Οι φαρσέρ με την ενδυμασία τους. Η Γουλφ είναι στα αριστερά
Στις 7 Φεβρουαρίου του 1910, τέσσερις άνθρωποι -ξένοι, με πλούσια γενειάδα, σκουλαρίκια, χρυσές αλυσίδες και υπερβολικούς μπροκάρ χιτώνες- περνούσαν μέσα από το σταθμό Paddington του Λονδίνου, συνοδευόμενοι από δύο Βρετανούς με κοστούμια, προφανώς διερμηνείς. Ο ένας απ' αυτούς, με ύψος γύρω στα δύο μέτρα, φορούσε καπέλο και παλτό.
Τα πράγματα όμως δεν ήταν όπως φαινόντουσαν. Οι "ξένοι" ήταν βαμμένοι, ενώ οι γενειάδες μάλλον έκρυβαν χαμόγελα. Εκείνη την εποχή, αυτή η ομάδα "ξένων" ήταν κάποιοι εντελώς ασήμαντοι, αλλά θα γινόντουσαν μερικοί από τους πιο διάσημους καλλιτέχνες και στοχαστές της εποχής τους: η Βιρτζίνια Γουλφ, ο αδερφός της Άντριαν Στίφεν και ο ζωγράφος Ντάνκαν Γκραντ.
Ο αρχηγός τους, ο Χόρας Ντι Βέρε Κόουλ, είχε κάνει προηγουμένως μια παρόμοια φάρσα στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, όπου μαζί με μερικούς φίλους υποδύθηκε τον σουλτάνο της Ζανζιβάρης και την ακολουθία του. Αυτή τη φορά, όμως, ήθελαν να κάνουν μια φάρσα σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα: να εξαπατήσουν το Βασιλικό Ναυτικό να ξεναγήσει μια ομάδα ψεύτικων "Αβησσύνιων πριγκίπων" στη ναυαρχίδα του, το HMS Dreadnought.
Ο Άντριαν Στίφεν, ο Χόρας Ντι Βέρε Κόουλ και τρεις φίλοι τους στην φάρσα του Κέιμπριτζ
Ο συγγραφέας και μελετητής Danell Jones, που έχει γράψει εκτενώς για τον "Dreadnought hoax", όπως έμεινε γνωστός, περιγράφει την περίοδο ως το αποκορύφωμα μιας κούρσας μεταξύ Γερμανίας και Βρετανίας στους ναυτικούς εξοπλισμούς. Το εν λόγω πλοίο, είχε παρουσιαστεί έξι χρόνια νωρίτερα, και καθιστούσε κάθε άλλο πλοίο παρωχημένο, ήταν μια δήλωση της δύναμης και της υπεροχής της Βρετανίας στη θάλασσα. Μια φάρσα σε ένα τεράστιο θωρηκτό, θα ήταν ιδιαίτερα ταπεινωτικό για το Πολεμικό Ναυτικό. Ήταν ο τέλειος στόχος.
Ο Φεβρουάριος του 1910 ήταν κρύος και βροχερός. Οι διερμηνείς των ξένων τους πέρασαν γρήγορα μέσα από το ψιλόβροχο για να μην ξεβάψει το μαύρο μακιγιάζ τους.
Πριν από την άφιξή τους, ο Κόουλ είχε στείλει ένα τηλεγράφημα στο Πολεμικό Ναυτικό, ενημερώνοντάς τους για το τι θα γίνει, από κάποιον "Herbert Cholmondeley" του Υπουργείου Εξωτερικών -έναν ανύπαρκτο διερμηνέα-οδηγό που συμμετείχε στη φάρσα. Αργότερα, ο Στίφεν περιέγραψε τους δύο "οδηγούς" νευρικούς και ενθουσιασμένους. "Νομίζω ότι περίμενα να μη μας προσέξουν καθόλου και θα έπρεπε απλά να γυρίσουμε πίσω στο Λονδίνο. Όχι, στην πλατφόρμα υπήρχε ένας αξιωματικός με πλήρη στολή και η φάρσα είχε ξεκινήσει".
Το HMS Dreadnought
Το Βασιλικό Ναυτικό έστρωσε κυριολεκτικά κόκκινο χαλί για την ξένη αντιπροσωπεία και έστησε φράγμα για να κρατήσει τους παρευρισκομένους μακριά από τους "πρίγκιπες". Ο μουσικός του Ναυτικού δεν μπόρεσε να βρει τον Εθνικό Ύμνο της Αβησσυνίας (επειδή δεν υπάρχει), έτσι αντ' αυτού έπαιζε ο ύμνος της Ζανζιβάρης. Οι πρίγκιπες φάνηκαν ευχαριστημένοι, καθώς αναφωνούσαν "Bunga bunga!", κάτι που έκαναν όταν τους έδειξαν τα ηλεκτρικά φώτα στο πλοίο.
Η ξένη γλώσσα που φαινόταν ότι μιλούσαν ήταν ένα μείγμα αρχαίων και σύγχρονων γλωσσών, τα οποία έδεσαν στα γρήγορα στο τρένο με τη βοήθεια ενός βιβλίου του γραπτού λόγου των Σουαχίλι. Οι βρετανικές εφημερίδες περιέγραφαν τους "ξένους" ότι μιλούσαν "άπταιστα Αβισσινικά" -μια γλώσσα που επίσης δεν υπάρχει.
Αν και κατά την Εδουαρδινή εποχή (ή Εδουαρδινή περίοδος του Ηνωμένου Βασιλείου, μια περίοδος που καλύπτει την βασιλεία του Βασιλιά Εδουάρδου Ζ', από το 1901 ως το 1910) υπήρχαν διακρίσεις εναντίον των μαύρων, προφανώς είχαν άλλη άποψη λόγω της δήθεν υψηλής θέσεις αυτών των ψεύτικων "ξένων" επισκεπτών.
Μέχρι τη στιγμή που οδηγήθηκαν στο πλοίο, θυμήθηκε ο Στίφεν ανέφερε ότι "δεν ήταν πλέον μια φάρσα. Ενεργούσαμε σχεδόν σαν αληθινοί". Όλοι ήταν πεπεισμένοι ότι τους επισκέφθηκαν "ο αυτοκράτορας και η συνοδεία του... και θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να μην το κάνουμε". Μετά από μια περιήγηση 45 λεπτών και μια προσπάθεια να παρασημοφορήσουν με ένα ψεύτικο μετάλλιο έναν νεαρό φρουρό, η ομάδα επέστρεψε στη βάση της. Είχαν μαζί τους μια φωτογραφία και, αν και περήφανοι που κατάφεραν να ξεγελάσουν το Πολεμικού Ναυτικού, πίστευαν ότι θα ήταν το τέλος του αστείου.
Η Daily Mirror ασχολήθηκε με την φάρσα τρεις μήνες
Αλλά τα νέα μαθεύτηκαν. Ίσως ήταν ο ίδιος ο Κόουλ που διαρρεύσει την φάρσα, αν και δεν το επιβεβαίωσε ποτέ. Ούτως ή άλλως, λίγο αργότερα, η Daily Mirror δημοσίευσε την ιστορία της φάρσας με την φωτογραφία. Το Ναυτικό ταπεινώθηκε βαθιά και ζήτησε τη σύλληψη των δραστών.
Υπήρχαν φήμες ότι την ομάδα την περίμενε φυλάκιση, με ασαφείς ισχυρισμούς ότι αυτό που είχαν κάνει ήταν απάτη, αλλά δεν έγινε τίποτα. Ο Τύπος χωρίστηκε. Κάποιοι δημοσιογράφοι ήταν εξοργισμένοι, άλλοι διασκέδαζαν με την ιστορία.
Αλλά η τιμωρία -όταν ήρθε- ήταν μάλλον ανεπίσημη και περίεργη. Δύο αξιωματικοί του Ναυτικού εμφανίστηκαν στο σπίτι του Κόουλ και του δήλωσαν ότι είχαν έρθει "για να εκδικηθούν την τιμή του Ναυτικού". Θα τον χτυπούσαν με ένα ραβδί, αλλά ο Κόουλ δεν ήταν καλά. Τελικά, ο Κόουλ αντιπρότεινε, συμφωνώντας να χτυπηθεί, αν του επιτρεπόταν να απαντήσει σε είδος. Έτσι ακολούθησε μια περίεργη ανταλλαγή. Σε έναν ήσυχο δρόμο, όπου κανείς δεν θα τους διέκοπτε, ο Κόουλ δέχτηκε έξι τελετουργικά χτυπήματα στα οπίσθιά του. Ο ίδιος έδωσε έξι τελετουργικά χτυπήματα ως αντάλλαγμα".
Αστείο της Daily Mirror
Για το Ναυτικό, όλη η υπόθεση ήταν πηγή βαθιάς αμηχανίας. Το "Bunga bunga" έγινε εθνική φράση.
Η Γουλφ, η μοναδική γυναίκα στην ομάδα, ήταν -τότε- 28 ετών και ανύπαντρη. Μετά το περιστατικό, ο Τύπος την θεώρησε ως μια μισθωμένη πόρνη. Σύντομα το περιστατικό ξεθώριασε. Χρόνια αργότερα όμως, η ίδια εμπνεύστηκε απ' αυτό, γράφοντας το A Society το 1921, και μετά σε μια ομιλία του 1940, όπου είπε την αλήθεια με μερικές λεπτομέρειες -αλλά παρέλειψε άλλες.
από: atlas obscura
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου