Βενιαμίν Φραγκλίνος - πηγή
Το 1761, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος παραβρέθηκε σε μένα κονσέρτο στο Λονδίνο και άκουσε έναν μουσικό να παίζει ένα όργανο που αποτελούνταν από ποτήρια κρασιού γεμάτα νερό. Το όργανο ήταν γνωστό ως γυάλινη αρμόνικα.
Η αίθουσα γέμισε από ένα απαλό τόνο, αφήνοντας τον Φραγκλίνο μαγεμένο, αλλά και λίγο απογοητευμένο. Το όργανο έβγαζε ωραίο ήχο, αλλά φαινόταν δύσχρηστο. Μια λάθος κίνηση και τα ποτήρια θα έσπαζαν. Προσπαθώντας να βελτιώσει το όργανο, ο Φραγκλίνος πρότεινε μια εναλλακτική λύση στην οποία, τα ποτήρια περιστρέφονταν σε μια ράβδο, ενώ παρέμεναν σταθερά τα χέρια του οργανοπαίκτη. Το όργανο σάρωσε την Ευρώπη σαν καταιγίδα. Μέχρι και ο Μότσαρ έγραψε μουσική γι' αυτό.
Και τότε, το όργανο άρχισε να σκοτώνει κόσμο.
Αντίγραφο του οργάνου που σχεδίασε ο Φραγκλίνος - πηγή
Τουλάχιστον, έτσι λένε οι γιατροί. Δεκαετίες νωρίτερα, ειδικοί στην ανατομία είχαν ανακαλύψει πώς δουλεύουν τα ακουστικά νεύρα και άρχισαν να προειδοποιούν ότι η πολλή μουσική, όπως ο πολύς καφές ή το τσάι, μπορεί να επηρεάσει τα νεύρα, προκαλώντας πονοκεφάλους, λιποθυμίες και άλλα προβλήματα.
Αυτοί οι φόβοι δεν ήταν εντελώς νέοι. Αιώνες πριν, ο Πλάτωνας πρότεινε την απαγόρευση ορισμένων μουσικών τρόπων, υποστηρίζοντας ότι "οι νέες μορφές της μουσικής ... [έθεταν] σε κίνδυνο ολόκληρο τον ιστό της κοινωνίας". Ο Ρωμαίος ρήτορας Μάρκος Φάβιος Κοϊντιλιανός υποστήριξε κάποτε ότι κάποια όργανα μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους τρελούς. Τον 19ο αιώνα, η λανθασμένη επιστήμη βοήθησε αυτό τον φόβο για τη μουσική. Η μουσική κατηγορήθηκε για την υστερία, την πρόωρη εμμηνόρροια, την ομοφυλοφιλία, ακόμη και θάνατο.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου της ανερχόμενης μανίας κατά της μουσικής, κανένα όργανο δε θεωρήθηκε πιο επικίνδυνο από την γυάλινη αρμόνικα του Φραγκλίνου. Οι κριτικοί υποστήριξαν ότι έθετε σε υπερδιέγερση τον εγκέφαλο. Οι καλλιτέχνες το κατηγόρησαν για ζαλάδες, ψευδαισθήσεις και παράλυση. Το 1799, ο γιατρός Anthony Willich ισχυρίστηκε ότι το όργανο έπρεπε να καταδικαστεί, λέγοντας ότι προκαλούσε "μεγάλο βαθμό νευρικής αδυναμίας". Το 1808, ο θάνατος της βιρτουόζας στην αρμόνικα Marianne Kirchgessner αποδόθηκε στους απόκοσμους τόνους του οργάνου. Κάποιοι ψυχίατροι έφτασαν να δηλώσουν ότι ο ήχος του οργάνου οδηγούσε τους ακροατές στην αυτοκτονία.
Τελικά, μέσα σε λίγες δεκαετίες, το όργανο σταμάτησε να χρησιμοποιείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου