Βοβούσα: Το κρυφό διαμάντι του Ζαγορίου που χωρίζεται στα δυο από τον Αώο
Στα ανατολικά του Ζαγορίου, στην σκιά της αλπικής Βόρειας Πίνδου, υπάρχει ένα παραμυθένιο χωριό με το βλάχικο όνομα Μπαϊεάσα, γνωστό με την ονομασία Βοβούσα. Μάλιστα το χωριό αποτελεί μια από τις κύριες εισόδους προς τον εθνικό δρυμό της Βάλια Κάλντα.
Εκεί λοιπόν που η Ήπειρος τείνει να συναντήσει τη Μακεδονία, ανάμεσα σε μια κοιλάδα τριγυρισμένη από πυκνά αδιαπέραστα δάση με οξιές και έλατα, συναντά κανείς τη Βοβούσα, το ανατολικότερο βλαχόφωνο χωριό του Ζαγορίου.
Βρίσκεται σε υψόμετρο 1000 μέτρων και παίρνει το όνομά του από την υπέροχη βουή των ορμητικών νερών του ποταμού Αώου που το διασχίζει, και που στην κυριολεξία κόβει το χωριό σε δύο μέρη. ("ΒοΪούσα " - "Βοβούσα")
Σύμφωνα με την παράδοση η Βοβούσα προέκυψε από τη συνένωση τεσσάρων μικρότερων χωριών και η ιστορία της ξεκινά τον 10ο αιώνα, με τις πρώτες μετακινήσεις των βλάχων στα χωριά της Πίνδου. Κατά τα παλαιότερα χρόνια, η κύρια ασχολία των κατοίκων της περιστρέφονταν γύρω από την κτηνοτροφία, το εμπόριο και τις μεταφορές. Περίπου 150 οικογένειες ζούσαν μόνιμα στην Βοβούσα, όμως από τις αρχές του 19ου αιώνα και μετά, το χωριό περνάει σε μια άλλη εποχή. Οι ληστρικές επιδρομές, η επιδημία του 1814 καθώς και η λεηλασία των σουλτανικών στρατευμάτων το 1829, οδηγούν σε σημαντική μείωση του πληθυσμού, με τις περισσότερες οικογένειες να στρέφονται σε Μακεδονία και Θράκη, ενώ η παρακμή του χωριού και κατ΄ επέκταση των γύρω περιοχών είναι γεγονός.
Το 1940 βρίσκεται για ακόμα μια φορά στο επίκεντρο των εξελίξεων, με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική του καταστροφή στις 23 Οκτωβρίου του 1943. Μετά και τον εμφύλιο, παίρνει πια την σημερινή του μορφή, με τους λιγοστούς κατοίκους του να ασχολούνται με την υλοτομία και την επεξεργασία του ξύλου.
Ορόσημο του χωριού αποτελεί το μεγάλο τοξωτό γεφύρι που στέκει αγέρωχο πάνω από τα ορμητικά νερά του Αώου από το 1748, ενώνοντας για πάντα τους δύο μαχαλάδες εκατέρωθεν του ποταμού, ενώ αποτέλεσε ταυτόχρονα και το πέρασμα από την Ήπειρο στη Μακεδονία. Πρόκειται για το παλιότερο εν χρήση γεφύρι του Ζαγορίου και χτίστηκε από τον Αλέξιο Μήσιο από το Μονοδέντρι, έχοντας αναγνωριστεί ως νεότερο αρχαιολογικό μνημείο.
Η εικόνα του Αώου που κόβει στα δύο τη μαγική Βοβούσα μένει χαραγμένη στο μυαλό των επισκεπτών, ενώ ο ανεπανάληπτος ήχος του, ακολουθεί όλες ανεξαιρέτως τις δραστηριότητες των απλών μα συνάμα αρχοντικών κατοίκων του χωριού, με σημαντικότερη όλων το ομώνυμο φεστιβάλ στα μέσα του καλοκαιριού. Το φεστιβάλ είναι αφιερωμένο στην προστασία του περιβάλλοντος, με εκδηλώσεις που ενισχύουν την αειφορία και τονίζουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Βόρειας Πίνδου, με μουσικές εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, πεζοπορικές εξορμήσεις, εργαστήρια βοτανοθεραπείας, άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς και προφορικής ιστορίας.
Εκεί λοιπόν που η Ήπειρος τείνει να συναντήσει τη Μακεδονία, ανάμεσα σε μια κοιλάδα τριγυρισμένη από πυκνά αδιαπέραστα δάση με οξιές και έλατα, συναντά κανείς τη Βοβούσα, το ανατολικότερο βλαχόφωνο χωριό του Ζαγορίου.
Βρίσκεται σε υψόμετρο 1000 μέτρων και παίρνει το όνομά του από την υπέροχη βουή των ορμητικών νερών του ποταμού Αώου που το διασχίζει, και που στην κυριολεξία κόβει το χωριό σε δύο μέρη. ("ΒοΪούσα " - "Βοβούσα")
Σύμφωνα με την παράδοση η Βοβούσα προέκυψε από τη συνένωση τεσσάρων μικρότερων χωριών και η ιστορία της ξεκινά τον 10ο αιώνα, με τις πρώτες μετακινήσεις των βλάχων στα χωριά της Πίνδου. Κατά τα παλαιότερα χρόνια, η κύρια ασχολία των κατοίκων της περιστρέφονταν γύρω από την κτηνοτροφία, το εμπόριο και τις μεταφορές. Περίπου 150 οικογένειες ζούσαν μόνιμα στην Βοβούσα, όμως από τις αρχές του 19ου αιώνα και μετά, το χωριό περνάει σε μια άλλη εποχή. Οι ληστρικές επιδρομές, η επιδημία του 1814 καθώς και η λεηλασία των σουλτανικών στρατευμάτων το 1829, οδηγούν σε σημαντική μείωση του πληθυσμού, με τις περισσότερες οικογένειες να στρέφονται σε Μακεδονία και Θράκη, ενώ η παρακμή του χωριού και κατ΄ επέκταση των γύρω περιοχών είναι γεγονός.
Το 1940 βρίσκεται για ακόμα μια φορά στο επίκεντρο των εξελίξεων, με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική του καταστροφή στις 23 Οκτωβρίου του 1943. Μετά και τον εμφύλιο, παίρνει πια την σημερινή του μορφή, με τους λιγοστούς κατοίκους του να ασχολούνται με την υλοτομία και την επεξεργασία του ξύλου.
Ορόσημο του χωριού αποτελεί το μεγάλο τοξωτό γεφύρι που στέκει αγέρωχο πάνω από τα ορμητικά νερά του Αώου από το 1748, ενώνοντας για πάντα τους δύο μαχαλάδες εκατέρωθεν του ποταμού, ενώ αποτέλεσε ταυτόχρονα και το πέρασμα από την Ήπειρο στη Μακεδονία. Πρόκειται για το παλιότερο εν χρήση γεφύρι του Ζαγορίου και χτίστηκε από τον Αλέξιο Μήσιο από το Μονοδέντρι, έχοντας αναγνωριστεί ως νεότερο αρχαιολογικό μνημείο.
Η εικόνα του Αώου που κόβει στα δύο τη μαγική Βοβούσα μένει χαραγμένη στο μυαλό των επισκεπτών, ενώ ο ανεπανάληπτος ήχος του, ακολουθεί όλες ανεξαιρέτως τις δραστηριότητες των απλών μα συνάμα αρχοντικών κατοίκων του χωριού, με σημαντικότερη όλων το ομώνυμο φεστιβάλ στα μέσα του καλοκαιριού. Το φεστιβάλ είναι αφιερωμένο στην προστασία του περιβάλλοντος, με εκδηλώσεις που ενισχύουν την αειφορία και τονίζουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Βόρειας Πίνδου, με μουσικές εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, πεζοπορικές εξορμήσεις, εργαστήρια βοτανοθεραπείας, άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς και προφορικής ιστορίας.
Οι άγνωστες Καρυάτιδες της Λακωνίας που αγναντεύουν τον τόπο τους
Στον Νομό Λακωνίας και σε υψόμετρο 950 μέτρων βρίσκεται το πανέμορφο χωριό Καρυές.
Οι Καρυές είναι ένα παραδοσιακό χωριό, χτισμένο στους πρόποδες του Πάρνωνα και πλημμυρισμένο από καστανιές και καρυδιές.
Αυτό που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι πως από αυτό το χωριό κατάγονται οι διάσημες σε ολόκληρο τον κόσμο Καρυάτιδες.
Το μνημείο των Καρυάτιδων δεσπόζει, κατά τους ιστορικούς, πάνω στην αρχαία ακρόπολη των Καρυών και αποτελεί αντίγραφο του τμήματος του αρχαίου Ναού του Ερέχθειου στην Ακρόπολη των Αθηνών. Εγκαινιάστηκε το 1983 με πρωτοβουλία του Συνδέσμου Απανταχού Καρυατών και με τη δαπάνη πολλών δωρητών. Αποτελεί σύμβολο πλέον των σύγχρονων Καρυών και σηματοδοτεί τη σύνδεση του παρόντος με το ένδοξο παρελθόν του τόπου.
Αλυκές Μεσολογγίου: Εδώ παράγεται το 65% του ελληνικού αλατιού
Η αλυκή του Μεσολογγίου είναι η μεγαλύτερη αλυκή της Ελλάδας καθώς μπορεί να παράγει το 50-80% του αλατιού που παράγεται στην Ελλάδα κάθε χρόνο. Είναι γνωστή και ως «Άσπρη αλυκή». Η έκταση της φτάνει τα 11.500 στρέμματα και η παραγωγή τους 120.000 τόνους κάθε χρόνο. Τα ρηχά και ζεστά νερά της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου είναι ιδανικά για την παραγωγή αλατιού. Με τον όρο «αλυκή» αναφερόμαστε στον τόπο όπου παράγεται το αλάτι, έπειτα από την εξάτμιση του θαλασσινού νερού με την επίδραση της θέρμανσης από τον ήλιο και τον αέρα. Για την παρασκευή του αλατιού χρειάζεται ένα έδαφος επίπεδο, με αργιλικό υπόστρωμα που να συγκρατεί το νερό. Για αυτό συνήθως οι αλυκές βρίσκονται κοντά σε παραλία. Περιοχές όπως η λεκάνη της Μεσογείου θεωρούνται ιδανικές για τη παραγωγή αλατιού καθώς διαθέτουν ηλιοφάνεια και ιδανικές ακτές για συλλογή αλατιού. Στη χώρα μας, τη δεκαετία του 1840 δραστηριοποιούνταν οκτώ αλυκές, ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα διπλασιάστηκαν. Πλέον όμως, από το 1996 λειτουργούν οκτώ, οι οποίες ανήκουν στην εταιρεία Ελληνικές Αλυκές ΑΕ και η παραγωγή μπορεί να φτάσει συνολικά τους 260.000 τόνους, με την μισή να προέρχεται από τις αλυκές του Μεσολογγίου. Την περιγραφή της προετοιμασίας, παραγωγής και επεξεργασίας του αλατιού διαχρονικά παρουσιάζει το νεοσύστατο Μουσείο Άλατος στο Μεσολόγγι.
Στο Μεσολόγγι υπάρχει και μια δεύτερη αλυκή, στο νησί Τουρλίδα, που ονομάζεται και «Μαύρη αλυκή». Έχει έκταση 2.500 στρεμμάτων και η παραγωγή φτάνει τους 15.000 τόνους.
"Ξι-Χι-Ξι":Το επίπεδο νησί της Ελλάδας σε σχήμα σπαθιού με την κόκκινη λίμνη με τα μυστηριώδη αρχικά
Πετάμε πάνω από ένα νησί του Αργοσαρωνικού που περιβάλλεται από μυστήριο και από ομορφιά. Πετάμε πάνω από το νησί Μετώπη που βρίσκεται ανάμεσα στην Αίγινα και το Αγκίστρι.
Το νησί από ψηλά δίνει την εντύπωση ότι μοιάζει με σπαθί και την ματιά "αιχμαλωτίζει" η μυστηριώδης κόκκινη λίμνη που βρίσκεται στη μία γωνία του. Είναι ένα σχεδόν επίπεδο νησί που περιβάλλεται από υπέροχα γαλαζοπράσινα νερά και αποτελεί καταφύγιο για τα διερχόμενα σκάφη και αγαπημένο προορισμό για τους επιβάτες τους.
Κοιτάζοντας καλύτερα στον βυθό της λίμνης διακρίνονται τα αρχικά "ΞΧΞ".
Μήπως γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της παραγωγής της γνωστής ταινίας "Αιγαίο SOS" η οποία γυρίστηκε στο νησί; Μήπως αποτελούν σημάδι που έβαλε κάποιος από τους εκατοντάδες ιδιοκτήτες του νησιού, οι οποίοι δεν μπορούν να "τα βρουν" μεταξύ τους λόγω κτηματικών διαφορών;
Μήπως κάποιος που ναυάγησε εκεί και ήθελε να δώσει ένα σήμα που να φαίνεται από ψηλά;
Άγνωστο ποιος τα δημιούργησε εκεί, τι σημαίνουν και ποιος ο λόγος που τα έφτιαξε.
Είναι δε αξιοσημείωτο ότι ξεχωρίζουν με ευκολία από μεγάλη απόσταση και ύψος λόγω του μεγάλου μεγέθους τους και την καθαρότητα της γραφής τους.
Πάντως όσο και μυστηριώδης να είναι η περιοχή άλλο τόσο όμορφη είναι και καταπλήσσει τον επισκέπτη.
Τα 206 δωμάτια της σιωπής. Η συγκλονιστική ιστορία του ελληνικού ορφανοτροφείου της Πριγκήπου που απειλείται με κατάρρευση. Θεωρείται το μεγαλύτερο ξύλινο κτίσμα της Ευρώπης
Στην Πρίγκηπο, το μεγάλο νησί των Πριγκηπονήσων στην Κωνσταντινούπολη, το τεράστιο πενταώροφο ξύλινο κτίριο ξεπροβάλει επιβλητικό μέσα από το πυκνό δάσος. Είναι εγκαταλελειμμένο, ερειπωμένο και βρίσκεται ένα βήμα πριν από την κατάρρευση. - στο: mixanitouxronou.gr
Καινούργια ζωή για την Μπαντίνι Πιετά, το τελευταίο αριστούργημα του Μιχαήλ Άγγελου
Στην υποβλητική θρησκευτική αυτή σύνθεση και σε αντίθεση με την Πιετά που βρίσκεται στη Ρώμη, το σώμα του Χριστού υποστηρίζεται όχι μόνο από τη Μαρία αλλά και από τη Μαγδαληνή και τον ηλικιωμένο Νικόδημο, στον οποίο ο Μιχαήλ Άγγελος έδωσε το πρόσωπό του. - στο: lifo.gr
Ήπειρος: Περπατώντας στα ωραιότερα πέτρινα γεφύρια
Κόνιτσα
Τα πέτρινα γεφύρια της Ηπείρου αποτελούν μνημεία άρρηκτα συνδεδεμένα με τις παραδόσεις της περιοχής, αριστουργήματα της λαϊκής αρχιτεκτονικής και αναπόσπαστο κομμάτι του φυσικού τοπίου. - στο: reader.gr
Βόλτα στο ιστορικό Ντεπώ Θεσσαλονίκης
Στα σύνορα του δήμου Θεσσαλονίκης με την Καλαμαριά δεσπόζει ενας συνοικισμός με ιδιαίτερη ιστορία και ομορφια, το Ντεπώ. Το όνομα γαλλικής προελεύσεως (Dépôt) που σημαίνει αποθήκη μιας και σε αυτή την περιοχή ήταν ο τερματικός σταθμός αλλά και το αμαξοστάσιο του ιστορικού τραμ της Θεσσαλονίκης. Οτι έχει απομείνει απο το παλίο αμαξοστάσιο του τραμ βρίσκεται στην συμβολή της Λεωφόρου Βασιλίσσης Όλγας και Δημητρακοπούλου στα ανατολικά της πόλης. - στο: maxmag.gr
Ερμού: Ο ιστορικός δρόμος με τα πολλά γοητευτικά πρόσωπα
Οδός Ερμού: Η ιστορία και τα εμβληματικά κτίρια ενός από τους πρώτους δρόμους και βασικούς άξονες της σύγχρονης πόλης της Αθήνας - στο: athensvoice.gr
Οι 10 ελληνικές λίμνες που πρέπει να επισκεφθείς μια φορά στη ζωή σου
Λίμνη Πλαστήρα
Από την Μακεδονία μέχρι την Πελοπόννησο, λιμνίσιες διαδρομές με πληροφορίες εκ των έσω. - στο: news247.gr
7 πασίγνωστες προσωπικότητες που δεν φαντάζεστε ότι ήταν κατάσκοποι
Κουίζ λογοτεχνίας. Γνωρίζετε ποιοι συγγραφείς έγραψαν διάσημα λογοτεχνικά βιβλία;
στο: mixanitouxronou.gr
Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου