Ο Δίας ήξερε καλά να γιατρεύει τις αρρώστιες. Είχε, μάλιστα, ειδικότητα στις επιδημίες, αλλά ήταν πoλύ μεγάλος, για να τον ζαλίζουν οι άνθρωποι με μικροπράγματα. Δημιούργησε λοιπόν, δεύτερες θεότητες, που πήραν πάνω τους τις καθημερινές έννοιες του γένους των θνητών.
Ο Δίας κράτησε την ψυχή. Το σώμα το ανέλαβε ο Ασκληπιός, μεγάλος φιλάνθρωπος, ο μόνος που βοήθησε τους φτωχούς και τους άρρωστους.
Ο Παυσανίας μάς εξηγεί, πώς ήταν τα Ασκληπία. Είχαν πελώριες αίθουσες, ανοιχτές στον καθαρό αέρα, κάτι σαν τα σημερινά σανατόρια. Στα Ασκληπία αυτά, αναφέρονται θεραπείες ψυχοπαθών, λεπρών, αρθριτικών και άλλων.
Όσο τσαρλατάνικες κι αν φαίνovται σήμερα πολλές από τις θεραπείες του, ο Ασκληπιός ήταν τίμιος γιατρός. Δεν ξεγελάει τους πελάτες του, δε ζητά πληρωμή, παρά αφού ευxαριστηθούν από την επέμβασή του. Κάποιος τον ρωτάει -σε πλάκες που βρέθηκαν στην Επίδαυρο- με τι τρόπο να κάνει παιδί. Άλλος πώς να ξαναβρεί την όρασή του. Κάποιος πάλι τον ευχαριστεί, επειδή τον απάλλαξε από τις ψείρες και πολλοί απλοϊκοί τού ζητούν χάρες άσχετες με την υγεία.
Κάποια π.χ. τον ρωτά με ποιον τρόπο να κάνει το φίλο της να την αγαπήσει. "Να τον κλείσεις σ' ένα πολύ ζεστό δωμάτιο -τη συμβουλεύει εκείνος- κι αν ιδρώσουν τ' αφτιά του, θα σ' αγαπήσει. Αν δεν ιδρώσουν, μην παιδεύεσαι άδικα". Από την περίεργη αυτή συμβουλή του Ασκληπιού, έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση "δεν ιδρώνει τ' αφτί του", που τη λέμε συνήθως, για τους αναίσθητους και αδιάφορους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου