Η Αθήνα έκανε σπριντ για να φιλοξενήσει πρώτη, το 1896, την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Βαρόνος Πιέρ ντε Κουμπερτέν είχε προτείνει οι πρώτοι αγώνες να γίνουν στη γενέτειρα του, το Παρίσι το 1900.
Πάλι καλά που τον πρόλαβαν οι Έλληνες, διαφορετικά η διοργάνωση του 1900 ίσως να ήταν η πρώτη και η τελευταία, αν κρίνουμε από το χάος που επικράτησε.
Ο Κουμπερτέν επέτρεψε οι Ολυμπιακοί Αγώνες να ταυτιστούν με την 5η Παγκόσμια Έκθεση που φιλοξενούνταν στη γαλλική πρωτεύουσα το 1900.
Έτσι οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι ξεκίνησαν τον Μάιο και ολοκληρώθηκαν τον Οκτώβριο! Οι αγώνες στέφθηκαν με αποτυχία, αφού ακόμα και αρκετοί από τους διαγωνιζόμενους δεν είχαν συνειδητοποιήσει πως είχαν στεφθεί Ολυμπιονίκες, πόσο μάλλον συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Για παράδειγμα η πρώτη χρυσή Ολυμπιονίκης για τις ΗΠΑ, η Μάργκαρετ Ιβ Άμποτ που νίκησε στο γκολφ, πέθανε το 1955 δίχως να μάθει ποτέ για το θρίαμβο της.
Στον Τύπο της εποχής γράφτηκε δε πως οι αθλητές ήταν περισσότεροι από τους θεατές στις κερκίδες. Όπως και να έχει οι συγκεκριμένοι αγώνες έμειναν στην ιστορία, αφού για πρώτη φορά επιτράπηκε η συμμετοχή στις γυναίκες παρά τις αντιδράσεις του Κουμπερτέν.
Μόλις 19 γυναίκες στους 1,225 συμμετέχοντες και φυσικά οι κυρίες δεν αγωνίστηκαν στον στίβο ή στην κολύμβηση, αλλά στα ευγενή σπορ του τένις και του κροκέ. Η πρώτη γυναίκα χρυσή Ολυμπιονίκης ήταν η εικονιζόμενη Σάρλοτ Κούπερ από τη Μεγάλη Βρετανία. Στη συνέχεια νίκησε και στο μικτό διπλό.
Οι εγκαταστάσεις και τα... ανορθόδοξα εμπόδια
Υπήρξαν και άλλα αθλήματα της ανώτερης τάξης όπως ήταν το γκολφ και το κρίκετ. Βέβαια στο κρίκετ δεν υπήρξε τρίτος, αφού συμμετείχαν μόλις δύο ομάδες: Η Μεγάλη Βρετανία αποτελούμενη από αθλητές των συλλόγων του Ντέβον και των Σόμερσετ Γουόντερερς και η Γαλλία στη σύνθεση της οποίας βρέθηκαν εργαζόμενοι στην αγγλική πρεσβεία στο Παρίσι. Οι Άγγλοι της Μεγάλης Βρετανίας νίκησε στον τελικό τους "Παριζιάνους" Άγγλους.
Εκείνη την εποχή δεν κατασκευάζονταν στάδια, έτσι τα αθλήματα έγιναν σε φυσικό χώρο. Η κολύμβηση στον Σηκουάνα κι επειδή οι αθλητές πήγαιναν με το ρεύμα, οι χρόνοι τους ήταν ιδιαίτερα γρήγοροι. Οι ευφάνταστοι διοργανωτές είχαν εμπνευστεί και έναν αγώνα με φυσικά εμπόδια: 'Επρεπε να σκαρφαλώσουν σε βάρκες και να βουτήξουν ξανά, να κολυμπήσουν κάτω από βάρκες και... ξανά τα ίδια. Σαν έναν αγώνα στιπλ μέσα στο νερό.
Το Δάσος της Βουλώνης φιλοξένησε τους αγώνες στίβου και σε μια εποχή που δεν υπήρχαν εθελοντές, οι άλτες έπρεπε να σκάψουν με τα χέρια τους για να δημιουργήσουν ένα σκάμμα. Στα 400μ. εμπόδια χρησιμοποιήθηκαν δε καλώδια τηλεφώνου για εμπόδια.
Μαραθώνιος υπό καύσωνα
Όποιος έχει βρεθεί στο Παρίσι το καλοκαίρι, μπορεί να καταλάβει πόσο αφόρητη είναι η ατμόσφαιρα στην "πόλη του Φωτός". Ο μαραθώνιος διεξήχθη στην πιο ζεστή ημέρα του χρόνου με το θερμόμετρο να αγγίζει τους 38.9 βαθμούς Κελσίου!
Δεκατρείς μαραθωνοδρόμοι βρέθηκαν στην εκκίνηση όσοι δηλαδή και στην Αθήνα τέσσερα χρόνια νωρίτερα, μόλις επτά τερμάτισαν. Ο Γάλλος Μισέλ Τεατό, υπάλληλος αρτοποιείου κληρονόμησε την πρωτιά-νίκη, όταν ο πρωτοπόρος του αγώνα, ο Σουηδός Ερνστ Φαστ δεν... σκέφτηκε το ίδιο γρήγορα, πήρε μια λάθος στροφή και τερμάτισε τρίτος προς μεγάλη απογοήτευση του.
Με τα χρήματα της πρώτης θέσης, 400 γαλλικά φράγκα και ένα έργο τέχνης που απονέμονταν στον νικητή, ο Τεατό άνοιξε δικό του φούρνο. Μόνο στον στίβο δόθηκαν 400 φράγκα στους νικητές, στα υπόλοιπα αγωνίσματα η πρώτη θέση αντιστοιχούσε σε 250 φράγκα. Κατά τ'άλλα οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν για ερασιτέχνες αθλητές!
Ο Τεατό κατηγορήθηκε από τους Αμερικάνους πως νίκησε γιατί έκοψε δρόμο. Αποδεικτικό στοιχείο είναι πως δεν είχε λάσπη επάνω του εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους που τερμάτισαν. Αυτό που αποδείχθηκε ήταν πως ο Τεατό ήταν από το Λουξεμβούργο!
Κόντρα Αμερικανών-Γάλλων και ο άτυχος σπρίντερ
Οι Αμερικάνοι είναι μονίμως ερωτευμένοι με το Παρίσι. Έτσι και το 1900 την αμερικανική ομάδα στήριξαν συμπατριώτες των αθλητών από την πατρίδα, καθώς και αρκετοί που ζούσαν στην Ευρώπη.
Η κερκίδα ήταν "ζωντανή" και θορυβώδης, κάτι που ενόχλησε τους Γάλλους οι οποίοι είναι προσηλωμένοι στο θέαμα όταν παρακολουθούν σπορ. "Ορδές αγρίων" αποκαλούσαν τους Αμερικάνους με τον απεσταλμένο της εφημερίδας "San Fransisco Chronicle" να σχολιάζει την άθλια εμφάνιση των Ευρωπαίων αθλητών, η εικόνα των οποίων έρχονταν σε αντίθεση με τους "περιποιημένους" Αμερικανούς αθλητές, οι οποίοι φοιτούσαν ως επί το πλείστον σε ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Ένας από αυτούς ήταν και ο μικρόσωμος σπρίντερ Άρθουρ Ντάφι, ο οποίος ήταν φοιτητής στο Τζορτζτάουν (σ.σ. διάσημο για τους μπασκετμπολίστες που έχουν φοιτήσει εκεί). Ήταν το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση της νίκης στα 100μ., ειδικά μετά την επικράτηση του επί των αντιπάλων του, Φρανκ Τζάρβις (Πρίνστον) και Τζον Τιούκσμπερι (Πενσυλβάνια) στο Λονδίνο μια εβδομάδα πριν από τους αγώνες.
Τα 100μ. διεξάγονταν στο γρασίδι. Οι τρεις αθλητές δεν είχαν αγωνιστεί ξανά σε γρασίδι, ωστόσο ο Τζάρβις και ο Τιούκσμπερι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ισοφαρίσουν το παγκόσμιο ρεκόρ στο δρόμο για τον τελικό. Η γενική πεποίθηση ήταν πως ο Ντάφι, τρίτος στον προκριματικό, είχε κρατήσει δυνάμεις για τον τελικό.
Στα μισά της διαδρομής ο Ντάφι είχε ήδη ξεχωρίσει, ωστόσο κατέρρευσε πριν από τον τερματισμό, επιτρέποντας στον Τζάρβις να νικήσει τον Τιούκσμπερι με τρίτο τον Αυστραλό Στάνλεϊ Ρόουλι.
Ορισμένοι θεατές κατέθεσαν πως το αριστερό πόδι του Ντάφι μπλέχτηκε στα σχοινιά που χώριζαν τις διαδρομές. Ο Ντάφι το αρνήθηκε αυτό και εξήγησε πως είχε έντονους πόνους. "Δεν γνωρίζω τι συνέβη. Ένιωσα ένα τσίμπημα, έχασα τον έλεγχο και έπεσα με το πρόσωπο. Αυτές είναι μερικές από τις ατυχίες του σπορ".
Την ίδια ατυχία έχουν βιώσει και άλλα πρωτοκλασάτα ονόματα των σπριντ, το σώμα των οποίων "λυγίζει" στη μεγαλύτερη διοργάνωση της καριέρας τους. Ή όπως λένε πλέον σήμερα, για να αλλάξουμε τα λόγια του Ντάφι "αυτά έχει ο αθλητισμός".
πηγή: sport24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου