Φανταστείτε ότι περπατάτε σε ένα δάσος με τεράστιες σεκόγια. Εκεί, ανάμεσα στα τεράστια κωνοφόρα δέντρα, ξαφνικά, εμφανίζονται μερικά κατάλευκα κλαδιά. Μια μικρή σεκόγια που δεν έχει χρώμα. Από που προέρχονται αυτά τα "δέντρα φαντάσματα"; Πρόκειται για ένα μυστήριο.
Φαντάσματα της πανίδας
Μόνο ένας άνθρωπος γνωρίζει τη θέση και των 11 σεγκόγια αλμπίνο στο πολιτειακό πάρκο Henry Cowell Redwood και το όνομά του είναι ο Zane Moore, ο οποίος όμως δε μιλάει. Όπως ανέφερε στην Washington Post, "Τα δέντρα μπορούν να αγαπηθούν μέχρι θανάτου". Κάτι τέτοιο ισχύει, ιδιαίτερα για αυτές τις σπάνιες μεταλλάξεις, οι οποίες -όπως λέει η κοινή λογική- δεν έπρεπε καν να υπάρχουν. Είναι λευκά επειδή δεν μπορούν να παράγουν χλωροφύλλη και αν δεν μπορούν να παράγουν χλωροφύλλη, δεν μπορούν να μετατρέψουν το ηλιακό φως σε ζάκχαρο. Πραγματικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Και όμως υπάρχουν.
Οι βιολόγοι πριν από το Moore είχαν καταλήξει σε θεωρίες για να εξηγήσουν την ύπαρξη αυτών των δέντρων, βασισμένες σε μερικά γνωστά δεδομένα για τη βιολογία των σεκόγια. Πρώτα απ' όλα, οι αυτά τα δέντρα μπορούν να μοιράζονται ένα δίκτυο ριζών, το οποίο χρησιμοποιούν για να διαδώσουν πόρους σε περιόδους "πείνας". Δεύτερον, όταν έρχεται το καλοκαίρι, όσα από αυτά τα δέντρα δεν συμβάλλουν στο κοινόχρηστο δίκτυο, αποκόπτονται και αφήνονται να πεθάνουν. Η υπόθεση λέει ότι αυτά τα αλμπίνο δέντρα έχουν βρει έναν τρόπο να παρακάμψουν αυτόν τον αποκλεισμό και επιβιώνουν όλο το χρόνο. Γι' αυτό τα αλμπίνο δέντρα είναι συχνά γνωστά και ως "δέντρα βαμπίρ".
Το ένα χέρι νίβει το άλλο
Αυτή η εξήγηση δεν έφτανε για τον Moore. Αν οι σεκόγια μπορούσαν να αποκόψουν υγιή δέντρα που δεν σηκώσουν το βάρος τους, τότε γιατί τους ξεγελάσουν τα αλμπίνο που ποτέ δεν παράγουν ζάκχαρο; Σκέφτηκε ότι τα άλλα δέντρα θα έπρεπε να παίρνουν κάτι σε αντάλλαγμα, και για να καταλάβει τι μπορεί να είναι αυτό, έψαξε πού μπορεί να βρίσκονται αυτά τα αλμπίνο δέντρα. Κάθε ένα από τα λευκά δέντρα μεγάλωνε σε ένα μέρος με λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες.
Όταν ο Moore εξέτασε τα επίπεδα τοξικότητας των φυτών, παρουσιάστηκε μια νέα απάντηση. Οι λευκές βελόνες ήταν κορεσμένες με βαρέα μέταλλα, το κάδμιο, τον χαλκό και το νικέλιο -σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες που θα σκότωνε κάποιο άλλο δέντρο. Τι γίνεται αν τα αλμπίνο δέντρα δικαιολογούν την ύπαρξή τους απορροφώντας τα επιβλαβή υλικά που θα μπορούσαν να δηλητηριάσουν τα άλλα δέντρα; Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί τα άλλα σεκόγια δεν κόβουν δεσμούς με τους λευκούς γείτονές τους.
Σώζοντας τα δέντρα
Ο Moore ενδιαφέρεται για αυτά τα δέντρα εδώ και πολλά χρόνια. Είδε το πρώτο του στα 16 του και σύντομα έγινε εμμονή του. Στην πραγματικότητα, ήταν μόλις 20 χρονών την πρώτη φορά που κλήθηκε να σώσει ένα από αυτά τα δέντρα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν το σπανιότερο από αυτά τα σπάνια δέντρα: μια χίμαιρα, ένα μείγμα δύο συνόλων DNA σε έναν οργανισμό, που το καθιστά μισό αλμπίνο και μισό μη-μεταλλαγμένο σεκόγια. Ο Moore εκτίμησε ότι υπάρχουν περίπου 10 τέτοια δέντρα, και το εν λόγω βρισκόταν στο πέρασμα σιδηροδρομικών γραμμών. Αλλά χάρη στη δημόσια κατακραυγή, υπό την ηγεσία του Moore, το δέντρο ύψους περίπου 16 μέτρων (πολύ μεγαλύτερο από κανονικά αλμπίνο) μεταφέρθηκε σε ασφαλέστερο έδαφος.
από: curiosity
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου