Ένας "soigneur" παραδίνει με επιτυχία την "musette" στον Andre Darrigade το 1956
Ο Ποδηλατικός Γύρος της Γαλλίας για το 2022 ξεκίνησε την 1 Ιουλίου από την Κοπεγχάγη στην Δανία και ολοκληρώνεται στις 24 Ιουλίου στην Λεωφόρο Ηλυσίων Πεδίων (Champs-Élysées) στο Παρίσι.
Ο Γύρος του 2020 ήταν ασυνήθιστος για πολλούς λόγους. Ξεκίνησε στα τέλη Αυγούστου (ενώ το μεγαλύτερο μέρος των αγώνων διεξάγεται τον Ιούλιο, με μόνη εξαίρεση από την ολοκλήρωση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου την πανδημία του COVID-19) και την απουσία αρκετών γνωστών αθλητών. Τα αποτελέσματα του εν λόγω γύρου όμως δεν είναι ασυνήθιστα. Για παράδειγμα, η διαφορά μεταξύ του νικητή, Tadej Pogačar, και του δεύτερου, Primož Roglič, ήταν μόλις 59 δευτερόλεπτα. Σε έναν αγώνα όπου οι αθλητές πιέζουν τους εαυτούς τους στα απόλυτα όρια της ανθρώπινης ικανότητας και τα περιθώρια λάθους είναι ανύπαρκτα, το να τρως ενώ ποδηλατείς γίνεται τίποτα λιγότερο από μια ικανότητα επιβίωσης.
Ο σύγχρονος Γύρος είναι μια βιτρίνα για την ελίτ αθλητικότητα και όλα όσα απαιτούν τόσο υψηλές επιδόσεις, συμπεριλαμβανομένου του εξοπλισμού -κατασκευασμένου από προηγμένα υλικά-, της τελειοποιημένης τεχνολογίας -για την παρακολούθηση των βιομετρικών στοιχείων του αθλητή- και της προσεκτικά σχεδιασμένης διατροφής. Ο αγώνας δεν ήταν πάντα έτσι όπως είναι σήμερα, αλλά ακόμα και μετά από 100 χρόνια, οι ποδηλάτες εξακολουθούν να βασίζονται σε μια αναμφισβήτητα χαμηλής τεχνολογίας προσέγγιση για τον ανεφοδιασμό στη μέση του αγώνα: μικρές τσάντες που ονομάζονται, τις επονομαζόμενες "musette".
Ο σύγχρονος Γύρος είναι μια βιτρίνα για την ελίτ αθλητικότητα και όλα όσα απαιτούν τόσο υψηλές επιδόσεις, συμπεριλαμβανομένου του εξοπλισμού -κατασκευασμένου από προηγμένα υλικά-, της τελειοποιημένης τεχνολογίας -για την παρακολούθηση των βιομετρικών στοιχείων του αθλητή- και της προσεκτικά σχεδιασμένης διατροφής. Ο αγώνας δεν ήταν πάντα έτσι όπως είναι σήμερα, αλλά ακόμα και μετά από 100 χρόνια, οι ποδηλάτες εξακολουθούν να βασίζονται σε μια αναμφισβήτητα χαμηλής τεχνολογίας προσέγγιση για τον ανεφοδιασμό στη μέση του αγώνα: μικρές τσάντες που ονομάζονται, τις επονομαζόμενες "musette".
Διασχίζοντας το Ρότερνταμ στον αγώνα του 1954, ο Kees Pellenaars πιάνει μια τσάντα
Ο φετινός Γύρος αποτελείται από 21 ετάπ (étapes, στάδια). Οι αθλητές θα διανύσουν απόσταση πάνω από 151 χιλιόμετρα, από την εκκίνηση του ετάπ στην πόλη Αλμπερβίλ στις Άλπεις και θα τερματίσουν μετά από 4,5 ώρες στην κορυφή του βουνού στο Col du Granon. Στα μισά περίπου, πιθανότατα σε ένα επίπεδο τμήμα του δρόμου πριν από τις μεγαλύτερες αναβάσεις της ημέρας, οι βοηθοί της ομάδας, οι επονομαζόμενοι "soigneurs", θα τοποθετηθούν σε μια "ζώνη τροφοδοσίας" που έχει οριστεί από τους διοργανωτές. Θα σηκώσουν τις "musette" ψηλά, κρεμώντας συχνά πολλές στο ένα χέρι. Σχεδόν 200 αναβάτες θα στριμωχτούν στη δεξιά πλευρά του δρόμου -ο Γύρος επιτρέπει τροφοδοσία μόνο από τα δεξιά- για να αρπάξουν λίγη απαραίτητη τροφή πριν από τις επόμενες αναρριχήσεις στις Άλπεις.
Η διαδικασία, λέει ο Chris Sidwells, ιστορικός της ποδηλασίας και συγγραφέας, έχει "τη δυνατότητα για μεγάλο χάος", αλλά η απλότητα και η παράδοση της ταπεινής τσάντας αντέχουν.
Η διαδικασία, λέει ο Chris Sidwells, ιστορικός της ποδηλασίας και συγγραφέας, έχει "τη δυνατότητα για μεγάλο χάος", αλλά η απλότητα και η παράδοση της ταπεινής τσάντας αντέχουν.
Ο πρώτος Ποδηλατικός Γύρος της Γαλλίας οργανώθηκε από τον εκδότη εφημερίδας Henri Desgrange το 1903, σε μια προσπάθεια να αναζωογονηθεί η κυκλοφορία του περιοδικού "L'Auto". Όπως είναι φυσικό, εκείνος ο πρώτος Γύρος σχεδιάστηκε για πολύ θέαμα. 1.500 μίλια σε έξι ετάπ, με μία ή περισσότερες ημέρες ανάπαυσης ενδιάμεσα. Τον αγώνα ξεκίνησαν 60 αναβάτες και τερμάτισαν 21.
Στους πρώτους αγώνες, καθώς οι διοργανωτές προσπαθούσαν να βρουν τη σωστή ανταγωνιστική ισορροπία, οι κανόνες άλλαζαν συχνά, αλλά ο Desgrange παρέμενε προσηλωμένος στον ατομικισμό. Η σύγχρονη ποδηλασία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη συνεργασία μεταξύ των αθλητών, ακόμη και πέρα από τα όρια της ομάδας. Οι ποδηλάτες οδηγούν εναλλάξ στο μπροστινό μέρος μιας ομάδας για να προστατεύσουν τους συναδέλφους τους από τη χειρότερη αντίσταση στον αέρα και να κάνουν τον αγώνα πιο εύκολο για όλους. Όμως, στον Desgrange δεν άρεσαν οι επαγγελματικές ομάδες και η συνεργασία οποιουδήποτε είδους, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμη και οι αναβάτες με χορηγούς έπρεπε να συμμετάσχουν ατομικά. Επιπλέον, οι αναβάτες έπρεπε να φέρουν μαζί τους όλες τις προμήθειες τους και να φτάσουν στον τερματισμό με οποιονδήποτε εξοπλισμό είχαν όταν ξεκίνησαν -συμπεριλαμβανομένων, για παράδειγμα, τρυπημένων ελαστικών. Αυτοί οι κανόνες οδήγησαν σε μερικές δημιουργικές λύσεις στο πρόβλημα των τροφίμων.
"Στην αρχή, οι αθλητές μπορούσαν να σταματήσουν όπου ήθελαν", λέει ο Sidwells. Για παράδειγμα, στον αγώνα του 1907, ένας πλούσιος ερασιτέχνης, ο Henri Pépin, πλήρωσε δύο αναβάτες για να του δίνουν ρυθμό και να εναλλάσσονται μπροστά του, και δείπνησε σε ξενοδοχεία. Τέτοιες όμως συχνές στάσεις δεν οδήγησαν σε ανταγωνιστικό αγώνα -η ομάδα του Pepin χρειαζόταν μερικές φορές περισσότερες από 24 ώρες για να ολοκληρώσει ένα ετάπ. Επιπλέον, το φαγητό σε αγροτικές εγκαταστάσεις κατά μήκος της διαδρομής ενείχε κινδύνους για την υγεία. "Οι κουζίνες δεν ήταν τόσο καλές όσο είναι τώρα, δεν ήταν τόσο υγιεινές", λέει ο Sidwells. "Οι τροφικές δηλητηριάσεις και οι ασθένειες ήταν τακτικές".
"Στην αρχή, οι αθλητές μπορούσαν να σταματήσουν όπου ήθελαν", λέει ο Sidwells. Για παράδειγμα, στον αγώνα του 1907, ένας πλούσιος ερασιτέχνης, ο Henri Pépin, πλήρωσε δύο αναβάτες για να του δίνουν ρυθμό και να εναλλάσσονται μπροστά του, και δείπνησε σε ξενοδοχεία. Τέτοιες όμως συχνές στάσεις δεν οδήγησαν σε ανταγωνιστικό αγώνα -η ομάδα του Pepin χρειαζόταν μερικές φορές περισσότερες από 24 ώρες για να ολοκληρώσει ένα ετάπ. Επιπλέον, το φαγητό σε αγροτικές εγκαταστάσεις κατά μήκος της διαδρομής ενείχε κινδύνους για την υγεία. "Οι κουζίνες δεν ήταν τόσο καλές όσο είναι τώρα, δεν ήταν τόσο υγιεινές", λέει ο Sidwells. "Οι τροφικές δηλητηριάσεις και οι ασθένειες ήταν τακτικές".
Ένας καλός βοηθός κρατά την τσάντα αρκετά ψηλά ώστε ο αναβάτης να μπορεί να πιάσει τον ιμάντα κοντά στο σημείο που συναντά την τσάντα και να ακολουθεί την κίνηση του αναβάτη με το μπράτσο του
Αυτά δείχνουν τα οφέλη του να έχει ο κάθε αθλητές τις δικές του προμήθειες, οι οποίοι όμως είχαν λίγες επιλογές για τη μεταφορά τους. "Οι τσέπες δεν επιτρέπονταν στις πρώτες φανέλες ποδηλασίας", εξηγεί ο Sidwells. Η ανάγκη για μια ελαφριά τσάντα ήταν ξεκάθαρη. Και ενώ οι ακριβείς λεπτομέρειες της εισαγωγής της τσάντας στον αγώνα είναι άγνωστες, ο χρόνος άφιξής της υποδηλώνει μια πιθανή προέλευση. Οι Γάλλοι στρατιώτες στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο κουβαλούσαν πάνινες τσάντες με μακριά λουριά, οι επίσης επονομαζόμενες "musette", ως εναλλακτική λύση στα γεμάτα πακέτα. Οι επαγγελματίες αναβάτες -πολλοί από τους οποίους πολέμησαν στον πόλεμο- άρχισαν να χρησιμοποιούν τέτοιες τσάντες τη δεκαετία του 1920, λίγο μετά την επανέναρξη του Γύρου από την περίοδο του πολέμου. Αν και οι ποδηλατικές τσάντες δεν είναι πανομοιότυπες με τις αντίστοιχες στρατιωτικές, φαίνεται πιθανό ότι και οι δύο μοιράζονται την ίδια καταγωγή.
Αρχικά, οι αναβάτες καθόριζαν οι ίδιοι το περιεχόμενο της τσάντας τους και τις μετέφεραν από την αρχή του αγώνα. Συνήθως, οι ποδηλάτες έτρωγαν συνηθισμένο φαγητό και σύμφωνα με τις προτιμήσεις τους, αρκεί να μπορούσαν να το καταναλώσουν εύκολα ενώ ήταν εν κινήσει. Τα σάντουιτς, το κέικ και οι φιάλες με κρασί πόρτο ή άλλο αλκοόλ ήταν κοινά, ακόμη και όταν η ομαδική ποδηλασία έγινε κανόνας και το προσωπικό υποστήριξης άρχισε να παρέχει φαγητό στους αναβάτες στη μέση του ετάπ.
Ο Sidwells αφηγείται πώς ο Jacques Anquetil -ένας θρύλος της ποδηλασίας που οδήγησε και κέρδισε τον πρώτο του Γύρο, το 1957, και έγινε ο πρώτος πέντε φορές νικητής- εκμεταλλεύτηκε μια μέρα χωρίς προβλήματα, με μερικά ασυνήθιστα αιτήματα. "Ήθελε ομελέτα, φρεσκοψημένη και [σερβιρισμένη] σε πλαστική σακούλα. Ζήτησε από τους συναθλητές του… να του φέρουν ένα δροσερό ποτήρι Chablis και όλα αυτά σερβιρίστηκαν στο ποδήλατο".
Αρχικά, οι αναβάτες καθόριζαν οι ίδιοι το περιεχόμενο της τσάντας τους και τις μετέφεραν από την αρχή του αγώνα. Συνήθως, οι ποδηλάτες έτρωγαν συνηθισμένο φαγητό και σύμφωνα με τις προτιμήσεις τους, αρκεί να μπορούσαν να το καταναλώσουν εύκολα ενώ ήταν εν κινήσει. Τα σάντουιτς, το κέικ και οι φιάλες με κρασί πόρτο ή άλλο αλκοόλ ήταν κοινά, ακόμη και όταν η ομαδική ποδηλασία έγινε κανόνας και το προσωπικό υποστήριξης άρχισε να παρέχει φαγητό στους αναβάτες στη μέση του ετάπ.
Ο Sidwells αφηγείται πώς ο Jacques Anquetil -ένας θρύλος της ποδηλασίας που οδήγησε και κέρδισε τον πρώτο του Γύρο, το 1957, και έγινε ο πρώτος πέντε φορές νικητής- εκμεταλλεύτηκε μια μέρα χωρίς προβλήματα, με μερικά ασυνήθιστα αιτήματα. "Ήθελε ομελέτα, φρεσκοψημένη και [σερβιρισμένη] σε πλαστική σακούλα. Ζήτησε από τους συναθλητές του… να του φέρουν ένα δροσερό ποτήρι Chablis και όλα αυτά σερβιρίστηκαν στο ποδήλατο".
Σήμερα, οι βοηθεί είναι επαγγελματίες με δεκαετίες εμπειρίας, και οι ομάδες προσέχουν την διατροφή των αναβατών αλλά και τις παραδόσεις των τσαντών. Ο αναβάτης David Lozano, ένας βετεράνος εννέα χρόνων της Ομάδας Novo Nordisk και 11 φορές εθνικός πρωταθλητής Ισπανίας στο mountain bike και στο cyclocross, λέει ότι εμπιστεύεται τους επαγγελματίες της ομάδας του. Όταν εκείνοι ήταν στους πρώτους τους αγώνες, "εγώ ήμουν ακόμα με πάνες. Είναι πολύ εύκολο για εμάς να μάθουμε από αυτούς", λέει.
Συνήθως, οι σύγχρονες τσάντες περιέχουν ενεργειακές μπάρες και τζελ υδατανθράκων για να δώσουν ώθηση στους αναβάτες, καθώς και μπουκάλια για ενυδάτωση -περιστασιακά, κανένα κουτάκι Coca Cola, για μια αναζωογονητική δόση ζάχαρης. Οι αναβάτες του Γύρου πρέπει να καταναλώνουν τουλάχιστον 5.000 θερμίδες την ημέρα για να συμβαδίζουν με την ενέργεια που ξοδεύουν στο ποδήλατο, έτσι οι σεφ της ομάδας παρέχουν επίσης πρωινά και δείπνα πλούσια σε πρωτεΐνες και υδατάνθρακες πριν και μετά από κάθε ετάπ.
Συνήθως, οι σύγχρονες τσάντες περιέχουν ενεργειακές μπάρες και τζελ υδατανθράκων για να δώσουν ώθηση στους αναβάτες, καθώς και μπουκάλια για ενυδάτωση -περιστασιακά, κανένα κουτάκι Coca Cola, για μια αναζωογονητική δόση ζάχαρης. Οι αναβάτες του Γύρου πρέπει να καταναλώνουν τουλάχιστον 5.000 θερμίδες την ημέρα για να συμβαδίζουν με την ενέργεια που ξοδεύουν στο ποδήλατο, έτσι οι σεφ της ομάδας παρέχουν επίσης πρωινά και δείπνα πλούσια σε πρωτεΐνες και υδατάνθρακες πριν και μετά από κάθε ετάπ.
Ο Λανς Άρμστρονγκ αρπάζει μια τσάντα το 2005. Το 2007, ο Άρμστρονγκ είχε ένα ατύχημα λόγω της τσάντας αλλά η επιστροφή του στον αγώνα ήταν μυθική
Ο επικεφαλής της ομάδας Novo Nordisk, Massimo Quero, λέει ότι τα κλειδιά για την επιτυχή παράδοση της τσάντας σε έναν κινούμενο αναβάτη είναι να κρατάς την τσάντα στο κατάλληλο ύψος -αρκετά ψηλά ώστε ο αναβάτης να μπορεί να πιάσει με ασφάλεια τον ιμάντα- και φροντίζοντας να ακολουθεί την κίνηση του αναβάτη με το χέρι. Με αυτόν τον τρόπο, η τσάντα ταλαντεύεται λιγότερο και είναι λιγότερο πιθανό να αγγίξει το ποδήλατο. Επίσης, η θέση που θα πάρει στο δρόμο είναι σημαντική. Οι βοηθοί ξυπνούν νωρίς για να βρουν τα πιο ασφαλή σημεία για την παράδοση. Όμως, όσο καλή προετοιμασία να έχει κάνει κάποιος, πάντα υπάρχουν και απρόβλεπτα και στραβά.
"Πάντα βλέπεις κάτι, μια τσάντα να πετάει ή ένα μπουκάλι στο έδαφος", λέει ο Lozano. "Και τότε αυτό δημιουργεί εκνευρισμό στην ομάδα και είναι εύκολο να κάνεις λάθη". Μετά από μια επιτυχημένη παράδοση, ο ποδηλάτης θα κρεμάσει τον ιμάντα της τσάντας γύρω από το λαιμό του και θα ταξινομήσει το περιεχόμενο, πετώντας τυχόν ανεπιθύμητα αντικείμενα -και τελικά την ίδια τη τσάντα- στον δρόμο -που θα την πάρει κάποιος θαυμαστής. Συνήθως όμως, οι αναβάτες απέχουν λίγα εκατοστά μεταξύ τους. Μια βουτιά για μια τσάντα που δεν είναι προσβάσιμη ή μια ξαφνική στροφή για να πιάσει ένα πεταμένο μπουκάλι, μπορεί να προκαλέσει ένα ντόμινο και θα ρίξει τους υπόλοιπους.
"Πάντα βλέπεις κάτι, μια τσάντα να πετάει ή ένα μπουκάλι στο έδαφος", λέει ο Lozano. "Και τότε αυτό δημιουργεί εκνευρισμό στην ομάδα και είναι εύκολο να κάνεις λάθη". Μετά από μια επιτυχημένη παράδοση, ο ποδηλάτης θα κρεμάσει τον ιμάντα της τσάντας γύρω από το λαιμό του και θα ταξινομήσει το περιεχόμενο, πετώντας τυχόν ανεπιθύμητα αντικείμενα -και τελικά την ίδια τη τσάντα- στον δρόμο -που θα την πάρει κάποιος θαυμαστής. Συνήθως όμως, οι αναβάτες απέχουν λίγα εκατοστά μεταξύ τους. Μια βουτιά για μια τσάντα που δεν είναι προσβάσιμη ή μια ξαφνική στροφή για να πιάσει ένα πεταμένο μπουκάλι, μπορεί να προκαλέσει ένα ντόμινο και θα ρίξει τους υπόλοιπους.
Την πρώτη μέρα του Γύρου του 2018, ο Αμερικανός Lawson Craddock έπεσε στην ζώνη τροφοδοσίας όταν χτύπησε ένα πεταμένο μπουκάλι στο δρόμο. Το πρόσωπό του γέμισε αίματα και η ωμοπλάτη του έσπασε, αλλά συνέχισε τον αγώνα -χρησιμοποιώντας τον ως ευκαιρία για να συγκεντρώσει χρήματα για μια πίστα που έχει υποστεί ζημιά από έναν τυφώνα στη γενέτειρά του, το Χιούστον. Τρεις εβδομάδες αργότερα, ο Craddock μπήκε στο Παρίσι ως "lanterne rouge", ο τελευταίος αναβάτης, μια περίφημη θέση σε όλη την ιστορία του Γύρου.
Άλλες φορές φταίει η ίδια η τσάντα. Ο μακρύς, λεπτός ιμάντας είναι γνωστός ότι προκαλεί καταστροφές όταν βρίσκει το τιμόνι ή τον τροχό του αναβάτη, με έναν κίνδυνο να εκτείνεται και πέρα από τη ζώνη τροφοδοσίας. Το 2003, λίγο περισσότερο από έξι μίλια από τον τερματισμό του Ετάπ 15, ο Λανς Άρμστρονγκ πλησίασε πολύ στην άκρη του δρόμου και έπιασε το λουρί της τσάντας ενός νεαρού θεατή με την δεξιά λαβή του τιμονιού του. Έπεσε άγρια στον δρόμο, αλλά επέστρεψε στον αγώνα για να καταφέρει μια νίκη που εξακολουθεί να είναι μια από τις πιο δραματικές στιγμές του σύγχρονου Γύρου.
Άλλες φορές φταίει η ίδια η τσάντα. Ο μακρύς, λεπτός ιμάντας είναι γνωστός ότι προκαλεί καταστροφές όταν βρίσκει το τιμόνι ή τον τροχό του αναβάτη, με έναν κίνδυνο να εκτείνεται και πέρα από τη ζώνη τροφοδοσίας. Το 2003, λίγο περισσότερο από έξι μίλια από τον τερματισμό του Ετάπ 15, ο Λανς Άρμστρονγκ πλησίασε πολύ στην άκρη του δρόμου και έπιασε το λουρί της τσάντας ενός νεαρού θεατή με την δεξιά λαβή του τιμονιού του. Έπεσε άγρια στον δρόμο, αλλά επέστρεψε στον αγώνα για να καταφέρει μια νίκη που εξακολουθεί να είναι μια από τις πιο δραματικές στιγμές του σύγχρονου Γύρου.
Φέτος, στο 8ο ετάπ, ήδη στην ζώνη τροφοδοσίας έχει πέσει ο Γάλλος Thibaut Pinot. Ο αρχηγός μιας άλλης ομάδας, βλέποντας ότι ο αναβάτης του ήταν έτοιμος να φύγει, τεντώθηκε πολύ για να του δώσει την τσάντα και η γροθιά του βρήκε τον Pinot στο πρόσωπο, χτυπώντας τα γυαλιά του Γάλλου και αναγκάζοντάς τον να ποδηλατήσει πιο δυνατά για να βρεθεί με την ομάδα του.
Ο Warren Barguil από τη Γαλλία μετά από ένα ατύχημα στη ζώνη τροφοδοσίας το 2015. Κρεμούσε την τσάντα του όταν το ποδήλατο χτύπησε ένα πεσμένο μπουκάλι νερό
Περιστασιακά, ως εναλλακτική των τσαντών, οι ομάδες έχουν ψάξει και άλλες επιλογές -όπως τα γιλέκα με τσέπες-, αλλά καμία δεν έχει πιάσει. Ο Lozano πιστεύει ότι οι τσάντες εξισώνουν τον αγώνα για ομάδες με λιγότερους πόρους. "Για παράδειγμα, στον [μονοήμερο αγώνα] Paris-Roubaix, έχουν 20 σταθερές ζώνες τροφοδοσίας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχεις πολλά οχήματα -πολλά πράγματα. Και δεν έχουν όλες οι ομάδες αυτή τη δυνατότητα", λέει.
"Η ποδηλασία είναι ένα από αυτά τα αθλήματα που… ο μεγαλύτερος αθλητής μπορεί να είναι κοντά στον θεατή. Το να [κρατάς] τα πόδια στο έδαφος… είναι πιο παθιασμένο", λέει ο Lozano, νιώθοντας ότι οι τσάντες συμβαδίζουν με το προσγειωμένο πνεύμα ενός αθλήματος που έχει πολύ λίγα εμπόδια μεταξύ των θαυμαστών και των σταρ του.
"Στην τελική, είναι αυτό που κάνει την ποδηλασία τόσο ξεχωριστή".
από: atlas obscura
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου