Το κλασικό λογοτεχνικό έργο "Κόμης του Μόντε Κρίστο" είναι ένα από τα πιο διάσημα και αγαπημένα μυθιστορήματα του συγγραφέα των Τριών Σωματοφυλάκων, του Αλέξανδρου Δουμά.
Πρόκειται για μια ιστορία αδικίας και εκδίκησης, που πιθανότατα δεν είναι παιδί της φαντασίας του Δουμά. Η ιστορία βασίστηκε σε ένα πραγματικό πρόσωπο, τον Πιέρ Πικό, ο οποίος, όπως και ο Εντμόν Νταντές, φυλακίστηκε άδικα με βάση ψευδείς κατηγορίες. Όταν ο Πικό αποφυλακίστηκε, βρήκε έναν θαμμένο θησαυρό και επέστρεψε στο Παρίσι για να εκδικηθεί τους τρεις ζηλόφθονες φίλους του που τον ενέπλεξαν σε συνωμοσία.
Ο Φρανσούα "Πιέρ" Πικό (François "Pierre" Picaud) ήταν τσαγκάρης στη Νιμ της Γαλλίας. Το 1807, αρραβωνιάστηκε μια πλούσια και όμορφη γυναίκα, την Marguerite Vigoroux. Όμως, ένας από τους φίλους του, ο Mathieu Loupian, που ήθελε να την παντρευτεί εκείνος, ζήλεψε την καλή τύχη του φίλου του. Μαζί με άλλους δύο άντρες, τον Solari και τον Chaubart, κατηγόρησε ψευδώς τον Πικό ότι ήταν κατάσκοπος και βασιλικός πράκτορας της Αγγλίας. Ένας τέταρτος φίλος, ο Antoine Allut, γνώριζε τη συνωμοσία αλλά δεν μίλησε.
Την ημέρα του γάμου του, ο Πικό συνελήφθη και οδηγήθηκε στη φυλακή κάτω από άκρα μυστικότητα. Πέρασε επτά χρόνια στο αλπικό φρούριο Fenestrelle (σήμερα, στο Πιεμόντε της Ιταλίας) και μόλις τον δεύτερο χρόνο εκεί έμαθε το λόγο της σύλληψής του. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, έσκαψε ένα μικρό πέρασμα σε ένα γειτονικό κελί και έγινε φίλος με έναν άλλο κρατούμενο, τον Ιταλό ιερέα Torri. Ένα χρόνο αργότερα, ο ετοιμοθάνατος Torri είπε στον Πικό για έναν θησαυρό που είχε κρύψει στο Μιλάνο.
Όταν ο Πικό αποφυλακίστηκε μετά την πτώση της γαλλικής αυτοκρατορικής κυβέρνησης το 1814, βρήκε τον θησαυρό και επέστρεψε στο Παρίσι με άλλο όνομα. Πέρασε τα επόμενα 10 χρόνια σχεδιάζοντας την εκδίκησή του εναντίον των πρώην φίλων του.
Ο Φρανσούα "Πιέρ" Πικό (François "Pierre" Picaud) ήταν τσαγκάρης στη Νιμ της Γαλλίας. Το 1807, αρραβωνιάστηκε μια πλούσια και όμορφη γυναίκα, την Marguerite Vigoroux. Όμως, ένας από τους φίλους του, ο Mathieu Loupian, που ήθελε να την παντρευτεί εκείνος, ζήλεψε την καλή τύχη του φίλου του. Μαζί με άλλους δύο άντρες, τον Solari και τον Chaubart, κατηγόρησε ψευδώς τον Πικό ότι ήταν κατάσκοπος και βασιλικός πράκτορας της Αγγλίας. Ένας τέταρτος φίλος, ο Antoine Allut, γνώριζε τη συνωμοσία αλλά δεν μίλησε.
Την ημέρα του γάμου του, ο Πικό συνελήφθη και οδηγήθηκε στη φυλακή κάτω από άκρα μυστικότητα. Πέρασε επτά χρόνια στο αλπικό φρούριο Fenestrelle (σήμερα, στο Πιεμόντε της Ιταλίας) και μόλις τον δεύτερο χρόνο εκεί έμαθε το λόγο της σύλληψής του. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, έσκαψε ένα μικρό πέρασμα σε ένα γειτονικό κελί και έγινε φίλος με έναν άλλο κρατούμενο, τον Ιταλό ιερέα Torri. Ένα χρόνο αργότερα, ο ετοιμοθάνατος Torri είπε στον Πικό για έναν θησαυρό που είχε κρύψει στο Μιλάνο.
Όταν ο Πικό αποφυλακίστηκε μετά την πτώση της γαλλικής αυτοκρατορικής κυβέρνησης το 1814, βρήκε τον θησαυρό και επέστρεψε στο Παρίσι με άλλο όνομα. Πέρασε τα επόμενα 10 χρόνια σχεδιάζοντας την εκδίκησή του εναντίον των πρώην φίλων του.
Πρώτα, βρήκε στη Νιμ τον Allut, ο οποίος, με αντάλλαγμα ένα μεγάλο διαμάντι, του είπε όλη την ιστορία. Συγκεκριμένα, έμαθε ότι ο Loupian, χάρη στην προίκα της Vigoroux την οποία παντρεύτηκε δύο χρόνια μετά τη σύλληψη του Πικό, είχε αγοράσει ένα καφέ στην Boulevard des Italiens.
Η δεύτερη κίνηση του Πικό ήταν να δολοφονήσει τον Chaubart, μπήγοντάς του ένα στιλέτο στην καρδιά. Στη συνέχεια, ξεγέλασε την κόρη του Loupian ώστε να παντρευτεί έναν εγκληματία, τον οποίο κατέδωσε ο ίδιος και τον συνέλαβαν, ατιμάζοντας έτσι το όνομα της οικογένειας του Loupian. Κατόπιν, έκαψε το εστιατόριο του Loupian, αφήνοντάς τον φτωχό. Ακολούθως, δηλητηρίασε τον Solari και, είτε χειραγωγούσε τον γιο του Loupian για να κλέψει χρυσά κοσμήματα, είτε ήταν μαζί του στην κλοπή. Το αγόρι στάλθηκε στη φυλακή και ο Πικό μαχαίρωσε τον Loupian μέχρι θανάτου.
Ο Allut, ο οποίος αντιλήφθηκε όσα έκανε ο Πικό, τον απήγαγε και του ζήτησε χρήματα, αλλά όταν εκείνος αρνήθηκε, ο Allut τον τραυμάτισε θανάσιμα. Ο ετοιμοθάνατος Πικό βρέθηκε από τη γαλλική αστυνομία και, πριν πεθάνει από τα τραύματά του, ομολόγησε τα πάντα. Το 1828, ο Allut, άρρωστος και ετοιμοθάνατος και έχοντας καταφύγει σε μια φτωχή συνοικία του Λονδίνου, κάλεσε έναν Γάλλο ιερέα και του είπε όλη την αλήθεια.
Ο Allut, ο οποίος αντιλήφθηκε όσα έκανε ο Πικό, τον απήγαγε και του ζήτησε χρήματα, αλλά όταν εκείνος αρνήθηκε, ο Allut τον τραυμάτισε θανάσιμα. Ο ετοιμοθάνατος Πικό βρέθηκε από τη γαλλική αστυνομία και, πριν πεθάνει από τα τραύματά του, ομολόγησε τα πάντα. Το 1828, ο Allut, άρρωστος και ετοιμοθάνατος και έχοντας καταφύγει σε μια φτωχή συνοικία του Λονδίνου, κάλεσε έναν Γάλλο ιερέα και του είπε όλη την αλήθεια.
Ο Αλέξανδρος Δουμάς
Η ιστορία εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα "Απομνημονεύματα από τα αρχεία της αστυνομίας του Παρισιού" γραμμένα από τον Jacques Peuchet, που δημοσιεύτηκε το 1838. Ο Δουμάς έμαθε την ιστορία και γοητεύτηκε τόσο πολύ από αυτήν που τον ενέπνευσε να γράψει τον Κόμη Μόντε Κρίστο, όπου ο Πικό έγινε ο Εντμόν Νταντές, κάτι που ανέφερε ο ίδιος ο συγγραφέας σε ένα σημείωμα με τίτλο "Pierre Picaud: Contemporary History", το οποίο εμφανίστηκε ως παράρτημα στο μυθιστόρημα.
Ωστόσο, οι ιστορικοί αμφισβητούν την αυθεντικότητα της ιστορίας. Αρχικά, η ιστορία είναι πολύ... φανταστική. Δεύτερον, πουθενά στα αστυνομικά αρχεία δεν υπάρχουν αρχεία του Πιέρ Πικό και φαίνεται ότι, η ιστορία που ο Δουμάς θεώρησε ότι ήταν αληθινή, στην πραγματικότητα είναι μια μυθοπλασία που δημιούργησε ο Peuchet για να εξιδανικεύσει τα αστυνομικά αρχεία.
Τα ίδια τα αρχεία καταστράφηκαν σε μια πυρκαγιά το 1871 και, δεδομένης της αδυναμίας επιστροφής στην πηγή, ορισμένοι μελετητές υπέθεσαν ότι τα Απομνημονεύματα του Peuchet, στην πραγματικότητα ήταν έργο του Étienne-Léon de Lamothe-Langon, ενός Γάλλου συγγραφέα γνωστού για τα πολλά απόκρυφα απομνημονεύματά του και το αμφιλεγόμενο ιστορικό του έργο.
Όπως και να 'χει, ο Κόμης Μόντε Κρίστο είναι μια απόλυτα καθηλωτική ιστορία για τη δύναμη της φιλίας και της εκδίκησης που εξακολουθεί να διαβάζεται ευρέως μέχρι και σήμερα.
από: amusing planet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου