O γεννημένος στον Ίλιτς Ραμίρες Σάντσες, ο Κάρλος το Τσακάλι συνέλαβε ομήρους μέλη του ΟΠΕΚ και δολοφόνησε Γάλλους αξιωματικούς πληροφοριών
Ο γεννημένος Ίλιτς Ραμίρες Σάντσες στην Βενεζουέλα, ο περιβόητος "Κάρλος το Τσακάλι", έγινε γνωστός τη δεκαετία του 1970 όντας μαρξιστής επαναστάτης και τρομοκράτης που παραδέχτηκε ότι σκότωσε τουλάχιστον 80 ανθρώπους.
Καθ' όλη τη δεκαετία του 1970, ο γεννημένος στη Βενεζουέλα Ίλιτς Ραμίρες Σάντσες διεξήγαγε μία εκστρατεία τρόμου και βίας υπέρ του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP).
Κυνηγημένος από το Ισραήλ, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ και πολλούς άλλους, συνελήφθη τελικά μετά από μια 20ετή καριέρα δολοφονιών, ομηριών, εκβιασμών και τρομοκρατίας. Με την πάροδο των χρόνων, ανέλαβε την ευθύνη για τουλάχιστον 80 δολοφονίες και φάνηκε να απολαμβάνει την αιματηρή φήμη του.
Η πρώιμη κατήχηση στον Σάντσες
Η πρώιμη κατήχηση στον Σάντσες
Μαχητές του PFLP
Γεννημένος στις 12 Οκτωβρίου του 1949, στο Καράκας της Βενεζουέλας, ο Σάντσες εκπαιδεύτηκε στον πόλεμο από μικρή ηλικία.
Ο πατέρας του, ο José Altagracia Ramírez Navas, επιτυχημένος δικηγόρος και αφοσιωμένος μαρξιστής, ονόμασε τους τρεις γιους του -παρά τις διαμαρτυρίες της καθολικής μητέρας των αγοριών, Elba- Ίλιτς, Βλαντιμίρ και Λένιν προς τιμή του Ρώσου κομμουνιστή επαναστάτη, πολιτικού, πολιτικού θεωρητικού και επικεφαλής της Ε.Σ.Σ.Δ., Λένιν.
Ο Ίλιτς έμαθε από πολύ νωρίς τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και, πριν καλά γίνει 10 χρονών, διάβασε -δύο φορές- μια βιογραφία του Λένιν, κάτι που προκάλεσε μεγάλη υπερηφάνεια στον πατέρα του. Το ενδιαφέρον του Ίλιτς στις πολιτικές πεποιθήσεις του πατέρα του τον έκανε το αγαπημένο του παιδί. Η αρχική εκπαίδευσή του έγινε σε ένα σχολείο γνωστό για το ριζοσπαστικό αριστερό πρόγραμμα σπουδών του, ενώ, ως έφηβος και πριν παρακολουθήσει αντάρτικη εκπαίδευση στην Κούβα όπως λέγεται, συμμετείχε σε ταραχές και διαμαρτυρίες.
Μέχρι το 1966, στα 17 του, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας γινόταν ολοένα και πιο βίαιη απέναντι στους αντιφρονούντες και ο γάμος των γονιών του διαλύθηκε. Η μητέρα του πήγε τα αγόρια στο Λονδίνο, και το 1968, ο πατέρας του κανόνισε να παρακολουθήσει το Πανεπιστήμιο Πατρίς Λουμούμπα στη Μόσχα. Το πανεπιστήμιο ήταν ένας χώρος εκπαίδευσης για ριζοσπαστικούς πολιτικούς ακτιβιστές, επαναστάτες ηγέτες και αντάρτες μαχητές που διευθύνονταν από τη σοβιετική κυβέρνηση, η οποία ήλπιζε να στείλει τους μαθητές στις πατρίδες τους για να πυροδοτήσουν την επανάσταση. Η πειθαρχία ήταν αυστηρή και οι προσδοκίες υψηλές, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη όταν ο Ίλιτς, ο οποίος προτιμούσε τα κορίτσια και τα πάρτι, αποβλήθηκε.
Ο πατέρας του, ο José Altagracia Ramírez Navas, επιτυχημένος δικηγόρος και αφοσιωμένος μαρξιστής, ονόμασε τους τρεις γιους του -παρά τις διαμαρτυρίες της καθολικής μητέρας των αγοριών, Elba- Ίλιτς, Βλαντιμίρ και Λένιν προς τιμή του Ρώσου κομμουνιστή επαναστάτη, πολιτικού, πολιτικού θεωρητικού και επικεφαλής της Ε.Σ.Σ.Δ., Λένιν.
Ο Ίλιτς έμαθε από πολύ νωρίς τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και, πριν καλά γίνει 10 χρονών, διάβασε -δύο φορές- μια βιογραφία του Λένιν, κάτι που προκάλεσε μεγάλη υπερηφάνεια στον πατέρα του. Το ενδιαφέρον του Ίλιτς στις πολιτικές πεποιθήσεις του πατέρα του τον έκανε το αγαπημένο του παιδί. Η αρχική εκπαίδευσή του έγινε σε ένα σχολείο γνωστό για το ριζοσπαστικό αριστερό πρόγραμμα σπουδών του, ενώ, ως έφηβος και πριν παρακολουθήσει αντάρτικη εκπαίδευση στην Κούβα όπως λέγεται, συμμετείχε σε ταραχές και διαμαρτυρίες.
Μέχρι το 1966, στα 17 του, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας γινόταν ολοένα και πιο βίαιη απέναντι στους αντιφρονούντες και ο γάμος των γονιών του διαλύθηκε. Η μητέρα του πήγε τα αγόρια στο Λονδίνο, και το 1968, ο πατέρας του κανόνισε να παρακολουθήσει το Πανεπιστήμιο Πατρίς Λουμούμπα στη Μόσχα. Το πανεπιστήμιο ήταν ένας χώρος εκπαίδευσης για ριζοσπαστικούς πολιτικούς ακτιβιστές, επαναστάτες ηγέτες και αντάρτες μαχητές που διευθύνονταν από τη σοβιετική κυβέρνηση, η οποία ήλπιζε να στείλει τους μαθητές στις πατρίδες τους για να πυροδοτήσουν την επανάσταση. Η πειθαρχία ήταν αυστηρή και οι προσδοκίες υψηλές, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη όταν ο Ίλιτς, ο οποίος προτιμούσε τα κορίτσια και τα πάρτι, αποβλήθηκε.
Αυτό, μπορεί να ήταν το τέλος του Ίλιτς Ραμίρες Σάντσες, αλλά ήταν η αρχή για τον Κάρλος το Τσακάλι.
Η αναγέννηση του Κάρλος στην Παλαιστίνη
Ο Δρ Ουάντι Χαντάντ, μέντορας του Κάρλος και ηγέτης του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης
Ο Ίλιτς, όσο έζησε στη Μόσχα, γοητεύτηκε από τις ιστορίες που του έλεγαν οι Παλαιστίνιοι μαθητές για τον αγώνα τους ενάντια στο Ισραήλ. Καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι αυτός ο αγώνας ήταν μια ευκαιρία να διοχετεύσει το μίσος του για την εξουσία και τον καπιταλισμό, το καλοκαίρι του 1970 ταξίδεψε στο Αμμάν της Ιορδανίας για να ξεκινήσει την εκπαίδευση με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP).
Το ψευδώνυμο "Κάρλος" οφείλεται στο εκπαιδευτή του, Μπασσάμ Αμπού Σαρίφ, πρώην ανώτερο σύμβουλο του Γιασέρ Αραφάτ και ηγετικού στελέχους του Οργανισμού για την Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (PLO), ο οποίος στο παρελθόν ήταν μέλος του PFLP, ο οποίος τον ονόμασε έτσι εξαιτίας της λατινοαμερικανικής καταγωγής του Σάντσες. Το δε "Τσακάλι" προήλθε από έναν δημοσιογράφο της βρετανικής εφημερίδας The Guardian. Όταν βρέθηκε η γιάφκα του Κάρλος στο Λονδίνο, ο δημοσιογράφος βρήκε στην βιβλιοθήκη του τη νουβέλα του Φρέντερικ Φορσάιθ "Η μέρα του Τσακαλιού", με αποτέλεσμα τα ΜΜΕ, αλλά και οι αστυνομικές αρχές, άρχισαν να αποκαλούν τον Σάντσες "Κάρλος το Τσακάλι".
Μέχρι το 1973, ο Κάρλος ήταν ένας παραγωγικός τρομοκράτης για το PFLP, έχοντας προσπαθήσει να δολοφονήσει τον Εβραίο μεγιστάνα Joseph Sieff στο Λονδίνο, ληστεύοντας τράπεζες στη Γαλλία, βομβαρδίζοντας εφημερίδες και προσπαθώντας να καταλάβει αεροπλάνα -μια αγαπημένη τακτική ενός άλλου μαχητή του PFLP, του Ουάντι Χαντάντ, γνωστού ως Αμπού Χάνι.
Σε ένα διάστημα δύο χρόνων, ήταν υπεύθυνος για πολλά περιστατικά επιθέσεων εναντίον οποιουδήποτε, αρκεί να ήταν συμπαθητικός ή χρήσιμος στο Ισραήλ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου εργάστηκε κυρίως για το PFLP, αλλά συνεργάστηκε και με μία ιαπωνική, ένοπλη κομμουνιστική οργάνωση (ιδρύθηκε στις αρχές του 1971 στον Λίβανο), τον Ιαπωνικό Κόκκινο Στρατό με την οποία, το 1974, κατέλαβαν την γαλλική πρεσβεία στη Χάγη.
Το ψευδώνυμο "Κάρλος" οφείλεται στο εκπαιδευτή του, Μπασσάμ Αμπού Σαρίφ, πρώην ανώτερο σύμβουλο του Γιασέρ Αραφάτ και ηγετικού στελέχους του Οργανισμού για την Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (PLO), ο οποίος στο παρελθόν ήταν μέλος του PFLP, ο οποίος τον ονόμασε έτσι εξαιτίας της λατινοαμερικανικής καταγωγής του Σάντσες. Το δε "Τσακάλι" προήλθε από έναν δημοσιογράφο της βρετανικής εφημερίδας The Guardian. Όταν βρέθηκε η γιάφκα του Κάρλος στο Λονδίνο, ο δημοσιογράφος βρήκε στην βιβλιοθήκη του τη νουβέλα του Φρέντερικ Φορσάιθ "Η μέρα του Τσακαλιού", με αποτέλεσμα τα ΜΜΕ, αλλά και οι αστυνομικές αρχές, άρχισαν να αποκαλούν τον Σάντσες "Κάρλος το Τσακάλι".
Μέχρι το 1973, ο Κάρλος ήταν ένας παραγωγικός τρομοκράτης για το PFLP, έχοντας προσπαθήσει να δολοφονήσει τον Εβραίο μεγιστάνα Joseph Sieff στο Λονδίνο, ληστεύοντας τράπεζες στη Γαλλία, βομβαρδίζοντας εφημερίδες και προσπαθώντας να καταλάβει αεροπλάνα -μια αγαπημένη τακτική ενός άλλου μαχητή του PFLP, του Ουάντι Χαντάντ, γνωστού ως Αμπού Χάνι.
Σε ένα διάστημα δύο χρόνων, ήταν υπεύθυνος για πολλά περιστατικά επιθέσεων εναντίον οποιουδήποτε, αρκεί να ήταν συμπαθητικός ή χρήσιμος στο Ισραήλ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου εργάστηκε κυρίως για το PFLP, αλλά συνεργάστηκε και με μία ιαπωνική, ένοπλη κομμουνιστική οργάνωση (ιδρύθηκε στις αρχές του 1971 στον Λίβανο), τον Ιαπωνικό Κόκκινο Στρατό με την οποία, το 1974, κατέλαβαν την γαλλική πρεσβεία στη Χάγη.
Όπως είδαμε ήδη, του άρεσαν τα πάρτι και τα κορίτσια, οπότε συνέχισε να καλλιεργεί μια μοδάτη εικόνα και τον τρόπο ζωής του playboy.
Η ζωή του όμως ως τρομοκράτης δε θα μπορούσε να κρατήσει για πάντα.
Τον Ιούνιο του 1975, ο σύνδεσμός του στο PFLP, Michel Moukharbal, συνελήφθη από Γάλλους αξιωματικούς πληροφοριών. Ο Moukharbal έδωσε κάθε όνομα που γνώριζε, συμφωνώντας να οδηγήσει τους αξιωματικούς στο διαμέρισμα του Κάρλος στο Παρίσι. Όταν έφτασαν, ο Κάρλος ήξερε ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει. Ο ίδιος, προτού πυροβολήσει μέχρι θανάτου τους διώκτες του αλλά και τον Moukharbal και διαφύγει στην έδρα του PFLP στη Βηρυτό, τους διασκέδασε και τους πρόσφερε ποτά. Τότε ήταν που βρέθηκε το μυθιστόρημα "Η μέρα του Τσακαλιού" -στο οποίο μια παραστρατιωτική ομάδα σχεδιάζει να σκοτώσει τον Γάλλο πρόεδρο Σαρλ ντε Γκωλ.
Η πολιορκία του ΟΠΕΚ στην Βιέννη το 1975
Οι όμηροι του Κάρλος μεταφέρθηκαν από τα κεντρικά γραφεία του ΟΠΕΚ με ένα λεωφορείο σε ένα αεροπλάνο με προορισμό την Αλγερία.
Μετακινούμενος από την Βηρυτό στην Ανατολική Γερμανία και την Ουγγαρία, ο Κάρλος ήταν πάντα σε αναζήτηση της επόμενης ευκαιρίας. Μέχρι το τέλος του '75, είχε σκεφτεί μια επιχείρηση που θα συγκλόνιζε τον κόσμο και θα έμενε στην ιστορία ως η αρχέτυπη τρομοκρατική επίθεση.
Σε ένα βάναυσο, αλλά απλό και φιλόδοξο σχέδιο, είχε σκεφτεί να επιτεθεί σε μια συνάντηση του Οργανισμού Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών (ΟΠΕΚ) στην Βιέννη. Με με έξι Γερμανούς και Παλαιστίνιους ειδικούς για ομάδα, θα έπιανε ομήρους 80 εκπροσώπους στην Βιέννη, συμπεριλαμβανομένων των υπουργών πετρελαίου 11 χωρών. Υποτίθεται ότι, οι υπουργοί από τη Σαουδική Αραβία και το Ιράν -εκείνη την εποχή ήταν υπέρ των ΗΠΑ- θα πυροβολούνταν αμέσως, ενώ οι άλλοι θα απελευθερωνόντουσαν έναντι μεγάλων χρηματικών ποσών στο όνομα της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης.
Στις 21 Δεκεμβρίου του 1975, αφού πρώτα υποβλήθηκε σε πλαστική χειρουργική επέμβαση και έχασε πολλά κιλά, ο Κάρλος διέσχισε τα αυστριακά σύνορα συναντώντας την ομάδα του στη Βιέννη. Με όπλα και αμφεταμίνες, κατευθύνθηκαν προς την έδρα του ΟΠΕΚ στο κέντρο της πόλης.
Ο Κάρλος και η ομάδα μπήκαν από την μπροστινή είσοδο και άνοιξαν πυρ, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό, έναν φρουρό ασφαλείας και ένα νεότερο μέλος του προσωπικού. Οι τρομοκράτες χώρισαν τους ομήρους σε ομάδες και ξεκίνησαν μια πολιορκία που διήρκεσε όλη τη νύχτα. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης, ο Κάρλος ζήτησε από έναν Ιρακινό διπλωμάτη να πει στην αστυνομία ότι ήταν "ο διάσημος Κάρλος. Με ξέρουν". Ο καλοντυμένος τρομοκράτης ήταν ικανοποιημένος με τη φήμη του.
Ένα αίτημά του για να τους παραχωρηθεί λεωφορείο από την αστυνομία της Βιέννης έγινε αποδεκτό και απελευθέρωσε μερικούς από τους ομήρους. Μαζί με 41 αιχμαλώτους κατευθύνθηκε προς το αεροδρόμιο για να πάρει ένα αεροπλάνο προς το Αλγέρι. Η ομάδα πήγε στην Τρίπολη, όπου απελευθερώθηκαν περισσότεροι όμηροι, πριν επιστρέψουν ξανά στο Αλγέρι. Εκεί, ο πρόεδρος της Αλγερίας, Χουαρί Μπουμεντιέν, έπεισε τον Κάρλος να εγκαταλείψει τους τελευταίους 11 ομήρους -συμπεριλαμβανομένων των Αχμέτ Ζακί Γιαμανί και Τζαχανγκίρ Αμουζεγκάρ, τον Σαουδάραβα και Ιρανό υπουργό- με αντάλλαγμα άσυλο. 48 ώρες αφότου είχε ξεκινήσει, η επιδρομή στον ΟΠΕΚ είχε τελειώσει.
Σε ένα βάναυσο, αλλά απλό και φιλόδοξο σχέδιο, είχε σκεφτεί να επιτεθεί σε μια συνάντηση του Οργανισμού Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών (ΟΠΕΚ) στην Βιέννη. Με με έξι Γερμανούς και Παλαιστίνιους ειδικούς για ομάδα, θα έπιανε ομήρους 80 εκπροσώπους στην Βιέννη, συμπεριλαμβανομένων των υπουργών πετρελαίου 11 χωρών. Υποτίθεται ότι, οι υπουργοί από τη Σαουδική Αραβία και το Ιράν -εκείνη την εποχή ήταν υπέρ των ΗΠΑ- θα πυροβολούνταν αμέσως, ενώ οι άλλοι θα απελευθερωνόντουσαν έναντι μεγάλων χρηματικών ποσών στο όνομα της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης.
Στις 21 Δεκεμβρίου του 1975, αφού πρώτα υποβλήθηκε σε πλαστική χειρουργική επέμβαση και έχασε πολλά κιλά, ο Κάρλος διέσχισε τα αυστριακά σύνορα συναντώντας την ομάδα του στη Βιέννη. Με όπλα και αμφεταμίνες, κατευθύνθηκαν προς την έδρα του ΟΠΕΚ στο κέντρο της πόλης.
Ο Κάρλος και η ομάδα μπήκαν από την μπροστινή είσοδο και άνοιξαν πυρ, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό, έναν φρουρό ασφαλείας και ένα νεότερο μέλος του προσωπικού. Οι τρομοκράτες χώρισαν τους ομήρους σε ομάδες και ξεκίνησαν μια πολιορκία που διήρκεσε όλη τη νύχτα. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης, ο Κάρλος ζήτησε από έναν Ιρακινό διπλωμάτη να πει στην αστυνομία ότι ήταν "ο διάσημος Κάρλος. Με ξέρουν". Ο καλοντυμένος τρομοκράτης ήταν ικανοποιημένος με τη φήμη του.
Ένα αίτημά του για να τους παραχωρηθεί λεωφορείο από την αστυνομία της Βιέννης έγινε αποδεκτό και απελευθέρωσε μερικούς από τους ομήρους. Μαζί με 41 αιχμαλώτους κατευθύνθηκε προς το αεροδρόμιο για να πάρει ένα αεροπλάνο προς το Αλγέρι. Η ομάδα πήγε στην Τρίπολη, όπου απελευθερώθηκαν περισσότεροι όμηροι, πριν επιστρέψουν ξανά στο Αλγέρι. Εκεί, ο πρόεδρος της Αλγερίας, Χουαρί Μπουμεντιέν, έπεισε τον Κάρλος να εγκαταλείψει τους τελευταίους 11 ομήρους -συμπεριλαμβανομένων των Αχμέτ Ζακί Γιαμανί και Τζαχανγκίρ Αμουζεγκάρ, τον Σαουδάραβα και Ιρανό υπουργό- με αντάλλαγμα άσυλο. 48 ώρες αφότου είχε ξεκινήσει, η επιδρομή στον ΟΠΕΚ είχε τελειώσει.
Η σύλληψη του Κάρλος στο Σουδάν
Σήμερα, ο Κάρλος είναι ένας από τους πιο διαβόητους φυλακισμένους στον κόσμο
Δεν είναι γνωστό αν ο Κάρλος κράτησε χρήματα από τα λύτρα κατά την πολιορκία του ΟΠΕΚ. Λέγεται ότι, μέχρι και 50 εκατομμύρια δολάρια που ήταν για τους υπουργούς πετρελαίου της Συρίας και της Σαουδικής Αραβίας, μοιράστηκαν μεταξύ του Κάρλος, του Χαντάτ και του συνεργάτη του Χαντάτ, Τζορτζ Χαμπάς για προσωπική τους χρήση. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, ίσως τα χρήματα να μην εξευμένισαν τον Χαντάτ μιας και ήταν εξαγριωμένος με τον Κάρλος επειδή δεν σκότωσε τον Γιαμανί και τον Αμουζεγκάρ και τον έδιωξε από το PFLP.
Ακολούθως, πιστεύεται ότι ο Carlos βοήθησε στο σχεδιασμό της περίφημης αεροπειρατείας Εντέμπε του 1976. Λόγω της αεροπειρατείας, στήθηκε η Επιχείρηση Εντέμπε, μία πολύνεκρη επέμβαση ειδικών δυνάμεων των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στο αεροδρόμιο της πόλης Εντέμπε της Ουγκάντα (το κυριότερο της χώρας, που εξυπηρετεί και την πρωτεύουσα Καμπάλα), όπου είχε καθηλωθεί από αεροπειρατές ένα πολιτικό AirBus A300 της εταιρείας Air-France, το οποίο είχε απογειωθεί από το Τελ Αβίβ με κατεύθυνση το Παρίσι, με ενδιάμεσο σταθμό το αεροδρόμιο του Ελληνικού στην Αθήνα όπου και επιβιβάστηκαν οι αεροπειρατές, μεταφέροντας 248 επιβάτες.
Ακολούθως, πιστεύεται ότι ο Carlos βοήθησε στο σχεδιασμό της περίφημης αεροπειρατείας Εντέμπε του 1976. Λόγω της αεροπειρατείας, στήθηκε η Επιχείρηση Εντέμπε, μία πολύνεκρη επέμβαση ειδικών δυνάμεων των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στο αεροδρόμιο της πόλης Εντέμπε της Ουγκάντα (το κυριότερο της χώρας, που εξυπηρετεί και την πρωτεύουσα Καμπάλα), όπου είχε καθηλωθεί από αεροπειρατές ένα πολιτικό AirBus A300 της εταιρείας Air-France, το οποίο είχε απογειωθεί από το Τελ Αβίβ με κατεύθυνση το Παρίσι, με ενδιάμεσο σταθμό το αεροδρόμιο του Ελληνικού στην Αθήνα όπου και επιβιβάστηκαν οι αεροπειρατές, μεταφέροντας 248 επιβάτες.
Είναι επίσης γνωστό ότι ανέλαβε μια εκστρατεία βομβιστικών επιθέσεων στη Γαλλία όταν συνελήφθη εκεί η σύζυγός του, η Μαγκνταλένα Κοππ, και -ίσως- τα γραφεία ενός περιοδικού που αρνήθηκε να ανακαλέσει μια συνέντευξη μαζί του.
Κινούμενος μεταξύ Ουγγαρίας, Γαλλίας, Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας, Λιβύης, Συρίας, Ιράκ, Υεμένης και Ιράν, ο Κάρλος εγκαταστάθηκε τελικά στο Χαρτούμ του Σουδάν, όπου διατηρούσε χαμηλό προφίλ μετά από χρόνια επιθέσεων.
Εκεί, το 1994, Γάλλοι, Ισραηλινοί και Αμερικανικοί μυστικοί πράκτορες τον συνέλαβαν, έχοντας πληρώσει τις σουδανικές αρχές για να τον παραδώσουν, και τον οδήγησαν στο Παρίσι για δίκη. Σε μια δίκη που διεξήχθη το 1997, καταδικάστηκε για τη δολοφονία των Γάλλων αξιωματικών πληροφοριών στο Παρίσι το 1975 που καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Το 2011, δικάστηκε για μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων που πραγματοποιήθηκαν στη Γαλλία το 1982 και το '83 και του επιβλήθηκε ακόμη μια ποινή ισόβιας κάθειρξης. Το 2017 δικάστηκε ξανά για μια επίθεση χειροβομβίδων το 1974 στο Παρίσι. Στη δίκη, μπήκε στο δικαστήριο ντυμένος υπέρκομψα και φίλησε το χέρι της δικηγόρου και αρραβωνιαστικιάς του, Isabelle Coutant-Peyre. Αν και γι' αυτήν την υπόθεση ήταν αθώος, καταδικάστηκε και τρίτη φορά σε ισόβια.
Εκεί, το 1994, Γάλλοι, Ισραηλινοί και Αμερικανικοί μυστικοί πράκτορες τον συνέλαβαν, έχοντας πληρώσει τις σουδανικές αρχές για να τον παραδώσουν, και τον οδήγησαν στο Παρίσι για δίκη. Σε μια δίκη που διεξήχθη το 1997, καταδικάστηκε για τη δολοφονία των Γάλλων αξιωματικών πληροφοριών στο Παρίσι το 1975 που καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Το 2011, δικάστηκε για μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων που πραγματοποιήθηκαν στη Γαλλία το 1982 και το '83 και του επιβλήθηκε ακόμη μια ποινή ισόβιας κάθειρξης. Το 2017 δικάστηκε ξανά για μια επίθεση χειροβομβίδων το 1974 στο Παρίσι. Στη δίκη, μπήκε στο δικαστήριο ντυμένος υπέρκομψα και φίλησε το χέρι της δικηγόρου και αρραβωνιαστικιάς του, Isabelle Coutant-Peyre. Αν και γι' αυτήν την υπόθεση ήταν αθώος, καταδικάστηκε και τρίτη φορά σε ισόβια.
Σήμερα, κρατείται στη φυλακή Clairvaux της Γαλλίας, όπου διατηρούσε αλληλογραφία με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες. Παρόλο που προσπάθησε αρκετές φορές να υποβάλει αίτηση για αποφυλάκιση, κάθε προσπάθειά του απορρίφθηκε, αφήνοντας τον Κάρλος το Τσακάλι φυλακισμένο.
Στις 19 Μαΐου, 26 Μαΐου και 2 Ιουνίου του, προβλήθηκε στο γαλλικό συνδρομητικό κανάλι Canal+ η γαλλο-γερμανική βιογραφική τηλεοπτικά μίνι σειρά, "Carlos" (ή Carlos the Jackal) σχετικά με τη ζωή του τρομοκράτη που καλύπτει την πρώτη σειρά επιθέσεων το 1973 μέχρι τη σύλληψή του το 1994. Την ίδια ημέρα, έκανε πρεμιέρα στο Canal+, η πλήρης έκδοση 5 ωρών ταινία που προβλήθηκε εκτός διαγωνισμού και στο Φεστιβάλ των Καννών 2010. Στη σειρά, σε σκηνοθεσία Ολιβιέ Ασαγιάς, τον ρόλο του Κάρλος υποδύεται ο Βενεζουελανός ηθοποιός, Έδγαρ Ραμίρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου