Υπάρχει μια θεωρία που θέλει την Τροία στην Αγγλία και ο Τρωικός πόλεμος έγινε μεταξύ Κελτών

Τείχη της Τροίας - πηγή

Κάπου-κάπου εμφανίζονται θεωρίες, που παρουσιάζουν κάτι εντελώς διαφορετικό από τα κοινώς αποδεκτά γεγονότα. Το τρομακτικό με αυτές είναι όταν ξεφεύγουν από τον έλεγχο -όπως στην περίπτωση του διαβόητου αξιωματούχου του Ναζί, Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος πραγματοποίησε δραστηριότητες στο γερμανικό κάστρο του Wewelsburg, οι οποίες υποστήριξαν σε μεγάλο βαθμό την ιδεολογία του ναζιστικού καθεστώτος.

Ωστόσο, υπάρχουν πολλές ακόμα ιστορίες που είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς και αναφέρονται -τουλάχιστον- μόνο για ψυχαγωγία.

Μια τέτοια θεωρία υποστηρίζει ότι η πόλη της Τροίας δεν βρισκόταν κοντά στα Δαρδανέλια, όπως συμφωνούν όλοι γι' αυτό το ιστορικό θέμα.

Η θεωρία υποστηρίζει ότι η Τροία βρίσκεται στην Αγγλία και επομένως, ο Τρωικός πόλεμος διεξήχθη ανάμεσα σε κέλτικες φυλετικές ομάδες.

Οι λόφοι Gog Magog, η Τροία κατά τον Wilkens - πηγή

Αυτά τα ευρήματα υπάρχουν στο βιβλίο "Where Troy Once Stood" (Εκεί που κάποτε υπήρχε η Τροία) του Iman Wilkens που δημοσιεύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο τίτλος του βιβλίου προέρχεται από τον Ρωμαίο ποιητή Οβίδιο και το έργο του "Επιστολές ηρωίδων", όπου ανέφερε: "Υπάρχουν μέρη όπου κάποτε ήταν η Τροία...".

Αυτό που προτείνει το εν λόγω βιβλίο είναι ότι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια του Ομήρου, παρά το γεγονός ότι θεωρούνται από τα κλασικά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, ήταν αρχικά επικά ποιήματα από τη Δυτική Ευρώπη.

Αν κοιτάξει κανείς βαθύτερα στα επιχειρήματα του βιβλίου, θα δει ότι, σύμφωνα με τον Wilkens, η Τροία βρισκόταν στο Gog Magog Downs στην κομητεία Κεϊμπριτζσάιρ. Οι Κέλτες που ζούσαν σε αυτήν την περιοχή δέχθηκαν επίθεση -περίπου το 1200 π.Χ.- από άλλους Κέλτες από την ευρωπαϊκή ήπειρο. Η επίθεση οφειλόταν στα ορυχεία κασσίτερου στην Κορνουάλη, ενός μετάλλου που το εκτιμούσαν πολύ και ήταν πολύτιμο την εποχή του Χαλκού.

Κάδιθ, Ισπανία. Κατά τον Wilkens, η Ιθάκη - πηγή

Ένας άλλος ισχυρισμός είναι ότι οι Λαοί της Θάλασσας της Ύστερης Εποχής του Χαλκού στη Μεσόγειο ήταν επίσης Κέλτες, οι οποίοι τελικά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα και τα νησιά της και αργότερα τους αποκάλεσαν Αρχαίους και Πελασγούς. Αυτοί οι υποτιθέμενοι Κέλτες αργότερα θα έδιναν τα ονόματα των πόλεων από τις οποίες προήλθαν σε αρκετές νέες πόλεις. Αυτοί οι Κέλτικοι έφεραν μαζί τους τα ποιήματά τους που αργότερα αποτέλεσαν τη βάση της Ιλιάδας και της Οδύσσειας.

Σύμφωνα με τον Wilkens, τα ποιήματα τελικά μεταφράστηκαν και καταγράφηκαν στα ελληνικά κάπου γύρω στο 750 π.Χ., αφού μεταδόθηκαν προφορικά για περίπου 400 χρόνια. Οι Έλληνες αργότερα εντόπισαν αυτές τις ιστορίες σε ένα περιβάλλον που γνώριζαν, τη Μεσόγειο.

Η Σκύλλα και η Χάρυβδη κατά τον Wilkens, το Michael's Mount - πηγή

"Φαίνεται ότι τα ελληνικά του Ομήρου περιέχουν μεγάλο αριθμό λέξεων δανεικών από τις δυτικές ευρωπαϊκές γλώσσες, πιο συχνά από τα ολλανδικά παρά τα αγγλικά, τα γαλλικά ή τα γερμανικά", γράφει ο Wilkens. Βέβαια, μικρή σημασία έχει το γεγονός ότι αυτές οι γλώσσες, σύμφωνα με τη γλωσσική συναίνεση, δεν υπήρχαν μέχρι και -περίπου- 1.000 χρόνια μετά τον Όμηρο.

Κατά την άποψη του Wilkens, η Οδύσσεια έλαβε χώρα στον Ατλαντικό Ωκεανό και όχι η Μεσόγειος. Πιστεύει επίσης ότι οι Σκύλλα και η Χάρυβδη βρίσκονται στα μικρά νησιά του Mount's Bay στην Κορνουάλη.

Ακριβώς όπως οι Ναζί κατάφεραν δημιούργησαν με τις θεωρίες τους έναν πολύ ανεπτυγμένο αρχαίο γερμανικό πολιτισμό, έτσι και ο Wilkens έκανε χρήση αρχαιολογικών στοιχείων για να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του. Για παράδειγμα, ο θησαυρός Isleham, ένας από τους μεγαλύτερους της Εποχής του Χαλκού που βρέθηκε ποτέ στην Αγγλία, υποτίθεται ότι βρέθηκε στα πεδία των μαχών.

Στο βιβλίο χρησιμοποιούνται επίσης στοιχεία από την ετυμολογία και την τοπογραφία. Τέτοιες αποτελούν αναγνωρισμένες ομοιότητες στα αγγλικά ονόματα ποταμών και τα ονόματα των ποταμών κοντά στην Τροία στην Ιλιάδα. Μάλιστα, στην αναθεωρημένη έκδοση του 2005 του βιβλίου υπάρχει μια "ανασυγκρότηση" του πεδίου μάχης της Τροίας στο Κεϊμπριτζσάιρ.

Υπάρχουν πολλές πηγές στις οποίες στηρίζετε οι ιδέες και οι θεωρίες του Wilkens. Ένας από αυτούς είναι ο Βέλγος δικηγόρος Théophile Cailleux, ο οποίος έγραψε τον 19ο αιώνα ότι ο Οδυσσέας ταξίδεψε στον Ατλαντικό Ωκεανό. Ένας ακόμη είναι ο Karel Jozef de Graeve, Φλαμανδός συγγραφέας νομικών και ιστορικών έργων του 18ου αιώνα, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι το ιστορικό και μυθολογικό υπόβαθρο του έργου του Ομήρου πρέπει να αναζητηθεί στη Δυτική Ευρώπη, για την ακρίβεια, γύρω από το δέλτα των ποταμών Ρήνου-Μεύση-Σκάλδη -(μεταξύ της κύριας κοίτης του Ρήνου και αυτή του Μέυση -ή Μόσας-, μερικά χιλιόμετρα πριν τις εκβολές των δύο ποταμών, εκβάλει και ο ποταμός Σκάλδης -Σχέλντε στα ολλανδικά-, διαμορφώνοντας το μεγαλύτερο δέλτα της Ευρώπης) των Κάτω Χωρών.

Αβάνα, η χώρα των Λαιστρυγόνων κατά των Wilkens - πηγή

Σαν ένα έργο που κινείται στα περιθώρια της ιστορίας, το Where Troy Once Stood αγνοήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους ακαδημαϊκούς. Ο Βρετανός κλασικιστής και ακαδημαϊκός Paul Millet παρατήρησε σε μια ανασκόπηση ότι όταν έπρεπε να αποφασίσουν να τοποθετήσουν την Τροία στο χάρτη, το ζήτημα είχε "επιλυθεί προφανώς χωρίς πολύ μεγάλη δυσκολία". Ορισμένοι αξιολογητές έχουν δηλώσει ότι τα στοιχεία που παρουσιάζει το βιβλίο είναι ενδιαφέροντα, αν και δηλώνουν ότι δεν θα βρεθεί ανάμεσα στα "σοβαρά κλασικά".