Σε μια βουνοκορφή στο Νέο Μεξικό μπορεί να κρύβονται δισεκατομμύρια σε χρυσό και, όπως ανακάλυψε ο "Doc" Noss, το να μιλάς γι' αυτόν μπορεί να σε σκοτώσει.
Τον Νοέμβριο του 1937, ο 32χρονος Milton Noss σκαρφάλωνε στην κορυφή
ενός βουνού στο άνυδρο, ξηρό και ζεστό Νέο Μεξικό, με την ελπίδα να πιάσει
ένα ελάφι που κατευθυνόταν προς μια πηγή εκεί κοντά.
Αρχικά, ο Noss νόμιζε ό,τι ένας κροταλίας σέρνονταν στο πόδι του.
Όταν όμως κοίταξε, δεν υπήρχε φίδι. Ήταν απλά ένα αεράκι. Αφού έριξε μια πιο προσεκτική ματιά, ανακάλυψε μια τρύπα κάτω από έναν βράχο, στην οποία υπήρχε μια σκάλα.
Αυτό, όπως είναι φυσικό, κέντρισε την περιέργειά του. Αργότερα, εφοδιασμένος με σχοινί και φακό επέστρεψε στο μέρος, έκανε ξόρκια και κατέβηκε σε ένα απέραντο δίκτυο σπηλαίων που ήταν κρυμμένο μέσα στο βουνό που είναι γνωστό ως Victorio Peak.
Το τι ακολούθησε ήταν βγαλμένο από ταινία. Ο Noss είπε ότι βρήκε μια σπηλιά με σκελετούς, σεντούκια τράπεζας, πανοπλίες και κοσμήματα. Κατάφερε και έβγαλε κάτι που νόμιζε ότι ήταν φτηνές ράβδοι σίδερου. Αποδείχτηκε ότι ήταν χρυσός -περίπου 16.000 τέτοιες. Σε σημερινά δολάρια, ο Noss βρήκε έναν θησαυρό που θα μπορούσε να εκτιμηθεί μέχρι και 28 δισεκατομμύρια δολάρια.
Αντί όμως για έναν αμύθητο θησαυρό, ο Noss ανακάλυψε έναν τεράστιο πόνο και θα προσπαθούσε συνέχεια να ανακτήσει τον υπόλοιπο θησαυρό, με τους πάντες -από τον στρατό των ΗΠΑ μέχρι ένοπλους εχθρούς- να μπαίνουν εμπόδιο στο δρόμο του.
Όταν όμως κοίταξε, δεν υπήρχε φίδι. Ήταν απλά ένα αεράκι. Αφού έριξε μια πιο προσεκτική ματιά, ανακάλυψε μια τρύπα κάτω από έναν βράχο, στην οποία υπήρχε μια σκάλα.
Αυτό, όπως είναι φυσικό, κέντρισε την περιέργειά του. Αργότερα, εφοδιασμένος με σχοινί και φακό επέστρεψε στο μέρος, έκανε ξόρκια και κατέβηκε σε ένα απέραντο δίκτυο σπηλαίων που ήταν κρυμμένο μέσα στο βουνό που είναι γνωστό ως Victorio Peak.
Το τι ακολούθησε ήταν βγαλμένο από ταινία. Ο Noss είπε ότι βρήκε μια σπηλιά με σκελετούς, σεντούκια τράπεζας, πανοπλίες και κοσμήματα. Κατάφερε και έβγαλε κάτι που νόμιζε ότι ήταν φτηνές ράβδοι σίδερου. Αποδείχτηκε ότι ήταν χρυσός -περίπου 16.000 τέτοιες. Σε σημερινά δολάρια, ο Noss βρήκε έναν θησαυρό που θα μπορούσε να εκτιμηθεί μέχρι και 28 δισεκατομμύρια δολάρια.
Αντί όμως για έναν αμύθητο θησαυρό, ο Noss ανακάλυψε έναν τεράστιο πόνο και θα προσπαθούσε συνέχεια να ανακτήσει τον υπόλοιπο θησαυρό, με τους πάντες -από τον στρατό των ΗΠΑ μέχρι ένοπλους εχθρούς- να μπαίνουν εμπόδιο στο δρόμο του.
Πρόκειται για μια ιστορία που, για σχεδόν έναν αιώνα, ενθουσιάζει όσους αναζητούν θησαυρούς με ένα κεντρικό που εξακολουθεί να εκκρεμεί: Θα μπορέσει ποτέ κανείς να ακολουθήσει τα βήματα του Noss και να βρει τον τεράστιο θησαυρό; Μετά από τόσο καιρό, έχει μείνει τίποτα;
Μια χρυσή ευκαιρία
Το Victorio Peak -το οποίο πήρε το όνομά του από τον ομώνυμο αρχηγό πολεμιστή των Απάτσι του 19ου αιώνα- είναι μια κορυφή που υψώνεται 1671 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας στα όρη Σαν Αντρέας στο Νέο Μεξικό. Σήμερα, είναι μέρος του White Sands Missile Range, μια τεράστιας έκτασης που μισθώθηκε από την πολιτεία από τον Στρατό των ΗΠΑ και όπου το 1945, πραγματοποιήθηκε η πρώτη έκρηξη ατομικής βόμβας. Όταν ο Noss βρήκε την κορυφή, μαζί βρήκε και ένα πραγματικό χρυσωρυχείο.
Ο Noss, με το παρατσούκλι "Doc", ήταν ένας αυτοδίδακτος ποδίατρος που θεράπευε αστραγάλους και νύχια ποδιών στην πόλη που σήμερα είναι γνωστή ως Truth or Consequences (Αλήθεια ή Συνέπειες. Η πόλη, η οποία ονομαζόταν Hot Springs, συμφώνησε να αλλάξει το όνομά της ως μέρος της προβολής ενός παιχνιδιού Truth or Consequences το 1950). Από το 1933 ήταν παντρεμένος με την Ova Beckwith, η οποία έμεινε έκπληκτη με την ανακάλυψη του συζύγου της. Η Ova και τα παιδιά της (από προηγούμενο γάμο) βοήθησαν τον Noss να μεταφέρει σάκους με τον θησαυρό από την κορυφή. Στην πραγματικότητα, η Ova κατάλαβε ότι δεν ήταν ράβδοι σίδερου αλλά χρυσός.
"Του ζήτησα να βγάλει λίγο από αυτό το σίδερο για το οποίο μιλούσε και είπε ότι ήταν πολύ βαρύ", ανέφερε η Ova στη δεκαετία του 1970. "Βρήκε όμως έναν μικρό και το έβγαλε έξω. 'Είναι το τελευταίο που θα βγάλω έξω'. Όταν την κοίταξα, είπα, 'Doc, είναι κίτρινο! Κοίτα το!'. Το κοίταξε και είπε: 'Αν αυτό είναι χρυσός και όλες οι άλλες είναι χρυσός, μπορούμε να λέμε τον Ροκφέλερ αλήτη'!".
Δεν μπορούσαν όμως να πουν τίποτα ακόμα. Χάρη στον νόμο περί αποθεμάτων χρυσού του 1934 (ο νόμος υπεγράφη από τον Πρόεδρο Ρούζβελτ σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τα κρατικά αποθέματα χρυσού και να ανακάμψει από την Παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929), ήταν παράνομο ιδιώτες να κατέχουν χρυσό. Ακόμη και αν το να έχουν ράβδους χρυσού δεν ήταν παράνομο, το να τους βγάλουν από εκεί κάτω, θα ήταν κάτι το φοβερά δύσκολο και επίπονο.
Κάτι για το οποίο ο Noss δεν χρειαζόταν να ανησυχεί ήταν ότι ίσως χρειαζόταν να απαντήσει στους ιδιοκτήτες του θησαυρού. Αν και μπορεί να μην το γνώριζε εκείνη τη στιγμή, υπάρχουν εικασίες που λένε ότι το απόθεμα θα μπορούσε να ήταν θησαυρός των Αζτέκων, η δουλειά ενός χρυσωρύχου του 18ου αιώνα, ή ακόμα και λάφυρα που πήραν οι φυλές των Απάτσι που έκαναν επιδρομές σε άμαξες από την Καλιφόρνια.
Αρχικά, ο Noss ασχολήθηκε με την κρατική γραφειοκρατία. Το 1938, υπέβαλε αίτηση για μίσθωση του χώρου από το Νέο Μεξικό και απέκτησε αξίωση για θησαυρό (σε περιπτώσεις που ανακαλυπτόταν θησαυρού, το άτομο που τον βρίσκει, συνήθως έχει μια νομικά έγκυρη αξίωση για αυτόν, με μόνη εξαίρεση τον "αληθινό" ή τον αρχικό ιδιοκτήτη, αν μπορεί να αποδειχθεί κάποιος). Στη συνέχεια, άρχισε να βγάζει συστηματικά τον χρυσό από το σπήλαιο και να τον κρύβει σε διάφορες κρυψώνες. Οι λογαριασμοί ποικίλλουν, αλλά ο Noss μπορεί και να ανάκτησε μέχρι και 200 ράβδους χρυσού.
Και τότε ήρθε η καταστροφή. Το 1939, ο Noss προσέλαβε έναν μηχανικό ορυχείων για να δημιουργήσει μια μεγαλύτερη είσοδο στην κορυφή. Επειδή όμως χρησιμοποίησαν πάρα πολύ δυναμίτη, ανατίναξαν την είσοδο και σφράγισαν το κάθετο δίκτυο των τούνελ που είχε χρησιμοποιήσει ο Noss για να έχει πρόσβαση στο σπήλαιο.
Με την είσοδο περιορισμένη, ο Noss στράφηκε στην πώληση του χρυσού που είχε καταφέρει να αφαιρέσει, συχνά σε κομμάτια μεγέθους ψήγματος για να αποφύγει να τραβήξει την προσοχή των αρχών επιβολής του νόμου. Κάποια στιγμή, φάνηκε να έχει κουραστεί από την όλη υπόθεση και, για ένα χρονικό διάστημα, μετακόμισε στο Τέξας χωρίς την Ova. Όταν επέστρεψε, είχε μια νέα σύζυγο -την Violet- και έναν νέο επιχειρηματικό συνεργάτη, τον Charley Ryan. Το 1949, ο Noss έπεισε τον Ryan να επενδύσει 28.000 δολάρια -με την ελπίδα να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στο σπήλαιο- και του πούλησε 50 ράβδους χρυσού.
Το βράδυ πριν από την συμφωνία για τον χρυσό, ο Noss φαινόταν πανικόβλητος. Αργότερα, ένας συνεργάτης του ονόματι Tony Jolley ισχυρίστηκε ότι βοήθησε τον Noss να θάψει ξανά 110 ράβδους, πιθανώς ώστε να μην μπορεί να τους εντοπίσει ο Ryan.
Την επόμενη μέρα, η επιχειρηματική σχέση των δύο αντρών έληξε. Ο Ryan φαινόταν να είναι δυσαρεστημένος που ο Noss δεν τήρησε τις υποσχέσεις του. Άρχισαν να μαλώνουν και, καθώς ο Noss γύρισε να φύγει, ο Ryan τον πυροβόλησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Ήταν 43.
Ο Noss, με το παρατσούκλι "Doc", ήταν ένας αυτοδίδακτος ποδίατρος που θεράπευε αστραγάλους και νύχια ποδιών στην πόλη που σήμερα είναι γνωστή ως Truth or Consequences (Αλήθεια ή Συνέπειες. Η πόλη, η οποία ονομαζόταν Hot Springs, συμφώνησε να αλλάξει το όνομά της ως μέρος της προβολής ενός παιχνιδιού Truth or Consequences το 1950). Από το 1933 ήταν παντρεμένος με την Ova Beckwith, η οποία έμεινε έκπληκτη με την ανακάλυψη του συζύγου της. Η Ova και τα παιδιά της (από προηγούμενο γάμο) βοήθησαν τον Noss να μεταφέρει σάκους με τον θησαυρό από την κορυφή. Στην πραγματικότητα, η Ova κατάλαβε ότι δεν ήταν ράβδοι σίδερου αλλά χρυσός.
"Του ζήτησα να βγάλει λίγο από αυτό το σίδερο για το οποίο μιλούσε και είπε ότι ήταν πολύ βαρύ", ανέφερε η Ova στη δεκαετία του 1970. "Βρήκε όμως έναν μικρό και το έβγαλε έξω. 'Είναι το τελευταίο που θα βγάλω έξω'. Όταν την κοίταξα, είπα, 'Doc, είναι κίτρινο! Κοίτα το!'. Το κοίταξε και είπε: 'Αν αυτό είναι χρυσός και όλες οι άλλες είναι χρυσός, μπορούμε να λέμε τον Ροκφέλερ αλήτη'!".
Δεν μπορούσαν όμως να πουν τίποτα ακόμα. Χάρη στον νόμο περί αποθεμάτων χρυσού του 1934 (ο νόμος υπεγράφη από τον Πρόεδρο Ρούζβελτ σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τα κρατικά αποθέματα χρυσού και να ανακάμψει από την Παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929), ήταν παράνομο ιδιώτες να κατέχουν χρυσό. Ακόμη και αν το να έχουν ράβδους χρυσού δεν ήταν παράνομο, το να τους βγάλουν από εκεί κάτω, θα ήταν κάτι το φοβερά δύσκολο και επίπονο.
Κάτι για το οποίο ο Noss δεν χρειαζόταν να ανησυχεί ήταν ότι ίσως χρειαζόταν να απαντήσει στους ιδιοκτήτες του θησαυρού. Αν και μπορεί να μην το γνώριζε εκείνη τη στιγμή, υπάρχουν εικασίες που λένε ότι το απόθεμα θα μπορούσε να ήταν θησαυρός των Αζτέκων, η δουλειά ενός χρυσωρύχου του 18ου αιώνα, ή ακόμα και λάφυρα που πήραν οι φυλές των Απάτσι που έκαναν επιδρομές σε άμαξες από την Καλιφόρνια.
Αρχικά, ο Noss ασχολήθηκε με την κρατική γραφειοκρατία. Το 1938, υπέβαλε αίτηση για μίσθωση του χώρου από το Νέο Μεξικό και απέκτησε αξίωση για θησαυρό (σε περιπτώσεις που ανακαλυπτόταν θησαυρού, το άτομο που τον βρίσκει, συνήθως έχει μια νομικά έγκυρη αξίωση για αυτόν, με μόνη εξαίρεση τον "αληθινό" ή τον αρχικό ιδιοκτήτη, αν μπορεί να αποδειχθεί κάποιος). Στη συνέχεια, άρχισε να βγάζει συστηματικά τον χρυσό από το σπήλαιο και να τον κρύβει σε διάφορες κρυψώνες. Οι λογαριασμοί ποικίλλουν, αλλά ο Noss μπορεί και να ανάκτησε μέχρι και 200 ράβδους χρυσού.
Και τότε ήρθε η καταστροφή. Το 1939, ο Noss προσέλαβε έναν μηχανικό ορυχείων για να δημιουργήσει μια μεγαλύτερη είσοδο στην κορυφή. Επειδή όμως χρησιμοποίησαν πάρα πολύ δυναμίτη, ανατίναξαν την είσοδο και σφράγισαν το κάθετο δίκτυο των τούνελ που είχε χρησιμοποιήσει ο Noss για να έχει πρόσβαση στο σπήλαιο.
Με την είσοδο περιορισμένη, ο Noss στράφηκε στην πώληση του χρυσού που είχε καταφέρει να αφαιρέσει, συχνά σε κομμάτια μεγέθους ψήγματος για να αποφύγει να τραβήξει την προσοχή των αρχών επιβολής του νόμου. Κάποια στιγμή, φάνηκε να έχει κουραστεί από την όλη υπόθεση και, για ένα χρονικό διάστημα, μετακόμισε στο Τέξας χωρίς την Ova. Όταν επέστρεψε, είχε μια νέα σύζυγο -την Violet- και έναν νέο επιχειρηματικό συνεργάτη, τον Charley Ryan. Το 1949, ο Noss έπεισε τον Ryan να επενδύσει 28.000 δολάρια -με την ελπίδα να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στο σπήλαιο- και του πούλησε 50 ράβδους χρυσού.
Το βράδυ πριν από την συμφωνία για τον χρυσό, ο Noss φαινόταν πανικόβλητος. Αργότερα, ένας συνεργάτης του ονόματι Tony Jolley ισχυρίστηκε ότι βοήθησε τον Noss να θάψει ξανά 110 ράβδους, πιθανώς ώστε να μην μπορεί να τους εντοπίσει ο Ryan.
Την επόμενη μέρα, η επιχειρηματική σχέση των δύο αντρών έληξε. Ο Ryan φαινόταν να είναι δυσαρεστημένος που ο Noss δεν τήρησε τις υποσχέσεις του. Άρχισαν να μαλώνουν και, καθώς ο Noss γύρισε να φύγει, ο Ryan τον πυροβόλησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Ήταν 43.
Φωτογραφία του δολοφονημένου Doc Noss που εμφανίστηκε στις εφημερίδες εκείνη την εποχή - πηγή
Στη δίκη που ακολούθησε, ο Ryan ισχυρίστηκε ότι ο Noss έτρεχε προς το φορτηγό του για να πάρει το όπλο του. Οι ένορκοι τον πίστεψαν και τον αθώωσαν.
Ο θρύλος όμως του Victorio Peak, όχι μόνο δεν πέθανε μαζί με τον Noss, αλλά έγινε πιο ισχυρός.
Η στρατιωτική παρουσία
Το πεδίο δοκιμών White Sands επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει την κορυφή Victorio
Η Ova ήταν αποφασισμένη να συνεχίσει την έρευνα που είχε ξεκινήσει ο εν διαστάσει -και πλέον πρώην- σύζυγός της. Υπήρχε όμως ένα νέα πρόβλημα που θα μετέτρεπε το κυνήγι από οικογενειακή υπόθεση σε πολιτική διαπλοκή. Το 1945, ο στρατός των ΗΠΑ είχε ήδη δημιουργήσει το πεδίο δοκιμών White Sands και, το 1955, επέκτεινε τα όριά του ώστε να συμπεριλάβει το Victorio Peak. Πλέον, η περιοχή ήταν απαγορευμένη για τους πολίτες -όπως η Ova.
Μερικούς όμως στο στρατό τους συνεπήρε ο θρύλος του Noss. Το 1958, τέσσερις αξιωματικοί από μια κοντινή αεροπορική βάση, μεταξύ αυτών αυτών και κάποιος Thomas Berlett, άρχισαν να εξερευνούν το Victorio Peak και, μετά από μήνες αναζήτησης, βρήκαν ράβδους χρυσού μέσα στο βουνό.
"Είδαμε αντικείμενα στον τοίχο. Ο ένας ήταν ένας πολύ μεγάλος σταυρός, φτιαγμένος από μικρότερους σταυρούς, όλοι σκαλισμένοι από ξύλο", είπε ο Berlett το 1991. "Υπήρχαν δύο στοίβες χρυσού στο πρώτο δωμάτιο ... μπορούσες να ξαπλώσεις και να δεις στο διπλανό δωμάτιο με φακό. Εκεί, ο χρυσός ήταν σε πυραμίδα και μπορούσαμε να δούμε μια έξοδο από το δωμάτιο... Πιθανότατα, οδηγούσε στον κύριο θάλαμο που είχε περιγραφεί στα ημερολόγιά του ο Doc Noss".
Οι άνδρες ανέφεραν αυτό που βρήκαν στους ανώτερούς τους και ζήτησαν επίσημη στρατιωτική αποστολή για τη σπηλιά. Όταν το αίτημα απορρίφθηκε, ανατίναξαν και σφράγισαν την είσοδο του σπηλαίου. Αφού δεν μπορούσαν να πάρουν αυτοί τον θησαυρό, δεν θα τον είχαν άλλοι. Το 1961, οι άνδρες πέρασαν από τεστ πολυγράφου για να αποδείξουν την αλήθεια των ισχυρισμών τους. Τους επετράπη να επιστρέψουν, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν άλλη είσοδο. Αργότερα, ο Berlett υπέθεσε ότι ο στρατός του επέτρεψε να επιστρέψει στην τοποθεσία για να βρει την αρχική είσοδο.
Τα επόμενα χρόνια αυξήθηκαν οι φήμες ότι ο Στρατός, ενημερωμένος πλήρως για τον θησαυρό, άρχισε να τον απομακρύνει κρυφά από τη σπηλιά. Αν και υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες που ισχυρίστηκαν ότι είδαν τη δραστηριότητα του στρατού στην κορυφή, ο στρατός αρνήθηκε ότι κατάσχεσε χρυσό. Η ιστορία τράβηξε περισσότερο την προσοχή όταν, κάποιος Gene Erwin ισχυρίστηκε ότι, περίπου εκείνη την εποχή, ο κουνιάδος του, ο λοχαγός Orby Swanner, του είπε ότι ηγήθηκε μιας στρατιωτικής επιχείρησης για το χρυσό και ότι είχε γράψει ακόμη και το όνομά του και τον αύξοντα αριθμό του στο σπήλαιο.
Όπως είναι φυσικό, η Ova Noss και η οικογένειά της έγινα έξαλλοι με τη δραστηριότητα του Στρατού και τις ιστορίες γύρω από τον χρυσό. Ζήτησε να παρέμβει η πολιτεία του Νέου Μεξικού, η οποία, το 1961, διέταξε να σταματήσει η δραστηριότητα -αν και όχι εγκαίρως για να σταματήσει η υποτιθέμενη αποστολή του Swanner. Το 1963, επέτρεψαν στην Ova να κάνει μια έρευνα 60 ημερών. Εκείνη, προσέλαβε μια εταιρεία εξόρυξης αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Η τεράστια κορυφή και οι φημισμένες σήραγγές της έμοιαζαν με γιγάντια φάρμα μυρμηγκιών.
Το 1973, κατά τη διάρκεια των ακροάσεων του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ, μια παράξενη μαρτυρία έκανε τον θησαυρό δημόσιο θέμα. Ο John Dean, πρώην δικηγόρος του Ρίτσαρντ Νίξον, είπε ότι είχε ακούσει από τον Γενικό Εισαγγελέα ότι του είχαν πει για κάποιον που ήθελε να παραδώσει τον χρυσό χωρίς να έχει νομικές επιπτώσεις. Αμέσως μετά, ο δικηγόρος F. Lee Bailey -αργότερα, μέλος της υπερασπιστικής ομάδας του O.J. Simpson- είπε ότι εκπροσωπούσε περίπου 50 πελάτες που γνώριζαν την ακριβή τοποθεσία του χρυσού. Ο Bailey ήλπιζε να λάβει την άδεια του Στρατού για να επισκεφθεί την τοποθεσία και να δει αν οι πελάτες του είχαν νόμιμο δικαίωμα στις ράβδους (ο νόμος περί αποθεμάτων χρυσού επρόκειτο να ακυρωθεί στα τέλη του 1974, καθιστώντας την κατοχή τους νόμιμη). Ο στρατός όμως, ήθελε ο Bailey να αποκαλύψει τα ονόματα των πελατών του, καθώς και την ακριβή τοποθεσία του χρυσού εκ των προτέρων, κάτι που ο δικηγόρος αρνήθηκε.
Μερικοί πίστευαν ότι οι εμπλεκόμενοι ήταν πρώην μέλη του στρατού. Άλλες εικασίες έλεγαν ότι η ομάδα του Bailey περιλάμβανε έναν γεωλόγο, κάποιον Keith Alexander, ο οποίος έμαθε για τον χρυσό μέσω ενός παλιού συνεργάτη του Noss, ονόματι Benny Samaniego. Ο δικηγόρος είχε στην κατοχή του μια από τις ράβδους η οποία υποβλήθηκε για ανάλυση στο Υπουργείο Οικονομικών, το οποίο βρήκε ότι ήταν κατά 60% χρυσός.
Η δημοσιότητα από τις ακροάσεις του Γουότεργκεϊτ και του Bailey ήταν αρκετή για να προκαλέσει το ενδιαφέρον για την τοποθεσία από όσους αναζητούσαν θησαυρούς. Ο Στρατός διέταξε 24ωρη ένοπλη περίπολο και προειδοποίησε ότι η τοποθεσία ήταν πολύ επικίνδυνη -η ακτινοβολία και οι σκορπιοί ήταν μεταξύ των κινδύνων. Η Ova όμως δεν το έβαλε κάτω. Καθώς ο αριθμός των διεκδικητών μεγάλωνε, προσπάθησε να επαναβεβαιώσει την αξίωση της οικογένειάς της για τον υποτιθέμενο θησαυρό.
Μια οικογενειακή φιλοδοξία
Οι Doc και Babe Noss και η ομάδα τους το 1941 - πηγή
Την άνοιξη του 1977, ένας επαγγελματίας κυνηγός θησαυρού ονόματι Norman Scott οργάνωσε μια έρευνα για λογαριασμό εκείνων που ένιωθαν ότι είχαν έγκυρη αξίωση για τον θησαυρό, συμπεριλαμβανομένου ενός από τους αξιωματικούς της Πολεμικής Αεροπορίας και ενός αντιπροσώπου από το έθνος των Απάτσι. Η Ova, της οποίας η οικογένεια είχε από καιρό την αρχική αξίωση, ήταν επίσης εκεί. Ο Στρατός -ο οποίος φαινόταν ότι ήθελε να παραιτηθεί από τη διαμάχη καθώς και να αποθαρρύνει οποιαδήποτε περαιτέρω παραβίαση- επέτρεψε μια έρευνα διάρκειας 10 ημερών. Ο Scott επένδυσε 75.000 δολάρια.
Παρά το γεγονός ότι του χορηγήθηκαν τρεις επιπλέον ημέρες, εκείνος βρήκε μόνο μερικά άδεια τενεκεδάκια, ένα βρώμικο παντελόνι και ένα μικροσκοπικό ψήγμα που μπορεί να περιείχε το 1/10 του 1/100 χρυσού. Η πιο συναρπαστική ανακάλυψη ήταν το χαραγμένο όνομα του λοχαγού του Στρατού Orby Swanner που είχε πει ότι είχε ηγηθεί μιας αποστολής για την ανάκτηση του χρυσού. Το όνομά του και ο αύξων αριθμός του ήταν γραμμένοι στον τοίχο, όπως είχε υποστηρίξει ο ίδιος.
Καθώς η Ova γερνούσε -πέθανε το 1979-, η οικογένειά της αναλάμβανε όλο και περισσότερο την υπόθεση. Ο εγγονός της, ο Terry Delonas, είχε μεγαλώσει ακούγοντας ιστορίες για τον θησαυρό, τον τραγικό θάνατο του Doc και την πεισματική άρνηση του στρατού να επιτρέψει την πρόσβαση. Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, ο Delonas ζητούσε ακόμη μια ευκαιρία ώστε να εξερευνήσει την κορυφή.
Ο στρατός έκανε κάτι παραπλανητικό. Έδωσαν άδεια στον Delonas, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα έπαιρνε άδεια από το Κογκρέσο. Αυτό είχε σκοπό να αποτρέψει τον Delonas, αλλά δεν έπιασε. Ο εγγονός της Ova έγινε φίλος με τον εκπρόσωπο του Κογκρέσου Joe Skeen. Ο Delonas και η Ova Noss Family Partnership είχαν ξανά πρόσβαση στην κορυφή. Αν έβρισκαν κάτι, τα πολιτιστικά αντικείμενα θα παραδίδονταν στο Νέο Μεξικό. Τα τιμαλφή, όπως ο χρυσός, θα κρατούνταν έως ότου κάποιο ομοσπονδιακό δικαστήριο αποφάσιζε ποιος είχε τη νόμιμη αξίωση.
Από το 1992 έως το 1996, ο Delonas ηγήθηκε μιας έρευνας με ειδικούς στα ορυχεία, τη γεωλογία και τις κατασκευές, συσσωρεύοντας τεράστιους σωρούς χώματος και εξερευνώντας τις διάφορες εισόδους στην κορυφή. Το έργο εκτιμήθηκε ότι θα κοστίσει μέχρι και 2 εκατομμύρια δολάρια.
Ακόμη και με αυτούς τους πόρους, το τεράστιο μέγεθος και το εύρος της κορυφής έκαναν την εξερεύνηση δύσκολη. Μια γεωλογική έρευνα έδειξε ένα κενό στο βουνό στο σημείο περίπου που ο Doc επέμενε ότι ήταν το σπήλαιο, αλλά δεν υπήρχε εύκολη είσοδος. Η ομάδα κινήθηκε αργά και μερικές φορές άλλαζε πορεία λόγω απρόβλεπτων καταρρεύσεων που σφράγιζαν περαιτέρω την είσοδο.
Τον Μάρτιο του 1996, ο Delonas είδε μια κάποια πρόοδο. Χρησιμοποιώντας δεδομένα έρευνας, πίστευε ότι απείχε μόλις 20 πόδια από μια σπηλιά που θεωρητικά θα μπορούσε να περιέχει τον θησαυρό -ή τουλάχιστον ό,τι είχε απομείνει από αυτόν. Ο Στρατός όμως άρχισε να εγείρει ζητήματα σχετικά με τα μηνιαία τέλη που εισέπρατταν από τον Delonas για πρόσβαση στο μέρος, κάτι που οδήγησε στην άρνηση εισόδου στον Delonas, ο οποίος με τη σειρά του κατέθεσε μήνυση στον στρατό.
Το 2000, και οι δύο πλευρές εγκατέλειψαν τις μηνύσεις. Ο Στρατός συμφώνησε να μη αξιώσει το υποτιθέμενο χρέος αν ο Delonas συμφωνούσε να μην επιδιώξει περαιτέρω άδεια πρόσβασης. Εκείνος πίστευε ότι ο στρατός δεν ήταν διατεθειμένος να συνεχίσει, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο. Αν και είναι πιθανό ο θησαυρός να ήταν εφικτός, τέσσερα χρόνια εργασίας δεν είχαν αποφέρει απτή ανακάλυψη έστω και ενός σπηλαίου.
Δεν υπάρχει κανένα αρχείο που να επέτρεπε στον Delona, ή σε οποιονδήποτε ιδιώτη, να επιστρέψει στο Victorio Peak μετά την αποχώρηση της ομάδας του το 1996. Μετά την προβολή της σειράς ντοκιμαντέρ του 2023 του Discovery "Gold, Lies & Videotape", ξεκίνησε μια προσπάθεια συγκέντρωσης υπογραφών που είχε σαν στόχο να δοθεί νέα πρόσβαση στο μέρος στον Delonas (την εποχή που δημοσιεύτηκε το θέμα, η αναφορά είχε περίπου τις μισές από τις 1000 υπογραφές που είχαν ως στόχο). Αν και η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν είναι υποχρεωμένη να απαντήσει, η αναφορά μπορεί να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο.
Μερικοί είναι δύσπιστοι για τον αρχικό ισχυρισμό του Noss, αναφέροντας την εμπορία ψεύτικων ράβδων χρυσού και την ιστορία ενός σπηλαίου ως υποδείξεις ότι μπορεί απλώς να προσπάθησε να εξαπατήσει επενδυτές. Όλοι όμως επέμεναν ότι είχαν δει χρυσό. Ο Tony Jolley, ο οποίος βοήθησε τον Noss να θάψει το μυστικό του πριν εκείνος σκοτωθεί το 1949, είπε κάποτε ότι, το 1961, επέστρεψε σε μερικές από τις κρυψώνες, συλλέγοντας 66.000 δολάρια σε χρυσό.
Δισεκατομμύρια θα μπορούσαν να βρίσκονται ακόμα βαθιά μέσα στο Victorio Peak, ουσιαστικά ενταφιασμένα μέχρι η οικογένεια Noss, ή άλλοι αναζητητές θησαυρού, να καταφέρουν να μπουν μέσα στον βράχο, και να περάσουν από την κυβερνητική γραφειοκρατία.
Όπως είπε ένας παρατηρητής, καθώς η έρευνα βρισκόταν σε εξέλιξη το 1997, "οι θρύλοι για χρυσό δεν πεθαίνουν εύκολα".
Όπως είπε ένας παρατηρητής, καθώς η έρευνα βρισκόταν σε εξέλιξη το 1997, "οι θρύλοι για χρυσό δεν πεθαίνουν εύκολα".
από: mental floss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου