Γράφουν και σχεδιάζουν τα πιο αστεία, πιο ερωτικά, πιο έξυπνα Ελληνικά κόμικς - μερικοί μάλιστα εκδίδονται πλέον και στην Αμερική. Μάθε ποιοι είναι και βάλτους στη βιβλιοθήκη σου.
Σχεδόν όλοι ξεκίνησαν (ή πήραν την πρώτη τους έκθεση στα 'μεγάλα σαλόνια') χάρη στο διαγωνισμό του περιοδικού 9 της Ελευθεροτυπίας, αλλά είναι ενδιαφέρον το πώς ακολούθησαν διαφορετικές πορείες. Άλλοι βγάζουν κυρίως σύντομες ιστορίες, άλλοι εικονογραφούν, άλλοι παράγουν συνεχώς νέο υλικό σε διάφορες μορφές. Και το κάνουν στην Ελλάδα, αλλά και στην Αμερική. Το ταλέντο δεν εξαντλείται εδώ, αλλά αυτά τα ονόματα είναι μια καλή αρχή.
Κλικ στο όνομα κάθε κομίστα για να μεταφερθείτε στην προσωπική του ιστοσελίδα.
Ηλίας Κυριαζής
Ένα τέτοιο άρθρο δε θα μπορούσε να ξεκινάει από κάποιον άλλον. Ο Κυριαζής κέρδισε τον πρώτο διαγωνισμό του 9 (από όπου ξεπήδησε σχεδόν ολόκληρη η σημερινή σκηνή κόμικς), υπήρξε συνιδρυτής του θρυλικού φανζίν “Subart” και σύντομα έγραφε και σχεδίαζε μερικούς από τους διασημότερους τίτλους του εντύπου: Τη ζόμπι περιπέτεια “Blood Opera”, τη δραμεντί “Manifesto” για τους έρωτες, τις παρέες και τη ζωή στην Αθήνα ενός νεαρού καλλιτέχνη, ακόμα και το cult υπερηρωικό διαμάντι “Blockbuster” (εικαστικά ό,τι καλύτερο έχει κάνει). Επιπλέον, είχε την ιδέα και ανέλαβε τον συντονισμό του “Blast Comics” (εκδόσεις Giganto), μιας τεράστιας ανθολογίας με συμμετοχή δεκάδων Ελλήνων και ξένων δημιουργών, ένα αληθινό homage στα υπερηρωικά κόμικς του παρελθόντος.
Σύντομα ο Κυριαζής άρχισε να δουλεύει στο εξωτερικό, όπου ήδη έχει μια σημαντική παραγωγή έργου: Το webcomic “Melody”, το σχέδιο στη μίνι σειρά “Ghostbusters: Displaced Aggression” και φυσικά το ‘έργο ζωής’ του, “Μια Καρδιά για τον Λεοντόκαρδο” που κυκλοφορεί και στα Ελληνικά πλέον (εκδόσεις Jemma) μετά το ντεμπούτο του στις ΗΠΑ από την IDW. Τώρα έχει μόλις κάνει διαθέσιμο το mini-comic “The Dragon and the Ghost” από το site του, και από τον τίτλο και μόνο το ξέρω ότι σε ψήνει. Το πλαστικό, ζωηρό σχέδιο σε συνδυασμό με ιστορίες σε διαφορετικά genres που κυλάνε ευχάριστα συνδυάζοντας το χιούμορ και τη συγκίνηση (ακόμα κι όταν δεν το περιμένεις) τον έχουν βοηθήσει να χτίσει το όνομά του και μια καριέρα σε ένα χώρο που, στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν είναι καθόλου εύκολο να τα καταφέρεις.
Μιχάλης Διαλυνάς
Μισός Ιρλανδός μισός Έλληνας, ο Διαλυνάς ξεκίνησε κι αυτός από το διαγωνισμό του 9 και άρχισε να εκδίδει σύντομες ιστορίες με έμφαση σε μια θεματική παραμυθένια, την οποία υποστήριζε με το στυλ του. Σχεδιαστικά, από τους πληρέστερους και μάλλον ο εντυπωσιακότερος των Ελλήνων δημιουργών, με έντονα χρώματα και φιγούρες να παγιδεύουν το μάτι. Μέλος της ομάδας του “Free Your Line”, μιας ακόμα σημαντικής αυτο-έκδοσης, ο Διαλυνάς προχώρησε στη συνέχεια με συμμετοχές από το 9 και την Παρασκευή+13 μέχρι το “Blast” και τη Γαλέρα, με στάσεις στη σημαντική διεθνή ανθολογία “Popgun” αλλά και την Ελληνική, “Lynch” (εκδόσεις ΚΨΜ) με Πανταζή, Γούση, Ταξή και Τσιάτσιο. Πέρσι εξέδωσε ένα πανέμορφο άλμπουμ, με τίτλο “Trinkets - Ένα Πατάρι Γεμάτο Ιστορίες” (εκδόσεις Comicdom Press), στο οποίο συμπεριέλαβε τις καλύτερες μικρές ιστορίες του.
Παν Παν
Και τώρα για κάτι διαφορετικό. Ο Παν Παν σχεδιάζει κόμικς, γράφει μουσικές, και γράφει μουσικές που ντύνουν τα κόμικς που σχεδιάζει. Και είναι καλός σε όλα. Ξεκίνησε, όπως θα περίμενες, κι αυτός από το διαγωνισμό του 9, μάλιστα διατήρησε στο περιοδικό μια σειρά ιστοριών (τα “re/ diaries”) μέχρι και το τέλος της έκδοσής του, όμως αυτό που απλά πρέπει να διαβάσεις, είναι τα “Common Comics”, η προσωπική του σειρά (εκδόσεις Giganto) με ιστορίες αγάπης, πόνου, φιλίας και μουσικής σε γνώριμα όσο και ξένα urban σκηνικά. Το “Someday, maybe i won’t mind” είναι το ντεμπούτο άλμπουμ του αλλά έχει βγάλει κι ένα σωρό κομμάτια ή συλλογές ή EPs, μερικά εκ των οποίων είναι φτιαγμένα ώστε να ντύνουν μουσικά τις ιστορίες του.
Όπως ας πούμε με το “Τώρα πια Ξυπνάω με τον Ήλιο” ή με το “Common Comics” στα τελευταία του τεύχη. Γενικότερα, η ιστορία που αναπτύσσεται στα τεύχη 3-5 των “Common” πάνω σε έναν αβέβαιο έρωτα, μια βέβαιη φιλία και μια “αγάπη σε σύστημα Μπράιγ” είναι ίσως το ωραιότερο Ελληνικό κόμικ τα τελευταία χρόνια. Αυτή τη στιγμή, ο Παν Παν σχεδιάζει την απολαυστική σειρά σε σενάριο των Τάσου Ζαφειριάδη και Λουκά Τσκουκνίδα “Δεν Είναι Αυτό που Νομίζεις”, για τις περιπέτειες μια παρέας.
Τάσος Μαραγκός
Ο Tasmar γράφει ιστορίες που απευθύνονται σε όποιον έχει ζήσει εφηβεία ή/και την ελληνική πραγματικότητα, δηλαδή σε όλους μας. Το μεγάλο του hit είναι η προσωπική σειρά “Krak Komiks” που ξεκίνησε ως αυτοέκδοση με το #0, στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Giganto για 5 τεύχη όπου και έφτασε το blockbuster status που απολαμβάνει σήμερα, ενώ από το #6 και έπειτα εκδίδεται από τη Jemma Press. Αφηγείται την ιστορία ενός πιτσιρικά που μεγαλώνει στη Σύρο (από όπου είναι κι ο ίδιος ο Μαραγκός) και ζει τον πρώτο του έρωτα, τις πρώτες του οικογενειακά άβολες στιγμές, το στρατό κλπ. Η φάση είναι sex, drugs & rock’n’roll. Ο Tasmar έχει συνεργαστεί ακόμα σε αρκετά ανεξάρτητα κόμικς (“Red Dot Comix”, “Sapilla”) ενώ εξέδιδε το “BigBANG!” πριν αυτό μεταφερθεί στις εκδόσεις 9η Διάσταση. Είχε κάνει και την καλύτερη ιστορία στην ανθολογία “At the Drive Ink” των εκδόσεων Tilt για το συγκρότημα Last Drive.
Γιάννης Μυλωνογιάννης
Γεννήθηκε στο Μέριλαντ των ΗΠΑ, αλλά σήμερα ζει και εργάζεται από την Κρήτη. Ξεκίνησε από τον διαγωνισμό ταλέντων του 9, αλλά σήμερα οι δουλειές του πλέον απευθύνονται σε διεθνές κοινό. Ο 23χρονος κομίστας δοκιμάζει διαρκώς νέες ιδέες και διαφορετικά format προκειμένου να αφηγηθεί τις ιστορίες του, κι αυτό τον κάνει δημιουργό του σήμερα. Έχει κάνει webcomic, που στη συνέχεια το είδε να δημοσιεύεται ως έκδοση με σκληρό εξώφυλλο στην Αμερική, έχει κυκλοφορήσει αυτο-έκδοση με print on demand (καμία σχέση με παραδοσιακή διανομή δηλαδή), έχει βγάλει φανζίν, έχει συμμετάσχει σε ανθολογίες.
Πιο σημαντική δουλειά του, το παραπάνω webcomic που αναφέραμε, “Old City Blues”, μια cyberpunk περιπέτεια στην Αθήνα του 2048, που συνδυάζει γνώριμα στοιχεία (αστική παρακμή, πολιτική διαφθορά, cyborg φόνοι) με φρέσκο τρόπο και ένα στυλ που αντλεί επιρροές από τους καλύτερους. Εκδόθηκε το καλοκαίρι από την εκδοτική εταιρεία Archaia στις ΗΠΑ, η οποία έπειτα τον συμπεριέλαβε και στους σχεδιαστές του βιβλίου “Spera” που εξέδωσε. Εμείς πάντα θα τον αγαπάμε για το απίστευτο φανζίν “Το Αίμα Που Κατουράω” που εξέδωσε με τον Αναστάση Τσιάτσιο πριν 3 χρόνια.
Γιώργος Γούσης
Κανείς δεν εικονογραφεί σαν τον Γούση. Όλο και κάπου θα έχεις πετύχει δουλειές του, στο Βήμα, την Athens Voice, τη LiFO, Τα Νέα. Ο τρόπος που χρησιμοποιεί τα χρώματα πάνω στα μελαγχολικά πρόσωπα που σχεδιάζει, κάνουν τις εικόνες του συγκλονιστικές ακόμα κι όταν απεικονίζουν το πιο πεζό στιγμιότυπο. Όχι ότι θα βρεις πολλά πεζά στιγμιότυπα στις κατά βάση σύντομες ιστορίες του, τις οποίες συνέλεξε στην καλαίσθητη έκδοση “Αθώες Εποχές” (εκδόσειςΚΨΜ) πριν λίγο καιρό. Εκεί μέσα θα βρεις από τις κουφές, πρώιμες ιστορίες του από εκθέσεις της Βαβέλ και το 9 (από το διαγωνισμό του οποίου αναδείχθηκε, φυσικά), μέχρι πιο πρόσφατες, πιο ειλικρινείς και μεστές ηθογραφίες, μικρά στιγμιότυπα προσωπικά (μια σχέση που τελειώνει) ή κοινωνικά (μια Ελλάδα που αλλάζει). Αναμένουμε τη μέρα που θα βγάλει τη Μεγάλη Ιστορία που σίγουρα κρύβει μέσα του.
Τάσος Ζαφειριάδης
Επειδή χιούμορ χωρίς σουρεαλισμό είναι σαν ταινία του Tim Burton χωρίς τον Johnny Depp (περιστασιακά αποδεκτή, όμως εντελώς παράταιρη), έχουμε να πούμε πως ο Ζαφειριάδης είναι απαραίτητος. Έκανε τη σειρά “Intra Muros” για το 9 της Ελευθεροτυπίας, αλλά τα ατόφια του αριστουργήματα θα τα βρεις σε δικές του αυτοεκδόσεις (δηλαδή στην πραγματικότητα θα πρέπει να ψάξεις πολύ για να τα βρεις) και καλύπτουν επιτέλους αυτή την απόσταση που πάντα ξέραμε πως ένωνε τα χαϊκού στρατού (“Χακί Χαϊκού”) με την ποίηση των ζόμπι (“Τα Λιανοτράγουδα των Ζωντανών Νεκρών”).
Υπάρχει το “Ποτ Πουρί” (μια ιστορία αυνανισμού βγαλμένη από τη ζωή), η “Αράχωβα” (για τις σουρεάλ αλλά τόσο αληθινές συναντήσεις ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να μοιραστούν), το αβάν γκαρντ μεγαλείο του έχει-όσο-νόημα-νομίζεις-πως-έχει “Η Πορτογαλία Όπως τη Φαντάζομαι”. Ο Ζαφειριάδης τώρα γράφει (μαζί με τον Λουκά Τσουκνίδα) το “Δεν Είναι Αυτό που Νομίζεις” σε σχέδιο Παν Παν (εκδόσεις Jemma Press), αλλά θα είναι για πάντα ο άνθρωπος που έγραψε το πιο αληθινό ποίημα (με τίτλο ‘56 k’) για τις ρετρο-σύγχρονες καρδιές μας: “Μόντεμ μου κουνήσου / Μόντεμ μου ξεκόλλα / Να κατέβει η ταινία / Και να διώξει την ανία.” Υπόκλιση.
πηγή: oneman.gr
Σχεδόν όλοι ξεκίνησαν (ή πήραν την πρώτη τους έκθεση στα 'μεγάλα σαλόνια') χάρη στο διαγωνισμό του περιοδικού 9 της Ελευθεροτυπίας, αλλά είναι ενδιαφέρον το πώς ακολούθησαν διαφορετικές πορείες. Άλλοι βγάζουν κυρίως σύντομες ιστορίες, άλλοι εικονογραφούν, άλλοι παράγουν συνεχώς νέο υλικό σε διάφορες μορφές. Και το κάνουν στην Ελλάδα, αλλά και στην Αμερική. Το ταλέντο δεν εξαντλείται εδώ, αλλά αυτά τα ονόματα είναι μια καλή αρχή.
Κλικ στο όνομα κάθε κομίστα για να μεταφερθείτε στην προσωπική του ιστοσελίδα.
Ένα τέτοιο άρθρο δε θα μπορούσε να ξεκινάει από κάποιον άλλον. Ο Κυριαζής κέρδισε τον πρώτο διαγωνισμό του 9 (από όπου ξεπήδησε σχεδόν ολόκληρη η σημερινή σκηνή κόμικς), υπήρξε συνιδρυτής του θρυλικού φανζίν “Subart” και σύντομα έγραφε και σχεδίαζε μερικούς από τους διασημότερους τίτλους του εντύπου: Τη ζόμπι περιπέτεια “Blood Opera”, τη δραμεντί “Manifesto” για τους έρωτες, τις παρέες και τη ζωή στην Αθήνα ενός νεαρού καλλιτέχνη, ακόμα και το cult υπερηρωικό διαμάντι “Blockbuster” (εικαστικά ό,τι καλύτερο έχει κάνει). Επιπλέον, είχε την ιδέα και ανέλαβε τον συντονισμό του “Blast Comics” (εκδόσεις Giganto), μιας τεράστιας ανθολογίας με συμμετοχή δεκάδων Ελλήνων και ξένων δημιουργών, ένα αληθινό homage στα υπερηρωικά κόμικς του παρελθόντος.
Σύντομα ο Κυριαζής άρχισε να δουλεύει στο εξωτερικό, όπου ήδη έχει μια σημαντική παραγωγή έργου: Το webcomic “Melody”, το σχέδιο στη μίνι σειρά “Ghostbusters: Displaced Aggression” και φυσικά το ‘έργο ζωής’ του, “Μια Καρδιά για τον Λεοντόκαρδο” που κυκλοφορεί και στα Ελληνικά πλέον (εκδόσεις Jemma) μετά το ντεμπούτο του στις ΗΠΑ από την IDW. Τώρα έχει μόλις κάνει διαθέσιμο το mini-comic “The Dragon and the Ghost” από το site του, και από τον τίτλο και μόνο το ξέρω ότι σε ψήνει. Το πλαστικό, ζωηρό σχέδιο σε συνδυασμό με ιστορίες σε διαφορετικά genres που κυλάνε ευχάριστα συνδυάζοντας το χιούμορ και τη συγκίνηση (ακόμα κι όταν δεν το περιμένεις) τον έχουν βοηθήσει να χτίσει το όνομά του και μια καριέρα σε ένα χώρο που, στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν είναι καθόλου εύκολο να τα καταφέρεις.
Μισός Ιρλανδός μισός Έλληνας, ο Διαλυνάς ξεκίνησε κι αυτός από το διαγωνισμό του 9 και άρχισε να εκδίδει σύντομες ιστορίες με έμφαση σε μια θεματική παραμυθένια, την οποία υποστήριζε με το στυλ του. Σχεδιαστικά, από τους πληρέστερους και μάλλον ο εντυπωσιακότερος των Ελλήνων δημιουργών, με έντονα χρώματα και φιγούρες να παγιδεύουν το μάτι. Μέλος της ομάδας του “Free Your Line”, μιας ακόμα σημαντικής αυτο-έκδοσης, ο Διαλυνάς προχώρησε στη συνέχεια με συμμετοχές από το 9 και την Παρασκευή+13 μέχρι το “Blast” και τη Γαλέρα, με στάσεις στη σημαντική διεθνή ανθολογία “Popgun” αλλά και την Ελληνική, “Lynch” (εκδόσεις ΚΨΜ) με Πανταζή, Γούση, Ταξή και Τσιάτσιο. Πέρσι εξέδωσε ένα πανέμορφο άλμπουμ, με τίτλο “Trinkets - Ένα Πατάρι Γεμάτο Ιστορίες” (εκδόσεις Comicdom Press), στο οποίο συμπεριέλαβε τις καλύτερες μικρές ιστορίες του.
Και τώρα για κάτι διαφορετικό. Ο Παν Παν σχεδιάζει κόμικς, γράφει μουσικές, και γράφει μουσικές που ντύνουν τα κόμικς που σχεδιάζει. Και είναι καλός σε όλα. Ξεκίνησε, όπως θα περίμενες, κι αυτός από το διαγωνισμό του 9, μάλιστα διατήρησε στο περιοδικό μια σειρά ιστοριών (τα “re/ diaries”) μέχρι και το τέλος της έκδοσής του, όμως αυτό που απλά πρέπει να διαβάσεις, είναι τα “Common Comics”, η προσωπική του σειρά (εκδόσεις Giganto) με ιστορίες αγάπης, πόνου, φιλίας και μουσικής σε γνώριμα όσο και ξένα urban σκηνικά. Το “Someday, maybe i won’t mind” είναι το ντεμπούτο άλμπουμ του αλλά έχει βγάλει κι ένα σωρό κομμάτια ή συλλογές ή EPs, μερικά εκ των οποίων είναι φτιαγμένα ώστε να ντύνουν μουσικά τις ιστορίες του.
Όπως ας πούμε με το “Τώρα πια Ξυπνάω με τον Ήλιο” ή με το “Common Comics” στα τελευταία του τεύχη. Γενικότερα, η ιστορία που αναπτύσσεται στα τεύχη 3-5 των “Common” πάνω σε έναν αβέβαιο έρωτα, μια βέβαιη φιλία και μια “αγάπη σε σύστημα Μπράιγ” είναι ίσως το ωραιότερο Ελληνικό κόμικ τα τελευταία χρόνια. Αυτή τη στιγμή, ο Παν Παν σχεδιάζει την απολαυστική σειρά σε σενάριο των Τάσου Ζαφειριάδη και Λουκά Τσκουκνίδα “Δεν Είναι Αυτό που Νομίζεις”, για τις περιπέτειες μια παρέας.
Ο Tasmar γράφει ιστορίες που απευθύνονται σε όποιον έχει ζήσει εφηβεία ή/και την ελληνική πραγματικότητα, δηλαδή σε όλους μας. Το μεγάλο του hit είναι η προσωπική σειρά “Krak Komiks” που ξεκίνησε ως αυτοέκδοση με το #0, στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Giganto για 5 τεύχη όπου και έφτασε το blockbuster status που απολαμβάνει σήμερα, ενώ από το #6 και έπειτα εκδίδεται από τη Jemma Press. Αφηγείται την ιστορία ενός πιτσιρικά που μεγαλώνει στη Σύρο (από όπου είναι κι ο ίδιος ο Μαραγκός) και ζει τον πρώτο του έρωτα, τις πρώτες του οικογενειακά άβολες στιγμές, το στρατό κλπ. Η φάση είναι sex, drugs & rock’n’roll. Ο Tasmar έχει συνεργαστεί ακόμα σε αρκετά ανεξάρτητα κόμικς (“Red Dot Comix”, “Sapilla”) ενώ εξέδιδε το “BigBANG!” πριν αυτό μεταφερθεί στις εκδόσεις 9η Διάσταση. Είχε κάνει και την καλύτερη ιστορία στην ανθολογία “At the Drive Ink” των εκδόσεων Tilt για το συγκρότημα Last Drive.
Γεννήθηκε στο Μέριλαντ των ΗΠΑ, αλλά σήμερα ζει και εργάζεται από την Κρήτη. Ξεκίνησε από τον διαγωνισμό ταλέντων του 9, αλλά σήμερα οι δουλειές του πλέον απευθύνονται σε διεθνές κοινό. Ο 23χρονος κομίστας δοκιμάζει διαρκώς νέες ιδέες και διαφορετικά format προκειμένου να αφηγηθεί τις ιστορίες του, κι αυτό τον κάνει δημιουργό του σήμερα. Έχει κάνει webcomic, που στη συνέχεια το είδε να δημοσιεύεται ως έκδοση με σκληρό εξώφυλλο στην Αμερική, έχει κυκλοφορήσει αυτο-έκδοση με print on demand (καμία σχέση με παραδοσιακή διανομή δηλαδή), έχει βγάλει φανζίν, έχει συμμετάσχει σε ανθολογίες.
Πιο σημαντική δουλειά του, το παραπάνω webcomic που αναφέραμε, “Old City Blues”, μια cyberpunk περιπέτεια στην Αθήνα του 2048, που συνδυάζει γνώριμα στοιχεία (αστική παρακμή, πολιτική διαφθορά, cyborg φόνοι) με φρέσκο τρόπο και ένα στυλ που αντλεί επιρροές από τους καλύτερους. Εκδόθηκε το καλοκαίρι από την εκδοτική εταιρεία Archaia στις ΗΠΑ, η οποία έπειτα τον συμπεριέλαβε και στους σχεδιαστές του βιβλίου “Spera” που εξέδωσε. Εμείς πάντα θα τον αγαπάμε για το απίστευτο φανζίν “Το Αίμα Που Κατουράω” που εξέδωσε με τον Αναστάση Τσιάτσιο πριν 3 χρόνια.
Κανείς δεν εικονογραφεί σαν τον Γούση. Όλο και κάπου θα έχεις πετύχει δουλειές του, στο Βήμα, την Athens Voice, τη LiFO, Τα Νέα. Ο τρόπος που χρησιμοποιεί τα χρώματα πάνω στα μελαγχολικά πρόσωπα που σχεδιάζει, κάνουν τις εικόνες του συγκλονιστικές ακόμα κι όταν απεικονίζουν το πιο πεζό στιγμιότυπο. Όχι ότι θα βρεις πολλά πεζά στιγμιότυπα στις κατά βάση σύντομες ιστορίες του, τις οποίες συνέλεξε στην καλαίσθητη έκδοση “Αθώες Εποχές” (εκδόσειςΚΨΜ) πριν λίγο καιρό. Εκεί μέσα θα βρεις από τις κουφές, πρώιμες ιστορίες του από εκθέσεις της Βαβέλ και το 9 (από το διαγωνισμό του οποίου αναδείχθηκε, φυσικά), μέχρι πιο πρόσφατες, πιο ειλικρινείς και μεστές ηθογραφίες, μικρά στιγμιότυπα προσωπικά (μια σχέση που τελειώνει) ή κοινωνικά (μια Ελλάδα που αλλάζει). Αναμένουμε τη μέρα που θα βγάλει τη Μεγάλη Ιστορία που σίγουρα κρύβει μέσα του.
Επειδή χιούμορ χωρίς σουρεαλισμό είναι σαν ταινία του Tim Burton χωρίς τον Johnny Depp (περιστασιακά αποδεκτή, όμως εντελώς παράταιρη), έχουμε να πούμε πως ο Ζαφειριάδης είναι απαραίτητος. Έκανε τη σειρά “Intra Muros” για το 9 της Ελευθεροτυπίας, αλλά τα ατόφια του αριστουργήματα θα τα βρεις σε δικές του αυτοεκδόσεις (δηλαδή στην πραγματικότητα θα πρέπει να ψάξεις πολύ για να τα βρεις) και καλύπτουν επιτέλους αυτή την απόσταση που πάντα ξέραμε πως ένωνε τα χαϊκού στρατού (“Χακί Χαϊκού”) με την ποίηση των ζόμπι (“Τα Λιανοτράγουδα των Ζωντανών Νεκρών”).
Υπάρχει το “Ποτ Πουρί” (μια ιστορία αυνανισμού βγαλμένη από τη ζωή), η “Αράχωβα” (για τις σουρεάλ αλλά τόσο αληθινές συναντήσεις ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να μοιραστούν), το αβάν γκαρντ μεγαλείο του έχει-όσο-νόημα-νομίζεις-πως-έχει “Η Πορτογαλία Όπως τη Φαντάζομαι”. Ο Ζαφειριάδης τώρα γράφει (μαζί με τον Λουκά Τσουκνίδα) το “Δεν Είναι Αυτό που Νομίζεις” σε σχέδιο Παν Παν (εκδόσεις Jemma Press), αλλά θα είναι για πάντα ο άνθρωπος που έγραψε το πιο αληθινό ποίημα (με τίτλο ‘56 k’) για τις ρετρο-σύγχρονες καρδιές μας: “Μόντεμ μου κουνήσου / Μόντεμ μου ξεκόλλα / Να κατέβει η ταινία / Και να διώξει την ανία.” Υπόκλιση.
πηγή: oneman.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου