Για ένα μήνα κάθε χρόνο, οι κάτοικοι του San Biagio συγκεντρώνονται για να χτίσουν ένα κανονικού μεγέθους κτίσμα από τοπικά βότανα, σιτηρά και ψωμί. Πρόκειται για μια παράδοση αιώνων, τα Gli Archi di Pasqua, δηλαδή τις Αψίδες του Ψωμιού.
Η προέλευση του φεστιβάλ εντοπίζεται στην ίδρυση του San Biagio Platani, ενός χωριού στη νοτιοδυτική Σικελία. Τον 17ο αιώνα, η Σικελία κυβερνήθηκε από τον Φίλιππο της Ισπανίας, ο οποίος ενθάρρυνε τη δημιουργία αγροτικών φέουδων για να καλύψει την αυξανόμενη ζήτηση σιταριού της Ισπανικής Αυτοκρατορίας. Το 1635, ο τοπικός γαιοκτήμονας Giovanni Battista Berardi αγόρασε άδεια εκμετάλλευσης και ίδρυσε ένα νέο χωριό.
Εκείνη την εποχή, ήταν συνήθεια σε ολόκληρη την αυτοκρατορία να καλωσορίζουν τους άρχοντες που επισκέπτονταν κάποιο μέρος, κατασκευάζοντας διακοσμητικές αψίδες θριάμβου. Αλλά το San Biagio ήταν μια αγροτική πόλη στην ενδοχώρα της Σικελίας. Οπότε, οι κάτοικοί του άρχισαν να δημιουργούν αψίδες με ψωμί.
Στα μέσα περίπου του 18ου αιώνα, όταν οι νέοι ηγεμόνες δεν ήθελαν πλέον καλωσορίσματα, ο λαός του San Biagio προσάρμοσε τη συνήθεια στο θρησκευτικό πλαίσιο. Κατά τη διάρκεια του Πάσχα, ο ηγεμόνας είναι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος νικήσει το θάνατο και επιστρέφει για να συναντήσει την Παναγία. Όπως πιστοποιείται από ένα έγγραφο που φυλάσσεται στην κύρια εκκλησία του San Biagio, ο Κλήρος δήλωσε ότι ένα μέρος της συγκομιδής του χωριού θα πρέπει να χρησιμοποιείται για να δημιουργηθούν οι Αψίδες του Ψωμιού.
Κάθε Πάσχα, οι κάτοικοι συνεργάζονται για να χτίσουν πανύψηλες κατασκευές, εξ ολοκλήρου από βιολογικά συστατικά που προέρχονται από τοπικά προϊόντα. Οι άνδρες, οι γυναίκες και τα παιδιά κατασκευάζουν καμάρες με ζαχαροκάλαμα, ιτιές, άγριο μάραθο και σπαράγγια, υπό την επίβλεψη τοπικών τεχνιτών. Τη Μεγάλη Παρασκευή, διακοσμούν τις καμάρες με δεντρολίβανο, που συμβολίζει τη θλίψη. Τη νύχτα πριν από την Κυριακή του Πάσχα, αντικαθιστούν τα κλαδιά του δεντρολίβανου με ψωμάκια, πολυελαίους διακοσμημένους με χουρμάδες, ψηφιδωτά από ρύζι και όσπρια και marmurata, ένα γλυκό, άζυμο ψωμί με λευκό γλάσο.
Αρχικά, οι κάτοικοι έχτιζαν λίγες καμάρες. Αλλά καθώς εξελίχθηκε η παράδοση, προστέθηκαν όλο και περισσότερες δομές και τελικά εξελίχθηκε να μοιάζει με το εσωτερικό του καθεδρικού ναού του San Biagio, ο οποίος αποτελείται από τρία κλίτη.
Οι συμμετέχοντες άρχισαν σκόπιμα να τοποθετούν τις καμάρες έτσι ώστε να αναπαριστά το εσωτερικό του καθεδρικού: το κεντρικό κλίτος που περιβάλλεται από δύο πλευρικά, το ένα που οδηγεί στο βωμό της Παναγίας και το άλλο που οδηγεί στο βωμό του Ιησού. Ιστορικά, ο βωμός της Παναγίας επιμελούνταν από την αδελφότητα της Madunnara, ενώ εκείνος του Ιησούς από τη Signurara. Όλος ο πληθυσμός του San Biagio ανήκει σε μία από τις δύο "ομάδες".
Στη δημιουργία των Αψίδων συμμετέχουν όλοι, από τα νήπια μέχρι τους μεγαλύτερους.
Το 2017, για πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησε η παράδοση, το San Biagio ακύρωσε το ιστορικό του φεστιβάλ λόγω έλλειψης κεφαλαίων. Ο Δήμος είχε ζητήσει από την περιφερειακή κυβέρνηση, η οποία κατά κανόνα παρείχε χρηματοδότηση, κάπου 100.000 ευρώ, που όμως δεν είδε ποτέ. Τον Ιανουάριο του 2018, ο δήμαρχος του San Biagio παραιτήθηκε όταν κατηγορήθηκε για δεσμούς με τη Μαφία, γεγονός που έθεσε σε κίνδυνο και τη φετινή εκδήλωση.
Τελικά, έλαβαν χώρα κάποιες -έντονες- συζήτησης, όπου μεταξύ άλλων οι κάτοικοι δήλωσαν ότι "δε θα αφήσουμε τη μαφία να σταματήσει τη δημιουργικότητα του λαού μας". Αρκετές μέρες αργότερα, οι κάτοικοι ξεκίνησαν μια εκστρατεία για να συγκεντρώσουν πόρους. Καφετέριες και εστιατόρια παρενέβησαν για να υποστηρίξουν το φεστιβάλ. Οι οικογένειες πήγαιναν από τα σπίτια τους στα εργαστήρια και πολλοί τεχνίτες συμφώνησαν να χτίσουν τις δημιουργίες με δικά τους έξοδα.
από: atlas obscura
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου