Κατά καιρούς έχουν υπάρξει πολλά παράξενα αθλήματα, αλλά εγκαταλείφθηκαν επειδή δεν ήταν δημοφιλή, ή ήταν επικίνδυνα ή επειδή εξαιτίας τους ταλαιπωρούνταν ζώα. Ένα από αυτά ήταν ένα που πιθανώς ήταν ενδιαφέρον για τους θεατές, αλλά ήταν επικίνδυνο για τους διαγωνιζόμενους -και ίσως θανατηφόρο. Αναφερόμαστε στην πάλη με χταπόδια που ήταν δημοφιλές στις ΗΠΑ γύρω στα μέσα του περασμένου αιώνα.
Πριν από έξι δεκαετίες, το περίεργο θέαμα, γνωστό ως "πάλη με χταπόδια", ήταν πραγματικότητα και προσέλκυε μέχρι και 5.000 θεατές.
Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά για το άθλημα είναι το 1949, στο περιοδικό Mechanix Illustrated. Στο άρθρο "Octopus Wrestling Is My Hobby", ο Wilmon Menard μίλησε για το ταξίδι του στην Ταϊτή, όπου συνάντησε έναν τοπικό κυνηγό που πάλεψε με ένα γιγαντιαίο χταπόδι.
"Θέλετε να παλέψετε με ένα χταπόδι; Όλο αυτό ακούγεται σαν ένα αηδιαστικό άθλημα, αλλά είναι πολύ πιο διασκεδαστικό από το να κυνηγάς κάποιο αθώο και ακίνδυνο πλάσμα. Όταν παλεύετε και σκοτώνετε ένα χταπόδι, σώζετε τον θαλάσσιο κόσμο από έναν προδοτικό εχθρό", έγραψε ο Menard. "Καλύτερα να προσέξετε. Ή είσαι προσεκτικός ή είσαι νεκρός", κατέληξε.
Το παράξενο άθλημα κέρδισε σιγά-σιγά δημοτικότητα στις ΗΠΑ. Στην Τακόμα της Ουάσιγκτον οργανώθηκαν αγώνες πάλης χταποδιού, ένα άθλημα που την επόμενη δεκαετία προσέλκυσε όλο και περισσότερους παλαιστές και θεατές. Σύμφωνα με ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε το 1957, περίπου 200 άτομα εμφανίστηκαν για να παρακολουθήσουν την πάλη για τον παγκόσμιο τίτλο στην Τακόμα εκείνη τη χρονιά.
Το άθλημα έφτασε στο αποκορύφωμα της δημοτικότητάς του στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και σύμφωνα με τις περισσότερες αναφορές, ένα από τα ετήσια Παγκόσμια Πρωταθλήματα Πάλης Χταπόδι συγκέντρωσε πάνω από 5.000 θεατές. Ευτυχώς για τα χταπόδια, αυτοί οι αγώνες δεν ήταν σχεδόν τόσο αιματηροί όσο η σύγκρουση του Wilmon Menard με το γιγαντιαίο χταπόδι στην Ταϊτή το 1949.
Το άθλημα περιλάμβανε μια ομάδα δυτών που θα κατέβαιναν στο νερό, σε βάθη μέχρι και 18 μέτρα, όπου θα έβρισκαν το χταπόδι στην κρυψώνα του. Οι ομάδες αποτελούνταν από δύο ή τρεις άνδρες, που θα αγωνίζονταν να απελευθερωθούν από τα πλοκάμια του και να το σύρουν στην επιφάνεια.
"Έχουν καλή αναρρόφηση, αλλά αν κανείς πιάσει τα πλοκάμια τους και τα τραβήξει, οι βεντούζες ελευθερώνονται. Δεν έχουν πολλή δύναμη", δήλωσε ο Gary Keffler, ένας από τους διοργανωτές τέτοιων εκδηλώσεων.
Οι βεντούζες έκαναν το άθλημα δύσκολο και επικίνδυνο. Μόλις το χταπόδι έβγαινε στην επιφάνεια, το μετρούσαν και η ομάδα με το μεγαλύτερο χταπόδι κέρδιζε τον ανταγωνισμό. Μετά την μέτρηση, τα περισσότερα από τα χταπόδια αφήνονταν και πάλι στη θάλασσα.
Η δημοτικότητα του αθλήματος έπεσε στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε από την πολιτεία της Ουάσιγκτον, η οποία ψήφισε ένα νόμο που απαγόρευε την παρενόχληση χταποδιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου