Για περισσότερα από εξακόσια χρόνια, ο ναός Matsugaoka Tōkei-ji, στην πόλη Kamakura του νομού Καναγκάβα στην Ιαπωνία, ήταν ένα μέρος όπου μπορούσαν να προσφύγουν οι γυναίκες που αναζητούσαν καταφύγιο από κακοποιητικούς συζύγους.
Δείτε ακόμη:
Σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα να χωρίσουν τους συζύγους τους, οι κακοποιημένες γυναίκες κατέφευγαν συχνά στο ιερό αυτού του βουδιστικού ναού. Αφού παρέμεναν εκεί υπηρετώντας για καθορισμένο αριθμό χρόνων, οι Tōkei-ji κανόνιζαν να τους δοθεί διαζύγιο από τους συζύγους τους. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, άρχισαν να χρησιμοποιούνται διάφορα δημοφιλή παρατσούκλια για τον ναό, όπως το Enkiri-dera (ναός της διακοπής της σχέσης) και Kakekomi-dera (ναός στον οποίο τρέχει κανείς για καταφύγιο), ενώ, μερικές φορές, αναφέρεται και ως "Ναός του Διαζυγίου".
Ο ναός ιδρύθηκε το 1285 από τη λαίδη Horiuchi, σύζυγο του Hōjō Tokimune, του όγδοου αντιβασιλέα του σογκουνάτου Καμακούρα, μετά το θάνατο του συζύγου της. Η Horiuchi γεννήθηκε το 1252 και ανήκε στην ισχυρή φυλή Adachi που ήταν σύμμαχοι του Hōjō. Όταν η Horiuchi ήταν 1 έτους πέθανε ο πατέρας της και την μεγάλωσε ο μεγαλύτερος αδερφός της, Adachi Yasumori, ο οποίος διαδέχθηκε τον Yoshikage ως επικεφαλής της φυλής και ως κηδεμόνα της.
Ο μελλοντικός σύζυγος της Horiuchi, ο Tokimune, γεννήθηκε ένα χρόνο νωρίτερα και μεγάλωσε στην κατοικία των Adachi στην Καμακούρα. Πιθανότατα, τα δύο παιδιά γνωριζόντουσαν από πολύ μικρή ηλικία. Η Horiuchi παντρεύτηκε τον Tokimune όταν εκείνη ήταν εννέα και εκείνος δέκα. Μετά το γάμο τους, το νεαρό ζευγάρι μετακόμισε στην κατοικία του Tokimune. Σχεδόν επτά χρόνια αργότερα, ο Tokimune έγινε αντιβασιλέας του σογκούν, και de facto ο πιο ισχυρός άνδρας στη χώρα.
Τόσο η Horiuchi όσο και ο Tokimune ήταν ένθερμοι μαθητές του Ζεν Βουδισμού και συμμετείχαν ενεργά σε ασκήσεις διαλογισμού. Όταν το 1284 ο Tokimune αρρώστησε απροσδόκητα, τόσο αυτός όσο και η σύζυγός του, ξύρισαν το κεφάλι τους και φόρεσαν ρόμπες μοναχών. Ο Tokimune πήρε το θρησκευτικό όνομα Hokoji-dono Doko και η Horiuchi το βουδιστικό όνομα Kakusan Shidō. Λίγο αργότερα, ο Tokimune πέθανε και η Horiuchi ορκίστηκε να χτίσει έναν ναό προς τιμήν του.
Η Horiuchi δεν σκόπευε ο Tōkei-ji να γίνει καταφύγιο για τις γυναίκες που ήθελαν να ξεφύγουν από τους συζύγους τους. Αυτή η φήμη προήρθε σε μεγάλο βαθμό από τις δραστηριότητες του ναού κατά τους δύο τελευταίους αιώνες της περιόδου Τοκουγκάβα, αν και παρείχε έναν μηχανισμό για γυναίκες που ήθελαν να χωρίσουν τους συζύγους τους ακόμη και από την εποχή της Horiuchi. Ο ρόλος του περιγράφεται πιο εύστοχα στα πρώτα τετρακόσια χρόνια του, όταν ήταν γνωστός ως Kakekomi-dera, δηλαδή, "ο Ναός στον οποίο τρέχει κανείς για καταφύγιο". Μάλιστα, μερικές από τις πιο εξέχουσες ηγουμένες του μοναστηριού έφτασαν εδώ αναζητώντας αρχικά καταφύγιο και άσυλο.
Σύμφωνα με μια ιστορική καταγραφή αβέβαιης ημερομηνίας και συγγραφής, η Horiuchi ζήτησε από τον γιο της, Sadatoki, να θεσπίσει έναν νόμο για το ναό Tōkei-ji που θα βοηθούσε τις γυναίκες που ήθελαν διαζύγιο από τους συζύγους τους. Ο Sadatoki διαβίβασε το αίτημα στον αυτοκράτορα, ο οποίος το ενέκρινε. Αρχικά, η περίοδος υποτέλειας στο ναό ορίστηκε σε τρία χρόνια και αργότερα μειώθηκε στα δύο. Κατά την περίοδο Τοκουγκάβα, ο ναός χορήγησε μέχρι και 2.000 διαζύγια, αλλά μετά τη θέσπιση ενός νέου νόμου, ο Tōkei-ji έχασε αυτό το δικαίωμα το 1873. Στο εξής, όλες οι υποθέσεις διαζυγίου διεκπεραιώνονταν από το δικαστήριο. Μετά την Μεταρρύθμιση ή Αποκατάσταση Μεϊτζί, μια αλυσίδα γεγονότων με την οποία αποκαταστάθηκε η αυτοκρατορική κυριαρχία στην Ιαπωνία το 1868, ο ναός, όχι μόνο έχασε την οικονομική του υποστήριξη, αλλά οι αντιβουδιστικές πολιτικές της κυβέρνησης συνέβαλαν στον θάνατο του γυναικείου μοναστηριού.
Μέχρι το 1902, ο ναός παρέμεινε μοναστήρι αποκλειστικά για γυναίκες και δεν επιτρεπόταν η είσοδος σε άντρες. Τότε, ένας άνδρας ανέλαβε τη θέση του ηγούμενου και ο Tōkei-ji έγινε παρακλάδι ενός από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα βουδιστικών ναών Ζεν στην Ιαπωνία, του Engaku-ji.
Το 1923, ολόκληρος ο ναός, με εξαίρεση το καμπαναριό, καταστράφηκε στον μεγάλο σεισμό του Kantō, αλλά ξαναχτίστηκε σταδιακά την επόμενη δεκαετία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου