Ο Τζορτζ Μέγκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980
Μέσα σε μια περίοδο επτά ετών, ξεκινώντας το 1977, ο Τζορτζ Μέγκαν εξασφάλισε τη θέση του στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες περπατώντας από το νότιο άκρο της Νότιας Αμερικής μέχρι το βορειότερο σημείο της Αλάσκας.
Όταν το 1976 ο Τζορτζ Μέγκαν αποσύρθηκε από το Εμπορικό Ναυτικό του Ηνωμένου Βασιλείου, ξεκίνησε ένα αξιοσημείωτο ταξίδι επτά ετών. Σε ένα κατόρθωμα που δεν είχε ξαναγίνει, ταξίδεψε από το νοτιότερο σημείο της Νότιας Αμερικής στο πιο βόρειο της Βόρειας Αμερικής, μια οδύσσεια απόστασης 19.019 μιλίων και αφού χάλασε 12 ζευγάρι μπότες.
Πριν ολοκληρώσει το ταξίδι του στην Αλάσκα τον Σεπτέμβριο του 1983 και προτού εγκατασταθεί με τη σύζυγό του και τα δύο παιδιά του, ο Μέγκαν εξασφάλισε συνολικά οκτώ παγκόσμια ρεκόρ και στη συνέχεια αυτο-δημοσίευσε το βιβλίο του με τίτλο "The Longest Walk: The Record of Our World's First Crossing of the Entire Americas".
Το ταξίδι του δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ξεκίνησε χωρίς χρήματα ή εξοπλισμό, βασιζόμενος στην καλοσύνη των ανθρώπων που θα συναντούσε στην πορεία για να τον βοηθήσουν και να τον μεταφέρουν από μέρος σε μέρος. Κάποια στιγμή, ενώ διέσχιζε τον περιβόητο Κενό Νταριέν (Darién Gap, μια τεράστια, ύπουλη έκταση σε μια από τις πιο επικίνδυνες μεταναστευτικές διαδρομές στον κόσμο), πυροβολήθηκε, τον μαχαίρωσαν και δέχτηκε επίθεση από τον ίδιο του τον οδηγό.
Ό,τι όμως και αν συνέβη, ο Μέγκαν δεν τα παράτησε ποτέ. Όπως είπε αργότερα στην Washington Post, "νομίζω ότι υπάρχει κάτι σε κάθε άνθρωπο που πρέπει να προσπαθήσει και να ξεπεράσει τα όρια".
Τα πρώτα χρόνια
Πριν ολοκληρώσει το ταξίδι του στην Αλάσκα τον Σεπτέμβριο του 1983 και προτού εγκατασταθεί με τη σύζυγό του και τα δύο παιδιά του, ο Μέγκαν εξασφάλισε συνολικά οκτώ παγκόσμια ρεκόρ και στη συνέχεια αυτο-δημοσίευσε το βιβλίο του με τίτλο "The Longest Walk: The Record of Our World's First Crossing of the Entire Americas".
Το ταξίδι του δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ξεκίνησε χωρίς χρήματα ή εξοπλισμό, βασιζόμενος στην καλοσύνη των ανθρώπων που θα συναντούσε στην πορεία για να τον βοηθήσουν και να τον μεταφέρουν από μέρος σε μέρος. Κάποια στιγμή, ενώ διέσχιζε τον περιβόητο Κενό Νταριέν (Darién Gap, μια τεράστια, ύπουλη έκταση σε μια από τις πιο επικίνδυνες μεταναστευτικές διαδρομές στον κόσμο), πυροβολήθηκε, τον μαχαίρωσαν και δέχτηκε επίθεση από τον ίδιο του τον οδηγό.
Ό,τι όμως και αν συνέβη, ο Μέγκαν δεν τα παράτησε ποτέ. Όπως είπε αργότερα στην Washington Post, "νομίζω ότι υπάρχει κάτι σε κάθε άνθρωπο που πρέπει να προσπαθήσει και να ξεπεράσει τα όρια".
Τα πρώτα χρόνια
Με μερικά από τα ζευγάρια μπότες που φορούσε καθώς ταξίδευε
Ο Μέγκαν γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1952 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Λίγο μετά τη γέννησή του ο πατέρας του έφυγε και η μητέρα του πέθανε από καρκίνο. Τον υιοθέτησε ο αδερφό της μητέρας του, κάτι για το οποίο ήταν ευγνώμων και υπόχρεος, κάτι που πάντα ένιωθε ότι έπρεπε να "ξεπληρώσει".
Ως νεαρός, ήταν μανιώδης αναγνώστης ιστοριών περιπέτειας και επιβίωσης. Έχει γράψει ότι το πρώτο του όνειρο, σε ηλικία οκτώ ετών, ήταν να γίνει ανιχνευτής. Αποφασισμένος να πραγματοποιήσει τα όνειρά του για περιπέτεια, εγκατέλειψε το σχολείο για να ακολουθήσει τη ζωή του τυχοδιώκτη.
Εντάχθηκε στους Ναυτοπροσκόπους και τελικά στο Βρετανικό Εμπορικό Ναυτικό, ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο μέχρι τα 18 του. Σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν ακατάλληλος και είχε τρομερή ακμή στους ώμους του "τόση πολλή που, μέσα σε 4 ώρες, γέμιζα αίματα". Μέχρι τα 20 του, φαινόταν ότι είχε εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες μιας τυπικής περιπέτειας. Λαχταρούσε κάτι καινούργιο, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει.
Μια μέρα ενώ ήταν εν πλω και κοιτούσε έναν παγκόσμιο χάρτη, είχε μια ιδέα: Θα ταξίδευε την Αμερική με τα πόδια, ένα κατόρθωμα που κανένας δεν είχε καταφέρει πριν.
Επισκέφτηκε ένα ναυπηγείο και κατασκεύασε δύο καρότσι που μετέφεραν αυτόν και την κοπέλα του, Yoshiko Matsumoto, στη Γη του Πυρός, στο νοτιότερο άκρο της Νότιας Αμερικής. Εκεί ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι του.
Επισκέφτηκε ένα ναυπηγείο και κατασκεύασε δύο καρότσι που μετέφεραν αυτόν και την κοπέλα του, Yoshiko Matsumoto, στη Γη του Πυρός, στο νοτιότερο άκρο της Νότιας Αμερικής. Εκεί ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι του.
Τα πρώτα, δύσκολα βήματα
Με τη σύζυγό του Yoshiko και την κόρη τους Ayumi
Σχεδόν αμέσως, ο Μέγκαν αντιμετώπισε προβλήματα. Τον Ιανουάριο του 1977, μαζί με την Yoshiko ξεκίνησαν το ταξίδι τους στη Γη του Πυρός αλλά στα πρώτα κιόλας βήματα, η Yoshiko ξέσπασε σε κλάματα. Προφανώς, έχοντας γίνει κάποιο λάθος στη συνεννόηση, η Yoshiko, που ήταν Γιαπωνέζα, πίστεψε ότι θα έκαναν το ταξίδι με το λεωφορείο. Σταμάτησαν λοιπόν κοντά σε έναν θάμνο και, ενώ εκείνος την παρηγορούσε, τους πλησίασε ένας ληστής με όπλο στο χέρι. Όμως, με κάποιον τρόπο, κατάφεραν να ξεφύγουν σώοι και αβλαβείς -κάτι που θα γινόταν συνήθεια για τον Μέγκαν.
"Μην ανησυχείς", είπε στη σύντροφό του. "Μας έχουν απομείνει μόνο ακόμη 30.000 χιλιόμετρα".
Τελικά, η Yoshiko συνειδητοποίησε ότι δε θα μπορούσε να συμβαδίσει με τον ρυθμό των 25 μιλίων την ημέρα του Μέγκαν και άρχισε να κάνει ωτοστόπ μπροστά από αυτόν, να στήνει την κατασκήνωσή τους και να κρατά τα υπάρχοντά τους.
"Αυτό που με κρατούσε ήταν να ψάχνω αυτήν την σκηνή τη νύχτα", είπε ο Μέγκαν. "Κάναμε σινιάλα με μικροσκοπικούς φακούς ο ένας στον άλλο από απόσταση. Κάθε βράδυ, είχαμε μια χαρούμενη επανένωση".
Τελικά, το ζευγάρι παντρεύτηκε σε ένα αστυνομικό τμήμα στη Μεντόζα και η Yoshiko επέστρεψε στην Ιαπωνία για να γεννήσει το πρώτο τους παιδί, την Ayumi, που στα γιαπωνέζα σημαίνει "περίπατος". Μετά από ένα χρόνο, η οικογένεια ενώθηκε ξανά στον Παναμά.
Ο περίπατος που έγινε μια αυτοδημιούργητη φυλακή
Ενώ χαλαρώνει στο Μέριλαντ των ΗΠΑ
Καθώς το ταξίδι συνεχιζόταν, ο Μέγκαν είδε ότι ξέμενε από χρήματα, προμήθειες, αλλά και πνευματική και σωματική ενέργεια.
Συχνά, πάλευε να αντέξει οικονομικά το "καθημερινό κρεμμύδι" και, αφού επέζησε από επίθεση στο Κενό Νταριέν, πέρασε μια νύχτα βρεγμένος σε μια μικρή καλύβα μυρίζοντας μια ράβδο σαπουνιού, "ελπίζοντας ότι η μυρωδιά του θα τον κρατούσε σε επαφή με έναν πραγματικό κόσμο [που ήξερε] ότι πρέπει να υπάρχει κάπου έξω".
Συχνά, πάλευε να αντέξει οικονομικά το "καθημερινό κρεμμύδι" και, αφού επέζησε από επίθεση στο Κενό Νταριέν, πέρασε μια νύχτα βρεγμένος σε μια μικρή καλύβα μυρίζοντας μια ράβδο σαπουνιού, "ελπίζοντας ότι η μυρωδιά του θα τον κρατούσε σε επαφή με έναν πραγματικό κόσμο [που ήξερε] ότι πρέπει να υπάρχει κάπου έξω".
"Κάποιοι έχουν ζηλέψει την ελευθερία μου", έγραψε κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του. "Αλλά λίγοι μπορούσαν να δουν τη φυλακή που είχα φτιάξει για τον εαυτό μου".
Όταν τελικά έφτασε στο Τέξας, ο αδερφός του Άντονι τον υποδέχτηκε με ένα πακέτο προφυλακτικά. Μετά την επανένωση τους στον Παναμά, η Yoshiko είχε μείνει έγκυος στο δεύτερο παιδί τους, τον Geoffrey Susumu -το Susumu στα γιαπωνέζικα σημαίνει "συνέχισε".
Καθώς το ταξίδι του πλησίαζε στο τέλος του, το δώρο του αδερφού του χρησίμευσε σαν αφύπνιση. Θα έπρεπε να βρει έναν τρόπο να στηρίξει την οικογένειά του.
Καθώς ο Μέγκαν ταξίδευε στις ΗΠΑ, έδωσε συνεντεύξεις με πολλές εθνικές εκδόσεις και υπέγραψε συμβόλαιο για ένα βιβλίο, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει οικονομικά τον εαυτό του για την οικογένειά του. Κάποια στιγμή το 1981, γνώρισε τον Τζίμι Κάρτερ στο σπίτι του στη Τζόρτζια.
Μέχρι το 1982, ο Μέγκαν είχε περάσει τον Καναδά προς τον αυτοκινητόδρομο της Αλάσκας και το 1983 η Yoshiko τον βρήκε και πάλι για το τελευταίο τμήμα του ταξιδιού.
Τον Σεπτέμβριο του 1983, το μακρύ ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Ο Μέγκαν έβαλε την τελευταία του σημαία στην παγωμένη γη, ολοκληρώνοντας ένα περίπατο 19.019 μιλίων, νιώθοντας, "όχι μια αίσθηση της λάμψης της νίκης, αλλά μόνο θλίψη, θλιβερή απώλεια".
Όταν τελικά έφτασε στο Τέξας, ο αδερφός του Άντονι τον υποδέχτηκε με ένα πακέτο προφυλακτικά. Μετά την επανένωση τους στον Παναμά, η Yoshiko είχε μείνει έγκυος στο δεύτερο παιδί τους, τον Geoffrey Susumu -το Susumu στα γιαπωνέζικα σημαίνει "συνέχισε".
Καθώς το ταξίδι του πλησίαζε στο τέλος του, το δώρο του αδερφού του χρησίμευσε σαν αφύπνιση. Θα έπρεπε να βρει έναν τρόπο να στηρίξει την οικογένειά του.
Καθώς ο Μέγκαν ταξίδευε στις ΗΠΑ, έδωσε συνεντεύξεις με πολλές εθνικές εκδόσεις και υπέγραψε συμβόλαιο για ένα βιβλίο, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει οικονομικά τον εαυτό του για την οικογένειά του. Κάποια στιγμή το 1981, γνώρισε τον Τζίμι Κάρτερ στο σπίτι του στη Τζόρτζια.
Μέχρι το 1982, ο Μέγκαν είχε περάσει τον Καναδά προς τον αυτοκινητόδρομο της Αλάσκας και το 1983 η Yoshiko τον βρήκε και πάλι για το τελευταίο τμήμα του ταξιδιού.
Τον Σεπτέμβριο του 1983, το μακρύ ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Ο Μέγκαν έβαλε την τελευταία του σημαία στην παγωμένη γη, ολοκληρώνοντας ένα περίπατο 19.019 μιλίων, νιώθοντας, "όχι μια αίσθηση της λάμψης της νίκης, αλλά μόνο θλίψη, θλιβερή απώλεια".
Η ζωή μετά την ολοκλήρωση του μεγαλύτερου περιπάτου
Στον τελικό προορισμό του, στον κόλπο Prudhoe της Αλάσκας
Για ένα διάστημα, οι δυσκολίες του Μέγκαν συνεχίστηκαν. Η συμφωνία για το βιβλίο απέτυχε γιατί ο εκδοτικός οίκος έκλεισε, και ο Τύπος στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν φαινόταν να μοιράζεται τον ίδιο ενθουσιασμό για το ταξίδι του με τις αμερικανικές εκδόσεις.
Το πιο απογοητευτικό όμως δεν ήταν ότι ο Μέγκαν δεν απέκτησε ποτέ φήμη ή πλούτο. Ήταν ότι η εποχής της εξερεύνησης των Βρετανών έμοιαζε να έχει χάσει τη λάμψη της στη γενέτειρά του, το Rainham.
Ωστόσο, παρέμενε αισιόδοξος ότι ο περίπατός του θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει ένα είδος ελευθερίας που οι περισσότεροι έμοιαζαν να έχουν ξεχάσει.
"Αυτή η βόλτα είναι μια γιορτή της ελευθερίας", είπε. "Επιτεύχθηκε χωρίς κονδύλια και χωρίς χορηγία. Κατέστη δυνατή χάρη στις 10.000 πράξεις καλοσύνης που μου έδειξαν οι άνθρωποι αυτού του κόσμου".
Τελικά, μετακόμισε στην Ιαπωνία όπου εργάστηκε ως δάσκαλος και αγωνίστηκε επίσης για την προστασία της γλώσσας και τον πολιτισμό των ιθαγενών στην Αλάσκα.
"Αυτό το ταξίδι δεν είναι μόνο για τη Βρετανία. Είναι για τους ανθρώπους όλων αυτών των εθνών. Θέλω να ξέρουν ότι δεν τους ξέχασα ποτέ. Έχω γνωρίσει απελπισμένους ανθρώπους των οποίων οι μόνοι ορίζοντες είναι οι τοίχοι της φυλακής… Ελπίζω το ταξίδι μου να τους θυμίζει ότι υπάρχει ελευθερία".
Το πιο απογοητευτικό όμως δεν ήταν ότι ο Μέγκαν δεν απέκτησε ποτέ φήμη ή πλούτο. Ήταν ότι η εποχής της εξερεύνησης των Βρετανών έμοιαζε να έχει χάσει τη λάμψη της στη γενέτειρά του, το Rainham.
Ωστόσο, παρέμενε αισιόδοξος ότι ο περίπατός του θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει ένα είδος ελευθερίας που οι περισσότεροι έμοιαζαν να έχουν ξεχάσει.
"Αυτή η βόλτα είναι μια γιορτή της ελευθερίας", είπε. "Επιτεύχθηκε χωρίς κονδύλια και χωρίς χορηγία. Κατέστη δυνατή χάρη στις 10.000 πράξεις καλοσύνης που μου έδειξαν οι άνθρωποι αυτού του κόσμου".
Τελικά, μετακόμισε στην Ιαπωνία όπου εργάστηκε ως δάσκαλος και αγωνίστηκε επίσης για την προστασία της γλώσσας και τον πολιτισμό των ιθαγενών στην Αλάσκα.
"Αυτό το ταξίδι δεν είναι μόνο για τη Βρετανία. Είναι για τους ανθρώπους όλων αυτών των εθνών. Θέλω να ξέρουν ότι δεν τους ξέχασα ποτέ. Έχω γνωρίσει απελπισμένους ανθρώπους των οποίων οι μόνοι ορίζοντες είναι οι τοίχοι της φυλακής… Ελπίζω το ταξίδι μου να τους θυμίζει ότι υπάρχει ελευθερία".
από: ati
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου