Ο Λαοκόων και οι γιοί του - πηγή
Είναι γνωστή η ιστορία του Λαοκόοντα, του Τρώου ιερέα που, μαζί με τους δύο γιους του, δέχτηκε επίθεση και σκοτώθηκαν από τεράστια φίδια επειδή προσπάθησε να αποκαλύψει την απάτη του Δούρειου Ίππου.
Η ιστορία του Λαοκόοντα αναφέρθηκε από πολλούς Έλληνες ποιητές -όπως ο Απολλόδωρος και ο Κόιντος ο Σμυρναίος, ο οποίος έδωσε μια λεπτομερή περιγραφή της μοίρας του Λαοκόοντα στο ποίημά του "Τα μεθ' Όμηρον"-, ενώ αναφέρθηκε από τον Σοφοκλή και τον Ρωμαίο ποιητή Βιργίλιο, του οποίου η ιστορία είναι μια από τις πιο διάσημες που επέζησε από την Ελληνιστική περίοδο. Στην Αινειάδα του, ο Βιργίλιος βάζει τον Λαοκόοντα να λέει "Μην εμπιστεύεστε το άλογο, Τρώες. Οτιδήποτε κι αν είναι, φοβάμαι τους Δαναούς ακόμα κι όταν φέρνουν δώρα". Από αυτούς τους στίχους έχει γίνει διάσημη και παροιμιώδης η φράση "Φοβοῦ τοὺς Δαναοὺς καὶ δῶρα φέροντας".
Μια απτή απεικόνιση του φρικτού τέλους του Λαοκόοντα και των γιων του, τον Αντιφάντη και τον Θυμβραίο, από την ίδια περίοδο, είναι ένα μαρμάρινο άγαλμα με τίτλο "Σύμπλεγμα του Λαοκόοντος" που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Βατικανού της Ρώμης.
Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι είναι το ίδιο άγαλμα που επαινέθηκε από τον Πλίνιο στη Φυσική Ιστορία. Σύμφωνα με τον αρχαίο ιστορικό και φιλόσοφο, το σύμπλεγμα σμιλεύτηκε από ένα κομμάτι μάρμαρο -αργότερα αποδείχθηκε ότι κάτι τέτοιο δεν ίσχυε- από τρεις ταλαντούχους καλλιτέχνες. Στο κέντρο του γλυπτού βρίσκεται η επιβλητική φιγούρα του Λαοκόοντα, ο οποίος κρατάει δύο φίδια που έχουν τυλιχτεί γύρω από τα πόδια και τα χέρια του. Με το αριστερό του χέρι, ο ιερέας αρπάζει το ένα φίδι, αλλά οι προσπάθειές του είναι μάταιες. Το κεφάλι του φιδιού, λίγο πάνω από τους γοφούς του Λαοκοκόοντα, είναι έτοιμο να του δώσει ένα θανατηφόρο δάγκωμα. Το δεξί χέρι λυγίζει πίσω από την πλάτη του, εξαιτίας του σφιξίματος του φιδιού.
Στα δεξιά του, βρίσκεται ο νεότερος γιος του τυλιγμένος εντελώς από το δεύτερο φίδι. Προσπαθεί να απομακρύνει το κεφάλι του φιδιού από το σώμα του, αλλά έχει γίνει ήδη το δηλητηριώδες δάγκωμα. Ο αδερφός του, στα αριστερά, παρακολουθεί με τρόμο και απελπισία καθώς προσπαθεί να απελευθερώσει τον αστράγαλο του από την ουρά του δεύτερου φιδιού.
Όταν το 1506 αποκαλύφθηκε το Σύμπλεγμα σε έναν αμπελώνα κάτω από τα ερείπια των Λουτρών του Τίτου, ο Πάπας Ιούλιος Β' έστειλε αμέσως τον Μιχαήλ Άγγελο και τον αρχιτέκτονα από την Φλωρεντία Giuliano da Sangallo να επιθεωρήσουν το εύρημα. Ο Giuliano da Sangallo αναγνώρισε αμέσως τα αγάλματα ως αυτά που επαινέθηκαν από τον Πλίνιο.
Όπως συμβαίνει με πολλά αρχαιολογικά ευρήματα, ο Σύμπλεγμα δεν ήταν ανέπαφο, αλλά έλειπαν μερικά κομμάτια, όπως το αριστερό χέρι του νεότερου γιου, το δεξί χέρι του μεγαλύτερου, καθώς και μερικές από τις κουλούρες του φιδιού. Όμως, το πιο σημαντικό κομμάτι που έλειπε και που θα οδηγούσε σε πολλές εικασίες ήταν το δεξί χέρι του ιερέα.
Ο Πάπας Ιούλιος Β' ήθελε να αποκαταστήσει τα χαμένα κομμάτια και έδωσε το έργο στον αρχιτέκτονα του Βατικανού Ντόνατο Μπραμάντε, ο οποίος διοργάνωσε έναν διαγωνισμό για να δει ποιος θα μπορούσε να βρει την καλύτερη εκδοχή της αποκατάστασης του βραχίονα. Ο Μιχαήλ Άγγελος πρότεινε το χαμένο χέρι του να λυγίζει προς τα πίσω, σαν να προσπαθεί ο ιερέας να βγάλει το φίδι από την πλάτη του. Ο Ιταλός ζωγράφος και αρχιτέκτονας Ραφαήλ, ο οποίος ήταν μακρινός συγγενής του Μπραμάντε, ήθελε έναν εκτεταμένο βραχίονα. Τελικά, ανακηρύχθηκε νικητής ο Jacopo Sansovino, του οποίου η εκδοχή -με τεντωμένο βραχίονα- ευθυγραμμίστηκε με την ιδέα του Ραφαήλ για το πώς θα έπρεπε να είναι το άγαλμα.
Μετωπική όψη του αγάλματος, μετά από αποκατάσταση που έγινε πριν τον 20 αι. - πηγή
Περίπου δύο δεκαετίες αργότερα, το 1532, το άγαλμα επιδιορθώθηκε, από τον Giovanni Antonio Montorsoli, μαθητή του Μιχαήλ Άγγελου, ο οποίος έδωσε στο άγαλμα μια ακόμη πιο αυστηρή εκδοχή του τεντωμένου βραχίονα. Έτσι, μέχρι τον 20ο αιώνα, έγινε η τυπική έκδοση του γλυπτού. Όμως, το 1906, σε μια περίεργη συστροφή της μοίρας, σε ένα εργαστήρι λίγες εκατοντάδες μέτρα απ' όπου βρέθηκε το Σύμπλεγμα, ανακαλύφτηκε ένα αντίστροφα λυγισμένο χέρι. Ο αρχαιολόγος Ludwig Pollak που βρήκε το χέρι σημείωσε μια ομοιότητα στο καλλιτεχνικό στιλ με το Σύμπλεγμα και πιστεύοντας ότι ήταν ένα από τα χαμένα κομμάτια του γλυπτού, το παρουσίασε στο Μουσείο του Βατικανού.
Ο επιμελητής έβαλε το χέρι στην αποθήκη του Μουσείου και το ξέχασε, το οποίο ανακαλύφτηκε ξανά μισό αιώνα αργότερα. Οι τρύπες των τρυπανιών στον διαμελισμένο βραχίονα ευθυγραμμίστηκαν πλήρως με τις αντίστοιχες τρύπες στο άγαλμα, αφήνοντας καμία αμφιβολία για το πού ανήκε το θραύσμα. Το 1957, το Μουσείο αφαίρεσε την αποκατάσταση του Montorsoli και έβαλε το λυγισμένο χέρι -όπως είχε προτείνει ο Μιχαήλ Άγγελος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου