Το πνεύμα του Μπομπ Μάρλεϊ μέσα από τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες του

Το 1977

 

Οι φωτογραφίες δείχνουν γιατί, μέχρι και σήμερα, ο βασιλιάς του ρέγκε δεν ήταν απλώς ένας μουσικός, αλλά μια εμβληματική μορφή.

 

Ο Ρόμπερτ "Μπομπ" Νέστα Μάρλεϊ ήταν κάτι περισσότερο από μουσικός. Ήταν μια μορφή που αντιπροσώπευε έναν τρόπο ζωής που, ακόμη και σήμερα, έχει εκατομμύρια ακόλουθους.

 

Fox Theater, Ατλάντα, ΗΠΑ, 1979

 

Το 1978

 

Ο άνθρωπος που κατάφερε να καθορίσει ένα ολόκληρο μουσικό κίνημα γεννήθηκε σε ένα αγρόκτημα στο Nine Mile του Saint Ann Parish στην Τζαμάικα το 1945. Ήταν γιος του λευκού Τζαμαϊκανού με αγγλική καταγωγή Norval Marley και της Σεντέλα Μπούκερ, μιας αφρο-Τζαμαϊκανής τραγουδίστριας -μόλις 19 χρονών όταν γέννησε τον Μπομπ. Όταν ο Μάρλεϊ ήταν στα 10 του, ο πατέρας του πέθανε και, μαζί με την μητέρα του, αναγκάστηκαν να μετακινηθούν στην παραγκούπολη Trenchtown της πρωτεύουσας της Τζαμάικας, το Κίνγκστον. Εκεί, αναγκάστηκε να μάθει αυτοάμυνα για να υπερασπίζει τον εαυτό του από παλικαρισμούς που τον είχαν σαν στόχο λόγω της καταγωγής και του αναστήματος του (1.63 μ.). Τελικά, κέρδισε την φήμη για τη φυσική του δύναμη και το ψευδώνυμο "Tuff Gong".

 

Ολλανδία, 1976

 

 Το 1980

 

Εκεί ήταν που ο νεαρός Μάρλεϊ έμαθε την ska/rocksteady και, τελικά, την ρέγκε, ένα είδος που τελικά θα διέδιδε σε όλο τον κόσμο. Ο Μάρλεϊ έγινε φίλος με τον Neville "Bunny" Livingston (αργότερα γνωστός ως Bunny Wailer), με τον οποίο ξεκίνησε να παίζει μουσική. Παράτησε το σχολείο στα 14 του και ξεκίνησε να εργάζεται ως μαθητευόμενος σε ένα σιδεράδικο. Στον ελεύθερο χρόνο του, αυτός και ο Livingston έπαιζαν μουσική με τον Joe Higgs, ένα τοπικό τραγουδιστή που είχε ασπαστεί τον Ρασταφαριανισμό και θεωρείται από πολλούς μέντορας του Μάρλεϊ. Σε μια τέτοια συνεύρεση με τον Higgs και τον Livingston, ο Μάρλεϊ γνώρισε τον Peter McIntosh (αργότερα γνωστό ως Peter Tosh), με τον οποίο είχαν κοινές μουσικές φιλοδοξίες. Το 1963, ο Μάρλεϊ, ο Bunny Livingston, ο Peter McIntosh, ο Junior Braithwaite, ο Beverley Kelso και ο Cherry Smith δημιούργησαν ένα ska/rocksteady συγκρότημα, το οποίο ονόμασαν The Teenagers. Αργότερα άλλαξαν το όνομα τους σε The Wailing Rudeboys, μετά σε The Wailing Wailers και τελικά σε The Wailers. Μέχρι το 1966 ο Braithwaite, ο Kelso και ο Smith είχαν αποχωρήσει από τους Wailers, αφήνοντας την τριάδα Μάρλεϊ, Livingston και McIntosh.

 

Brighton Leisure Centre, Ηνωμένο Βασίλειο, 1980

Le Bourget, κοντά στο Παρίσι, 1980

 

Στη δεκαετία του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του '70, οι τρεις τους τελειοποίησαν την μουσική τους και έγιναν γνωστοί στην Τζαμάικα, τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Επίσης, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, και οι τρεις τους ασπάστηκαν τον ρασταφαριανισμό, πολλές από τις ιδέες και τις πρακτικές του οποίου θα έφερναν στα τραγούδια τους.

 

Uptown Theater, Σικάγο, ΗΠΑ, 1979

Roskilde Festival, Δανία, 1978

 

Το 1973, οι Wailers σημείωσαν μία από τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες τους με το "I Shot The Sheriff", ένα κλασικό κομμάτι, το οποίο επιμελήθηκε ο Έρικ Κλάπτον. Το άλμπουμ στο οποίο εμπεριεχόταν το τραγούδι, το Burnin', έγινε εμπορική επιτυχία. Ωστόσο, μόνο ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του, η αρχική ομάδα χωρίστηκε.

 

Στα γραφεία της Island Records, Λονδίνο, 1975

Rainbow Theatre, Λονδίνο, 1977

Πλέον, με νέο συγκρότημα, ο Μάρλεϊ προχώρησε και, το 1976, έκανε διεθνή αίσθηση με την κυκλοφορία του επιτυχημένου άλμπουμ "Rastaman Vibration", του οποίου προηγήθηκε το single "No Woman, No Cry".

 

Άμστερνταμ, 1976

 

Οι Jackson Five με τον Μάρλεϊ και τους Wailers στην Τζαμάικα, 1975

 

Με τη νέα του φήμη, προσπάθησε να ηρεμήσει την πολιτική βία στη χώρα του, δίνοντας την συναυλία "Smile Jamaica" το 1976, στην οποία συνεργάστηκε με τον πρωθυπουργό της Τζαμάικα Michael Manley για να ζητήσει τον τερματισμό των εσωτερικών συγκρούσεων.

 

Ηνωμένο Βασίλειο, 1977

 

Μπέρμιγχαμ, Ηνωμένο Βασίλειο, 1975

 

Δύο ημέρες πριν από την εκδήλωση, σε μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας, πολιτικοί εξτρεμιστές τον πυροβόλησαν δύο φορές, αλλά εκείνος έπαιξε και επέστρεψε ακόμη και, δύο χρόνια αργότερα, το 1978, πραγματοποίησε μια παρόμοια συναυλία, την επονομαζόμενη "One Love Peace Concert".

 

Voorburg, Ολλανδία, 1976

 

Μαδρίτη, 1980

 

Όμως, πέρα από το να δίνει παραστάσεις στη χώρα του, ο Μάρλεϊ περιόδευσε στον κόσμο και κυκλοφόρησε πολλά ακόμα άλμπουμ, όπου διέδωσε το μήνυμά του για την ειρήνη, την αγάπη και την ενότητα -καθώς και τις εκκλήσεις του για απο-αποικιοποίηση, την παν-αφρικανικότητα και τη νομιμοποίηση της μαριχουάνας.

 

Με τις I Threes, Βέλγιο, 1977

 

 

Ο Μάρλεϊ και οι Wailers (από αριστερά: Earl "Wire" Lindo, Aston "Family Man" Barrett, Bob Marley, Peter McIntosh "Tosh," Carlton "Carly" Barrett και Neville "Bunny" Livingston) στο Λονδίνο το 1973

 

Ωστόσο, στις 11 Μαΐου του 1981, τέσσερα χρόνια αφότου οι γιατροί διέγνωσαν για πρώτη φορά έναν όγκο στο δάχτυλο του ποδιού του, ο Μάρλεϊ πέθανε από καρκίνο. Αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή του, η κληρονομιά του παραμένει ισχυρή μέχρι και σήμερα και η εικόνα του σεβαστή σε όλο τον κόσμο.

 

Rainbow Theatre, Λονδίνο, 1977

από: ati