Σε μια εποχή που πολλοί από εμάς θεωρούμε την πρόσβαση στο internet, το σήμα στο κινητό μας και την τηλεόραση δεδομένα, είναι εύκολο να ξεχάσουμε ότι υπάρχουν ακόμα μερικές απομακρυσμένες γωνιές στον πλανήτη μας όπου οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν περιορισμένες ανέσεις, όπως για παράδειγμα το ηλεκτρικό. Για μερικούς, τα προβλήματα της καθημερινής ζωής είναι πιο στενά συνδεδεμένα με την επιβίωση παρά με τις ανέσεις.
Kake, Αλάσκα (φωτογραφία πάνω)
Πρόκειται για μια μικρή κοινότητα περίπου 550 χλμ από το Τζούνο, την πρωτεύουσα της πολιτείας. Μπορεί να μην ακούγεται πολύ, αλλά στην άγρια φύση της Αλάσκας, ο μόνος τρόπος για να φτάσει κάποιος στο Kake είναι αεροπορικώς ή ακτοπλοϊκώς. Εκεί ζουν κάτι περισσότερο από 650 Τλίνγκιτ. Δύο δρομολόγια συνδέουν κάθε εβδομάδα το Kake με την ηπειρωτική χώρα. Ένα με κατεύθυνση το βορρά και ένα το νότο. Δεν υπάρχει καν κτίριο για τον σταθμού του πορθμείου. Απλά ένα υπόστεγο στα σημεία φόρτωσης.
Νησί Πιτκαίρν, Νότιος Ειρηνικός
Το μικρό νησί στο Νότιο Ειρηνικό αποτελεί κατοικία για περίπου 50 ανθρώπους. Το νησί είναι προσβάσιμο μόνο από τη θάλασσα και ένα πλοίο ανεφοδιασμού το επισκέπτεται μία φορά κάθε τρεις μήνες περίπου. Μέχρι το 2002, η μόνη επικοινωνία του νησιού με τον έξω κόσμο ήταν ένας ασύρματος. Το νησί έχει συναρπαστική ιστορία. Το 1790, το Πιτκαίρν εποικίστηκε από τους στασιαστές του HMS Bounty. Υπό την ηγεσία του Φλέτσερ Κρίστιαν, οι Ευρωπαίοι άποικοι του νησιού άρπαξαν ότι μπορούσαν από το πλοίο πριν το κάψουν, διασφαλίζοντας ότι κανείς δε θα το έβλεπε και κανείς δε θα τους έβρισκε. Ο Κρίστιαν πέθανε μετά από λίγα μόνο χρόνια στο νησί. Σήμερα, οι περισσότεροι από τους κατοίκους του νησιού είναι απόγονοι εκείνων των στασιαστών και των 18 Πολυνήσιων που έφεραν μαζί τους από την Ταϊτή. Οι στασιαστές μπορεί να συνέχιζαν να είναι απαρατήρητοι για πολύ καιρό, αν δεν το ανακάλυπτε τυχαία ένα αμερικανικό φαλαινοθηρικό το 1808. Κανείς δε επέστρεψε για χρόνια και το 1814 δύο βρετανικά πλοία βρήκαν το νησί και έτσι ανακάλυψαν τον οικισμό και ότι είχε συμβεί στο HMS Bounty.
Ittoqqortoormiit, Γροιλανδία
Η ίδια η Γροιλανδία είναι αρκετά απομακρυσμένη και η πόλη με το παράξενο όνομα Ittoqqortoormiit είναι η πιο απομακρυσμένη πόλη της. Φωλιασμένη βαθιά στο μεγαλύτερο σύστημα φιόρδ του κόσμου, η πόλη αποκόβεται από τον υπόλοιπο κόσμο για περίπου 9 μήνες το χρόνο, όσο καιρό δηλαδή παγώνει ο ωκεανός γύρω της. Ιδρύθηκε το 1925 και σήμερα έχει 450 κατοίκους.
Supai, Αριζόνα, ΗΠΑ
Η ηπειρωτική χώρα των ΗΠΑ θα μπορούσε να είναι το τελευταίο μέρος που θα περίμενε κανείς να βρει απομακρυσμένα, απομονωμένα χωριά. Και όμως ένα από αυτά είναι το χωριό των αυτοχθόνων της φυλής Supai. Βρίσκεται στη μέση του Εθνικού Πάρκου του Γκραντ Κάνιον στην Αριζόνα. Το χωριό κατοικείται από τους Havasupai, που σημαίνει "άνθρωποι των γαλαζοπράσινων νερών". Το χωριό περιβάλλεται από αμέτρητους καταρράκτες και εντυπωσιακά ποτάμια.
Ηφαίστειο Aucanquilcha, Χιλή
Η κορυφή στα 6.176 μέτρα κατοικούνταν μέχρι τη δεκαετία του 1990. Η Aucanquilcha ήταν η υψηλότερη περιοχή με μόνιμη εγκατάσταση ανθρώπων από το 1913, ένα μικρό χωριό μεταλλωρύχων που βρίσκεται ακριβώς κάτω από ένα ορυχείο θείου. Το ορυχείο εγκαταλείφθηκε το 1993.
Εδιμβούργο των 7 Θαλασσών, Τριστάν ντα Κούνια
Το Τριστάν ντα Κούνια (Tristan da Cunha) έχει τον τίτλο του πιο απομακρυσμένου κατοικημένου νησιού στον κόσμο. Πάνω του κατοικούν περίπου 270 άνθρωποι, όλοι οι αγρότες, και οι οποίοι ζουν σε μια έκταση 98 τετ. χμλ. Το νησί είναι βρετανικό υπερπόντιο έδαφος, και μια τόσο μικρή κοινότητα, οι κάτοικοι του έχουν την ευκαιρία να θέσουν μερικούς αξιόλογους κανόνες. Όλη η γη είναι κοινοτική και οι οικογένειες συνεργάζονται για να εξασφαλίσουν ότι όλοι εργάζονται εξίσου το ίδιο και όλοι έχουν τα ίδια κέρδη από τις εργασίες. Ο μόνος τρόπος για να φτάσει κανείς στο νησί είναι με το πλοίο. Το ταξίδι διαρκεί επτά ημέρες από το Κέιπ Τάουν της Νοτίου Αφρικής. Το νησί ανακαλύφθηκε το 1506 από έναν Πορτογάλο ναυτικό, από τον οποίο πήρε και το όνομα του. Απέχει 2.816 χλμ από την Νότια Αφρική και 3.360 χλμ από την Νότια Αμερική. Μόλις πρόσφατα αποδόθηκε ταχυδρομικός κώδικας, επειδή το ταχυδρομείο που απευθυνόταν στους κατοίκους του πήγαινε στο Εδιμβούργο της Σκωτίας.
Τα χωρία του Κρασνογιάρσκ
Το Κρασνογιάρσκ είναι μία από τις μεγαλύτερες και πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις της Σιβηρίας, αλλά υπάρχει μια σειρά από μικρά χωριά σε απομακρυσμένες περιοχές των περιφερειών, τόσο απομακρυσμένες που μόνο ελάχιστοι τα κατοικούν. Τα μικρά, απομακρυσμένα χωριά είναι τόσο απομακρυσμένα που οι άνδρες -μόνο- που τα κατοικούν το συνειδητοποίησαν μόλις το 2013. Στην περιοχή κατοικούν συνολικά 200.000 περισσότερες γυναίκες, αλλά όχι στα χωρία. Τα χωρία Lokatui, Kasovo και Novy Lokatui έχουν από ένα κάτοικο και το Illinka έχει τρεις, άντρες εννοείται σε όλα. Στην περιοχή κατοικούν πάνω από 70 άτομα ηλικίας άνω των 100 χρονών.
Lajamanu, Αυστραλία
Υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις της Αυστραλίας, που είναι ακατοίκητες, ανεξερεύνητες και ανεκμετάλλευτες. Διάσπαρτα σε όλη αυτήν την έκταση είναι αμέτρητα μικρά χωριά με αυτόχθονες ιθαγενείς. Πρόσφατα, ανακαλύφθηκε ένα νέο φαινόμενο στην απομακρυσμένη Lajamanu. Πατρίδα 700 ατόμων περίπου, η Lajamanu απέχει περίπου 548 χλμ από το πλησιέστερο εμπορικό κέντρο. Δεν υπάρχει ασφαλτοστρωμένος δρόμος μεταξύ της πόλης Κάθριν και της Lajamanu. Το χωριό έχει μια μάλλον τραγική ιστορία. Ιδρύθηκε το 1948 από την αυστραλιανή κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να εγκατασταθούν άνθρωποι σε άλλες, μη πυκνοκατοικημένες περιοχές. Οι αυτόχθονες κάτοικοι εξαναγκάσθηκαν να εγκατασταθούν στο χωριό, στη μέση του πουθενά. Όσοι προσπάθησαν να επιστρέψουν στον πολιτισμό αναγκάστηκαν να επιστρέψουν πίσω. Το 1970 στο χωριό εγκαταστάθηκε κάτι που μοιάζει με κανονική κοινότητα. Το 2013, ο οικισμός τράβηξε την προσοχή των γλωσσολόγων εξαιτίας της γλώσσας που γεννήθηκε εκεί.
Bakhtia, Σιβηρία
Περίπου 300 άτομα ζουν σε αυτό το χωριό της Σιβηρίας, όλο το χρόνο. Δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό, τηλέφωνο, άμεση πρόσβαση σε νοσοκομεία ή άλλες ιατρική βοήθεια. Ολόκληρη η περιοχή είναι καλυμμένη με πάγο και το χιόνι υποχωρεί μόνο για λίγους μήνες το χρόνο. Το υπόλοιπο του έτους, η θερμοκρασία είναι πολύ κάτω από το μηδέν. Οι οικογένειες που ζουν σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν στη σιβηρική Τάιγκα ήταν αντικείμενο ενός ντοκιμαντέρ του 2013 με τίτλο "Happy People: A Year in the Taiga" (ευτυχισμένοι άνθρωποι: ένα χρόνο στην τάιγκα). Το βίντεο τραβήχτηκε από έναν σκηνοθέτη ο οποίος έζησε ένα χρόνο στο απομακρυσμένο χωριό και δείχνει τον τρόπο ζωής εκεί ο οποίος δεν έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία 100 χρόνια.
Πάλμερστον, Νησιά Κουκ
Το έχουν ονομάσει το Νησί στην Άκρη της Γης.
Ένα πλοίο ανεφοδιασμού επισκέπτεται το Πάλμερστον δύο φορές το χρόνο, αν όσοι ζουν εκεί είναι τυχεροί. Στο νησί ζουν περίπου 60 άτομα και όλοι κατάγονται από τον αρχικό κάτοικο του, τον William Marsters. Ο Marsters εγκαταστάθηκε στο νησί το 1863. Άφησε την πρώτη σύζυγο και τα δύο παιδιά του στην Αγγλία και με τρεις γυναίκες από την Πολυνησίας έφτιαξε το Πάλμερστον σπίτι του. Μέχρι τη στιγμή που πέθανε το 1899, είχε 17 παιδιά και 54 εγγόνια. Τώρα, οι απόγονοί του είναι χιλιάδες, αλλά μόνο μια χούφτα έχουν μείνει στο απομακρυσμένο νησί. Υπάρχουν 2 τηλέφωνα στο νησί αλλά και πρόσβαση στο internet, 4 ώρες κάθε μέρα. Η θέση του νησιού περιγράφτηκε σε χάρτες με ακρίβεια μόλις το 1969.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου