Την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, σε αυτά τα "σπίτια του τρόμου" εκπαιδεύονταν οι Αμερικανοί κατάσκοποι χρησιμοποιώντας Ναζί από χαρτόνι.
Το ξύλινο κτήριο έμοιαζε σαν κάτι βγαλμένο από παιδική ζωγραφιά: ένα ορθογώνιο με μια μυτερή στέγη, με δύο σκοτεινά παράθυρα, από ένα σε κάθε πλευρά δίπλα στην πόρτα. Το σπίτι, βρισκόταν στην άκρη ενός ξέφωτου του δάσους, περιτριγυρισμένο από πανύψηλα δέντρα.
Μια μέρα το φθινόπωρο του 1943, ο Herbert Brucker, καθώς έμπαινε στο κτίριο, έσφιξε στο χέρι του ένα αυτόματο πιστόλι. Ο ψηλός, αδύνατος 21χρονος είχε δύο γεμιστήρες με συνολικά 12 σφαίρες. Πίσω του, λίγο έξω από το οπτικό του πεδίο, ακολούθησε ένας άντρας με μάσκα.
Μέσα ήταν θεοσκότεινα, αλλά από κάπου κοντά ακούγονταν ήχοι πρόποσης και χαρτιών που μοιράζονταν, αλλά και ομιλίες στα γερμανικά. Για λίγο, ο Brucker πίστεψε ότι δεν τον είχαν αντιληφθεί οι Ναζί φρουροί, αλλά καθώς έστριψε σε μια γωνία, ξαφνικά, εμφανίστηκε ένας μπροστά του.
Ο Brucker είχε εκπαιδευτεί να πυροβολεί δύο φορές και να συνεχίζει να κινείται. Θα πρέπει να χτύπησε τον στόχο του και τους άλλους πέντε μέσα στο σκοτάδι, γιατί επέζησε από το "σπίτι του τρόμου" -ένα από τα πολλά παρατσούκλια που έδιναν οι εκπαιδευόμενοι στο ασυνήθιστο σκοπευτήριο με Ναζί από χαρτόνι. Στη δυτική πλαγιά του όρους Catoctin, 50 μίλια βορειοδυτικά της Βαλτιμόρης, σε αυτό το "σπίτι του τρόμου" δοκιμαζόταν η ετοιμότητά τους να ενταχθούν στις τάξεις του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών (Office of Strategic Services, OSS) και να κατασκοπεύσουν τις δυνάμεις του Άξονα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
"Ήταν μια άσκηση που έσπαζε τα νεύρα", ανέφερε ο Brucker σε μια συνέντευξη. "Δεν ξέρω τι ήταν πιο τρομακτικό -το σπίτι του τρόμου ή ο Fairbairn". Ο William "Dangerous Dan" (Επικίνδυνος) Fairbairn ήταν ο δημιουργός της διαδρομής των εμποδίων -ο προάγγελος των κατοικημένων χώρων που χρησιμοποιούν πολλές αστυνομίες και στρατοί σήμερα για να εκπαιδεύουν- και ήταν ο μασκοφόρος που ακολουθούσε τους εκπαιδευόμενους του κατά τη διάρκεια της άσκησης, βαθμολογώντας τους. "Όμως, ήταν κάτι που με έσωσες", είπε ο Brucker μιας και, το 1944, είχε βρεθεί στην κατεχόμενη Γαλλία.
Μια μέρα το φθινόπωρο του 1943, ο Herbert Brucker, καθώς έμπαινε στο κτίριο, έσφιξε στο χέρι του ένα αυτόματο πιστόλι. Ο ψηλός, αδύνατος 21χρονος είχε δύο γεμιστήρες με συνολικά 12 σφαίρες. Πίσω του, λίγο έξω από το οπτικό του πεδίο, ακολούθησε ένας άντρας με μάσκα.
Μέσα ήταν θεοσκότεινα, αλλά από κάπου κοντά ακούγονταν ήχοι πρόποσης και χαρτιών που μοιράζονταν, αλλά και ομιλίες στα γερμανικά. Για λίγο, ο Brucker πίστεψε ότι δεν τον είχαν αντιληφθεί οι Ναζί φρουροί, αλλά καθώς έστριψε σε μια γωνία, ξαφνικά, εμφανίστηκε ένας μπροστά του.
Ο Brucker είχε εκπαιδευτεί να πυροβολεί δύο φορές και να συνεχίζει να κινείται. Θα πρέπει να χτύπησε τον στόχο του και τους άλλους πέντε μέσα στο σκοτάδι, γιατί επέζησε από το "σπίτι του τρόμου" -ένα από τα πολλά παρατσούκλια που έδιναν οι εκπαιδευόμενοι στο ασυνήθιστο σκοπευτήριο με Ναζί από χαρτόνι. Στη δυτική πλαγιά του όρους Catoctin, 50 μίλια βορειοδυτικά της Βαλτιμόρης, σε αυτό το "σπίτι του τρόμου" δοκιμαζόταν η ετοιμότητά τους να ενταχθούν στις τάξεις του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών (Office of Strategic Services, OSS) και να κατασκοπεύσουν τις δυνάμεις του Άξονα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
"Ήταν μια άσκηση που έσπαζε τα νεύρα", ανέφερε ο Brucker σε μια συνέντευξη. "Δεν ξέρω τι ήταν πιο τρομακτικό -το σπίτι του τρόμου ή ο Fairbairn". Ο William "Dangerous Dan" (Επικίνδυνος) Fairbairn ήταν ο δημιουργός της διαδρομής των εμποδίων -ο προάγγελος των κατοικημένων χώρων που χρησιμοποιούν πολλές αστυνομίες και στρατοί σήμερα για να εκπαιδεύουν- και ήταν ο μασκοφόρος που ακολουθούσε τους εκπαιδευόμενους του κατά τη διάρκεια της άσκησης, βαθμολογώντας τους. "Όμως, ήταν κάτι που με έσωσες", είπε ο Brucker μιας και, το 1944, είχε βρεθεί στην κατεχόμενη Γαλλία.
"Ήταν ένα διαφορετικό είδος πολέμου", λέει ο Alexis Albion, επιμελητής ειδικών εκθεμάτων στο Διεθνές Μουσείο Κατασκόπων στην Ουάσιγκτον για τα πεδία μάχης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στα οποία εκπαιδευόταν ο Brucker. "Ήταν ανταρτοπόλεμος και οι ΗΠΑ δεν είχαν τα μέσα για κάτι τέτοιο".
Ο "Wild" (Άγριος) Bill Donovan, ένας παρασημοφορημένος βετεράνος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, δικηγόρος και πολιτικός, βοηθός του Προέδρου Φρανκλίνου Ρούσβελτ, είχε μια λύση: την OSS, την πρώτη κεντρική υπηρεσία πληροφοριών της χώρας, η οποία θα εκπαίδευε κατασκόπους για τολμηρές αποστολές πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Η οργάνωση, που ιδρύθηκε με προεδρικό διάταγμα τον Ιούνιο του 1942, διοικούνταν από πολίτες και θεωρείται ο προκάτοχος της σημερινής Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CIA), στρατολόγησε "μη συμβατικούς στρατιώτες", λέει ο Albion. Πολλοί προέρχονταν από τις τάξεις της Ivy League (αθλητική ένωση των πανεπιστημίων η οποία αποτελείται από οκτώ ιδιωτικά πανεπιστήμια της βορειοανατολικής πλευράς των ΗΠΑ, αν και η ένωση χρησιμοποιείται για την αναφορά αυτών των πανεπιστημίων σαν ένα σύνολο πέρα από τα αθλήματα) και του Χόλιγουντ. Άλλοι ήταν μετανάστες με πολυπόθητες γλωσσικές ικανότητες.
Αυτοί οι αντισυμβατικοί νεοσύλλεκτοι χρειάζονταν αντισυμβατική εκπαίδευση. Για αυτό, το OSS επαναχρησιμοποίησε τα κτίρια του Civilian Conservation Corps (CCC, εθελοντικό πρόγραμμα δημόσιας εργασίας για νέους, ανέργους, άγαμους άνδρες) και τις καλοκαιρινές κατασκηνώσεις της Υπηρεσίας Εθνικών Πάρκων στο όρος Catoctin (σήμερα φιλοξενεί το Camp David και το Prince William Forest Park, δίπλα στη βάση Quantico των Πεζοναυτών στην Βιρτζίνια). Εκεί, οι εκπαιδευόμενοι έμαθαν τεχνολογίες και κώδικες επικοινωνιών και μελέτησαν τακτικές διείσδυσης, κατασκοπείας και μάχης σώμα με σώμα.
Το OSS μνημονεύεται πιο συχνά για τους άντρες -αλλά και γυναίκες- κατασκόπους του, όπως ο παίκτης του μπέιζμπολ Moe Berg και η Julia Child, αν και η κατασκοπεία στο OSS δεν ήταν πάντα διακριτική. Για παράδειγμα, "ο Donovan δεν μπορούσε να αποφασίσει αν του άρεσαν καλύτερα οι κομάντο ή οι παραδοσιακοί κατάσκοποι. Κατά βάθος όμως, ήταν καταδρομείς, άνδρες που μπορούσαν να εισέλθουν στο γερμανικό αρχηγείο, να σκοτώσουν μερικούς και να πάρουν μερικά έγγραφα", λέει ένας ιστορικός του OSS που στο παρελθόν εργαζόταν στο Μουσείο της CIA στο McLean της Βιρτζίνια.
Ο "Wild" (Άγριος) Bill Donovan, ένας παρασημοφορημένος βετεράνος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, δικηγόρος και πολιτικός, βοηθός του Προέδρου Φρανκλίνου Ρούσβελτ, είχε μια λύση: την OSS, την πρώτη κεντρική υπηρεσία πληροφοριών της χώρας, η οποία θα εκπαίδευε κατασκόπους για τολμηρές αποστολές πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Η οργάνωση, που ιδρύθηκε με προεδρικό διάταγμα τον Ιούνιο του 1942, διοικούνταν από πολίτες και θεωρείται ο προκάτοχος της σημερινής Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CIA), στρατολόγησε "μη συμβατικούς στρατιώτες", λέει ο Albion. Πολλοί προέρχονταν από τις τάξεις της Ivy League (αθλητική ένωση των πανεπιστημίων η οποία αποτελείται από οκτώ ιδιωτικά πανεπιστήμια της βορειοανατολικής πλευράς των ΗΠΑ, αν και η ένωση χρησιμοποιείται για την αναφορά αυτών των πανεπιστημίων σαν ένα σύνολο πέρα από τα αθλήματα) και του Χόλιγουντ. Άλλοι ήταν μετανάστες με πολυπόθητες γλωσσικές ικανότητες.
Αυτοί οι αντισυμβατικοί νεοσύλλεκτοι χρειάζονταν αντισυμβατική εκπαίδευση. Για αυτό, το OSS επαναχρησιμοποίησε τα κτίρια του Civilian Conservation Corps (CCC, εθελοντικό πρόγραμμα δημόσιας εργασίας για νέους, ανέργους, άγαμους άνδρες) και τις καλοκαιρινές κατασκηνώσεις της Υπηρεσίας Εθνικών Πάρκων στο όρος Catoctin (σήμερα φιλοξενεί το Camp David και το Prince William Forest Park, δίπλα στη βάση Quantico των Πεζοναυτών στην Βιρτζίνια). Εκεί, οι εκπαιδευόμενοι έμαθαν τεχνολογίες και κώδικες επικοινωνιών και μελέτησαν τακτικές διείσδυσης, κατασκοπείας και μάχης σώμα με σώμα.
Το OSS μνημονεύεται πιο συχνά για τους άντρες -αλλά και γυναίκες- κατασκόπους του, όπως ο παίκτης του μπέιζμπολ Moe Berg και η Julia Child, αν και η κατασκοπεία στο OSS δεν ήταν πάντα διακριτική. Για παράδειγμα, "ο Donovan δεν μπορούσε να αποφασίσει αν του άρεσαν καλύτερα οι κομάντο ή οι παραδοσιακοί κατάσκοποι. Κατά βάθος όμως, ήταν καταδρομείς, άνδρες που μπορούσαν να εισέλθουν στο γερμανικό αρχηγείο, να σκοτώσουν μερικούς και να πάρουν μερικά έγγραφα", λέει ένας ιστορικός του OSS που στο παρελθόν εργαζόταν στο Μουσείο της CIA στο McLean της Βιρτζίνια.
Για να προετοιμαστούν για τέτοιες αποστολές, έπρεπε να μπουν στο "τρομακτικό σπίτι" του Fairbairn -ακόμη ένα παρατσούκλι που είχαν δώσει οι εκπαιδευόμενοι σε αυτό που ο ίδιος ο Fairbairn αποκαλούσε πιο απλά "σπίτι του πιστολιού" (pistol house).
Η κατασκευή στο όρος Catoctin ήταν η πιο ακριβή, μια επένδυση 6.000 δολαρίων, όπου ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης και αξιωματικός του OSS Τζον Φορντ γύρισε μια μικρού μήκους εκπαιδευτική ταινία. Τα πατώματα του κτιρίου, έκτασης 288 τετ μέτρων, ήταν σκόπιμα ανώμαλα, και παρόλο που οι διάδρομοι δεν ήταν ιδιαίτερα στενοί, οι ανατροπές και οι σκιές τους, έκαναν τους εκπαιδευόμενους κλειστοφοβικούς. Οι ρεαλιστικά εξοπλισμένοι "Ναζί" λειτουργούσαν με καλώδια και ήταν τοποθετημένοι ανάμεσα σε σάκους με άμμο και αναχώματα. Εφέ φωτισμού και ήχοι πυροβολισμών συνόδευαν την ξαφνική εμφάνισή τους, ενώ οι ήχοι του παιχνιδιού πόκερ προέρχονταν από έναν κρυμμένο φωνογράφο.
Η ιδέα ενός τέτοιου χώρου εκπαίδευσης δεν ήταν κάτι το νέο. Δεκαετίες νωρίτερα, ο Fairbairn είχε χρησιμοποιήσει τέτοιες ασκήσεις στη Σαγκάη, όπου ήταν διοικητής της ομάδας κατά των ταραχών της Δημοτικής Αστυνομίας. Στην αρχή του πολέμου, στρατολογήθηκε από το Βρετανικό Στέλεχος Ειδικών Επιχειρήσεων (British Special Operations) -το μοντέλο πάνω στο οποίο ο Donovan κατασκεύασε το OSS- για να διδάξει αυτό που ονόμασε "μάχη υδρορροών" ή δεξιότητες κλειστής μάχης. Όμως, οι τεχνικές του ήταν νέες για τους Αμερικανούς.
Ο Fairbairn έλεγε ότι όλα είναι -κυριολεκτικά- θέμα "γρήγορων και νεκρών" και δεν ήταν τυχαίο που οι εκπαιδευόμενοι έπρεπε να βρουν τον δρόμο τους στην ψεύτικη εχθρική περιοχή χωρίς αντίγραφο ασφαλείας. Πολλοί θα στέλνονταν σε ατομικές αποστολές στο εξωτερικό.
Η ιδέα ενός τέτοιου χώρου εκπαίδευσης δεν ήταν κάτι το νέο. Δεκαετίες νωρίτερα, ο Fairbairn είχε χρησιμοποιήσει τέτοιες ασκήσεις στη Σαγκάη, όπου ήταν διοικητής της ομάδας κατά των ταραχών της Δημοτικής Αστυνομίας. Στην αρχή του πολέμου, στρατολογήθηκε από το Βρετανικό Στέλεχος Ειδικών Επιχειρήσεων (British Special Operations) -το μοντέλο πάνω στο οποίο ο Donovan κατασκεύασε το OSS- για να διδάξει αυτό που ονόμασε "μάχη υδρορροών" ή δεξιότητες κλειστής μάχης. Όμως, οι τεχνικές του ήταν νέες για τους Αμερικανούς.
Ο Fairbairn έλεγε ότι όλα είναι -κυριολεκτικά- θέμα "γρήγορων και νεκρών" και δεν ήταν τυχαίο που οι εκπαιδευόμενοι έπρεπε να βρουν τον δρόμο τους στην ψεύτικη εχθρική περιοχή χωρίς αντίγραφο ασφαλείας. Πολλοί θα στέλνονταν σε ατομικές αποστολές στο εξωτερικό.
Χρόνια αργότερα, το μέλος του OSS Edgar Prichard θυμήθηκε την εκπαίδευση. Ξύπνησε στη μέση της νύχτας και όρμησε σε ένα σκοτεινό σπίτι για μια "ειδική αποστολή". Του είπαν ότι εκεί μέσα υπήρχαν Ναζί στρατιώτες. "Δεν ήμουν σίγουρος αν υπήρχε πραγματικά ένας Ναζί στρατιώτης εκεί ή όχι", είπε. "Άνοιξα την πόρτα με το όπλο μου έτοιμο". Ο Prichard βρήκε τον δρόμο του με επιτυχία και αργότερα πήγε μυστικός στην Βόρεια Αφρική, όπου παρίστανε τον υπάλληλο της Pan American Airways ενώ διοικούσε το κέντρο επικοινωνιών OSS στο Κάιρο. Η εκπαίδευσή του στο "σπίτι του τρόμου" ήταν να σκοτώσει έναν Ναζί, που καθόταν σε μια καρέκλα, ορατός μόνο από το φως του τσιγάρου που είχε στο χέρι του. Ο Prichard πυροβόλησε δύο φορές.
Σήμερα, κανένας Ναζί δεν καραδοκεί στο ξέφωτο του δάσους όπου κάποτε βρισκόταν το στρατόπεδο του OSS. Το κτίριο των κεντρικών γραφείων παραμένει, αλλά η αίθουσα εκπαιδεύσεως του Fairbairn έχει κατεδαφιστεί, και στη θέση του σήμερα υπάρχει ένας αχυρώνας και ένα λιβάδι για άλογα.
Σήμερα, κανένας Ναζί δεν καραδοκεί στο ξέφωτο του δάσους όπου κάποτε βρισκόταν το στρατόπεδο του OSS. Το κτίριο των κεντρικών γραφείων παραμένει, αλλά η αίθουσα εκπαιδεύσεως του Fairbairn έχει κατεδαφιστεί, και στη θέση του σήμερα υπάρχει ένας αχυρώνας και ένα λιβάδι για άλογα.
από: atlas obscura
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου