Ο William Herbert Wallace
Το απόγευμα της 20ης Ιανουαρίου του 1931, μετά από μια μεγάλη βόλτα μέσω της γειτονίας Mossley Hill στο Λίβερπουλ της Αγγλίας, ο ασφαλιστικός πράκτορας William Herbert Wallace έφτασε επιτέλους σπίτι του. Το σπίτι ήταν σκοτεινό, κάτι που του φάνηκε παράξενο -η σύζυγός του, Julia, θα έπρεπε να είναι ξυπνητή. Μπήκε από την πίσω πόρτα και άρχισε να ψάχνει τα δωμάτια, φωνάζοντάς την. Δεν έλαβε καμία απάντηση.
Όταν έφτασε στο μπροστινό σαλόνι, άναψε ένα σπίρτο, ότι έκανε πάντα δηλαδή για να ανάψει τις λάμπες του δωματίου. Το λιγοστό φως της λάμπας έπεσε πάνω σε μια γυναικεία μορφή που ήταν στο πάτωμα. Ήταν η Julia.
Ήταν ξαπλωμένη μπρούμυτα, τα πόδια της ήταν προς το τζάκι και το κεφάλι της προς την πόρτα στην οποία στεκόταν ο Wallace. Αρχικά, δεν ήταν σίγουρος για το τι ακριβώς έβλεπε. Έσκυψε από πάνω της και είδε αίμα γύρω από το κεφάλι. Δυνάμωσε το φως της λάμπας και αμέσως φωτίστηκε πλήρως το αποτρόπαιο σκηνικό.
Το κεφάλι της Julia είχε χτυπηθεί βίαια. Οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι στο αίμα της. Μερικές πιτσιλιές έφταναν σε ύψος 2 μέτρων. Από κάτω της βρισκόταν ένα μερικώς καμένο αδιάβροχο. Η ήσυχη και συνταξιούχος γυναίκα είχε βρει φρικτό τέλος.
Η έρευνα και η δίκη που ακολούθησε κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου και γοήτευσε το κοινό. Ο Αμερικανός συγγραφέας, γνωστός για τα αστυνομικά διηγήματα και μυθιστορήματά του, Ρέιμοντ Τσάντλερ αποκάλεσε την υπόθεση "πρότυπο όλων των μυστηρίων δολοφονίας" και "ο αδύνατος φόνος". Οι φημισμένες Βρετανίδες συγγραφείς εγκληματικών ιστοριών, Ντόροθι Σάγιερς και Φίλις Ντόροθι Τζέιμς, ανέλυσαν τα στοιχεία και παρουσίασαν τις δικές τους θεωρίες. Αμέτρητοι χρήστες του διαδικτύου το έχουν ξεσκονίσει για να βρουν λεπτομέρειες. Μέχρι και σήμερα -παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια σύλληψη, μια δίκη, μια καταδίκη και μια ιστορική κίνηση από το Εφετείο- το μυστήριο αφθονεί: κανείς δεν ξέρει σίγουρα ποιος σκότωσε τη Julia Wallace.
Η Julia Wallace το 1900
Τα πραγματικά γεγονότα της υπόθεσης
Το μυστήριο ξεκίνησε την ημέρα πριν από εκείνη που ο William Wallace έκανε την φρικτή ανακάλυψη στο σαλόνι του.
Στις 19 Ιανουαρίου του 1931, στις 7:15 μ.μ. περίπου, ο 52χρονος υπάλληλος της Prudential Assurance Company, Wallace, έφυγε από το σπίτι του στην 29 Wolverton Street στο Λίβερπουλ της Αγγλίας. Περπάτησε μέχρι το τραμ και πήγε μέχρι το City Cafe, όπου έπρεπε να παίξει στο πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας της Κεντρικής Σκακιστικής Λέσχης του Λίβερπουλ. Ένας μέτριος αλλά ενθουσιώδης παίκτης, ο Wallace είχε αργήσει.
Εκείνη την ώρα, το τηλέφωνο στο City Cafe χτύπησε και ζήτησαν τον Wallace, αλλά επειδή δεν είχε πάει ακόμα, το τηλέφωνο στον Samuel Beattie, αρχηγό της λέσχης. Η φωνή στην άλλη άκρη του ακουστικού, την οποία ο Beattie αργότερα θα ανέφερε ως "δυνατή" και μάλλον "άγρια", ζήτησε πάλι τον Wallace. Ο Beattie του είπε ότι δεν ήταν εκεί και ότι θα έπρεπε να πάρει ξανά αργότερα. Η φωνή είπε ότι δεν μπορούσε να πάρει ξανά, καθώς βρισκόταν στο πάρτι των 21ων γενεθλίων της κόρης του, αλλά άφησε ένα μήνυμα ζητώντας από τον Wallace να τον δει για ένα επιχειρηματικό θέμα στην 25 Menlove Gardens East στο Mossley Hill, στις 7:30 το επόμενο βράδυ. Ανέφερε ότι ήταν ο R.M. Qualtrough.
Ο Beattie βρήκε τον Wallace λίγο μετά την άφιξή του στη λέσχη. Όταν του ανέφερε ποιος τον ζήτησε, ο Wallace απάντησε ότι δεν γνώριζε κανέναν Qualtrough, ούτε γνώριζε πού ήταν η Menlove Gardens East, αλλά σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να την βρει. Στην τελική, αναφερόμαστε στην εποχή της Παγκόσμιας Οικονομικής Κρίσης του 1929 και ο Wallace δεν ήθελε να χάσει κάτι που κατάλαβε ότι θα μπορούσε να είναι μια νέα προμήθεια.
Η οικεία στην Wolverton Street το 1931
Την επόμενη νύχτα, αφού ήπιε το τσάι του και χαιρέτισε τη σύζυγό του, ζητώντας της -όπως πάντα- να αμπαρώσει την πίσω πόρτα του σπιτιού, ο Wallace ξεκίνησε για την Menlove Gardens East. Έφυγε λίγο πριν από τις 7 μ.μ., λίγα λεπτά αφού η σύζυγός του εθεάθη να λαμβάνει το γάλα τους και γύρω στις 7:06 ήταν στο τραμ προς τον προορισμό του. Σε κάθε σκέλος του ταξιδιού του, ρωτούσε τους εισπράκτορες αν ήξεραν να του πουν πώς να πάει στην Menlove Gardens East και αν μπορούσαν να του πουν που έπρεπε να κατέβει. Μόλις έφτασε στην Menlove Gardens West, άρχισε να ψάχνει με τα πόδια, ρωτώντας τους περαστικούς, έναν αστυνομικό, ακόμη και έναν κάτοικο στην 25 Menlove Gardens West, αν ήξεραν πού ήταν η διεύθυνση που έψαχνε. Όλοι είχαν την ίδια απάντηση. Ποτέ δεν την ακούσει την οδό, ούτε κάποιον Qualtrough στην περιοχή. Τελικά, αφού κοίταξε μια εφημερίδα και μάλωσε με έναν υπάλληλο, ξεκίνησε να γυρίσει στο σπίτι του.
Οι επόμενοι που συνάντησε ο Wallace ήταν οι γείτονές του, οι Johnstons. Αυτοί, γύρω στις 8:45 μ.μ., έφυγαν από το σπίτι τους για μια βόλτα και προσπέρασαν τον Wallace καθώς εκείνος πήγαινε στην πίσω πόρτα του σπιτιού του. "Ακούσατε τίποτα ασυνήθιστο απόψε;" ρώτησε την κα Johnston. Τα λόγια του ήταν αγχωμένα. Τα σπίτια τους ήταν μεσοτοιχία, οπότε δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να κρυφτεί, και από τις δύο πλευρές.
Η κα Johnston είπε ότι δεν παρατήρησε τίποτα το ασυνήθιστο. Όταν τον ρώτησε γιατί ρωτούσε, ο Wallace της είπε ότι είχε δοκιμάσει να μπει από την μπροστινή πόρτα με το κλειδί του, αλλά δεν άνοιγε. Το ίδιο και η πίσω πόρτα, δεν άνοιγε. Ο κος Johnston του πρότεινε να δοκιμάσει την πίσω πόρτα ξανά. Ο Wallace πλησίασε την πόρτα, άρπαξε το πόμολο και αυτή τη φορά άνοιξε εύκολα.
Ο Wallace μπήκε στο σπίτι του ενώ οι Johnstons περίμεναν απ’ έξω. Άναψε τα φώτα σε μερικά δωμάτια πριν φτάσει στο μπροστινό σαλόνι και στο σώμα της γυναίκας του. Τότε φώναξε στους Johnstons, που βρισκόντουσαν ακόμα απ’ έξω: "Ελάτε να δείτε. Την σκότωσαν".
Η σκηνή του εγκλήματος σε φωτογραφία της αστυνομίας
Το κεφάλι της Julia ήταν κακοποιημένο άγρια, είχε ξυλοκοπηθεί τόσο άγρια που ο εγκέφαλός της ήταν εκτεθειμένος στην αριστερή πλευρά. Όταν η αστυνομία έφτασε στις 9 μ.μ., ανακάλυψε ότι έλειπαν τέσσερις στερλίνες (περίπου 350 δολάρια σήμερα) από το τενεκεδένιο κουτί που τις είχε φυλαγμένες στην κουζίνα του σπιτιού, το οποίο κουτί είχε τοποθετηθεί στη θέση του, με το καπάκι του, αλλά δεν είχαν πάρει άλλα χρήματα -ούτε από την τσάντα της Julia, ούτε από μια κρυψώνα σε ένα βάζο στην κρεβατοκάμαρα στον πάνω όροφο. Αργότερα, μια καθαρίστρια θα δήλωνε ότι έλειπαν και οι δύο σιδερένιες ράβδοι που χρησίμευαν στο τζάκι. Ποτέ δεν εντοπίστηκε κανένα άλλο όπλο.
Μέσα σε ένα μήνα, ο Wallace συνελήφθη και κατηγορήθηκε για τη δολοφονία της συζύγου του. Ο ίδιος δήλωνε στωικός και στο δικαστήριο παρέμεινε απαθής, κάτι το οποίο οδήγησε στην αντιπάθεια από τους ενόρκους που περίμεναν να τον δουν θλιμμένο. Κάποιοι έχουν υποθέσει ότι αυτό -περισσότερο από οτιδήποτε άλλο- οδήγησε στην καταδίκη του, μιας και όλα τα αποδεικτικά στοιχεία εναντίον του ήταν περιστασιακά -στην καλύτερη περίπτωση.
Ο Wallace καταδικάστηκε σε θάνατο δια απαγχονισμού, αλλά σε μια ιστορική κίνηση, το εφετείο στο Λονδίνο ανέτρεψε την ετυμηγορία λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Ήταν η πρώτη φορά που το εφετείο εξέδωσε ετυμηγορία.
Ο Wallace ήταν ελεύθερος, αλλά δε θα ζούσε για πολύ. Μετά από δύο χρόνια υπέκυψε στα χρόνια προβλήματα υγείας που είχε και πέθανε.
Την γλύτωσε με το τέλειο έγκλημα; Ή μήπως ήταν και ο ίδιος θύμα;
Την επόμενη εβδομάδα, οι τρεις θεωρίες για το ποιος μπορεί να ήταν ο δολοφόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου