Ζώα-ήρωες που ταριχεύτηκαν μετά το θάνατό τους

Ο Χάτσικο στον σταθμό

Ζώα που υπηρέτησαν στον στρατό και στο πολεμικό μέτωπο, που έδειξαν ακλόνητη πίστη, που τα έκαναν εθνικούς ήρωες, ζώα που έδειξαν μοναδική γενναιότητα και θάρρος στη ζωή τους και διατηρήθηκαν μετά το θάνατό τους προς τιμή των αξιόλογων ιστοριών τους. Δείτε μερικά από τα πιο ηρωικά, ταριχευμένα ζώα από όλο τον κόσμο.

Δείτε ακόμη:
Το τελευταίο άλογο του Ναπολέοντα
Σκύλοι που υπηρέτησαν δίπλα-δίπλα με στρατιώτες στον πόλεμο
Γενναίες και χνουδωτές γάτες που υπηρέτησαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο
Wojtek, η αρκούδα που πολέμησε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
Η λυπητερή και τραγική ιστορία του ελέφαντα Jumbo

Λοχίας Stubby, Ουάσινγκτον, ΗΠΑ

Ο μοναδικός σκύλος που προήχθη ποτέ στο βαθμό του λοχία στον αμερικάνικο Στρατό ήταν ένα αδέσποτο που πήρε το όνομα του "Stubby" (κοντόχοντρος) για την κοντή ουρά του. Ο Stubby ήταν το πιο θαρραλέο σκυλί του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, αντιμετωπίζοντας 17 μεγάλες μάχες στο Δυτικό Μέτωπο κατά τη διάρκεια 18 μηνών στα χαρακώματα.

Μετά την εκπαίδευση του στις ΗΠΑ, έγινε μασκότ για τους στρατιώτες και μπήκε κρυφά σε ένα πλοίο. Όταν ανακαλύφθηκε, κέρδισε τον διοικητή όταν τον χαιρέτησε με το ένα του πόδι στο παράγγελμα "παρουσιάστε". Αποδείχτηκε αξιόπιστος στρατιώτης, αναζητώντας τους πληγωμένους στην ουδέτερη ζώνη, προειδοποιώντας για βόμβες που μπορούσε να ακούσει πρώτος και για βόμβες μουστάρδας πριν να είναι πολύ αργά (μια αίσθηση που απέκτησε από μια επίθεση με αυτό το αέριο που τον έστειλε στο νοσοκομείο). Προήχθη στο βαθμό του λοχία, όταν έπιασε ένα Γερμανό κατάσκοπο που κρυβόταν μέσα στα φυλλώματα κοντά στο στρατόπεδο του.

Όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ τον φόρτωσαν με μετάλλια, συνάντησε τον πρόεδρο των ΗΠΑ και στη συνέχεια τον έδωσαν στον κύριό του Robert Conroy στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Georgetown, όπου έγινε η μασκότ της Σχολής. Κατά τη διάρκεια του ημίχρονο στους ποδοσφαιρικούς αγώνες, έφερνε βόλτα στο γήπεδο για τις επευφημίες του πλήθους. Όταν πέθανε το 1926, τον ταρίχευσαν προς τιμή της γενναιότητάς του και πλέον εκτίθεται στην έκθεση "Price of Freedom: Americans at War" στο Μουσείο Σμιθσόνιαν.


Το περιστέρι Cher Ami, Ουάσινγκτον, ΗΠΑ

Το αμερικανικό τάγμα που είχε παγιδευτεί πίσω από τις εχθρικές γραμμές το 1918 δεχόταν θανάσιμα φίλια πυρά και έπρεπε απεγνωσμένα να στείλουν ένα μήνυμα ότι ήταν εκεί ζωντανοί. Είχαν ήδη στείλει δύο περιστέρια, τα οποία όμως σκοτώθηκαν, και τους είχε απομείνει μόνο ένα. Το όνομά του ήταν Cher Ami και του έβαλαν ένα μήνυμα σε μια κάψουλα στα πόδια του: "Είμαστε παράλληλα στο δρόμο 276,4. Το πυροβολικό μας ρίχνει κατευθείαν πάνω μας. Για το όνομα του Θεού, σταματήστε."

Ο Cher Ami ("αγαπητός φίλος" στα γαλλικά) σηκώθηκε στον αέρα, αλλά καταρρίφθηκε αμέσως. Ωστόσο, πέταξε και πάλι και αυτή τη φορά συνέχισε για 25 μίλια για τα επόμενα 65 λεπτά. Μια σφαίρα το βρήκε στο στήθος, ενώ μια άλλη σχεδόν του έκοψε το πόδι που είχε την κάψουλα, αλλά συνέχισε μέχρι που έφτασε, βουτηγμένο στο αίμα και τυφλό από το ένα μάτι, για να παραδώσει το μήνυμα που έσωσε τους στρατιώτες του 194 "Χαμένου Τάγματος".

Από το μέτωπο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, γύρισε πίσω στις ΗΠΑ ως ήρωας και έλαβε πολυάριθμα μετάλλια για την πράξη του. Ένα χρόνο αργότερα υπέκυψε στα τραύματά του, και ταριχεύτηκε προς τιμή της ανδρείας του. Το περιστέρι με το ένα πόδι είναι στο Μουσείο Σμιθσόνιαν στην ίδια έκθεση με τον λοχία Stubby.


Ο σκύλος του Αγ. Βερνάρδου Barry, Βέρνη, Ελβετία

Από τον 18ο αιώνα μέχρι τα τέλη του 19ου, έχει υπολογιστεί ότι τα σκυλιά διάσωσης έσωσαν πάνω από 2.000 άτομα στις Άλπεις. Το πιο διάσημο από αυτά ήταν ο Barry του Άγ. Βερνάρδου.

Το πλήρες όνομά του ήταν Barry der Menschenretter (Barry ο σωτήρας). Έζησε από το 1800 ως το 1814, σώζοντας 40 ανθρώπους. Ο Barry ήταν ένα από τα σκυλιά που ζούσαν στον Ξενώνα του Μεγάλου Αγ. Βερνάρδου και ήταν λίγο μικρότερος από τα αφράτα σκυλιά που ξέρουμε της ράτσας. Ωστόσο, αυτό δεν τον εμπόδισε από το να κάνει ηρωικές διασώσεις συμπεριλαμβανομένης, όπως λέει η ιστορία, ενός μικρού αγοριού που ήταν σε μια σπηλιά πάγου. Αφού του έγλειψε το δέρμα για να το ζεστάνει και να ξυπνήσει, ο Barry λέγεται ότι μετέφερε το αγόρι στην πλάτη του μέχρι ο μικρός να είναι ασφαλής.

Για τη σκληρή δουλειά του, ένας μοναχός κανόνισε ο Barry να ζήσει τη συνταξιοδότησή του με άνεση στη Βέρνη της Ελβετίας. Μετά το θάνατό του, το σώμα του ταριχεύτηκε και εκτίθεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της πόλης. Υπάρχει επίσης ένα μνημείο γι' αυτόν στο νεκροταφείο σκύλων λίγο έξω από το Παρίσι και στον Ξενώνα του Μεγάλη Αγ. Βερνάρδου, υπάρχει πάντα ένα σκυλί της ράτσας που ονομάζεται Barry για να συνεχίσει το καλό του όνομα.


Το άλογο Comanche, Lawrence, Κάνσας, ΗΠΑ

Στις 25 Ιουνίου του 1876, ο στρατηγός George Armstrong Custer ξεκίνησε μια μάχη που θα κατέληγε σε μια καταστροφή. Υπολογίζεται ότι περίπου 268 στρατιώτες των ΗΠΑ σκοτώθηκαν, ενώ το ίδιο συνέβη και με δεκάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά των Σιού, Τσεγιέν και Αράπαχο. Δύο ημέρες μετά την μάχη του Little Bighorn, ο στρατός των ΗΠΑ που συμμετείχε στις έρευνες στο πεδίο της μάχης βρήκε μόνο έναν ζωντανό από το μακελειό: ένα άλογο που ονομαζόταν Comanche (Κομάντσι).

Ο Comanche είχε ήδη αποδείξει τη γενναιότητά του σε προηγούμενες μάχες, έχοντας υποστεί διάφορα τραύματα στη στρατιωτική του καριέρα. Όταν τον βρήκαν μόλις και μετά βίας στεκόταν, έχοντας επτά πληγές από σφαίρα. Αλλά επέζησε και μάλιστα αρκετά καθώς πέθανε το 1891 στο Κάνσας, σε ηλικία 29 χρονών.

Όταν πέθανε, τον ταρίχευσαν ακριβώς στην ώρα για να εμφανιστεί στη Διεθνή Έκθεση του Σικάγο του 1893. Έπειτα επέστρεψε στο Κάνσας, όπου εκτίθεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Κάνσας.


Ο σκύλος Hachiko, Τόκιο, Ιαπωνία

Ο Hachiko ήταν ένας πιστός και υπομονετικός σκύλος που περίμενε τον ιδιοκτήτη του να επιστρέψει κάθε μέρα στο σταθμό Shibuya του Τόκιο. Μια μέρα, ο ιδιοκτήτης του δεν επέστρεψε, μιας και πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Αλλά ο σκύλος τον περίμενε να επιστρέψει κάθε μέρα επί εννέα χρόνια. Όσοι σύχναζαν στο σταθμό τον αγάπησαν και σιγουρεύτηκαν ότι θα τρεφόταν και θα τον πρόσεχαν. Ένα άγαλμα στήθηκε προς τιμήν του στο σταθμό ενώ ο σκύλος ζούσε ακόμα.

Μετά από χρόνια αναμονής, ο Hachiko πέθανε το 1934 από καρκίνο, και το σώμα του διατηρήθηκε και εκτίθεται στο Εθνικό Μουσείο Επιστημών της Ιαπωνίας. Στο σταθμό Shibuya υπάρχουν χάλκινο σημάδια εκεί που ήταν οι πατούσες του Hachiko ενώ περίμενε πιστά το τρένο.


Ο ιπποπόταμος Huberta, King William's Town, Νότια Αφρική

το γιατί ένας ιπποπόταμος άφησε την γούρνα του στην Ζουλουλάνδη της Νότιας Αφρικής και άρχισε να πηγαίνει νότια, είναι ένα μυστήριο, αλλά χωρίς κανένα λόγο, ο ιπποπόταμος συνέχισε να περπατάει για τρία χρόνια. Η Huberta, ο θηλυκός ιπποπόταμος, κάλυψε εκατοντάδες μίλια της χώρας και έγινε κάτι σαν σύμβολο του εθνικού φρονήματος και της ελπίδας κατά τη διάρκεια της ύφεση του 1930.

Κάποιοι πιστεύουν ότι έψαχνε για μια χαμένη αγάπη, άλλοι ότι ήθελε να ξεφύγει από τη βία, ενώ μερικοί σκέφτηκαν ότι μπορεί να έψαχνε να βρει εδάφη στα οποία κάποτε ζούσαν ιπποπόταμοι. Η φήμη της μεγάλωσε όταν διέσχισε τον ποταμό Umfolozi, πήγε για μια βουτιά στην παραλία του Ντούρμπαν (ή Ντέρμπαν, την δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Νοτίου Αφρικής) και έκανε ένα μπάνιο υπό το σεληνόφως στον κήπο ενός μοναστηριού. Κάποτε σταμάτησε μια ατμομηχανή καθώς κοιμόταν στις γραμμές (τελικά την αναγνώρισαν και απαλά των ώθησαν μακριά).

Σπάνια φωτογραφία της Huberta στη φύση

Λόγω της φήμης της, ονομάστηκε "Βασιλικό Παιχνίδι", το οποίο σήμαινε ότι προστατευόταν από το κυνήγι. Ωστόσο, το 1931, την σκότωσαν τέσσερις αγρότες κοντά στην King William's Town. Την δολοφονία ακολούθησε δημόσια κατακραυγή και στη δίκη που ακολούθησε, εμφανίστηκε το χτυπημένο από τη σφαίρα κρανίο της ως αποδεικτικά στοιχεία. Οι αγρότες καταδικάστηκαν σε πρόστιμο 25 λιρών ο καθένας και η Huberta εστάλη στο Λονδίνο για να ταριχευτεί. Πλέον βρίσκεται στο Μουσείο Amathole στην King William's Town.


Το ταχυδρομικό σκυλί Owney, Ουάσινγκτον, ΗΠΑ

Μια τεριέ που έκανε το ταχυδρομείο του Albany σπίτι του κατέληξε να ταξιδεύει τον κόσμο ως ένα από τα πιο διάσημα σκυλιά της εποχής του. Ο Owney το ταχυδρομικό σκυλί πιστεύεται ότι έχει επισκεφθεί 48 πολιτείες των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια των ταξιδιών της ταχυδρομικής υπηρεσίας των ΗΠΑ.

Όταν έφυγε από το Albany, του δόθηκε μια επίσημη σφραγίδα ταχυδρομείου για να τον αναγνωρίζουν ως ταχυδρομικό σκυλί, και όπου και αν πήγε δεχόταν σφραγίδες και μετάλλια. Τελικά ο διευθυντής των ταχυδρομείων του χάρισε ένα λουρί για να μεταφέρει τις σφραγίδες. Ταξίδεψε ακόμη και σε ατμόπλοια προς την Ασία και με τρένα στην Ευρώπη, ενώ πάντα συνόδευε τα γράμματα ως γούρι και αγαπημένος σύντροφος. Όπως ανέφερε η εφημερίδα Washington Post το 1895: "Ο Owney εξοικονόμησε περίπου 100.000 υπάλλήλους των ταχυδρομείων των ΗΠΑ σε όλο το μήκος και το πλάτος της γης."

Τα 372 μετάλλια του φυλάσσονται σήμερα στο Εθνικό Μουσείο Ταχυδρομίων Σμιθόσιαν, μαζί με τον Owney. Πέθανε το 1897 όταν πυροβολήθηκε μυστηριωδώς στο Τολέδο. Οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι συνέβαλαν οικονομικά για να τον ταριχεύσουν ως μασκότ της ταχυδρομικής υπηρεσία των ΗΠΑ.


Τα σκυλιά του διαστήματος Belka και Strelka, Μόσχα, Ρωσία

Πριν ο Γιούρι Γκαγκάριν γίνει ο πρώτος άνθρωπος στο διάστημα, πολλά ζώα έδωσαν τη ζωή τους για την επιστήμη στις σκληρές και αγχωτικές δοκιμές των διαστημικών πτήσεων. Τα πρώτα πλάσματα που επιβίωσαν την 24ωρη δοκιμασία να μπουν σε τροχιά γύρω από τη γη σε ένα διαστημόπλοιο ήταν δύο σκυλιά, η Belka και η Strelka.

Όλα τα σοβιετικά διαστημικά σκυλιά, συμπεριλαμβανομένων των Belka και Strelka, ήταν αδέσποτα που τα μάζευαν από τους δρόμους και τα έβαζαν σε διάφορες προσομοιώσεις ακραίων καταστάσεων για να δουν ποια ήταν κατάλληλα για την πτήση. Έπρεπε επίσης να είναι χαριτωμένα και ελαφριά, για τη δημοσιότητα και χάριν της μηχανικής. Η Belka και η Strelka ήταν και τα δύο χαριτωμένα και μικρά σκυλιά. Η πτήση τους απογειώθηκε στις 19 Αυγούστου του 1960 και επέστρεψαν άθικτα σε μια πομπή συνεντεύξεων και δημοσίων σχέσεων.

Μερικοί από τους απόγονους της Strelka ζουν μέχρι και σήμερα, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που κατάγονται από ένα από τα κουτάβια της που δόθηκε ως δώρο στην κόρη του προέδρου JFK, στην Caroline. Και τα δυο σκυλιά ταριχεύτηκαν και βρίσκονται δίπλα στο διαστημικό τους σκάφος Vostok, στο Μουσείο των Κοσμοναυτών στη Μόσχα.


Το άλογο αγώνων Phar Lap, Μελβούρνη, Αυστραλία

Το Phar Lap δεν φαινόταν να έχει τα φόντα ενός αλόγου κούρσας: το βάδισμα του ήταν δύσκολο, το τρίχωμά του μέτριο. Ωστόσο, το άλογο θα γινόταν ένα από τα πιο διάσημα άλογα κούρσας της Νέας Ζηλανδίας και της Αυστραλίας, και μια έμπνευση για τα αουτσάιντερ και όσους είχαν βαλτώσει από τη Μεγάλη Ύφεση.

Μεταξύ του 1928 και του 1932, κέρδισε 37 από 51 αγώνες του, κερδίζοντας τα ψευδώνυμα "Wonder Horse" (άλογο θαύμα) και "Red Terror" (κόκκινος τρομοκράτης). Όταν τα όνειρα είχαν χαθεί από τα οικονομικά δεινά της Νέας Ζηλανδίας και της Αυστραλίας, το Phar Lap ενέπνευσε την ελπίδα. Πέθανε ξαφνικά μετά τον πρώτο αγώνα του σε αμερικάνικο έδαφος και τα αιτία δεν προσδιορίστηκαν ποτέ.

Τα λείψανά του χωρίστηκαν. Η βαριά καρδιά του, ζύγιζε δύο φορές περισσότερο από το μέσο άλογο, πήγε στο Αυστραλιανό Ινστιτούτο Ανατομίας, ο σκελετός του στο Εθνικό Μουσείο της Νέας Ζηλανδίας και το ταριχευμένο δέρμα του στο Μουσείο της Μελβούρνης.


Ο σκύλος Balto, Κλίβελαντ, Οχάιο, ΗΠΑ

Η κακοκαιρία στο Nome της Αλάσκα το 1925 είχε κάνει δραματικές και πολύ επικίνδυνες τις καταστάσεις και έπρεπε να βρεθούν φάρμακα για την διφθερίτιδα σύντομα. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχαν αεροπλάνα ή αυτοκίνητα που να μπορούν να φτάσουν εκεί. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η εξάπλωση της νόσου ήταν να έρθει ο ορός με μια αλυσίδα από έλκηθρα σκυλιών.

Οι ομάδες ταξίδεψαν με το αντίδοτο. Στα τελευταία 54 μίλια την μεταφορά είχε αναλάβει ο Gunner Kaassen και η ομάδα του, η οποία είχε μπροστά ένα μεγαλόσωμο Σιβηρικό Χάσκυ, τον Balto. Μέσα από χιονοθύελλες, ο Kaassen αποπροσανατολίστηκε. Ο Balto όμως δεν έχασε τον δρόμο του και συνέχισε μέσα στο χιόνι. Στις 2 Φεβρουαρίου του 1925 έφτασαν στο Nome με το φάρμακο.

Ο Gunnar Kaasen και ο Balto το 1925

Ο Balto έγινε μέσα σε μια νύχτα ήρωας. Ένα άγαλμα στήθηκε προς τιμή του στο Central Park και γυρίστηκε μια ταινία γι' αυτόν και την ομάδα του. Ο Kaassen, για να βγάλει χρήματα, πήγε τα σκυλιά του στο βαριετέ, αλλά η φήμη τους μειώθηκε και τελικά κατέληξαν σε ένα μουσείο του Λος Άντζελες. Ένας επιχειρηματίας από το Κλίβελαντ τα βρήκε σε άσχημη κατάσταση και συγκέντρωσε χρήματα για να τα αγοράσει και να τα μεταφέρει στο Οχάιο το 1927. Εκεί, στον ζωολογικό κήπο, ο Balto έζησε τα τελευταία του χρόνια ήσυχα μέχρι το θάνατό του στις 14 Μαρτίου του 1933. Ταριχεύτηκε και εμφανίστηκε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Κλίβελαντ. Ένα άλλο μέλος της αλυσίδας για την μεταφορά του ορού, ο Togo, ο οποίος κάλυψε πραγματικά το πιο επικίνδυνο σκέλος της μεταφοράς, σώζεται επίσης ταριχευμένος στην Αλάσκα.