Οι βρετανικές εφημερίδες της εποχής έλεγαν ότι ήταν στοιχειωμένος...
Μια βραδιά την εποχή της Θάτσερ στην Αγγλία, ένα σπίτι στο Σάουθ Γιόρκσαϊρ έπιασε φωτιά. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού, ο Ron και ο May Hall, έχασαν σχεδόν τα πάντα από την πυρκαγιά, εκτός από ένα αντικείμενο: έναν πίνακα με ένα αγόρι που έκλαιγε. Τα μεγάλα μάτια του κοιτούσαν από τα αποκαΐδια τα οποία δεν είχαν μαυρίσει καθόλου από τον καπνό...
Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκε ένας τέτοιος πίνακας -του αγοριού που κλαίει- ανάμεσα στις στάχτες κάποιου σπιτιού.
Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1985, η βρετανική The Sun δημοσίευσε την ιστορία με τίτλο "Η κατάρα του ζωγράφου του Αγοριού που Κλαίει!", μια ιστορία για έναν πολύ άτυχο πίνακα που προκαλούσε πυρκαγιές, υποστηρίζοντας τα σχόλια ενός τοπικού αξιωματικού του πυροσβεστικού σώματος. Αυτοί οι πίνακες, δήλωσε ο πυροσβέστης, παρέμεναν μυστηριωδώς αλώβητοι σε πυρκαγιές στο Ηνωμένο Βασίλειο. Όλες οι πυρκαγιές είχαν ξεκινήσει αναίτια. Ο ίδιος δήλωνε ότι δε θα έπαιρνε ποτέ αυτόν τον καταραμένο πίνακα. Η Sun έγραψε ότι το ζευγάρι είχε κοροϊδέψει με τις προειδοποιήσεις και ότι ο δικός τους πίνακας δεν ήταν καταραμένος.
Πώς όμως βρέθηκε ένας τέτοιος πίνακας στα σαλόνια πολλών νοικοκυριών; Οι πίνακες, ένα "λείψανο" της μαζικής εκτυπωτικής, ήταν εύκολα διαθέσιμοι στη δεκαετία του 1950 και του 1970 και απευθύνονταν σε νεαρά ζευγάρια. Αν και οι συγκεκριμένοι πίνακες δεν έχουν ανατυπωθεί εδώ και δεκαετίες, το παράξενο θέμα και το ιστορικό τους έχει κρατήσει τον μύθο αναλλοίωτο.
Ο θρύλος του πίνακα φαίνεται να έχει αρχίσει από την Sun και τροφοδοτήθηκε από τον άγνωστο καλλιτέχνη του. Τα έργα φέρουν την υπογραφή κάποιου Giovanni Bragolin, για αρκετό καιρό όμως κανείς δεν μπορούσε να βρει πληροφορίες γι' αυτόν. Οι φήμες αφθονούν. Ζωγράφισε εκατοντάδες παιδιά που κλαίνε, πολλά από τα οποία ήταν παιδιά του δρόμου, είτε στην Ιταλία ή στην Ισπανία. Ένα βιβλίο του 2.000 με τίτλο "Haunted Liverpool" (Στοιχειωμένο Λίβερπουλ) και ανατριχιαστικές ιστορίες, υποστήριξε ότι, το 1995, ένας "σεβαστός" δάσκαλος, ονόματι George Mallory, ανακάλυψε ότι ο ζωγράφος ήταν στην πραγματικότητα μια μυστηριώδης φιγούρα που το όνομά του ήταν Franchot Sevilla.
Το ιστορία, από το 2.000, φαίνεται να είναι ένα μείγμα από ρεπορτάζ της Sun και του Mallory: Ένα από τα παιδιά που ζωγράφισε ήταν κάποιο αγόρι ονόματι Don Bonillo, το οποίο ξεκίνησε κατά λάθος μια πυρκαγιά στην Ισπανία και στην οποία πέθαναν οι γονείς του. Από τότε, οπουδήποτε πήγαινε το αγόρι, ξεκινούσε μια πυρκαγιά. Έτσι απέκτησε το ψευδώνυμό Diablo (Διάβολος). Κάποιοι πιστεύουν ότι το αγόρι υιοθετήθηκε παρά τη θέληση ενός ιερέα και ο ζωγράφος το κακομεταχειρίστηκε. Στη δεκαετία του 1970, το αγόρι κάηκε σε μια πυρκαγιά, ύστερα από μια έκρηξη που προκλήθηκε σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα.
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Dr. David Clark, ο οποίος διερεύνησε το μύθο, αναφέρει ότι η ιστορία έχε κενά. Το Giovanni Bragolin και το Seville φαίνεται να είναι μερικά από τα ψευδώνυμα του Ισπανού ζωγράφου Bruno Amadio, ενώ δεν μπόρεσε να βρει αποδείξεις για τον George Mallory ή τον Don Bonillo. Ο Amadio ζωγράφισε 20-30 από αυτά τα αγόρια που έκλαιγαν μετά την εκπαίδευσή του στην Βενετία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, εκτυπώσεις των οποίων πουλήθηκαν σε πολυκαταστήματα στα 1970. Μια ακόμη καλλιτέχνις, η Anna Zinkeisen, είχε μια παρόμοια σειρά πινάκων και οποίοι θεωρήθηκαν εξίσου καταραμένοι.
Στο βιβλίο "The Martians Have Landed", των Robert Bartholomew και Benjamin Radford, αναφέρεται ότι πολύς κόσμος έγραψε σε άλλες εφημερίδες σε απάντηση της ιστορίας της Sun, συμπεριλαμβανομένης μιας γυναίκας που δεν μπορούσε να βρει κάποιο λόγο για τον οποίο μια τέτοια υπέροχη εικόνα θα μπορούσε ξαφνικά να θεωρηθεί καταραμένη αλλά ήθελε να την πετάξει για λόγους ασφαλείας. Παρά τις αντιδράσεις των σκεπτικιστών για την αγωνία του κοινού, η ιστορία κράτησε. Ίσως η Sun πρόσθεσε σημαντικές λεπτομέρειες, όπως την κακομεταχείριση του παιδιού από τον ζωγράφο, για να εξηγήσει ότι "αυτές οι πυρκαγιές θα μπορούσαν να είναι η κατάρα του παιδιού, ο τρόπος του να πάρει εκδίκηση".
Ένας κωμικός και συγγραφέας, ο Steven Punt, διερεύνησε και αυτός το μύθο. Προσπάθησε να εντοπίσει τα σπίτια που είχαν καεί και βρήκε την Jane McCutchin, η οποία είχε κρεμάσει τον πίνακα στο σαλόνι της στη δεκαετία του 1980. Η McCutchin, μητέρα δύο παιδιών, καθάριζε την κουζίνα της, όταν διαπίστωσε ότι χειροποίητες κουρτίνες και γρίλιες ξαφνικά είχαν πάρει φωτιά. Η οικογένεια γλύτωσε αλλά το σπίτι καταστράφηκε -εκτός από έναν πίνακα που είχε κρεμασμένο στο σαλόνι, αυτόν με το αγόρι. "Μπορούσε να δει κανείς το πρόσωπο του μικρού αγοριού στον πίνακα", είχε πει η ίδια. Αργότερα, άκουσε έναν πυροσβέστη να φωνάζει, "Όχι και άλλος". Μόλις είχε δει τον πίνακα. Μετά απ' αυτές τις κακότυχες συμπτώσεις, η McCutchin σκέφτηκε ότι αιτία ήταν ο πίνακας και τον ξεφορτώθηκε.
Οι περισσότερες από τις πυρκαγιές είχαν φυσιολογικές αιτίες, όπως τσιγάρα ή τα τηγάνια. Επειδή το μεγαλύτερο μέρος του μύθου αναφέρει την σχεδόν απίστευτη αντίσταση του πίνακα στην φωτιά, ο Punt αγόρασε έναν. Όταν ο ίδιος άρχισε να καθυστερεί να φτάσει κάπου ανεξήγητα, άρχισε να αισθάνεται λίγο νευρικός για την πιθανή κατάρα. Θέλοντας να ελέγξει την αντίσταση του πίνακα στην φωτιά, έβαλε ο ίδιος φωτιά στον πίνακα, μαζί με τον ερευνητή κατασκευών Martin Shipp, διαπίστωσαν ότι, πέρα από ένα κορδόνι που κρεμόταν ο πινάκας, ο ίδιος δεν καιγόταν. Ενώ κάηκε το πέτο του σακάκι του αγόρι και άνοιξε μια τρύπα στον πίνακα, η ζημιά σταμάτησε πολύ γρήγορα. Αυτό ίσως να οφείλεται σε ένα ειδικό βερνίκι επιβραδυντικό για τις φωτιές. Κατά τη διάρκεια της δικής του έρευνας, ο Clark ανακάλυψε ότι ο πίνακας είχε τυπωθεί σε συμπιεσμένες σανίδες, καθιστώντας δύσκολη την καύση του.
Τέτοιες εξηγήσεις δεν ήταν αρκετές το 1985. Μέσα στο ξεκίνημα της ιστορίας, η Sun αποφάσισε να προχωρήσει και άλλο τον θρύλο, ζητώντας από το κοινό να της στείλει τους πίνακες για να τους καταστρέψει. Το γραφείο κατακλύσθηκε από πίνακες, αλλά ο συντάκτης αρνήθηκε να τους πάρει στο γραφείο του. Μια εβδομάδα μετά το πρώτο του άρθρο για την κατάρα, η Sun δημοσίευσε ένα άλλο άρθρο με τίτλο "η κατάρα του αγοριού που κλαίει χτυπάει ξανά" -παρόλο που ο πίνακας κάτω από τον τίτλο, ήταν ναι μεν ένα αγόρι που έκλαιγε, αλλά ο πίνακας ήταν εντελώς διαφορετικός. Η ιστορία ήταν πάνω-κάτω η ίδια. Μια συνηθισμένη πυρκαγιά έγινε ανατριχιαστική όταν βρέθηκε ένας πίνακας ενός αγοριού που έκλαιγε βρέθηκε άθικτος στο σπίτι.
Ο θρύλος του αγοριού επέζησε και στην εποχή του διαδικτύου, και μάλιστα απέκτησε και φανατικούς. Αν ψάξετε σήμερα, θα δείτε ότι το fan club έχει διαλυθεί, αλλά υπάρχουν στοιχεία για την ύπαρξή του το 2002 στο blog του καλλιτέχνη και μηχανικού υπολογιστών, Mario Klingemann, όπου συζητήθηκαν οι πωλήσεις του πίνακα αλλά και ένας σύλλογος με έδρα την Ολλανδία. Ο Klingemann έμαθε για τον θρύλο μέσω της Laura Kikauka, η οποία αντικατέστησε τα μάτια του αγοριού με κόκκινα LED. Παρά το ότι είναι γοητευμένος με την ιστορία, ο Klingemann δεν πιστεύει στην κατάρα.
Σύμφωνα με την Gail-Nina Anderson, ο θρύλος του αγοριού αυξήθηκε γρήγορα επειδή όλοι μπορούσαν να συμμετάσχουν -οι πίνακες ήταν φτηνοί και εύκολο να τους βρει κανείς. Ο θρύλος έγινε τόσο διαδεδομένος που άρχισε να περιλαμβάνει όλες τις εκδοχές παρόμοιων έργων ζωγραφικής από διάφορους καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένων "καταραμένων" πινάκων με κορίτσια που έκλαιγαν.
Ένας πίνακας με κορίτσι που κλαίει, έργο του Giovanni Bragolin
Η Sun κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιότητας του μύθου με ένα άρθρο τις ημέρες του Halloween του 1985, με τον τίτλο "Crying Flame!". Η εφημερίδα ισχυρίστηκε ότι έσπασε την κατάρα μια και καλή με φωτιά, καίγοντας "σάκους" με πίνακες που είχε έστειλε το κοινό. Η φωτιά άναψε κοντά στον Τάμεση, διαλύοντας την κατάρα σε καπνό. Μάλιστα, επειδή η εφημερίδα ήθελε να παραθέσει αξιόπιστες πηγές, ανέφερε έναν προσκεκλημένο στην εκδήλωση. Αυτός ήταν κάποιος αξιωματικός της πυροσβεστικής, που είπε με ανακούφιση: "Νομίζω ότι πλέον θα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μπορούν να αναπνεύσουν πιο εύκολα τώρα".
από: atlas obscura
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου