λένε κάποιοι -300, αναφέρει ο Alan Highton, ο "άνθρωπος των κεραυνών" όπως είναι το παρατσούκλι του, ένας φωτογράφος που ειδικεύεται στη λήψη φωτογραφιών καταιγίδων- και μέχρι και δέκα ώρες. Κάθε ώρα παράγονται σχεδόν 300 κεραυνοί. Και όλα αυτά στην ίδια περιοχή.
Κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί συμβαίνει αυτό το φαινόμενο στο Catatumbo. Μια θεωρία είναι ότι συμβαίνει λόγω του τείχους των βουνών που περιβάλλουν την περιοχή. Άλλοι λένε πως ευθύνονται οι θερμοί άνεμοι της Καραϊβικής που χύνονται στο δοχείο που δημιουργείται από τις κορυφές, γνωστή ως λεκάνη του Μαρακαΐμπο, και συναντούν τους πιο ψυχρούς ανέμους που έρχονται από τις Άνδεις.
Ο Highton αναφέρει ότι «υπάρχει ένα σημείο, 20 χιλιόμετρα βόρεια της Ologa, το οποίο δέχεται πάνω από 200 αστραπές ανά τετ. χιλιόμετρο ανά έτος, ξεπερνώντας κατά πολύ το Κογκό στην Αφρική, το σημείο που δεχόταν μέχρι και 157 αστραπές ανά τετ. χιλιόμετρο ανά έτος."
Το φαινόμενο δεν είναι κάτι που έγινε γνωστό τα τελευταία χρόνια. Είναι γνωστό εδώ και αιώνες, ενώ η πρώτη γραπτή αναφορά εμφανίζεται στο έργο του Ισπανού συγγραφέα Lope de Vega το 1597, στο ποίημα του "La Dragontea".
Το φαινόμενο πρόσφατα απασχόλησε τα διεθνή ΜΜΕ επειδή τον Ιανουάριο του 2010, σταμάτησε για πρώτη φορά στην ιστορία. Ο Ángel Muñoz, ένας επιστήμονας ο οποίος ηγείται μιας ομάδας μελέτης του φαινομένου, λέει ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να υποχωρούν οι κεραυνοί κατά τη διάρκεια του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου, όταν υπάρχει λιγότερη βροχόπτωση. Επίσης, επισημαίνει ότι οι καταιγίδες έχουν αυξηθεί, κυρίως τα τελευταία δέκα χρόνια. Αν και ο Muñoz δεν μπορεί να το πει με σιγουριά, υποψιάζεται ότι αυτή η αύξηση είναι αποτέλεσμα από την γεώτρηση πετρελαίου στη λίμνη, η οποία απελευθερώνει περισσότερο μεθάνιο στην ατμόσφαιρα.
φωτογραφίες: Alan Highton
Κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί συμβαίνει αυτό το φαινόμενο στο Catatumbo. Μια θεωρία είναι ότι συμβαίνει λόγω του τείχους των βουνών που περιβάλλουν την περιοχή. Άλλοι λένε πως ευθύνονται οι θερμοί άνεμοι της Καραϊβικής που χύνονται στο δοχείο που δημιουργείται από τις κορυφές, γνωστή ως λεκάνη του Μαρακαΐμπο, και συναντούν τους πιο ψυχρούς ανέμους που έρχονται από τις Άνδεις.
Ο Highton αναφέρει ότι «υπάρχει ένα σημείο, 20 χιλιόμετρα βόρεια της Ologa, το οποίο δέχεται πάνω από 200 αστραπές ανά τετ. χιλιόμετρο ανά έτος, ξεπερνώντας κατά πολύ το Κογκό στην Αφρική, το σημείο που δεχόταν μέχρι και 157 αστραπές ανά τετ. χιλιόμετρο ανά έτος."
Το φαινόμενο δεν είναι κάτι που έγινε γνωστό τα τελευταία χρόνια. Είναι γνωστό εδώ και αιώνες, ενώ η πρώτη γραπτή αναφορά εμφανίζεται στο έργο του Ισπανού συγγραφέα Lope de Vega το 1597, στο ποίημα του "La Dragontea".
Το φαινόμενο πρόσφατα απασχόλησε τα διεθνή ΜΜΕ επειδή τον Ιανουάριο του 2010, σταμάτησε για πρώτη φορά στην ιστορία. Ο Ángel Muñoz, ένας επιστήμονας ο οποίος ηγείται μιας ομάδας μελέτης του φαινομένου, λέει ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να υποχωρούν οι κεραυνοί κατά τη διάρκεια του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου, όταν υπάρχει λιγότερη βροχόπτωση. Επίσης, επισημαίνει ότι οι καταιγίδες έχουν αυξηθεί, κυρίως τα τελευταία δέκα χρόνια. Αν και ο Muñoz δεν μπορεί να το πει με σιγουριά, υποψιάζεται ότι αυτή η αύξηση είναι αποτέλεσμα από την γεώτρηση πετρελαίου στη λίμνη, η οποία απελευθερώνει περισσότερο μεθάνιο στην ατμόσφαιρα.
φωτογραφίες: Alan Highton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου