Δοκιμασίες στις δίκες του Μεσαίωνα

Την εποχή εκείνη δεν υπήρχε η εξέταση DNA. Δεν υπήρχαν τα δακτυλικά αποτυπώματα. Για τους δικαστές στη μεσαιωνική Ευρώπη, κάθε δίκη ήταν μόνο "εκείνος είπε", "ο τάδε έκανε", κλπ. Έτσι μερικές φορές έψαχναν για μια θεϊκή παρέμβαση ώστε να καθορίσουν την ενοχή ή την αθωότητα. Αν κάποιος κατηγορούνταν για ένα έγκλημα, του ζητούνταν να αποδείξει την αθωότητά του μέσα από μία από αυτές τις δοκιμασίες.



1. Καιόμενο σίδερο
Μια ράβδος σιδήρου θερμαινόταν έως ότου έκαιγε και, μετά από προσευχές και ευλογίες, ο κατηγορούμενος την μετέφερε για 3 μέτρα περίπου. Έπειτα, τα χέρια του τυλίγονταν και επιθεωρούνταν τρεις ημέρες αργότερα. Η λογική ήταν ότι ο Θεός θα προστατέψει τους αθώους και τα χέρια τους θα θεραπευτούν. Αν τα χέρια σάπιζαν, ήταν ένοχος.

2. Βραστό νερό
Ο κατηγορούμενος καλούνταν να βυθίσει το χέρι του σε ένα καζάνι με βραστό νερό -που είχε ευλογηθεί από έναν ιερέα- και να βγάλει ένα βότσαλο ή κάποιο άλλο αντικείμενο. Όπως και με το καυτό σίδερο, το χέρι του κατηγορούμενου τυλιγόταν και επιθεωρούνταν τρεις ημέρες αργότερα. Αν επούλοναι, ήταν αθώος. Αν όχι, ήταν ένοχος.

3. Κρύο νερό
Τα χέρια και τα πόδια του κατηγορουμένου δένονταν και τον πετούσαν σε ένα ποτάμι ή λίμνη. Στις αρχές του Μεσαίωνα, πίστευαν ότι ο Θεός προστατεύει τους αθώους, έτσι θα επέπλεε, ακολουθώντας τη λογική των άλλων δοκιμασιών. Αλλά μέχρι το τέλος του Μεσαίωνα, η συλλογιστική αυτή αναστράφηκε. Πίστευαν πλέον ότι, μιας και το νερό ήταν ευλογημένο και συνεπώς θα εξυπηρετούσε ως βάπτιση για τον κατηγορούμενο, το νερό θα απέρριπτε τον ένοχο, κάνοντάς τον να επιπλέει. Έτσι οι αθώοι βυθίζονταν και ήλπιζαν σε μια γρήγορη διάσωση.

4. Ο σταυρός
Αυτή η δοκιμασία ήταν για να επιλύσει διαφορές. Αμφότερα τα μέρη αντίκριζαν το σταυρό και έτειναν τα χέρια τους, μιμούμενοι το σχήμα του σταυρού. Όποιος κατέβαζε τα χέρια του πρώτος ήταν λάθος, αφού ο Θεός έδινε δύναμη στους δίκαιους.

5. Η ευλογημένη μπουκιά
Δινόταν Θεία Κοινωνία στον κατηγορούμενο σε μια εκκλησία μπροστά από την Αγία Τράπεζα. Αν κατάπινε τον ευλογημένο άρτο χωρίς να πνιγεί ήταν αθώος.