Τρίτη 6 Ιουνίου 2023

Το Τείχος του Ατλαντικού: Η άμυνα των Ναζί στην Νορμανδία

Ο στρατάρχης Έρβιν Ρόμελ επισκέπτεται στο Τείχος του Ατλαντικού κοντά στο βελγικό λιμάνι της Οστάνδης, μέρος των οχυρώσεων που σήμερα αποτελούν το Υπαίθριο Μουσείο του Τείχους του Ατλαντικού στο Raversijde
 
Το συννεφιασμένο πρωινό της 6ης Ιουνίου 1944, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και η μεγαλύτερη αμφίβια επιχείρηση στα στρατιωτικά χρονικά, η απόβαση στη Νορμανδία ή D-Day, όπως έμεινε στην ιστορία.
 
 
 
Δείτε ακόμη:

 
Ο Στρατάρχης Έρβιν Ρόμελ δήλωσε και προέβλεψε, "Ο πόλεμος θα κερδηθεί ή θα χαθεί στις παραλίες. Θα έχουμε μόνο μία ευκαιρία να σταματήσουμε τον εχθρό και αυτή είναι όσο είναι μέσα στο νερό… όσο παλεύει να βγει στη στεριά… ό,τι έχουμε πρέπει να είναι στην ακτή… τα πρώτα εικοσιτετράωρα της εισβολής θα είναι καθοριστικά… για τους Συμμάχους, όπως και για την Γερμανία, θα είναι η μεγαλύτερη μέρα".
 
Οι φωτογραφίες δείχνουν τις οχυρώσεις του Τείχους του Ατλαντικού, ένα πραγματικά καταπληκτικό κατόρθωμα μηχανικής, κατά τη φάση κατασκευής, αλλά και αργότερα, μετά το τέλος του πολέμου. Οι περισσότερες είναι του Paul Virilio και δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο του "Bunker Archaeology" το 1975.
 

Το Τείχος του Ατλαντικού, ή "Atlantikwall" όπως το είπαν οι Ναζί, ήταν ένα εκτεταμένο σύστημα παράκτιας άμυνας και οχυρώσεων που κατασκεύασαν οι Ναζί μεταξύ του 1942 και του '44 κατά μήκος της ακτής της ηπειρωτικής Ευρώπης και της Σκανδιναβίας ως άμυνα ενάντια σε μια πιθανή εισβολή των Συμμάχων στην κατεχόμενη Ευρώπη από το Ηνωμένο Βασίλειο, κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η επάνδρωση και η λειτουργία του Τείχους επιβλέπονταν διοικητικά από τον στρατό, με κάποια υποστήριξη από τις επίγειες δυνάμεις της αεροπορίας, της Luftwaffe. Το Ναυτικό των Ναζί, το Kriegsmarine, διατηρούσε ξεχωριστό παράκτιο αμυντικό δίκτυο, οργανωμένο σε μια σειρά από ζώνες θαλάσσιας άμυνας.
 


Η κατασκευή των οχυρώσεων ξεκίνησαν μετά από διαταγή του Χίτλερ το 1942 μέσω της "Οδηγίας του Φύρερ Νο. 40" και κλήθηκαν περισσότεροι από μισό εκατομμύριο Γάλλοι εργάτες για την κατασκευή του.

Το Τείχος αναφέρθηκε συχνά στη ναζιστική προπαγάνδα, όπου το μέγεθος και η δύναμή του ήταν συνήθως υπερβολικά. Οι οχυρώσεις περιελάμβαναν κολοσσιαία παράκτια πυροβόλα όπλα, πυροβολαρχίες, όλμους και χιλιάδες γερμανικά στρατεύματα.
 


Το σύστημα "Regelbau" (τυπική κατασκευή) χρησιμοποίησε βιβλία σχεδίων για καθένα από τους περισσότερους από 600 εγκεκριμένους τύπους αποθηκών και πολεμιστριών, ο καθένας με συγκεκριμένο σκοπό, ενώ, ορισμένες δοκιμάστηκαν μέχρι καταστροφής για την αποτελεσματικότητά τους.

Διέθεταν τυπικά χαρακτηριστικά, όπως πόρτα εισόδου σε ορθή γωνία, θωρακισμένη εισαγωγή αέρα, χαλύβδινες πόρτες 30 χιλιοστών, εξαερισμό και τηλέφωνα,  7  εσωτερικούς τοίχους με επένδυση από ξύλο και σύστημα εξόδου κινδύνου. Υπήρχαν πάνω από 200 τυποποιημένα εξαρτήματα θωράκισης.
 


Η τυποποίηση απλοποίησε σημαντικά την κατασκευή του εξοπλισμού, την προμήθεια υλικών και τον δημοσιονομικό και οικονομικό έλεγχο της κατασκευής καθώς και την ταχύτητα σχεδιασμού για κατασκευαστικά έργα.

Για να αντισταθμιστούν οι ελλείψεις, εξοπλισμός από τους γαλλικούς και άλλους κατεχόμενους στρατούς ενσωματώθηκε στην άμυνα, σχεδιάστηκαν πολεμίστρες, αντιαρματικά και πολυβόλα που δεν ανήκε στους Ναζί, και έγινε χρήση πυργίσκων από απαρχαιωμένων αρμάτων μάχης.
 


Στις αρχές του '44, με την εισβολή των Συμμάχων στην κατεχόμενη Ευρώπη να γίνεται όλο και πιο πιθανή, ανατέθηκε στον στρατάρχη Ρόμελ να βελτιώσει την άμυνα του Τείχους, ο οποίος, πιστεύοντας ότι οι υπάρχουσες παράκτιες οχυρώσεις ήταν εντελώς ανεπαρκείς, άρχισε αμέσως να τις ενισχύει. Το κύριο μέλημα του Ρόμελ ήταν η συμμαχική αεροπορία. Άλλωστε, είχε γευτεί την δύναμή της από πρώτο χέρι όταν πολεμούσε τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς στην Βόρεια Αφρική και του είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Φοβόταν ότι οποιαδήποτε αντεπίθεση των Ναζί θα διαλυόταν από τα συμμαχικά αεροσκάφη, πολύ πριν μπορέσει να κάνει τη διαφορά.
 


Υπό την καθοδήγησή του, εκατοντάδες κουτιά από οπλισμένο σκυρόδεμα κατασκευάστηκαν στις παραλίες, ή, μερικές φορές, και στην ενδοχώρα, για να φιλοξενήσουν πολυβόλα, αντιαρματικά όπλα και ελαφρύ και βαρύ πυροβολικό. Στις παραλίες τοποθετήθηκαν νάρκες ξηράς και αντιαρματικά εμπόδια, και, στην ανοικτή θάλασσα, τοποθετήθηκαν υποθαλάσσια εμπόδια και ναυτικές νάρκες. Οι ευαίσθητες στην αφή νάρκες τοποθετήθηκαν πάνω από τα εμπόδια της παραλίας και είχαν σαν πρόθεση να καταστρέψουν τα συμμαχικά αποβατικά σκάφη προτού αυτά προλάβουν να ξεφορτώσουν το προσωπικό στην ακτή.

Αμέσως μετά τον πόλεμο, λόγω των αρνητικών αναμνήσεων που συνδέεται με τη ναζιστική κατοχή, υπήρξε μικρό ενδιαφέρον για τη διατήρηση του Τείχους.
 


Ορισμένες από τις οχυρώσεις στις παραλίες έχουν καταρρεύσει ή είναι πλέον υποβρύχιες, ενώ αυτές που βρίσκονται στην ενδοχώρα εξακολουθούν να υπάρχουν κυρίως λόγω της θέσης τους.
 



Μια από τις καλύτερα διατηρημένες τοποθεσίες είναι η πυροβολαρχία Todt. Το 2011, έγιναν προσπάθειες για τη διατήρηση του Τείχους με πρωτοστάτες οργανώσεις από τη Γερμανία, την Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ, υπάρχει και το ερώτημα, εάν η Γαλλία πρέπει να ανακηρύξει το Τείχος Εθνικό Μνημείο ώστε να διασφαλίσει τη διατήρησή του. Μέχρι στιγμής, καμία γαλλική κυβέρνηση δεν έχει προβλέψει κάτι τέτοιο.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου