Τα εννέα σχέδια που ακολουθούν έγιναν πριν από 50 χρόνια από έναν καλλιτέχνη υπό την επιρροή LSD -ή κάποιου οξέος- κατά τη διάρκεια ενός πειράματος για τη διερεύνηση των επιπτώσεων των παραισθησιογόνων ναρκωτικών.
Στον ανώνυμο καλλιτέχνη χορηγήθηκαν δύο δόσεις των 50 μικρογραμμαρίων LSD, η μια 65 λεπτά μετά την άλλη, και είχε μπροστά του ένα κουτί με μολύβια και τέμπερες. Θέμα του ήταν ο γιατρός που του χορήγησε το ναρκωτικό. Αν και τα στοιχεία για την ταυτότητα του ερευνητή έχουν χαθεί, πιθανώς ήταν ο ψυχίατρος, Oscar Janiger του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια. Ο Janiger ήταν γνωστός για την έρευνα του για το LSD και πέθανε το 2001. Κατά τη διάρκεια του πειράματος, ο καλλιτέχνης ανέφερε πως ένιωσε το οξύ να τον επηρεάζει, ενώ έκανε το κάθε σκίτσο.
Το πρώτο σκίτσο, 20 λεπτά μετά την πρώτη δόση...
Ένας γιατρός που παρατηρεί: Το πρώτο σκίτσο έγινε 20 λεπτά αφού του χορηγήθηκε η πρώτη δόση. Ο ασθενής επιλέγει να ξεκινήσει με κάρβουνο.
Το σχόλιο του καλλιτέχνη: Κατάσταση φυσιολογική ... καμία επίδραση από το ναρκωτικό ακόμη.
85 λεπτά μετά...
Παρατηρητής: 85 λεπτά μετά την πρώτη δόση και 20 λεπτά μετά τη δεύτερη. Ο ασθενής δείχνει εφορία.
Καλλιτέχνης: Σε βλέπω καθαρά, πολύ καθαρά. Αυτό... εσύ... είναι όλα... Έχω ένα μικρό πρόβλημα να ελέγξω αυτό το μολύβι. Μάλλον θέλει να φύγει.
2,5 ώρες μετά...
Παρατηρητής: 2 1/2 ώρες μετά την πρώτη δόση, 85 λεπτά μετά τη δεύτερη. Ο ασθενής φαίνεται επικεντρωμένος στο να σκιτσάρει.
Καλλιτέχνης: Το περίγραμμα φαίνεται φυσιολογικό, αλλά πολύ ζωηρό -τα πάντα αλλάζουν χρώμα. Το χέρι μου πρέπει να ακολουθήσει την έντονη κλίση των γραμμών. Νιώθω τη συνείδηση μου να βρίσκεται στο μέρος του σώματός μου που είναι τώρα ενεργό -το χέρι μου, τον αγκώνα μου ... η γλώσσα μου.
2 ώρες και 32 λεπτά μετά...
Παρατηρητής: 2 ώρες και 32 λεπτά μετά την πρώτη δόση. Ο ασθενής φαίνεται κυριευμένος από το χαρτί.
Καλλιτέχνης: Προσπαθώ να κάνω ένα άλλο σκίτσο. Το περίγραμμα του μοντέλου είναι φυσιολογικό, όχι όμως και αυτό του σκίτσου μου. Το περίγραμμα του χεριού μου είναι περίεργο και αυτό. Δεν είναι καλό σκίτσο, έτσι δεν είναι; Τα παρατάω -θα προσπαθήσω ξανά...
2 ώρες και 35 λεπτά μετά...
Παρατηρητής: 2 ώρες και 35 λεπτά μετά την πρώτη δόση. Ο ασθενής συνεχίζει γρήγορα με ένα άλλο σκίτσο. Μόλις το ολοκλήρωσε αρχίζει να γελάει, τότε τρομάζει με κάτι στο πάτωμα.
Καλλιτέχνης: Θα κάνω ένα σκίτσο με τη μια... χωρίς σταματημό... μια γραμμή, χωρίς διάλειμμα!
2 ώρες και 45 λεπτά μετά...
Παρατηρητής: 2 ώρες και 45 λεπτά μετά. Ο ασθενής προσπαθεί να ενεργήσει και είναι γενικά ανήσυχος -αντιδρά αργά στην πρόταση πως μπορεί να θέλει να σχεδιάσει ακόμα λίγο. Δεν πολυμιλάει. Μουρμουρίζει κάτι σαν μελωδία (ακούγεται σαν το "Thanks for the Memory"). Παίρνει τέμπερες.
Καλλιτέχνης: Είμαι... τα πάντα είναι... αλλαγμένα... Λένε... το πρόσωπο σου... συνυφασμένο... ποιος είναι...
4 ώρες και 25 λεπτά μετά...
Παρατηρητής: 4 ώρες και 25 λεπτά μετά. Ο ασθενής πήγε στην κουκέτα και πέρασε 2 ώρες ξαπλωμένος κουνώντας τα χέρια του στον αέρα. Η επιστροφή του είναι ξαφνική και σκόπιμη, παίρνει μολύβι και νερομπογιά. Κάνει τις μισές τελευταίες πινελιές του σκίτσου ενώ τρέχει μέσα στο δωμάτιο.
Καλλιτέχνης: Αυτό θα είναι το καλύτερο σκίτσο, σαν το πρώτο, αλλά ακόμα καλύτερο. Αν δεν προσέξω θα χάσω τον έλεγχο των κινήσεων μου, αλλά δεν θα το κάνω, γιατί ξέρω, ξέρω. (Επαναλαμβάνει το "ξέρω" πολλές φορές)
5 ώρες και 45 λεπτά μετά...
Παρατηρητής: 5 ώρες και 45 λεπτά μετά. Ο ασθενής συνεχίζει να κινείται μέσα στο δωμάτιο ποικιλοτρόπως. Πέρασε 1 1/5 ώρα απ' όταν ηρέμησε και σκιτσάρει ξανά -φαίνεται πως έχει ξεφύγει από την επίδραση του ναρκωτικού.
Καλλιτέχνης: Νοιώθω τα γόνατα μου ξανά. Νομίζω πως αρχίζει να εξασθενεί. Πολύ ωραίο σκίτσο αυτό -αυτό το μολύβι είναι μάλλον δύσκολο να το χειριστώ. (Κρατάει κάρβουνο.)
8 ώρες μετά...
Παρατηρητής: 8 ώρες μετά. Ο ασθενής κάθεται στην κουκέτα. Αναφέρει ότι η επίδραση έχει εξασθενήσει εκτός από την περιστασιακή στρέβλωση των προσώπων μας. Ζητάμε ένα τελευταίο σχέδιο, το οποίο κάνει με ένα μικρό ενθουσιασμό.
Καλλιτέχνης: Δεν έχω τίποτα να πως για το τελευταίο σχέδιο. Είναι κακό και βαρετό. Θέλω να πάω σπίτι τώρα.
Στον ανώνυμο καλλιτέχνη χορηγήθηκαν δύο δόσεις των 50 μικρογραμμαρίων LSD, η μια 65 λεπτά μετά την άλλη, και είχε μπροστά του ένα κουτί με μολύβια και τέμπερες. Θέμα του ήταν ο γιατρός που του χορήγησε το ναρκωτικό. Αν και τα στοιχεία για την ταυτότητα του ερευνητή έχουν χαθεί, πιθανώς ήταν ο ψυχίατρος, Oscar Janiger του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια. Ο Janiger ήταν γνωστός για την έρευνα του για το LSD και πέθανε το 2001. Κατά τη διάρκεια του πειράματος, ο καλλιτέχνης ανέφερε πως ένιωσε το οξύ να τον επηρεάζει, ενώ έκανε το κάθε σκίτσο.
Το πρώτο σκίτσο, 20 λεπτά μετά την πρώτη δόση...
Ένας γιατρός που παρατηρεί: Το πρώτο σκίτσο έγινε 20 λεπτά αφού του χορηγήθηκε η πρώτη δόση. Ο ασθενής επιλέγει να ξεκινήσει με κάρβουνο.
Το σχόλιο του καλλιτέχνη: Κατάσταση φυσιολογική ... καμία επίδραση από το ναρκωτικό ακόμη.
85 λεπτά μετά...
Παρατηρητής: 85 λεπτά μετά την πρώτη δόση και 20 λεπτά μετά τη δεύτερη. Ο ασθενής δείχνει εφορία.
Καλλιτέχνης: Σε βλέπω καθαρά, πολύ καθαρά. Αυτό... εσύ... είναι όλα... Έχω ένα μικρό πρόβλημα να ελέγξω αυτό το μολύβι. Μάλλον θέλει να φύγει.
2,5 ώρες μετά...
Παρατηρητής: 2 1/2 ώρες μετά την πρώτη δόση, 85 λεπτά μετά τη δεύτερη. Ο ασθενής φαίνεται επικεντρωμένος στο να σκιτσάρει.
Καλλιτέχνης: Το περίγραμμα φαίνεται φυσιολογικό, αλλά πολύ ζωηρό -τα πάντα αλλάζουν χρώμα. Το χέρι μου πρέπει να ακολουθήσει την έντονη κλίση των γραμμών. Νιώθω τη συνείδηση μου να βρίσκεται στο μέρος του σώματός μου που είναι τώρα ενεργό -το χέρι μου, τον αγκώνα μου ... η γλώσσα μου.
2 ώρες και 32 λεπτά μετά...
Παρατηρητής: 2 ώρες και 32 λεπτά μετά την πρώτη δόση. Ο ασθενής φαίνεται κυριευμένος από το χαρτί.
Καλλιτέχνης: Προσπαθώ να κάνω ένα άλλο σκίτσο. Το περίγραμμα του μοντέλου είναι φυσιολογικό, όχι όμως και αυτό του σκίτσου μου. Το περίγραμμα του χεριού μου είναι περίεργο και αυτό. Δεν είναι καλό σκίτσο, έτσι δεν είναι; Τα παρατάω -θα προσπαθήσω ξανά...
2 ώρες και 35 λεπτά μετά...
Παρατηρητής: 2 ώρες και 35 λεπτά μετά την πρώτη δόση. Ο ασθενής συνεχίζει γρήγορα με ένα άλλο σκίτσο. Μόλις το ολοκλήρωσε αρχίζει να γελάει, τότε τρομάζει με κάτι στο πάτωμα.
Καλλιτέχνης: Θα κάνω ένα σκίτσο με τη μια... χωρίς σταματημό... μια γραμμή, χωρίς διάλειμμα!
2 ώρες και 45 λεπτά μετά...
Παρατηρητής: 2 ώρες και 45 λεπτά μετά. Ο ασθενής προσπαθεί να ενεργήσει και είναι γενικά ανήσυχος -αντιδρά αργά στην πρόταση πως μπορεί να θέλει να σχεδιάσει ακόμα λίγο. Δεν πολυμιλάει. Μουρμουρίζει κάτι σαν μελωδία (ακούγεται σαν το "Thanks for the Memory"). Παίρνει τέμπερες.
Καλλιτέχνης: Είμαι... τα πάντα είναι... αλλαγμένα... Λένε... το πρόσωπο σου... συνυφασμένο... ποιος είναι...
4 ώρες και 25 λεπτά μετά...
Παρατηρητής: 4 ώρες και 25 λεπτά μετά. Ο ασθενής πήγε στην κουκέτα και πέρασε 2 ώρες ξαπλωμένος κουνώντας τα χέρια του στον αέρα. Η επιστροφή του είναι ξαφνική και σκόπιμη, παίρνει μολύβι και νερομπογιά. Κάνει τις μισές τελευταίες πινελιές του σκίτσου ενώ τρέχει μέσα στο δωμάτιο.
Καλλιτέχνης: Αυτό θα είναι το καλύτερο σκίτσο, σαν το πρώτο, αλλά ακόμα καλύτερο. Αν δεν προσέξω θα χάσω τον έλεγχο των κινήσεων μου, αλλά δεν θα το κάνω, γιατί ξέρω, ξέρω. (Επαναλαμβάνει το "ξέρω" πολλές φορές)
5 ώρες και 45 λεπτά μετά...
Παρατηρητής: 5 ώρες και 45 λεπτά μετά. Ο ασθενής συνεχίζει να κινείται μέσα στο δωμάτιο ποικιλοτρόπως. Πέρασε 1 1/5 ώρα απ' όταν ηρέμησε και σκιτσάρει ξανά -φαίνεται πως έχει ξεφύγει από την επίδραση του ναρκωτικού.
Καλλιτέχνης: Νοιώθω τα γόνατα μου ξανά. Νομίζω πως αρχίζει να εξασθενεί. Πολύ ωραίο σκίτσο αυτό -αυτό το μολύβι είναι μάλλον δύσκολο να το χειριστώ. (Κρατάει κάρβουνο.)
8 ώρες μετά...
Παρατηρητής: 8 ώρες μετά. Ο ασθενής κάθεται στην κουκέτα. Αναφέρει ότι η επίδραση έχει εξασθενήσει εκτός από την περιστασιακή στρέβλωση των προσώπων μας. Ζητάμε ένα τελευταίο σχέδιο, το οποίο κάνει με ένα μικρό ενθουσιασμό.
Καλλιτέχνης: Δεν έχω τίποτα να πως για το τελευταίο σχέδιο. Είναι κακό και βαρετό. Θέλω να πάω σπίτι τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου