Η έκρηξη του ηφαιστείου Parícutin
Η 20η Φεβρουαρίου του 1943, για τον Dionisio Pulido και την οικογένειά του, ξεκίνησε όπως κάθε μέρα: καθάρισμα και κάψιμο των θάμνων στο χωράφι με τα καλαμπόκια τους κοντά στο χωριό Parícutin του Μεξικού ώστε να προετοιμαστούν για την σπορά της άνοιξης.
Αργότερα το απόγευμα, καθώς ο Pulido συνέχιζε τη δουλειά του, σκόνταψε σε ένα μικρό λόφο που είχε εμφανιστεί ξαφνικά. Στην κορυφή του λόφου ήταν μια ρηχή ρωγμή, πλάτους 6 ποδιών και μήκους 150 ποδιών. Τις προηγούμενες μέρες, ο Pulido είχε νιώσει μερικά μικρά τρεμουλιάσματα, οπότε ήταν προβληματισμένος αλλά δεν τον απασχόλησε ιδιαίτερα και έτσι συνέχισε την δουλειά του.
Τότε, ένας ήχος σαν κεραυνοί τάραξαν τη γη. Ο Pulido γύρισε και είδε ότι ο λόφος είχε σηκωθεί σε ύψος πάνω από 6 πόδια και πετούσε μια γκρίζα στάχτη στον αέρα. Αμέσως περισσότερος καπνός άρχισε να βγαίνει στον αέρα. Και υπήρχε μια μυρωδιά θείου. Τρομοκρατημένος έφυγε και έτρεξε στην οικογένειά του. Δεν τους βρήκε πουθενά. Καθώς το φαινόμενο συνεχιζόταν, πήδηξε στο άλογό του και έτρεξε μέχρι το χωριό, όπου τελικά βρήκε την οικογένειά του ασφαλή. Όταν η νύχτα άρχισε να πέφτει, ακούστηκαν θόρυβοι σαν έκρηξης και κόκκινες φλόγες φωτιάς σηκώθηκαν στον σκοτεινό ουρανό, κάποιες που έφταναν τα 800 μέτρα ή και περισσότερο στον αέρα.
24 ώρες αφότου ο Pulido ανακάλυψε την ρωγμή στο χωράφι του, ένα εξαγριωμένο ηφαίστειο είχε σηκωθεί 165 μέτρα πάνω από την περιουσία του, ξερνώντας τέφρα και βράχια, και συνέχιζε να μεγαλώνει. Το νεογέννητο ηφαίστειο ήταν τμήμα της ηφαιστειακής ζώνης του Μεξικού, μια περιοχή 600 μιλίων με ανενεργά ηφαίστεια και μικρότερους κώνους. Καθώς το ηφαίστειο συνέχιζε να ψηλώνει άρχισαν να φτάνουν επιστήμονες, ενθουσιασμένοι από την άνευ προηγουμένου ευκαιρία να μελετήσουν από την αρχή τον κύκλο ζωής ενός ηφαιστείου.
Τόνοι τέφρας έπεσαν από τον ουρανό, πνίγοντας τη βλάστηση και συσσωρεύονταν σε αμμόλοφους. Τον Ιούνιο του 1943, λάβα άρχισε να ρέει από τις πλαγιές του ηφαιστείου, καθιστώντας απαραίτητη την εκκένωση του χωριού. Η λάβα συνέχισε να καταβροχθίζει αργά την πόλη του Σαν Χουάν, αφήνοντας μόνο το καμπαναριό της εκκλησίας να ξεπροβάλλει στην μαύρη πεδιάδα.
Το ηφαίστειο συνέχισε να βρυχάται και να μεγαλώνει κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής του. Μάλιστα, η τέφρα έπεσε στην Πόλη του Μεξικού, 200 μίλια μακριά. Όσο περνούσε ο καιρός, η δραστηριότητά του εξασθένισε. Το 1952, τελικά κατέστη αδρανές, φτάνοντας τα 1.300 πόδια σε ύψος. Χιλιάδες άνθρωποι εκτοπίστηκαν και αναγκάστηκαν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους αλλού.
Ο Pulido, πριν φύγει, επέστρεψε σε αυτό που κάποτε ήταν το χωράφι του και έβαλε μια ταμπέλα: "Αυτό το ηφαίστειο ανήκει στον Dionisio Pulido".
από: mashable
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου