Κοκτέιλ όπως εμφανίζονται στο The New and Improved Illustrated Bartenders’ Manual; Or: How to Mix Drinks of the Present Style του Harry Johnson, 1888
Τα καλά κοκτέιλ έχουν και καλές ιστορίες. Υπάρχουν μύθοι για τη δημιουργία του Sazerac, του Ramos Gin Fizz, ακόμη και του Manhattan. Αλλά ποια είναι ιστορία καταγωγής των κοκτέιλ πάρτι; Οι πηγές διαφωνούν.
Ο Alec Waugh επέμενε σε ένα τεύχος του 1970 στο Esquire ότι αυτός ήταν ο εμπνευστής της ιδέας του να πίνει κάποιος πριν από το δείπνο από την δεκαετία του 1920. Άλλοι παραπέμπουν σε άρθρο των Tacoma Times από τον Απρίλιο του 1917, στο οποίο αναφέρεται ότι μια γυναίκα από από Σαιντ Λούις των ΗΠΑ, η Clara Bell Walsh, διοργάνωνε πάρτι αφιερωμένα αποκλειστικά σε μεικτά ποτά.
Ποια ήταν όμως αυτή η μυστηριώδης γνώστης των κοκτέιλ; Όντως εφηύρε αυτού του είδους τα πάρτι;
Η Walsh δεν μπορεί να διεκδικήσει την ανακάλυψη των κοκτέιλ, μιας και υπήρχαν αιώνες πριν από το 1917. Οι πρώτες συνταγές για αλκοολούχα παντς χρονολογούνται από το 1600, αλλά ήταν το The Bartender' s Guide του Jerry Thomas το 1862 που σημάδεψε τη γέννηση των σύγχρονων κοκτέιλ. Αν και ο οδηγός του Thomas δείχνει την ποικιλία των κοκτέιλ που υπάρχουν από τα μέσα του 19ου αιώνα, εντούτοις δεν παρέχει καμία ένδειξη για το πώς να κάνει κάποιος κάποιο πάρτι.
Τα πάρτι της Walsh προέκυψαν από τη σύγκρουση δύο διαφορετικών τάσεων στην αμερικανική κοινωνία. Καθώς το επονομαζόμενο "Temperance movement" -ένα κοινωνικό κίνημα κατά της κατανάλωσης οινοπνευματωδών ποτών- κέρδιζε δύναμη στα τέλη του 19ου αιώνα, η διαθεσιμότητα των δημόσιων χώρων κατανάλωσης ποτών -όπως τα σαλόνια και τα μπαρ των ξενοδοχείων- συρρικνώνονταν σημαντικά, και έμενα μόνο τα σπίτια. Ταυτόχρονα, η αμερικανική κοινωνία άρχισε να απορρίπτει τις βικτοριανές συνήθειες. Η εποχή της "νέας γυναίκας" -με αρχή τη δεκαετία του 1880 και φτάνει μέχρι τη δεκαετία του 1920- χαρακτηριζόταν από γυναίκες που δεν ενδιαφέρονταν για τους κοινωνικούς περιορισμούς. Οι νέες συσκευές -όπως οι σόμπες και τα ηλεκτρικά σίδερα- συνέπεσαν με τον περιορισμό των δείπνων με πολλά πιάτα, μια αγαπημένη συνήθεια κατά την βικτοριανή εποχή. Εγχειρίδια της εποχής καλούσαν τους οικοδεσπότες να αποφεύγουν τα μεγάλα γεύματα -όπως πάρτι απογευματινού τσαγιού ή δεξιώσεις.
Η φωτογράφος Frances Benjamin Johnston, με ένα τσιγάρο και μια μπύρα, στην Αυτοπροσωπογραφία της (ως "Νέα Γυναίκα"), 1896
Περιστασιακές εκδηλώσεις στο σπίτι έγιναν δημοφιλείς, παρέχοντας ευκαιρίες σε άνδρες και γυναίκες να κοινωνικοποιηθούν και να απολαύσουν ένα -ή και δύο- κοκτέιλ. Οι οικοδέσποινες δεν ήταν υποχρεωμένες να προσφέρουν πλήρη γεύματα στους επισκέπτες, μόνο ποτά και ελαφριά γεύματα με σάντουιτς και σαλάτες. Όπως συνιστούσε η εθιμοτυπία του 1901, "Τα αεριούχα, τα παντς, το κρασί και η λεμονάδα θεωρούνται επαρκή. Η ώρα είναι από τις τρεις έως τις έξι ή από τις τέσσερις έως τις επτά, οπότε ένα βαρύ γεύμα θα ήταν εκτός τόπου". Η ώρα της ημέρας, τα τρόφιμα και τα ανάμικτα ποτά του απογευματινού τσαγιού του 1900 ενέπνευσαν τα πάρτι της Waugh.
Αλλά τα κοκτέιλ είχαν ένα σοβαρό πρόβλημα. Αρχικά, τα κοκτέιλ θεωρήθηκαν κατάλληλα μόνο για άντρες, καθώς ήταν πολύ δυνατά για τις βικτοριανές γυναίκες. Βέβαια, οι εταιρείες που ασχολούνταν με τα κοκτέιλ προσπάθησαν να το αλλάξουν αυτό. Το 1897, η εταιρία κοκτέιλ Heublein προσπάθησε να διαφημίσει το προϊόν της ειδικά στις γυναίκες.
Παρά τις προσπάθειες της Heublein, οι γυναίκες συνέχισαν να αποθαρρύνονται και δεν έπιναν κοκτέιλ. Οι κοινωνικές εκδηλώσεις που σερβίρονταν κοκτέιλ ήταν ηθικά ύποπτες. Το 1903 οι υποστηρικτές του Temperance movement καταδίκασαν ένα πάρτι που έγινε από την ηθοποιό Λίλι Λάνγκτρι όπου πωλούνταν κοκτέιλ έναντι 50 με 60 σεντ. Τα καμπαρέ και οι αίθουσες χορού, όπου σερβίρονταν οινοπνευματώδη ποτά ήταν επικίνδυνα, καθώς δελέαζαν τις γυναίκες να πίνουν "κοκτέιλ και άλλα ύπουλα μείγματα".
Η Λίλι Λάνγκτρι ως η περιπετειώδης Lena Despard από έργο του 1887
Αλλά για τη Νέα Γυναίκα, τέτοια επιχειρήματα δεν έπειθαν. Είτε κατ' ιδίαν, είτε δημόσια, οι γυναίκες άρχισαν να πίνουν κοκτέιλ. Την ίδια χρονιά, οι υποστηρικτές του κινήματος Temperance καταδίκασαν την Λάνγκτρι, με ένα άρθρο σε μια εφημερίδα, με το οποίο αναγνώρισαν την αυξανόμενη τάση των γυναικών να πίνουν κοκτέιλ. Εγχώρια εγχειρίδια άρχισαν να περιλαμβάνουν συνταγές για πιο βαριά κοκτέιλ. Μια έκδοση του 1909 του The Woman’s Dictionary and Encyclopedia, περιελάμβανε συνταγές για 58 κοκτέιλ, συμπεριλαμβανομένων των Sour, Martini και Manhattan.
Οι Νέες Γυναίκες του 20ού αιώνα, συμπεριλαμβανομένης της Clara Bell Walsh, στόχευαν στη σκανδαλώδη εικόνα της γυναίκας που πίνει κοκτέιλ. Γεννημένη το 1884, η Walsh ανέδειξε την οικονομική και κοινωνική ανεξαρτησία που επιθυμούσε η νέα γενιά. Χάρη στη γενναιόδωρη θέληση του πατέρα της, ήταν εκατομμυριούχος πριν καν γίνει 20 χρονών. Ακόμη και μετά το γάμο της -με έναν επιχειρηματία- το 1904, τα οικονομικά της της επέτρεψαν να ασκεί τα συμφέροντα της -όπως άλογα αγώνων ή ταξίδια στην Ευρώπη.
Ως εξέχον μέλος της κοινωνίας του Σαιντ Λούις, η Walsh μπορούσε να απελευθερώσει τα κοκτέιλ από το ανήθικο παρελθόν τους. Άλλαξε τα παραδοσιακά πάρτι απογευματινού τσαγιού, με την κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών. Τα κοκτέιλ ήταν πλέον κάτι που οποιαδήποτε γυναίκα θα μπορούσε να απολαύσει χωρίς να κατηγορηθεί.
Τα πάρτι της Walsh βοήθησαν στο να προωθηθεί η εικόνα της σοφιστικής γυναίκας ως πότης κοκτέιλ. Μόλις τρία χρόνια αργότερα, όμως, η Ποτοαπαγόρευση του 1920, επηρέασε και τα κοκτέιλ. Αλλά δεν ξεχάστηκαν. Οι flappers της δεκαετίας του 2020, που έκοψαν κοντά τα μαλλιά τους, πέταξαν τα κορσέ τους και έπιναν, είδαν την Walsh και τις νέες γυναίκες ως έμπνευση για τη μάχη τους για την ανεξαρτησία των γυναικών.
"Θετικά το νεώτερο κόλπο στην κοινωνία είναι η προσφορά 'κοκτέιλ πάρτι'", ανέφερε η Tacoma Times για το πάρτι της Walsh, στις 17 Απριλίου 1917
από: atlas obscura
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου