Το καλοκαίρι του 1944 ήταν γεμάτο ελπίδες αλλά και ραγισμένες καρδιές σε όλη την Ευρώπη. Μέχρι τον Αύγουστο, οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι προωθούνταν προς τη Γερμανία. Η Βαρσοβία ήταν στα πρόθυρα της αιματηρής εξέγερσης της. Και στην καρδιά του Άμστερνταμ, σε ελάχιστη απόσταση από ένα πολυσύχναστο δρόμο, η Άννα Φρανκ ήταν κρυμμένη με τους γονείς της, Όττο και Έντιθ, την αδελφής της Μαργκότ, την οικογένεια Van Pels (Hermann, Auguste και το γιο Peter) και τον Fritz Pfeffer, περιμένοντας να τελειώσει ο πόλεμος. Κρυμμένοι εκεί, για δύο χρόνια, είχαν αντέξει τους βομβαρδισμούς, την πείνα, δύο απόπειρες διάρρηξης και τις συλλήψεις των βοηθών τους. Ήταν χλωμοί και υποσιτισμένοι από την ανήλιαγη ζωή, αλλά ήταν ζωντανοί.
Η Άννα, 15 ετών και χρονικογράφος του σπιτιού, είχε μεγαλώσει πολύ από τον καιρό που έφυγε από αυτό που ονόμαζε Het Achterhuis (το σπίτι πίσω). Στο κρησφύγετο, μελέτησε, διαπληκτίστηκε με τη μητέρα της, είχε το πρώτο της φιλί και παρακολουθούσε μια τεράστια καστανιά στο πίσω μέρος του σπιτιού να ανθίζει, να "πεθαίνει" και να ανθίζει ξανά.
Και τότε, στις 4 Αυγούστου του 1944, τα πάντα άλλαξαν.
4 Αυγούστου 1944 (όλες οι ώρες είναι κατά προσέγγιση)
8 π.μ.: Η Miep Gies ανεβαίνει να πάρει τη λίστα με τα ψώνια. Η Άννα την χαιρετά χαρωπά και την ρωτά αν υπάρχει κανένα νέο.
Πριν τις 11 π.μ.: Κάποιος τηλεφωνεί ανώνυμα στην Sicherheitsdienst (SD) του Άμστερνταμ, ισχυριζόμενος ότι υπάρχουν κρυμμένοι Εβραίοι στην 263 Prinsengracht.
11 π.μ.: Ένας άνδρας με πολιτικά, μπαίνει στο γραφείο και σημαδεύει με περίστροφο την Miep, την Bep Voskuijl και τον Johannes Kleiman, οι οποίοι εργάζονται. Αστυνομικοί με ολλανδικά ρούχα και ένας ένστολος Γερμανός αξιωματικός φθάνουν περίπου την ίδια ώρα και αναγκάζουν τον Victor Kugler να τους ξεναγήσει στο κτίριο.
11:15 π.μ.: Ο σύζυγος της Miep, Jan, φτάνει για να πάρει το γεύμα του. Η Miep του δίνει το γεύμα, μερικά χρήματα και πολλές παράνομες κάρτες σίτισης και του λέει ότι συμβαίνει. Φεύγει γρήγορα.
11:30 π.μ.: Ο Kleiman δίνει στην Bep το πορτοφόλι του και της λέει να πάει στο φαρμακείο που βρισκόταν ένα δρόμο πιο πάνω, να καλέσει τη γυναίκα του, να της τα νέα και να εξαφανιστεί.
1:00 μ.μ.: Λένε στον Kleiman να δώσει τα κλειδιά του γραφείου στην Miep. Εκείνος της λέει να μείνει αμέτοχη, εκείνη αρνείται, αλλά ακολουθεί τις οδηγίες του για να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί.
1:15 μ.μ.: Ένας Ολλανδός αστυνομικός μπαίνει στο γραφείο της Miep και ζητάει να σταλεί ένα αυτοκίνητο. Ο Γερμανός αξιωματικός, Karl Silberbauer, μπαίνει στο γραφείο και η Miep συνειδητοποιεί ότι έχει βιεννέζικη προφορά (η καταγωγή της είναι από τη Βιέννη). Την αντιμετωπίζει και αυτή παραμένει ήρεμη μέχρι που απειλεί τον σύζυγό της, τον οποίο εκείνη υπερασπίζεται.
1:30 μ.μ.: Miep ακούει τον ήχο των Φρανκ, Van Pelses και Pfeffer να κατεβαίνουν τη σκάλα. "Θα μπορούσα να πω από τα βήματά τους ότι κατέβαιναν σαν χτυπημένα σκυλιά", γράφει. Την ίδια ώρα, ο Jan βρίσκεται απέναντι από το κανάλι στο γραφείο μαζί με τον αδερφό του Kleiman. Μαζί, βλέπουν τους φίλους τους να μπαίνουν σε ένα πράσινο φορτηγό. Ο καθένας μεταφέρει ένα μικρό δέμα. Αν και το όχημα περνάει από μπροστά τους, ο Jan δεν βλέπει τα πρόσωπα τους. Οι Φρανκ μεταφέρονται στην έδρα της SD, μαζί με τους άνδρες προστάτες τους.
5:00 μ.μ.: Η Bep και ο Jan επιστρέφουν στο γραφείο. Μαζί με τη Miep, πηγαίνουν στην κρυψώνα, η οποία έχει λεηλατηθεί και επικρατεί χάος. Η Miep παρατηρεί ότι το ημερολόγιο της Άννα βρίσκεται σκορπισμένο στο πάτωμα του υπνοδωματίου των γονιών της. Το παίρνει, μαζί με ένα σάλι της Άννα και μια πούδρα της κα Φρανκ.
Αν και οι Kleiman και Kugler απελευθερώθηκαν ή δραπέτευσαν από τη φυλακή, οι Φρανκ, Van Pelses και Pfeffer δεν ήταν τόσο τυχεροί. Αν και οι Miep και Jan παρακάλεσαν για την ελευθερία τους, τελικά μεταφέρθηκαν στο Westerbork και από εκεί στο Άουσβιτς πριν εγκαταλείψουν τις Κάτω Χώρες κατά τη διάρκεια του πολέμου. Πεινασμένη, η Άννα πέθανε το Μάρτιο του 1945 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν στη Γερμανία. Ο πατέρας της, Όττο, ήταν ο μόνος επιζών από την οικογένεια.
Χιλιάδες Ολλανδοί πολίτες έκαναν μικρές πράξεις αντίστασης κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως να κρύβουν Εβραίους ή να φωτογραφίζουν παράνομα για να τεκμηριώσουν τον τρόμο που έβλεπαν από τα παράθυρά τους. Η σύλληψη της Άννα θα μπορούσε να έμοιαζε κάπως έτσι -αν και υπήρχε μόνο ένας ένοπλος αξιωματικός στη δική της (φωτογραφίες πιο πάνω).
Το ότι δεν υπάρχουν φωτογραφίες από εκείνη την ημέρα του Αυγούστου μπορεί να είναι θέμα τύχης ή φόβου. Ίσως κάποιος γείτονας να έχει απαθανατίσει το γεγονός, αλλά οι φωτογραφίες να χάθηκαν από τους βομβαρδισμούς ή να είναι ξεχασμένες σε κάποιο βιβλίο. Ίσως κάποια στιγμή βρεθεί κάποια φωτογραφία των Φρανκ, όπως έχει βρεθεί και αυτό το βίντεο με την Άννα ζωντανή (κάτω).
Ή ίσως η σύλληψη της Άννα Φρανκ να ήταν ακόμη μια razzia (επιδρομή) για τους κατοίκους του Άμστερνταμ.
από: mental floss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου