Για σχεδόν 150 χρόνια, η αστυνομία του Λονδίνου έχει φτιάξει μια συλλογή με εγκληματικά αναμνηστικά. Οι ρίζες της μπορούν να αναχθούν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1870, μετά από ένα νόμο που έλεγε ότι τα κατεχόμενα των φυλακισμένων έπρεπε να διατηρούνται για την αποφυλάκισή τους. Τα περισσότερα απ' αυτά δεν τα αναζήτησε κανείς και τα αντικείμενα από το Prisoner’s Property Store έγινε συλλογή, ανοικτή μόνο για τους αξιωματικούς και τους προσκεκλημένους τους. Ο Επιθεωρητής Percy Neame αργότερα την ονόμασε Μουσείο των Δολοφόνων της Scotland Yard, και λίγα χρόνια αργότερα ο Τύπος την ονόμασε το Μαύρη Μουσείο.
Παρά τις αλλαγές του ονόματος, ένα πράγμα παρέμεινε συνεπές: Είναι κλειστή για το κοινό. Φέτος, για πρώτη φορά, πρωτότυπα αποδεικτικά στοιχεία και αντικείμενα εκτίθενται σε ειδική έκθεση στο Μουσείο του Λονδίνου η οποία λήγει στις 10 Απριλίου του 2016.
Μπορεί κανείς να δει πως έμοιαζε το μουσείο
Μέσα στο κρυφό Μουσείο του Εγκλήματος της αστυνομίας στη Scotland Yard, 1900 περίπου
Δύο από τα δωμάτια της έκθεσης είναι αναπαραστάσεις του πως έμοιαζε το Μουσείο στις αρχές της δεκαετίας του 1880 και του 1900. Τα δωμάτια είναι σαν τα πρότυπα εκείνης της στιγμής.
Οι εγκλεισμένοι έβρισκαν τρόπους να διασκεδάζουν
Κεντημένο μαξιλάρι με ανθρώπινες τρίχες από την Annie Parker, 1879
Η Annie Parker συνελήφθη περισσότερες από 400 φορές για μέθη. Ενώ βρισκόταν στη φυλακή, κεντούσε ένα μαξιλάρι ως δώρο για τον ιερέα του Clerkenwell House of Detention, κεντημένο με τα μαλλιά της. Του το έδωσε το 1879. Στις γωνίες γράφει "Σύνεση", "Δικαιοσύνη", "Σθένος", και ειρωνικά, "Εγκράτεια".
Η αναγνώριση εγκληματιών είχε πολλή δουλειά
Χειρόγραφο ποινικό μητρώο του 12χρόνου Arthur James Woodbine
Πριν από τη λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων χρησιμοποιήθηκαν ευρέως από την αστυνομία, μετά το 1901, "τα ανθρωπομετρικά", παρατηρήσεις δηλαδή που ελήφθησαν από κάθε κρατούμενος για λόγους αναγνώρισης. Αυτά περιλάμβαναν την επιδερμίδα, το μήκος και το πλάτος της κεφαλής, το μήκος των δαχτύλων και το μήκος ποδιών. Γι' αυτό το λόγο χρησιμοποιήθηκαν μεγάλες μεταλλικές δαγκάνες.
Οι πέτρες στη χολή ενός θύματος βοήθησαν να συλληφθεί ένας δολοφόνος
Αντικείμενα που σχετίζονται με τη δολοφονία της Mrs Olive Durand-Deacon από τον John Haigh
Το 1949, ο John Haigh συναντήθηκε με την χήρα Olive Durand-Deacon για να συζητήσουν το επιχειρηματικό σχέδιο της για την κατασκευή τεχνητών νυχιών. Ο Haigh είχε ήδη δολοφονήσει πέντε άτομα και είχε πετάξει τα σώματά τους να διαλυθούν σε θειικό οξύ. Μετά, κάνοντας το ίδιο και σ' αυτήν, νόμιζε ότι είχε την είχε γλυτώσει με τη δολοφονία. Ομολόγησε όμως ότι τους μετέτρεπε σε λάσπη και επίσης ισχυρίστηκε ότι ήταν παράφρων και έπινε το αίμα των θυμάτων του. Ήταν ήδη γνωστός ως το "Acid Bath Murder". Ο Τύπος άρχισε να αποκαλεί τον Haigh "βαμπίρ δολοφόνο". Μετά την καταδίκη από την ενδελεχή εγκληματολογική έρευνα με βάση τα λίγα στοιχεία που ανακαλύφθηκαν στη λάσπη -όπως οι πέτρες στη χολή της Durand-Deacon- ο Haigh κρεμάστηκε στη φυλακή Wandsworth.
Ένας κατά συρροή δολοφόνος βοήθησε στην κατάργηση της θανατικής ποινής στο Ηνωμένο Βασίλειο
Τον Μάρτιο του 1953, τα σώματα των τριών γυναικών ανακαλύφθηκαν στην 10 Rillington Place. Μέχρι τη στιγμή που είχε γίνει το ανθρωποκυνηγητό και τη διερεύνηση για τον πρώην ενοικιαστή John Christie, τα σώματα είχαν φτάσει τα οκτώ. Παράξενα, τρία χρόνια νωρίτερα, δύο πτώματα είχαν βρεθεί στο ίδιο διαμέρισμα και ένας άλλος άνδρας απαγχονίστηκε για τα εγκλήματα αυτά. Ο Christie ήταν ο κύριος μάρτυρας για τη δίωξη του. Στη δίκη του Christie, ο ίδιος ανέλαβε την ευθύνη για μια από αυτές τις προηγούμενες δολοφονίες. Η αβεβαιότητα που εκφράστηκαν σχετικά με την προηγούμενη καταδίκη και την πιθανότητα λάθους σε μια θανατική ποινή έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κατάργηση της θανατικής ποινής στη Μεγάλη Βρετανία.
Προσοχή στα αιχμηρά δώρα
Το 1945, ένας άντρας έδωσε ένα ζευγάρι κιάλια, με κρυμμένα ελατήρια, που ήθελα να μπουν στα μάτια της πρώην αρραβωνιαστικιά του, η οποία τον είχε παρατήσει. Αυτό το φρικιαστικό όπλο αργότερα ενέπνευσε μια σκηνή στην ταινία του 1959 Horrors of the Black Museum, μια από τις πιο μαύρες ταινίες της δεκαετίας του 1950.
... και στις ομπρέλες.
Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Georgi Markov, ένας αποστάτης από τη Βουλγαρία, στεκόταν στη Waterloo Bridge του Λονδίνου το 1978, όταν ένιωσε οξύ πόνο στο πόδι του. Ένας άνδρας κοντά του του ζήτησε συγγνώμη, ενώ μάζευε την ομπρέλα του και έφευγε με ένα ταξί. Ο Markov πέθανε τέσσερις ημέρες αργότερα. Ένα μικροσκοπικό σφαιρίδιο γεμάτο με μια ουσία βρέθηκε ενσωματωμένο στο πόδι του. Η υπόθεση παραμένει ανοιχτή μέχρι σήμερα.
Οι εγκληματίες δεν είναι τόσο έξυπνοι όσο νομίζουν οι ίδιοι
Ένας διαρρήκτης στα μέσα του 20ου αιώνα, νόμιζε ότι ήταν τόσο έξυπνος που έφτιαξε ψεύτικα αποτύπωμα από τα παπούτσια του μικρότερα όμως από τα δικά του. Έτσι, πατώντας στο έδαφος με αυτά, άφηνε ίχνη που δεν θα ταίριαζαν με τα δικά του. Ωστόσο, άφησε τα δικά του ίχνη στα ψεύτικα αποτυπώματα και έτσι πιάστηκε.
Το μουσείο είχε διάσημους επισκέπτες
Βιβλίο επισκεπτών που περιέχει τα ονόματα και τις ημερομηνίες όσων επισκέφθηκαν το Μουσείο Εγκλήματος, 1877-1904
Το βιβλίο επισκεπτών του μουσείου της εγκληματικότητας, ενώ είναι ως επί το πλείστον γεμάτο με τα ονόματα αστυνομικών, απαριθμεί και μερικές αξιοσημείωτες υπογραφές. Κάποιοι που ξεχωρίζουν είναι οι Gilbert και Sullivan το 1882, ο σερ Κόναν Ντόλιλε το 1892, ο Χάρι Χουντίνι το 1900, ο Γεώργιος Ε' το 1926 κ.ά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου