Έχουν υπάρξει ιστορίες για καταραμένα γριμόρια, μυθιστορήματα, εγκυκλοπαίδειες, ιστοριογραφίες, ακόμη και ποιητικές συλλογές.
Το 2010, η Google υπολόγισε ότι, μέχρι στιγμής, έχουν εκδοθεί 130 εκατομμύρια μοναδικά βιβλία. Από τότε, ο αριθμός αυτός έχει αυξηθεί σημαντικά. Όταν όμως το 2020 ο συγγραφέας J.W. Ο Ocker έφτιαχνε το βιβλίο του "Καταραμένα Αντικείμενα", πάλευε να βρει βιβλία για να βάλει στον κατάλογο, αλλά όπως λέει ο ίδιος, δεν βρήκε ποτέ κανένα.
Ο Ocker λέει ότι, όταν μιλάμε για καταραμένα βιβλία, αυτό που περιγράφουμε συνήθως δεν είναι κατάρα με την παραδοσιακή έννοια της λέξης. "Κάθε φορά που συναντούσα ένα 'καταραμένο βιβλίο', στην πραγματικότητα δεν ήταν καταραμένο. Ήταν υπερφυσικά επικίνδυνο, όπως ένα βιβλίο με ξόρκια. Για παράδειγμα, η κατοχή ή η επαφή με το βιβλίο δεν προκαλούσε κακό ή ατυχία όπως, ας πούμε, μια καταραμένη καρέκλα ή ένα βάζο. Αντίθετα, αν δοκιμάσετε τα ξόρκια του βιβλίου, τα ξόρκια ήταν επικίνδυνα".
Ο Ocker σημειώνει ότι υπάρχει και το θέμα της κατάρας που οι μεσαιωνικοί γραφείς προσέδιδαν στα βιβλία, που είχαν γράψει χεορόγραφα με κόπο, αλλά αυτές προορίζονταν ως αποτρεπτικές για την κλοπή, χωρίς να υπάρχουν στοιχεία ότι όντως έπιασαν.
Ωστόσο, κάθε τόσο, ένα βιβλίο αποκτά κακή φήμη. Φαίνεται ότι, όπου και αν βρεθεί, το ακολουθεί μια ατυχία, ή ίσως κρύβεται από πίσω του ένας αστικός μύθος. Ή ίσως -και εδώ είναι που τα πράγματα γίνονται ιδιαίτερα ενδιαφέροντα- απλά, εκπρόσωποι ισχυρών θεσμών, δεν ήθελαν να διαβαστεί το βιβλίο.
Ο Ocker λέει ότι, όταν μιλάμε για καταραμένα βιβλία, αυτό που περιγράφουμε συνήθως δεν είναι κατάρα με την παραδοσιακή έννοια της λέξης. "Κάθε φορά που συναντούσα ένα 'καταραμένο βιβλίο', στην πραγματικότητα δεν ήταν καταραμένο. Ήταν υπερφυσικά επικίνδυνο, όπως ένα βιβλίο με ξόρκια. Για παράδειγμα, η κατοχή ή η επαφή με το βιβλίο δεν προκαλούσε κακό ή ατυχία όπως, ας πούμε, μια καταραμένη καρέκλα ή ένα βάζο. Αντίθετα, αν δοκιμάσετε τα ξόρκια του βιβλίου, τα ξόρκια ήταν επικίνδυνα".
Ο Ocker σημειώνει ότι υπάρχει και το θέμα της κατάρας που οι μεσαιωνικοί γραφείς προσέδιδαν στα βιβλία, που είχαν γράψει χεορόγραφα με κόπο, αλλά αυτές προορίζονταν ως αποτρεπτικές για την κλοπή, χωρίς να υπάρχουν στοιχεία ότι όντως έπιασαν.
Ωστόσο, κάθε τόσο, ένα βιβλίο αποκτά κακή φήμη. Φαίνεται ότι, όπου και αν βρεθεί, το ακολουθεί μια ατυχία, ή ίσως κρύβεται από πίσω του ένας αστικός μύθος. Ή ίσως -και εδώ είναι που τα πράγματα γίνονται ιδιαίτερα ενδιαφέροντα- απλά, εκπρόσωποι ισχυρών θεσμών, δεν ήθελαν να διαβαστεί το βιβλίο.
Από μια διαβολική Βίβλο μέχρι ένα πένθιμο ιαπωνικό πολεμικό ποίημα, δείτε οκτώ κείμενα που έχουν κατηγορηθεί για τρέλα, κακοτυχία και θάνατο.
Codex Gigas
Το εξώφυλλο του Codex Gigas
Αν η δύναμη της κατάρας βασιζόταν αποκλειστικά στο μέγεθος ενός βιβλίου, ο Codex Gigas (Κώδικας Γίγας), γνωστός και ως "Αγία Γραφή του Διαβόλου", πιθανώς, θα ήταν το πιο επικίνδυνο βιβλίο που γράφτηκε ποτέ. Με βάρος 75 κιλά και ύψος περίπου 1 μέτρο (92 εκατοστά για την ακρίβεια), ο 800 περίπου ετών τόμος πιστεύεται ότι είναι το μεγαλύτερο σωζόμενο μεσαιωνικό χειρόγραφο στον κόσμο. Η ακριβής προέλευσή του έχει χαθεί στον χρόνο, αλλά οι ιστορικοί πιστεύουν ότι γράφτηκε κάποια στιγμή μεταξύ του 1204 και του 1230 στο Βασίλειο της Βοημίας, στη σημερινή Τσεχική Δημοκρατία. Σύμφωνα με την Εθνική Βιβλιοθήκη της Σουηδίας, το βιβλίο ανήκε σε τουλάχιστον τρία διαφορετικά μοναστήρια προτού, το 1594, ο αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ροδόλφος Β' το προσθέσει στην ιδιωτική του συλλογή -στην οποία, σύντομα, συμπεριέλαβε και το χειρόγραφο Βόινιτς. Το 1648, κατά τον Τριακονταετή Πόλεμο, διεκδικήθηκε από τους Σουηδούς και μεταφέρθηκε στην Στοκχόλμη και, από το 1768, στεγάζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της χώρας.
Ενώ πολλά κείμενα παράγονταν από ομάδες γραφέων, οι μελετητές πιστεύουν ότι ο Codex Gigas είναι έργο ενός και μόνο αντιγραφέα. Γραμμένο εξ ολοκλήρου στα λατινικά, το βιβλίο περιέχει την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, μαζί με τσέχικα και εβραϊκά ιστορικά κείμενα, μια εγκυκλοπαίδεια με πληροφορίες για την γεωμετρία, νομικά θέματα και θέματα για ψυχαγωγία, ιατρικές πραγματείες, εκατοντάδες μοιρολόγια, πολλά μαγικά ξόρκια, και ένα ημερολόγιο.
Ενώ πολλά κείμενα παράγονταν από ομάδες γραφέων, οι μελετητές πιστεύουν ότι ο Codex Gigas είναι έργο ενός και μόνο αντιγραφέα. Γραμμένο εξ ολοκλήρου στα λατινικά, το βιβλίο περιέχει την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, μαζί με τσέχικα και εβραϊκά ιστορικά κείμενα, μια εγκυκλοπαίδεια με πληροφορίες για την γεωμετρία, νομικά θέματα και θέματα για ψυχαγωγία, ιατρικές πραγματείες, εκατοντάδες μοιρολόγια, πολλά μαγικά ξόρκια, και ένα ημερολόγιο.
Η κακή φήμη του βιβλίου πηγάζει από ένα έγχρωμο πορτρέτο του Διαβόλου (εικόνα πάνω) που περιέχεται στις σελίδες του και από έναν μύθο για το πώς βρέθηκε εκεί. Σύμφωνα με τη λαογραφία, το βιβλίο είναι το έργο ενός μοναχού -πιθανόν του Αρμίνιου του ερημίτη, από μια υπογραφή που υπάρχει σε αυτό- που είχε παραβιάσει τους όρκους του και είχε καταδικαστεί να εντοιχιστεί ζωντανός στο μοναστήρι. Εκείνος, έκανε μια συμφωνία για να σωθεί. Αν, κατά τη διάρκεια μιας νύχτας, μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο που να περιέχει όλη τη γνώση του κόσμου, θα γλίτωνε την ζωή του. Όταν συνειδητοποίησε ότι κάτι τέοτιο ήταν αδύνατο, ο μοναχός πούλησε την ψυχή του στον Διάβολο, ο οποίος τον βοήθησε να τελειώσει το βιβλίο και το "υπέγραψε" με το διαβόητο πλέον πορτρέτο. Άλλες εκδοχές της ιστορίας λένε ότι ο μοναχός πρόσθεσε την εικόνα ως χειρονομία ευγνωμοσύνης για τη βοήθειά του.
Υπάρχουν πολλές ιστορίες ατυχίας που συνδέονται με τον Codex Gigas, αλλά η κατάρα φαίνεται να είναι αρκετά καλοήθης, δεδομένου ότι το βιβλίο υποτίθεται ότι γράφτηκε από τον Βελζεβούλ. Ένας θρύλος που χρονολογείται τουλάχιστον από το 1858 υποστηρίζει ότι ένας φύλακας, όταν κατά τη διάρκεια της νύχτας κλειδώθηκε κατά λάθος στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Σουηδίας, εισήχθη σε ίδρυμα. Υποτίθεται ότι, το επόμενο πρωί, βρέθηκε κάτω από ένα τραπέζι ισχυριζόμενος ότι είδε τον Codex Gigas να συμμετέχει σε μια πομπή βιβλίων που χόρευαν στον αέρα.
Το βιβλίο του Σούγκα
Το Βιβλίο του Σούγκα, γνωστό και ως Aldaraia sive Soyga vocor, είναι ένα αποκρυφιστικό κείμενο που χρονολογείται από το 1500 τουλάχιστον. ΓνωρίζουμεΜας είνια γνωστό μόνο επειδή κάποτε ανήκε στον Τζον Ντι, έναν διάσημο πολυμαθή του 16ου αιώνα, με πεδία μελέτης και εξειδίκευσης τα μαθηματικά, τη φυσική, τη χημεία και την αστρονομία. Ο Ντι ήταν αποκρυφιστής που ενδιαφερόταν ιδιαίτερα να επικοινωνεί με αγγέλους. Το Βιβλίο της Σούγκα θα του ήταν ακαταμάχητο. Εκτός από τα μαγικά ξόρκια και τα γραπτά για τη δαιμονολογία και την αστρολογία, το κείμενο περιλαμβάνει ονόματα και γενεαλογίες αγγέλων. Σύμφωνα με την βιογραφία του Ντι του Benjamin Woolley "The Queen's Conjurer", ο αποκρυφιστής πίστευε ότι το βιβλίο "περιείχε ένα αρχαίο, θεϊκό μήνυμα, γραμμένο στη γλώσσα που αρχικά μιλούσε στον Αδάμ, με άλλα λόγια τον αληθινό, παρθένο λόγο του Θεού".
Επίσης, περιλαμβάνει 36 κωδικοποιημένους πίνακες που παρέμειναν αποκωδικοποιημένοι για αιώνες. Ο Ντι προσπάθησε να σπάσει τον κώδικά τους με τη βοήθεια του Έντουαρντ Κέλι, ενός μάγου που έπεισε τον Ντι ότι μπορούσε να διοχετεύσει τις φωνές των αγγέλων (μερικές φορές, ο Kelley έγραφε το όνομά του "Kelly" ή αυτο-αποκαλούνταν Edward Talbot. Το να έχει ψευδώνυμα ήταν πιθανώς χρήσιμο για το υποτιθέμενο μέντιουμ, ο οποίος φέρεται να είχε καταδικαστεί για πλαστογραφία και πιθανώς του έκοψαν τα αυτιά ως τιμωρία). Ο Ντι ήταν τόσο πρόθυμος να μιλήσει με τους αγγέλους που, όταν ο Κέλι του είπε ότι οι άγγελοι ήθελαν οι δύο άνδρες να ανταλλάξουν συζύγους για ένα βράδυ ως πληρωμή για την ουράνια επικοινωνία, εκείνος συμφώνησε (εννέα μήνες αργότερα, γεννήθηκε ο Θεόδωρος Ντι).
Χρησιμοποιώντας τον Κέλι ως μέντιουμ, ο Ντι κάλεσε στον αρχάγγελο Ουριήλ και τον ρώτησε αν το Βιβλίο του Σούγκα ήταν η πραγματική συμφωνία. Ο Ουριήλ, μιλώντας μέσω του Κέλι, τον διαβεβαίωσε ότι ήταν, αλλά του είπε ότι μόνο ο αρχάγγελος Μιχαήλ ήταν εξουσιοδοτημένος να μεταφράσει τους πίνακες -προφανώς, ο Μιχαήλ δεν ήθελε.
Αυτό ίσως είναι η πηγή της φήμης του καταραμένου Βιβλίου του Σούγκα ή, όπως είναι μερικές φορές γνωστό, "το βιβλίο που σκοτώνει". Κάποια στιγμή, ο Ντι ανέφερε στον Ουριήλ ότι του είχαν πει ότι θα πέθαινε μέσα σε δυόμισι χρόνια αν διάβαζε ποτέ το κωδικοποιημένο κείμενο και ο αρχάγγελος τον διαβεβαίωσε ότι θα ζούσε για περισσότερα από 100 χρόνια.
Ωστόσο, σχετικά με αυτή τη "φήμη", οι περισσότερες από τις αναφορές ότι πρόκειται για ένα καταραμένο κείμενο προέρχονται από διαδικτυακές πηγές και δεν φαίνεται να υπάρχουν επαληθεύσιμες ιστορίες ατυχίας που συνδέονται μαζί του.
Ο Ντι πέθανε το 1608, σε ηλικία 81 ετών. Το Βιβλίο άλλαξε χέρια μερικές φορές πριν εξαφανιστεί από το ιστορικό αρχείο. Όμως, το καλοκαίρι του 1994, η Deborah Harkness μόλις είχε ολοκληρώσει τη διδακτορική της διατριβή ("John Dee's Conversations with Angels") και ξεφύλλιζε τον κατάλογο της Bodleian Library της Οξφόρδης όταν βρήκε μια αναφορά για το Aldaraia sive Soyga. Σύντομα, είχε μπροστά της το βιβλίο. Αυτή η εμπειρία ενέπνευσε το πρώτο μυθιστόρημά της, "A Discovery of Witches", το οποίο ξεκίνησε ως τριλογία μπεστ σέλερ και έκτοτε έχει προσαρμοστεί να γίνει σειρά.
Το 1998, ο μαθηματικός Jim Reeds έσπασε τον κώδικα των μυστηριωδών πινάκων. Ο Reeds ανακάλυψε ένα μοτίβο που αφορούσε τη συχνότητα και τη θέση ορισμένων γραμμάτων σε σχέση με άλλα γράμματα -ή, σύμφωνα με τον ίδιο, "ένα γράμμα προκύπτει μετρώντας έναν ορισμένο αριθμό γραμμάτων μετά το γράμμα αμέσως πάνω από αυτό… στον πίνακα". Ο Reeds βρήκε ένα σύνολο μαθηματικών τύπων που του επέτρεψαν να αποκρυπτογραφήσει τους πίνακες, καθένας από τους οποίους αποδείχθηκε ότι βασίστηκε σε μια "κωδική λέξη" έξι γραμμάτων. Ακόμα όμως δεν γνωρίζουμε τη σημασία αυτών των κωδικών λέξεων ή ποιο μήνυμα προορίζονταν να μεταδώσουν οι πίνακες -ή ακόμα και αν υπάρχει.
Όσο για την "κατάρα", σύμφωνα με το Google Scholar, ο Reeds συνέχισε να δημοσιεύει τουλάχιστον μέχρι το 2010.
Το Βιβλίο του Σούγκα, γνωστό και ως Aldaraia sive Soyga vocor, είναι ένα αποκρυφιστικό κείμενο που χρονολογείται από το 1500 τουλάχιστον. ΓνωρίζουμεΜας είνια γνωστό μόνο επειδή κάποτε ανήκε στον Τζον Ντι, έναν διάσημο πολυμαθή του 16ου αιώνα, με πεδία μελέτης και εξειδίκευσης τα μαθηματικά, τη φυσική, τη χημεία και την αστρονομία. Ο Ντι ήταν αποκρυφιστής που ενδιαφερόταν ιδιαίτερα να επικοινωνεί με αγγέλους. Το Βιβλίο της Σούγκα θα του ήταν ακαταμάχητο. Εκτός από τα μαγικά ξόρκια και τα γραπτά για τη δαιμονολογία και την αστρολογία, το κείμενο περιλαμβάνει ονόματα και γενεαλογίες αγγέλων. Σύμφωνα με την βιογραφία του Ντι του Benjamin Woolley "The Queen's Conjurer", ο αποκρυφιστής πίστευε ότι το βιβλίο "περιείχε ένα αρχαίο, θεϊκό μήνυμα, γραμμένο στη γλώσσα που αρχικά μιλούσε στον Αδάμ, με άλλα λόγια τον αληθινό, παρθένο λόγο του Θεού".
Επίσης, περιλαμβάνει 36 κωδικοποιημένους πίνακες που παρέμειναν αποκωδικοποιημένοι για αιώνες. Ο Ντι προσπάθησε να σπάσει τον κώδικά τους με τη βοήθεια του Έντουαρντ Κέλι, ενός μάγου που έπεισε τον Ντι ότι μπορούσε να διοχετεύσει τις φωνές των αγγέλων (μερικές φορές, ο Kelley έγραφε το όνομά του "Kelly" ή αυτο-αποκαλούνταν Edward Talbot. Το να έχει ψευδώνυμα ήταν πιθανώς χρήσιμο για το υποτιθέμενο μέντιουμ, ο οποίος φέρεται να είχε καταδικαστεί για πλαστογραφία και πιθανώς του έκοψαν τα αυτιά ως τιμωρία). Ο Ντι ήταν τόσο πρόθυμος να μιλήσει με τους αγγέλους που, όταν ο Κέλι του είπε ότι οι άγγελοι ήθελαν οι δύο άνδρες να ανταλλάξουν συζύγους για ένα βράδυ ως πληρωμή για την ουράνια επικοινωνία, εκείνος συμφώνησε (εννέα μήνες αργότερα, γεννήθηκε ο Θεόδωρος Ντι).
Χρησιμοποιώντας τον Κέλι ως μέντιουμ, ο Ντι κάλεσε στον αρχάγγελο Ουριήλ και τον ρώτησε αν το Βιβλίο του Σούγκα ήταν η πραγματική συμφωνία. Ο Ουριήλ, μιλώντας μέσω του Κέλι, τον διαβεβαίωσε ότι ήταν, αλλά του είπε ότι μόνο ο αρχάγγελος Μιχαήλ ήταν εξουσιοδοτημένος να μεταφράσει τους πίνακες -προφανώς, ο Μιχαήλ δεν ήθελε.
Αυτό ίσως είναι η πηγή της φήμης του καταραμένου Βιβλίου του Σούγκα ή, όπως είναι μερικές φορές γνωστό, "το βιβλίο που σκοτώνει". Κάποια στιγμή, ο Ντι ανέφερε στον Ουριήλ ότι του είχαν πει ότι θα πέθαινε μέσα σε δυόμισι χρόνια αν διάβαζε ποτέ το κωδικοποιημένο κείμενο και ο αρχάγγελος τον διαβεβαίωσε ότι θα ζούσε για περισσότερα από 100 χρόνια.
Ωστόσο, σχετικά με αυτή τη "φήμη", οι περισσότερες από τις αναφορές ότι πρόκειται για ένα καταραμένο κείμενο προέρχονται από διαδικτυακές πηγές και δεν φαίνεται να υπάρχουν επαληθεύσιμες ιστορίες ατυχίας που συνδέονται μαζί του.
Ο Ντι πέθανε το 1608, σε ηλικία 81 ετών. Το Βιβλίο άλλαξε χέρια μερικές φορές πριν εξαφανιστεί από το ιστορικό αρχείο. Όμως, το καλοκαίρι του 1994, η Deborah Harkness μόλις είχε ολοκληρώσει τη διδακτορική της διατριβή ("John Dee's Conversations with Angels") και ξεφύλλιζε τον κατάλογο της Bodleian Library της Οξφόρδης όταν βρήκε μια αναφορά για το Aldaraia sive Soyga. Σύντομα, είχε μπροστά της το βιβλίο. Αυτή η εμπειρία ενέπνευσε το πρώτο μυθιστόρημά της, "A Discovery of Witches", το οποίο ξεκίνησε ως τριλογία μπεστ σέλερ και έκτοτε έχει προσαρμοστεί να γίνει σειρά.
Το 1998, ο μαθηματικός Jim Reeds έσπασε τον κώδικα των μυστηριωδών πινάκων. Ο Reeds ανακάλυψε ένα μοτίβο που αφορούσε τη συχνότητα και τη θέση ορισμένων γραμμάτων σε σχέση με άλλα γράμματα -ή, σύμφωνα με τον ίδιο, "ένα γράμμα προκύπτει μετρώντας έναν ορισμένο αριθμό γραμμάτων μετά το γράμμα αμέσως πάνω από αυτό… στον πίνακα". Ο Reeds βρήκε ένα σύνολο μαθηματικών τύπων που του επέτρεψαν να αποκρυπτογραφήσει τους πίνακες, καθένας από τους οποίους αποδείχθηκε ότι βασίστηκε σε μια "κωδική λέξη" έξι γραμμάτων. Ακόμα όμως δεν γνωρίζουμε τη σημασία αυτών των κωδικών λέξεων ή ποιο μήνυμα προορίζονταν να μεταδώσουν οι πίνακες -ή ακόμα και αν υπάρχει.
Όσο για την "κατάρα", σύμφωνα με το Google Scholar, ο Reeds συνέχισε να δημοσιεύει τουλάχιστον μέχρι το 2010.
The Book of Abramelin
Το Βιβλίο του Άμπρα Μελίν -ή πιο τυπικά Το Βιβλίο της Ιερής Μαγείας του Άμπρα Μελίν του Μάγου-, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ταινία A Dark Song του 2016, είναι ένα εβραϊκό μαγικό κείμενο που πιστεύεται ότι χρονολογείται από τον 14ο ή τον 15ο αιώνα, αλλά οφείλει την φήμη του στους μάγους του 19ου και 20ου αιώνα που αποτελούσαν το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής. Την δεκαετία του 1890, ένας από τους ιδρυτές του Τάγματος, ο S.L.M. Mathers, δημιούργησε την πρώτη αγγλική μετάφραση του βιβλίου χρησιμοποιώντας μια γαλλική έκδοση του 1750. Σύμφωνα με τον πρόλογο του συγγραφέα και αποκρυφιστή Lon Milo DuQuette σε μια έκδοση του 2006, η μετάφραση του Mathers έπεισε τους συναδέλφους του και το Βιβλίο του Άμπρα Μελίν -ή απλά το "Άμπρα Μέλιν", όπως είναι γνωστό στην κοινότητα των μάγων- έγινε βασικό κείμενο του σύγχρονου αποκρυφισμού και υποτίθεται ότι βοήθησε να εμπνεύσει το σύστημα "μαγείας" του Άλιστερ Κρόουλι.
Το κεντρικό στοιχείο του βιβλίου είναι ένα περίτεχνο, πολύμηνο τελετουργικό που στοχεύει να επιτρέψει στον μάγο να επικοινωνήσει με τον "Άγιο Φύλακα Άγγελό" του, ουσιαστικά, το ουράνιο άλλο του μισό. Το πρόβλημα έγκειται σε ότι συμβαίνει μετά από τρεις ημέρες, οπότε ο μάγος είναι "κλειδωμένος σε μια ευτυχισμένη οικειότητα με τον Άγγελο", γράφει ο DuQuette. Μόλις τελειώσει αυτή η περίοδος, ο μάγος πρέπει να συγκαλέσει και να κατακτήσει "κάθε 'αλύτρωτο' πνεύμα των περιοχών της κόλασης", με άλλα λόγια, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, όλους τους δαίμονες της κόλασης. Υποτίθεται ότι ο άγγελος θα είναι εκεί για να τον καθοδηγήσει σε όλη αυτή την κατάκτηση, αλλά ακούγεται πολύ δύσκολο. Σύμφωνα με τον DuQuette, η φήμη του βιβλίου ως καταραμένο μπορεί να πηγάζει από το γεγονός ότι περιέχει οδηγίες για να νικήσουμε τα "κακά πνεύματα του κόσμου". Τα πνεύματα σίγουρα θα προτιμούσαν να κρατήσουν σιωπηλές αυτές τις πληροφορίες, και έγινε γνωστό ότι ακόμη και η κατοχή ενός αντιγράφου ήταν επικίνδυνη υπόθεση.
Το Βιβλίο του Άμπρα Μελίν -ή πιο τυπικά Το Βιβλίο της Ιερής Μαγείας του Άμπρα Μελίν του Μάγου-, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ταινία A Dark Song του 2016, είναι ένα εβραϊκό μαγικό κείμενο που πιστεύεται ότι χρονολογείται από τον 14ο ή τον 15ο αιώνα, αλλά οφείλει την φήμη του στους μάγους του 19ου και 20ου αιώνα που αποτελούσαν το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής. Την δεκαετία του 1890, ένας από τους ιδρυτές του Τάγματος, ο S.L.M. Mathers, δημιούργησε την πρώτη αγγλική μετάφραση του βιβλίου χρησιμοποιώντας μια γαλλική έκδοση του 1750. Σύμφωνα με τον πρόλογο του συγγραφέα και αποκρυφιστή Lon Milo DuQuette σε μια έκδοση του 2006, η μετάφραση του Mathers έπεισε τους συναδέλφους του και το Βιβλίο του Άμπρα Μελίν -ή απλά το "Άμπρα Μέλιν", όπως είναι γνωστό στην κοινότητα των μάγων- έγινε βασικό κείμενο του σύγχρονου αποκρυφισμού και υποτίθεται ότι βοήθησε να εμπνεύσει το σύστημα "μαγείας" του Άλιστερ Κρόουλι.
Το κεντρικό στοιχείο του βιβλίου είναι ένα περίτεχνο, πολύμηνο τελετουργικό που στοχεύει να επιτρέψει στον μάγο να επικοινωνήσει με τον "Άγιο Φύλακα Άγγελό" του, ουσιαστικά, το ουράνιο άλλο του μισό. Το πρόβλημα έγκειται σε ότι συμβαίνει μετά από τρεις ημέρες, οπότε ο μάγος είναι "κλειδωμένος σε μια ευτυχισμένη οικειότητα με τον Άγγελο", γράφει ο DuQuette. Μόλις τελειώσει αυτή η περίοδος, ο μάγος πρέπει να συγκαλέσει και να κατακτήσει "κάθε 'αλύτρωτο' πνεύμα των περιοχών της κόλασης", με άλλα λόγια, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, όλους τους δαίμονες της κόλασης. Υποτίθεται ότι ο άγγελος θα είναι εκεί για να τον καθοδηγήσει σε όλη αυτή την κατάκτηση, αλλά ακούγεται πολύ δύσκολο. Σύμφωνα με τον DuQuette, η φήμη του βιβλίου ως καταραμένο μπορεί να πηγάζει από το γεγονός ότι περιέχει οδηγίες για να νικήσουμε τα "κακά πνεύματα του κόσμου". Τα πνεύματα σίγουρα θα προτιμούσαν να κρατήσουν σιωπηλές αυτές τις πληροφορίες, και έγινε γνωστό ότι ακόμη και η κατοχή ενός αντιγράφου ήταν επικίνδυνη υπόθεση.
Εκτός από οδηγός για το πώς μπορεί να καλέσει κάποιος τους αγγέλους και τους δαίμονες, το βιβλίο περιλαμβάνει ξόρκια για να μετατρέψει κάποιον σε γάιδαρο, να δημιουργήσει πιθήκους και να αναγκάσει ένα πνεύμα να φέρει τυρί.
The Orphan’s Story
Το Historia del Huérfano (Ιστορία του Ορφανού), είναι ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε κάποια στιγμή μεταξύ του 1608 και του 1615 από τον Ισπανό μοναχό Martín de León y Cárdenas. Ο μοναχός σχεδίαζε να εκδώσει το μυθιστόρημα το 1621 με το ψευδώνυμο Andrés de León, αλλά αυτό δε συνέβη ποτέ. Σύμφωνα με τον Guardian, εικάζεται ότι άφησε το βιβλίο αδημοσίευτο επειδή φοβόταν ότι θα έβλαπτε τη θέση του στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία -είχε διοριστεί επίσκοπος του Τριβέντο το 1630 και αρχιεπίσκοπος του Παλέρμο το 1650.
Το βιβλίο θεωρούνταν χαμένο για χρόνια, αλλά το 1965, ένας Ισπανός μελετητής βρήκε αυτό που πιστεύεται ότι είναι το μοναδικό σωζόμενο αντίγραφο στα αρχεία της Ισπανικής Εταιρείας της Αμερικής στην Νέα Υόρκη. Υπήρξαν αρκετές -αποτυχημένες- προσπάθειες να το δημοσιεύσουν και άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες ότι το βιβλίο ήταν καταραμένο. Τελικά, βρέθηκε στα χέρια μιας Περουβιανής φιλολόγου ονόματι Belinda Palacios, η οποία πέρασε δύο χρόνια προετοιμάζοντας το χειρόγραφο για δημοσίευση. Λίγο μετά που υπέγραψε για να επεξεργαστεί το βιβλίο, άρχισαν οι προειδοποιήσεις.
"Όταν άρχισα να το δουλεύω, πολλοί μου είπαν ότι το βιβλίο ήταν καταραμένο και ότι όσοι άρχισαν να το δουλεύουν πεθαίνουν", είπε η Palacios. Σε μια συνέντευξη στην Telegraph την ίδια χρονιά ήταν πιο συγκεκριμένη. "Χρειάστηκε λίγο καιρό για να δημοσιευτεί γιατί όσοι δούλευαν με το βιβλίο πέθαναν -ένας από μια περίεργη ασθένεια, ένας σε τροχαίο και άλλος από κάτι άλλο". Στα θύματα περιλαμβάνεται ένας Ισπανός μελετητής ονόματι Antonio Rodríguez-Moñino, ο οποίος πέθανε το 1970, και ένας καθηγητής ισπανικών ονόματι William C. Bryant.
Τελικά, το 2017 -400 χρόνια μετά τη συγγραφή του- το Orphan’s Story κυκλοφόρησε. Η Palacios δεν έχει ενοχληθεί μέχρι στιγμής από την "κατάρα", διδάσκει Ισπανοαμερικανική Λογοτεχνία σε δύο πανεπιστήμια στην Ελβετία και το 2022 δημοσίευσε ένα δικό της μυθιστόρημα με τίτλο Niñagordita.
Το Historia del Huérfano (Ιστορία του Ορφανού), είναι ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε κάποια στιγμή μεταξύ του 1608 και του 1615 από τον Ισπανό μοναχό Martín de León y Cárdenas. Ο μοναχός σχεδίαζε να εκδώσει το μυθιστόρημα το 1621 με το ψευδώνυμο Andrés de León, αλλά αυτό δε συνέβη ποτέ. Σύμφωνα με τον Guardian, εικάζεται ότι άφησε το βιβλίο αδημοσίευτο επειδή φοβόταν ότι θα έβλαπτε τη θέση του στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία -είχε διοριστεί επίσκοπος του Τριβέντο το 1630 και αρχιεπίσκοπος του Παλέρμο το 1650.
Το βιβλίο θεωρούνταν χαμένο για χρόνια, αλλά το 1965, ένας Ισπανός μελετητής βρήκε αυτό που πιστεύεται ότι είναι το μοναδικό σωζόμενο αντίγραφο στα αρχεία της Ισπανικής Εταιρείας της Αμερικής στην Νέα Υόρκη. Υπήρξαν αρκετές -αποτυχημένες- προσπάθειες να το δημοσιεύσουν και άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες ότι το βιβλίο ήταν καταραμένο. Τελικά, βρέθηκε στα χέρια μιας Περουβιανής φιλολόγου ονόματι Belinda Palacios, η οποία πέρασε δύο χρόνια προετοιμάζοντας το χειρόγραφο για δημοσίευση. Λίγο μετά που υπέγραψε για να επεξεργαστεί το βιβλίο, άρχισαν οι προειδοποιήσεις.
"Όταν άρχισα να το δουλεύω, πολλοί μου είπαν ότι το βιβλίο ήταν καταραμένο και ότι όσοι άρχισαν να το δουλεύουν πεθαίνουν", είπε η Palacios. Σε μια συνέντευξη στην Telegraph την ίδια χρονιά ήταν πιο συγκεκριμένη. "Χρειάστηκε λίγο καιρό για να δημοσιευτεί γιατί όσοι δούλευαν με το βιβλίο πέθαναν -ένας από μια περίεργη ασθένεια, ένας σε τροχαίο και άλλος από κάτι άλλο". Στα θύματα περιλαμβάνεται ένας Ισπανός μελετητής ονόματι Antonio Rodríguez-Moñino, ο οποίος πέθανε το 1970, και ένας καθηγητής ισπανικών ονόματι William C. Bryant.
Τελικά, το 2017 -400 χρόνια μετά τη συγγραφή του- το Orphan’s Story κυκλοφόρησε. Η Palacios δεν έχει ενοχληθεί μέχρι στιγμής από την "κατάρα", διδάσκει Ισπανοαμερικανική Λογοτεχνία σε δύο πανεπιστήμια στην Ελβετία και το 2022 δημοσίευσε ένα δικό της μυθιστόρημα με τίτλο Niñagordita.
Το Μέγα Γριμόριο
Ενώ ορισμένες ιστορίες γύρω από υποτιθέμενα καταραμένα βιβλία μπορούν να θεωρηθούν σύμπτωση και δεισιδαιμονία, μερικές λένε μια άλλη, παράξενη ιστορία -μια που συνδέεται με τη δύναμη της γραφής και της ανάγνωσης και μια συνωμοσία για να τρομάξει τους ανθρώπους μακριά από βιβλία που απειλούν το status quo.
Στο βιβλίο του "The Book of Black Magic and Pacts" (1898), ο Βρετανός αποκρυφιστής και μελετητής Άρθουρ Έντουαρντ Γουέιτ προσδιορίζει το Μέγα Γριμόριο ως ένα από τα "τέσσερα συγκεκριμένα και ανοιχτά εγχειρίδια της Μαύρης Μαγείας". Το βιβλίο περιέχει λεπτομερείς οδηγίες για να καλέσει κάποιος το δεξί χέρι του Σατανά, τον Lucifugé Rofocale. Σύμφωνα με τον ιστορικό Owen Davies, το βιβλίο χρονολογείται από το 1702, αλλά το πιο πιθανό είναι να εμφανίστηκε γύρω στο 1750.
Είναι η δημοτικότητα του βιβλίου, και όχι το περιεχόμενό του, που μπορεί να οδήγησε στη φήμη του ως επικίνδυνου ή καταραμένου. Στην Γαλλία, ήταν ένα από τα πολλά βιβλία με ξόρκια που διανεμήθηκαν ευρέως σε μορφή φυλλαδίου και πουλήθηκαν στα βιβλιοπωλεία τον 19ο αιώνα. Ο Davies λέει ότι οι αξιωματούχοι της εκκλησίας φοβήθηκαν ότι απειλούσε την εξουσία τους και ξεκίνησαν μια -επιτυχημένη- εκστρατεία για να το δυσφημήσουν. Οι άνθρωποι άρχισαν να βλέπουν βιβλία όπως το Μέγα Γριμόριο ως δυσοίωνα και θεωρήθηκε επικίνδυνο ακόμα και το να αγοράσει κανείς κάποιο αντίγραφο.
Στο βιβλίο του "The Book of Black Magic and Pacts" (1898), ο Βρετανός αποκρυφιστής και μελετητής Άρθουρ Έντουαρντ Γουέιτ προσδιορίζει το Μέγα Γριμόριο ως ένα από τα "τέσσερα συγκεκριμένα και ανοιχτά εγχειρίδια της Μαύρης Μαγείας". Το βιβλίο περιέχει λεπτομερείς οδηγίες για να καλέσει κάποιος το δεξί χέρι του Σατανά, τον Lucifugé Rofocale. Σύμφωνα με τον ιστορικό Owen Davies, το βιβλίο χρονολογείται από το 1702, αλλά το πιο πιθανό είναι να εμφανίστηκε γύρω στο 1750.
Είναι η δημοτικότητα του βιβλίου, και όχι το περιεχόμενό του, που μπορεί να οδήγησε στη φήμη του ως επικίνδυνου ή καταραμένου. Στην Γαλλία, ήταν ένα από τα πολλά βιβλία με ξόρκια που διανεμήθηκαν ευρέως σε μορφή φυλλαδίου και πουλήθηκαν στα βιβλιοπωλεία τον 19ο αιώνα. Ο Davies λέει ότι οι αξιωματούχοι της εκκλησίας φοβήθηκαν ότι απειλούσε την εξουσία τους και ξεκίνησαν μια -επιτυχημένη- εκστρατεία για να το δυσφημήσουν. Οι άνθρωποι άρχισαν να βλέπουν βιβλία όπως το Μέγα Γριμόριο ως δυσοίωνα και θεωρήθηκε επικίνδυνο ακόμα και το να αγοράσει κανείς κάποιο αντίγραφο.
Ο Μεγάλος Ομάρ
Το βιβλίο γνωστό ως "ο Μεγάλος Ομάρ" ήταν μια προσαρμοσμένη έκδοση μιας συλλογής τετράστιχων του Πέρση ποιητή του 11ου αιώνα Ομάρ Καγιάμ, ο οποίος έγινε γνωστός στη Δύση όταν, το 1859, ο συγγραφέας Edward FitzGerald μετέφρασε μερικούς από τους στίχους του. Το βιβλίο φαίνεται να ήταν σχετικά "ήσυχο" μέχρι το 1911, όταν ο διάσημος βιβλιοδέτης Φράνσις Σανγκόρσκι έβαλε τις τελευταίες πινελιές σε μια περίτεχνη έκδοση που του ανέθεσε ο διευθυντής ενός βιβλιοπωλείου στο Λονδίνο. Ο Σανγκόρσκι έλαβε απεριόριστο προϋπολογισμό για το έργο και μόνο δύο εντολές: το τελικό προϊόν θα αξίζει όποια τιμή κι αν αποφασίσει ο Σανγκόρσκι και να είναι "το καλύτερο δέσιμο στον κόσμο".
Για δύο χρόνια, ο Σανγκόρσκι μόχθησε. Για να διορθώσει τα σχεδιαστικά στοιχεία, δανείστηκε ένα ανθρώπινο κρανίο -για να το έχει ως αναφορά- και δωροδόκησε έναν φύλακα ενός ζωολογικού κήπου για να ταΐσει έναν ζωντανό αρουραίο σε ένα φίδι -ώστε να μπορεί να δει "την γωνία των σιαγόνων του" καθώς τρεφόταν το ερπετό. Χρησιμοποίησε 9 τετ. μέτρα φύλλα χρυσού, 5.000 κομμάτια δέρματος και περισσότερους από 1.000 πολύτιμους λίθους (ρουμπίνια, τοπάζ και σμαράγδια). Μόλις όμως το ολοκλήρωσε -το οποίο κόστισε στο βιβλιοπωλείο 1000 λίρες, περίπου 150.000 δολάρια στη σημερινή αγορά-, το βιβλιοπωλείο είχε πρόβλημα στο να το πουλήσει. Αποφάσισαν να δοκιμάσουν την αμερικανική αγορά, αλλά το τελωνείο της χώρας το έστειλε πίσω στο Λονδίνο. Τελικά, πουλήθηκε σε δημοπρασία σε έναν Αμερικανό αγοραστή -για λιγότερο από το ήμισυ της αρχικής του τιμής-, και έτσι έκανε ξανά μια βόλτα πέρα από τον Ατλαντικό -με τον Τιτανικό. Δέκα εβδομάδες αργότερα, ο Σανγκόρσκι πνίγηκε ενώ βρισκόταν σε διακοπές με την οικογένειά του. Ήταν μόλις 37 ετών.
Το αριστούργημα του Σανγκόρσκι δεν ανασύρθηκε ποτέ από τα συντρίμμια του Τιτανικού, αλλά ο Μεγάλος Ομάρ αναδημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1930 χρησιμοποιώντας τα αρχικά σχέδια. Ενώ ξεκινούσε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ο βιβλιοδέτης Stanley Bray ολοκλήρωνε την έκδοσή του. Για την προστασία της νέας έκδοσης από τις γερμανικές βόμβες, τοποθετήθηκε σε ένα θησαυροφυλάκιο στο Λονδίνο, που τελικά όμως ήταν μια από τις πρώτες τοποθεσίες που στοχοποιήθηκαν από τα αεροσκάφη των Ναζί. Το χρηματοκιβώτιο στο οποίο φυλασσόταν το βιβλίο σώθηκε, όχι όμως και το βιβλίο. Οι θερμοκρασίες μέσα στο δοχείο αυξήθηκαν τόσο πολύ που, το δέρμα και το χαρτί του βιβλίου έλιωσαν και απανθρακώθηκαν -σύμφωνα με την Independent, μόνο τα κοσμήματα γλίτωσαν.
Ο Bray δεν πτοήθηκε και πέρασε περίπου 4.000 ώρες στη διάρκεια 40 ετών δημιουργώντας μια τρίτη έκδοση, η οποία φαίνεται να ξέφυγε από την "κατάρα". Ο Bray έζησε μέχρι τα 88 του και ο τρίτος Ομάρ βρίσκεται σήμερα στην Βρετανική Βιβλιοθήκη.
Όσον αφορά την πηγή των προβλημάτων του βιβλίου, κάποιοι υποψιάζονται μια τριάδα παγωνιών που βρίσκεται στο εξώφυλλό του. Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια των Δεισιδαιμονιών, ορισμένοι πολιτισμοί πιστεύουν ότι τα φτερά του παγωνιού φέρνουν κακή τύχη.
Το Written in Blood
Το Written in Blood είναι το έργο των Robert και Nancy Heinl, οι οποίοι μπλέχτηκαν για πολλά χρόνια στην πολιτική αναταραχή της Αϊτής. Όταν το 1978 κυκλοφόρησε το βιβλίο, ο Robert ήταν απόστρατος συνταγματάρχης των Πεζοναυτών που είχε υπηρετήσει ως σύμβουλος άμυνας στην κυβέρνηση της Αϊτής. Αυτός και η σύζυγός του, δημοσιογράφος γεννημένη στο Λονδίνο, ζούσαν στην Αϊτή για αρκετά χρόνια όταν, το 1963, εκδιώχθηκαν από τη χώρα -όπως και άλλοι Αμερικανοί- καθώς οι σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της κυβέρνησης του François "Papa Doc" Duvalier επιδεινώθηκαν. Η νεκρολογία του Heinl στην Washington Post αναφέρει ότι "κηρύχτηκε persona non grata ως αποτέλεσμα πολιτικών διαφορών μεταξύ των ΗΠΑ και του προέδρου της Αϊτής Φρανσουά Ντυβαλιέ", αλλά οι ιστορίες γύρω από τη δημοσίευση του Written in Blood λένε μια απόκοσμη ιστορία.
Σύμφωνα με την Washington Post, η Nancy Heinl "βυθίστηκε τόσο πολύ στο βουντού" που ο Ντουβαλιέ ήταν πεπεισμένος ότι ήταν ιέρεια με μυστικιστικές δυνάμεις. Ο Ντουβαλιέ πέθανε το 1971, επτά χρόνια πριν από την έκδοση του βιβλίου. Σύμφωνα όμως με το βιβλίο "Curses & Jinxes" του Vikas Khatri του 2007, αναφέρει ότι, η χήρα του Ντουβαλιέ, Simone, προσεβλήθη από την μη κολακευτική απεικόνιση του ηγέτη της χώρας και του έριξε μια κατάρα βουντού.
Η Washington Post αναφέρει ότι το χειρόγραφο χάθηκε και στη συνέχεια, καθώς στάλθηκε πίσω στον εκδότη, εκλάπη. Όταν τελικά στάλθηκε για βιβλιοδεσία, η μηχανή δυσλειτουργούσε. Ακολούθως, η κατάρα επεκτάθηκε στη διαφημιστική καμπάνια. Ο πρώτος ρεπόρτερ της Washington Post που του ανατέθηκε να το καλύψει υπέφερε από σκωληκοειδίτιδα, ενώ, όλοι οι συγγραφείς ισχυρίστηκαν ότι όλα τα μη ηλεκτρικά ρολόγια στα σπίτια τους σταμάτησαν.
Οι Heink υπέστησαν και άλλες κακοτυχίες, λιγότερο "αθώες". Ενώ ο Robert εκφωνούσε μια ομιλία, η σκηνή από κάτω του κατέρρευσε και ο ίδιος τραυματίστηκε και λίγες μέρες αργότερα δέχθηκε επίθεση από ένα σκυλί ενώ περπατούσε κοντά στο σπίτι τους. Τον Μάιο του '79, ενώ οι Heinl έκαναν διακοπές στις Γαλλικές Δυτικές Ινδίες -λίγους μήνες μετά τη δημοσίευση του βιβλίου- ο Robert πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή. Μετά τον θάνατό του, η Nancy φέρεται να είπε, "Υπάρχει η πεποίθηση ότι όσο πιο κοντά πλησιάζεις στην Αϊτή, τόσο πιο ισχυρή γίνεται η μαγεία".
Αν οι Heinl ήταν τα θύματα μιας κατάρας βουντού, δεν ήταν η πρώτη φορά που η οικογένεια Ντουβαλιέ φέρεται να στράφηκε στη μαύρη μαγεία για να πάρει εκδίκηση από τους υποτιθέμενους εχθρούς της. Σύμφωνα με την Encyclopedia of U.S., ο Ντουβαλιέ ισχυρίστηκε ότι η δολοφονία του JFK Jr. τον Νοέμβριο του '63 ήταν το αποτέλεσμα μιας κατάρας βουντού που είχε ρίξει στον Κένεντι, αφού ο νεαρός πρόεδρος, υποπτευόμενος οικονομικές παρανομίες από την πλευρά του Ντουβαλιέ, είχε ανέστειλε τη βοήθεια προς την Αϊτή το προηγούμενο έτος.
Το Written in Blood είναι το έργο των Robert και Nancy Heinl, οι οποίοι μπλέχτηκαν για πολλά χρόνια στην πολιτική αναταραχή της Αϊτής. Όταν το 1978 κυκλοφόρησε το βιβλίο, ο Robert ήταν απόστρατος συνταγματάρχης των Πεζοναυτών που είχε υπηρετήσει ως σύμβουλος άμυνας στην κυβέρνηση της Αϊτής. Αυτός και η σύζυγός του, δημοσιογράφος γεννημένη στο Λονδίνο, ζούσαν στην Αϊτή για αρκετά χρόνια όταν, το 1963, εκδιώχθηκαν από τη χώρα -όπως και άλλοι Αμερικανοί- καθώς οι σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της κυβέρνησης του François "Papa Doc" Duvalier επιδεινώθηκαν. Η νεκρολογία του Heinl στην Washington Post αναφέρει ότι "κηρύχτηκε persona non grata ως αποτέλεσμα πολιτικών διαφορών μεταξύ των ΗΠΑ και του προέδρου της Αϊτής Φρανσουά Ντυβαλιέ", αλλά οι ιστορίες γύρω από τη δημοσίευση του Written in Blood λένε μια απόκοσμη ιστορία.
Σύμφωνα με την Washington Post, η Nancy Heinl "βυθίστηκε τόσο πολύ στο βουντού" που ο Ντουβαλιέ ήταν πεπεισμένος ότι ήταν ιέρεια με μυστικιστικές δυνάμεις. Ο Ντουβαλιέ πέθανε το 1971, επτά χρόνια πριν από την έκδοση του βιβλίου. Σύμφωνα όμως με το βιβλίο "Curses & Jinxes" του Vikas Khatri του 2007, αναφέρει ότι, η χήρα του Ντουβαλιέ, Simone, προσεβλήθη από την μη κολακευτική απεικόνιση του ηγέτη της χώρας και του έριξε μια κατάρα βουντού.
Η Washington Post αναφέρει ότι το χειρόγραφο χάθηκε και στη συνέχεια, καθώς στάλθηκε πίσω στον εκδότη, εκλάπη. Όταν τελικά στάλθηκε για βιβλιοδεσία, η μηχανή δυσλειτουργούσε. Ακολούθως, η κατάρα επεκτάθηκε στη διαφημιστική καμπάνια. Ο πρώτος ρεπόρτερ της Washington Post που του ανατέθηκε να το καλύψει υπέφερε από σκωληκοειδίτιδα, ενώ, όλοι οι συγγραφείς ισχυρίστηκαν ότι όλα τα μη ηλεκτρικά ρολόγια στα σπίτια τους σταμάτησαν.
Οι Heink υπέστησαν και άλλες κακοτυχίες, λιγότερο "αθώες". Ενώ ο Robert εκφωνούσε μια ομιλία, η σκηνή από κάτω του κατέρρευσε και ο ίδιος τραυματίστηκε και λίγες μέρες αργότερα δέχθηκε επίθεση από ένα σκυλί ενώ περπατούσε κοντά στο σπίτι τους. Τον Μάιο του '79, ενώ οι Heinl έκαναν διακοπές στις Γαλλικές Δυτικές Ινδίες -λίγους μήνες μετά τη δημοσίευση του βιβλίου- ο Robert πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή. Μετά τον θάνατό του, η Nancy φέρεται να είπε, "Υπάρχει η πεποίθηση ότι όσο πιο κοντά πλησιάζεις στην Αϊτή, τόσο πιο ισχυρή γίνεται η μαγεία".
Αν οι Heinl ήταν τα θύματα μιας κατάρας βουντού, δεν ήταν η πρώτη φορά που η οικογένεια Ντουβαλιέ φέρεται να στράφηκε στη μαύρη μαγεία για να πάρει εκδίκηση από τους υποτιθέμενους εχθρούς της. Σύμφωνα με την Encyclopedia of U.S., ο Ντουβαλιέ ισχυρίστηκε ότι η δολοφονία του JFK Jr. τον Νοέμβριο του '63 ήταν το αποτέλεσμα μιας κατάρας βουντού που είχε ρίξει στον Κένεντι, αφού ο νεαρός πρόεδρος, υποπτευόμενος οικονομικές παρανομίες από την πλευρά του Ντουβαλιέ, είχε ανέστειλε τη βοήθεια προς την Αϊτή το προηγούμενο έτος.
"Tomino’s Hell"
Το "Tomino's Hell" (Κόλαση του Tomino) χρονολογείται από το 1919, όταν συμπεριλήφθηκε στο Sakin, ένα βιβλίο με ποιήματα του Ιάπωνα ποιητή και τραγουδοποιού Saijō Yaso. Το ποίημα αφηγείται το ταξίδι ενός νεαρού αγοριού στην κόλαση. Εικάζεται ότι ο Tomino έχει διαπράξει ένα ασυγχώρητο αμάρτημα και, ως τιμωρία, καταδικάστηκε στην κόλαση. Όμως, σύμφωνα με τη λαογράφο και μεταφράστρια Tara A. Devlin, οι δυτικοί αναγνώστες χάνουν ορισμένες σημαντικές ενδείξεις πολιτιστικής αναφοράς και το "Tomino's Hell" είναι πιο πιθανό μια αλληγορία για την ανάπτυξη ενός νεαρού άνδρα στο πεδίο της μάχης, όπου μπορεί να σκοτώθηκε στη δράση.
Το ταξίδι που ποιήματος ως "καταραμένου" πιστεύεται ότι ξεκίνησε το 1974, όταν βοήθησε στην έμπνευση μιας ταινίας με τίτλο "Pastoral: To Die in the Country" του σκηνοθέτη Shuji Terayama. Ο Shuji έζησε ακόμη εννέα χρόνια αφότου γύρισε την ταινία, αλλά με κάποιο τρόπο γεννήθηκε ένας θρύλος που κατηγόρησε τον θάνατό του το 1983 στο "Tomino's Hell" (η ηπατική νόσος ήταν ο πιο πιθανός ένοχος). Κάποια στιγμή, άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για έναν φοιτητή που υποτίθεται ότι είχε πεθάνει αφού διάβασε το ποίημα. Το 2004, η συγγραφέας και κριτικός κινηματογράφου Yomota Inuhiko φέρεται να έγραψε, "Αν τύχει να διαβάσεις [Tomino's Hell] δυνατά, θα υποφέρεις από μια τρομερή μοίρα που δεν μπορείς να ξεφύγεις". Το ποίημα βρέθηκε στο Διαδίκτυο και σήμερα είναι ένα κλασικό παράδειγμα "creepypasta", μια ιστορία τρόμου στο Διαδίκτυο που κυκλοφορεί μέχρι να γίνει ένα είδος αστικού θρύλου (το "Creepypasta" είναι παράγωγο του "copypasta", ενός όρου για κείμενο που έχει αντιγραφεί και επικολληθεί πολλές φορές).
Η ιδέα ότι το "Tomino's Hell" είναι καταραμένο φαίνεται να έχει κερδίσει περισσότερη έλξη στη Δύση απ' ό,τι στην Ιαπωνία.
Όσο για το αν το ποίημα είναι όντως καταραμένο, ίσως, η αδιαθεσία που ισχυρίζονται όσοι το διάβαζαν, να οφείλεται σε μια αυτόματη υπόδειξη.
Το "Tomino's Hell" (Κόλαση του Tomino) χρονολογείται από το 1919, όταν συμπεριλήφθηκε στο Sakin, ένα βιβλίο με ποιήματα του Ιάπωνα ποιητή και τραγουδοποιού Saijō Yaso. Το ποίημα αφηγείται το ταξίδι ενός νεαρού αγοριού στην κόλαση. Εικάζεται ότι ο Tomino έχει διαπράξει ένα ασυγχώρητο αμάρτημα και, ως τιμωρία, καταδικάστηκε στην κόλαση. Όμως, σύμφωνα με τη λαογράφο και μεταφράστρια Tara A. Devlin, οι δυτικοί αναγνώστες χάνουν ορισμένες σημαντικές ενδείξεις πολιτιστικής αναφοράς και το "Tomino's Hell" είναι πιο πιθανό μια αλληγορία για την ανάπτυξη ενός νεαρού άνδρα στο πεδίο της μάχης, όπου μπορεί να σκοτώθηκε στη δράση.
Το ταξίδι που ποιήματος ως "καταραμένου" πιστεύεται ότι ξεκίνησε το 1974, όταν βοήθησε στην έμπνευση μιας ταινίας με τίτλο "Pastoral: To Die in the Country" του σκηνοθέτη Shuji Terayama. Ο Shuji έζησε ακόμη εννέα χρόνια αφότου γύρισε την ταινία, αλλά με κάποιο τρόπο γεννήθηκε ένας θρύλος που κατηγόρησε τον θάνατό του το 1983 στο "Tomino's Hell" (η ηπατική νόσος ήταν ο πιο πιθανός ένοχος). Κάποια στιγμή, άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για έναν φοιτητή που υποτίθεται ότι είχε πεθάνει αφού διάβασε το ποίημα. Το 2004, η συγγραφέας και κριτικός κινηματογράφου Yomota Inuhiko φέρεται να έγραψε, "Αν τύχει να διαβάσεις [Tomino's Hell] δυνατά, θα υποφέρεις από μια τρομερή μοίρα που δεν μπορείς να ξεφύγεις". Το ποίημα βρέθηκε στο Διαδίκτυο και σήμερα είναι ένα κλασικό παράδειγμα "creepypasta", μια ιστορία τρόμου στο Διαδίκτυο που κυκλοφορεί μέχρι να γίνει ένα είδος αστικού θρύλου (το "Creepypasta" είναι παράγωγο του "copypasta", ενός όρου για κείμενο που έχει αντιγραφεί και επικολληθεί πολλές φορές).
Η ιδέα ότι το "Tomino's Hell" είναι καταραμένο φαίνεται να έχει κερδίσει περισσότερη έλξη στη Δύση απ' ό,τι στην Ιαπωνία.
Όσο για το αν το ποίημα είναι όντως καταραμένο, ίσως, η αδιαθεσία που ισχυρίζονται όσοι το διάβαζαν, να οφείλεται σε μια αυτόματη υπόδειξη.
από: mental floss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου