Περίπου εξήντα μίλια νοτιοανατολικά της Βουδαπέστης, στον ποταμό Τίσα, βρίσκεται ένα ήσυχο μικρό χωριό με φρικτό παρελθόν. Στο χωριό Νακγίρεβ, πριν από έναν αιώνα, οι γυναίκες άρχισαν να
σκοτώνουν μαζικά τους συζύγους τους. Από τότε ονομάστηκαν "Άγγελοι του
Ναγκίρεβ".
Όλα ξεκίνησαν με τον ερχομό μιας γυναίκας με το όνομα Σουσάννα Φαζέκας (Zsuzsanna Fazekas) το 1911, η οποία παρουσιάστηκε ως μαία. Ορισμένες πηγές υποστηρίζουν ότι έφερε μαζί της σημειώσεις συστάσεων από αρκετούς γιατρούς που την επαινούσαν για τα νοσηλευτικά της καθήκοντα. Αν και το θολό παρελθόν της -ο σύζυγός της αγνοούνταν υπό μυστηριώδεις συνθήκες- έκανε μερικούς καχύποπτους, κανείς δεν είπε τίποτα. Εκείνη την εποχή, το χωρίο δεν είχε γιατρό και έτσι η Φαζέκας έγινε εύκολα αποδεκτή ως μαία του χωριού, αλλά και "σοφή".
Η Φαζέκας περιέθαλψε τους χωρικούς. Οι γυναίκες του τη συμπάθησαν γιατί άκουγε υπομονετικά τα τους προβλήματά τους, συμπεριλαμβανομένων των οικιακών, και έδινε συμβουλές. Σύντομα, απέκτησε την φήμη ότι βοηθούσα τις γυναίκες να απαλλαγούν από τα ανεπιθύμητα μωρά. Μεταξύ του 1911 και του '21, φέρεται να έκανε μέχρι και δέκα παράνομες αμβλώσεις.
Εκείνη την εποχή, οι κανονισμένοι γάμοι ήταν κάτι το σύνηθες στην ουγγρική κοινωνία. Οι έφηβες παντρεύονταν με μεγαλύτερους άντρες που επέλεγαν γι' αυτές οι οικογένειές τους. Το διαζύγιο δεν επιτρεπόταν κοινωνικά, ακόμα κι αν ο σύζυγος ήταν αλκοολικός ή κακοποιητικός. Πολλές γυναίκες, όπως συνέβη στο Ναγκίρεβ, έμειναν σε γάμους χωρίς αγάπη με άνδρες που συχνά φοβόντουσαν. Έτσι, όταν ήρθε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και οι άντρες στάλθηκαν για να πολεμήσουν, οι γυναίκες ανακουφίστηκαν. Την ίδια περίοδο, έξω από το χωριό, στήθηκε ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου των Συμμάχων. Λόγω της απουσίας των αντρών, οι αιχμάλωτοι στάλθηκαν να δουλέψουν στα χωράφια. Με τους συζύγους τους μακριά, πολλές γυναίκες έκαναν σχέσεις με τους νεαρούς στρατιώτες.
Μετά τον πόλεμο, μερικοί από τους άνδρες του χωριού επέστρεψαν και αυτό έκανε τις γυναίκες δυστυχισμένες. Είχαν συνηθίσει τη σεξουαλική τους ελευθερία και δεν ήθελαν πλέον να επιστρέψουν σε μια ζωή υποτέλειας. Και το τότε, στράφηκαν στην Φαζέκας για βοήθεια.
Η Φαζέκας έπεισε τις γυναίκες να απαλλαγούν από τους συζύγους τους. Πήρε λωρίδες από μυγόχαρτο και τις έβρασε σε ένα δοχείο γεμάτο νερό, μέχρι που το χαρτί έβγαλε το δραστικό συστατικό του, το αρσενικό, το οποίο μάζεψε σε μια λεπτή μεμβράνη πάνω από το νερό. Αφαίρεσε τα τοξικά υπολείμματα, τα εμφιάλωσε σε μικρά φιαλίδια και είπε στις γυναίκες να ρίξουν το δηλητήριο στο δείπνο ή τον καφέ του συζύγου τους.
Σύντομα, υγιείς άνδρες άρχισαν να πέφτουν νεκροί σαν τις μύγες.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, όλο και περισσότερες γυναίκες πήγαιναν στην Φαζέκας για τις υπηρεσίες της. Όμως, δεν πέθαιναν μόνο οι ανυπόφοροι σύζυγοι, καθώς έπεσαν θύματα γονείς, παιδιά και συγγενείς. Μερικοί μάλιστα δηλητηρίασαν ο ένας τον άλλον. Τα στοιχεία για το πόσοι άνθρωποι πέθαναν στο Ναγκίρεβ από δηλητηριάσεις από αρσενικό ποικίλλουν. Υποστηρίζεται ότι και άλλα χωριά της περιοχής είχαν το ίδιο πρόβλημα, και ότι ίσως σκοτώθηκαν συνολικά 300 άνθρωποι.
Για σχεδόν δύο δεκαετίες οι φόνοι έμειναν απαρατήρητοι, μιας και η Φαζέκας ήταν ο μοναδικός γιατρός στο χωριό. Κανείς δεν την αμφισβήτησε όταν είπε ότι κάποιος πέθανε από χολέρα και κάποιος άλλος από διάρροια. Ο συγγενής και συνεργός της Φαζέκας, Susi Oláh, κατέθετε τα πιστοποιητικά θανάτου που έδειχναν φυσικά αίτια θανάτου.
Η πλοκή ήρθε στο φως το '29 όταν μια ανώνυμη επιστολή προς τον εκδότη μιας μικρής τοπικής εφημερίδας κατηγόρησε γυναίκες από την περιοχή Tiszazug ότι δηλητηρίαζαν μέλη των οικογενειών τους. Οι αρχές ανέσυραν πάνω από 50 πτώματα από το νεκροταφείο του χωριού. Τα 46 από αυτά περιείχαν αρσενικό.
34 γυναίκες και ένας άνδρας συνελήφθησαν, οκτώ εκ των οποίων καταδικάστηκαν σε θάνατο, αλλά μόνο δύο εκτελέστηκαν. Άλλοι 12 έλαβαν ποινές φυλάκισης. Η Φαζέκας αυτοκτόνησε πριν προλάβουν να την συλλάβουν.
Στην κοντινή πόλη Tiszakurt, εκτάφηκαν και εκεί πτώματα και βρέθηκαν να περιέχουν αρσενικό, αλλά κανείς δεν καταδικάστηκε για το θάνατό τους. Στη δεκαετία του '50, ο ιστορικός Ferenc Gyorgyev συνάντησε έναν ηλικιωμένο χωρικό ενώ βρισκόταν στη φυλακή υπό τους κομμουνιστές. Ο χωρικός ισχυρίστηκε ότι οι γυναίκες του Ναγκίρεβ "δολοφόνησαν τους άντρες τους από αμνημονεύτων χρόνων".
Η ιστορία των δολοφονιών του χωριού είναι ένα ντροπιαστικό μέρος της ιστορίας της Ουγγαρίας. Όμως, ο πάστορας του χωριού θέλει να εκμεταλλευτεί τη δυστυχισμένη ιστορία προς όφελός του ιδρύοντας στο χωριό ένα μουσείο αρσενικού, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να ζήσουν με το παρελθόν τους αντί να κρύβονται. Το 2004, το BBC πήγε στο Ναγκίρεβ και συναντήθηκε με την Maria Gunya, η οποία ήταν μικρό κοριτσάκι όταν ο πατέρας της, ένας τοπικός αξιωματούχος, κλήθηκε από την αστυνομία να βοηθήσει στη διερεύνηση των εγκλημάτων. Όταν μεγάλωσε και έφυγε από το χωριό της, το αρνήθηκε από ντροπή.
Εκείνη την εποχή, οι κανονισμένοι γάμοι ήταν κάτι το σύνηθες στην ουγγρική κοινωνία. Οι έφηβες παντρεύονταν με μεγαλύτερους άντρες που επέλεγαν γι' αυτές οι οικογένειές τους. Το διαζύγιο δεν επιτρεπόταν κοινωνικά, ακόμα κι αν ο σύζυγος ήταν αλκοολικός ή κακοποιητικός. Πολλές γυναίκες, όπως συνέβη στο Ναγκίρεβ, έμειναν σε γάμους χωρίς αγάπη με άνδρες που συχνά φοβόντουσαν. Έτσι, όταν ήρθε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και οι άντρες στάλθηκαν για να πολεμήσουν, οι γυναίκες ανακουφίστηκαν. Την ίδια περίοδο, έξω από το χωριό, στήθηκε ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου των Συμμάχων. Λόγω της απουσίας των αντρών, οι αιχμάλωτοι στάλθηκαν να δουλέψουν στα χωράφια. Με τους συζύγους τους μακριά, πολλές γυναίκες έκαναν σχέσεις με τους νεαρούς στρατιώτες.
Μετά τον πόλεμο, μερικοί από τους άνδρες του χωριού επέστρεψαν και αυτό έκανε τις γυναίκες δυστυχισμένες. Είχαν συνηθίσει τη σεξουαλική τους ελευθερία και δεν ήθελαν πλέον να επιστρέψουν σε μια ζωή υποτέλειας. Και το τότε, στράφηκαν στην Φαζέκας για βοήθεια.
Η Φαζέκας έπεισε τις γυναίκες να απαλλαγούν από τους συζύγους τους. Πήρε λωρίδες από μυγόχαρτο και τις έβρασε σε ένα δοχείο γεμάτο νερό, μέχρι που το χαρτί έβγαλε το δραστικό συστατικό του, το αρσενικό, το οποίο μάζεψε σε μια λεπτή μεμβράνη πάνω από το νερό. Αφαίρεσε τα τοξικά υπολείμματα, τα εμφιάλωσε σε μικρά φιαλίδια και είπε στις γυναίκες να ρίξουν το δηλητήριο στο δείπνο ή τον καφέ του συζύγου τους.
Σύντομα, υγιείς άνδρες άρχισαν να πέφτουν νεκροί σαν τις μύγες.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, όλο και περισσότερες γυναίκες πήγαιναν στην Φαζέκας για τις υπηρεσίες της. Όμως, δεν πέθαιναν μόνο οι ανυπόφοροι σύζυγοι, καθώς έπεσαν θύματα γονείς, παιδιά και συγγενείς. Μερικοί μάλιστα δηλητηρίασαν ο ένας τον άλλον. Τα στοιχεία για το πόσοι άνθρωποι πέθαναν στο Ναγκίρεβ από δηλητηριάσεις από αρσενικό ποικίλλουν. Υποστηρίζεται ότι και άλλα χωριά της περιοχής είχαν το ίδιο πρόβλημα, και ότι ίσως σκοτώθηκαν συνολικά 300 άνθρωποι.
Για σχεδόν δύο δεκαετίες οι φόνοι έμειναν απαρατήρητοι, μιας και η Φαζέκας ήταν ο μοναδικός γιατρός στο χωριό. Κανείς δεν την αμφισβήτησε όταν είπε ότι κάποιος πέθανε από χολέρα και κάποιος άλλος από διάρροια. Ο συγγενής και συνεργός της Φαζέκας, Susi Oláh, κατέθετε τα πιστοποιητικά θανάτου που έδειχναν φυσικά αίτια θανάτου.
Η πλοκή ήρθε στο φως το '29 όταν μια ανώνυμη επιστολή προς τον εκδότη μιας μικρής τοπικής εφημερίδας κατηγόρησε γυναίκες από την περιοχή Tiszazug ότι δηλητηρίαζαν μέλη των οικογενειών τους. Οι αρχές ανέσυραν πάνω από 50 πτώματα από το νεκροταφείο του χωριού. Τα 46 από αυτά περιείχαν αρσενικό.
34 γυναίκες και ένας άνδρας συνελήφθησαν, οκτώ εκ των οποίων καταδικάστηκαν σε θάνατο, αλλά μόνο δύο εκτελέστηκαν. Άλλοι 12 έλαβαν ποινές φυλάκισης. Η Φαζέκας αυτοκτόνησε πριν προλάβουν να την συλλάβουν.
Στην κοντινή πόλη Tiszakurt, εκτάφηκαν και εκεί πτώματα και βρέθηκαν να περιέχουν αρσενικό, αλλά κανείς δεν καταδικάστηκε για το θάνατό τους. Στη δεκαετία του '50, ο ιστορικός Ferenc Gyorgyev συνάντησε έναν ηλικιωμένο χωρικό ενώ βρισκόταν στη φυλακή υπό τους κομμουνιστές. Ο χωρικός ισχυρίστηκε ότι οι γυναίκες του Ναγκίρεβ "δολοφόνησαν τους άντρες τους από αμνημονεύτων χρόνων".
Η ιστορία των δολοφονιών του χωριού είναι ένα ντροπιαστικό μέρος της ιστορίας της Ουγγαρίας. Όμως, ο πάστορας του χωριού θέλει να εκμεταλλευτεί τη δυστυχισμένη ιστορία προς όφελός του ιδρύοντας στο χωριό ένα μουσείο αρσενικού, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να ζήσουν με το παρελθόν τους αντί να κρύβονται. Το 2004, το BBC πήγε στο Ναγκίρεβ και συναντήθηκε με την Maria Gunya, η οποία ήταν μικρό κοριτσάκι όταν ο πατέρας της, ένας τοπικός αξιωματούχος, κλήθηκε από την αστυνομία να βοηθήσει στη διερεύνηση των εγκλημάτων. Όταν μεγάλωσε και έφυγε από το χωριό της, το αρνήθηκε από ντροπή.
Κατηγορούμενες κατά τις δίκες για την υπόθεση δηλητηριασμού στο χωριό Ναγκίρεβ - πηγή
Το χωριό έγινε γνωστός το 2005 όταν ένα ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία της νεαρής Ολλανδής σκηνοθέτιδας Astrid Bussink, έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στο Άμστερνταμ. Η σκηνοθέτις πέρασε τέσσερις μήνες στο χωριό μιλώντας με κατοίκους, συλλέγοντας στοιχεία και ανέκδοτα.
"Δυσκολευτήκαμε να κάνουμε τους ανθρώπους να μιλήσουν. Δεν πρέπει να μιλήσουν γι' αυτό και δεν είχαν μιλήσει γι' αυτό για πολύ καιρό, οπότε το συζητήσαμε πολύ προσεκτικά", είπε. "Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι οι ηλικιωμένες γυναίκες αντιμετώπιζαν πολύ εύκολα τα εγκλήματα. Δεν μιλούσαν γι' αυτά σαν να ήταν κάτι το σοβαρό. Οι άντρες ήταν εμπόδιο".
Η Bussink ανακάλυψε ότι δεν υπήρχε κάποιο μοναδικό κίνητρο πίσω από τις δολοφονίες. "Υπήρχαν πολλές διαφορετικές συνθήκες: φτώχεια, αλκοολισμός, ανεργία, Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. Πολλοί άντρες γύρισαν σπίτι αφού ήταν αιχμάλωτοι πολέμου, κάποιοι ήταν ανάπηροι, δεν μπορούσαν να δουλέψουν".
Ο δήμαρχος του χωριού, Istvan Burka, πρόσθεσε, "Οι τραυματισμένοι στρατιώτες επέστρεψαν στο σπίτι σε μια σοβαρή οικονομική ύφεση. Ήταν μια δύσκολη ζωή. Οι συνθήκες ήταν ακραίες και το να ταΐζεις ένα άλλο στόμα που δεν μπορούσε να συνεισφέρει τίποτα ήταν υπερβολικό βάρος για την οικογένεια". "Οι γυναίκες τότε δεν είχαν τόσο καλή μεταχείριση -αλλά αυτό δεν δικαιολογεί αυτό που έκαναν", είπε.
Ωστόσο, για λίγο, οι δολοφονίες φαινόταν να λειτουργούν, μιας και προκαλούσαν φόβο στους άντρες του χωριού. Και όπως το θέτει η Gunya, "μετά από αυτό, η συμπεριφορά των ανδρών προς τις γυναίκες τους βελτιώθηκε αισθητά".
"Δυσκολευτήκαμε να κάνουμε τους ανθρώπους να μιλήσουν. Δεν πρέπει να μιλήσουν γι' αυτό και δεν είχαν μιλήσει γι' αυτό για πολύ καιρό, οπότε το συζητήσαμε πολύ προσεκτικά", είπε. "Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι οι ηλικιωμένες γυναίκες αντιμετώπιζαν πολύ εύκολα τα εγκλήματα. Δεν μιλούσαν γι' αυτά σαν να ήταν κάτι το σοβαρό. Οι άντρες ήταν εμπόδιο".
Η Bussink ανακάλυψε ότι δεν υπήρχε κάποιο μοναδικό κίνητρο πίσω από τις δολοφονίες. "Υπήρχαν πολλές διαφορετικές συνθήκες: φτώχεια, αλκοολισμός, ανεργία, Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. Πολλοί άντρες γύρισαν σπίτι αφού ήταν αιχμάλωτοι πολέμου, κάποιοι ήταν ανάπηροι, δεν μπορούσαν να δουλέψουν".
Ο δήμαρχος του χωριού, Istvan Burka, πρόσθεσε, "Οι τραυματισμένοι στρατιώτες επέστρεψαν στο σπίτι σε μια σοβαρή οικονομική ύφεση. Ήταν μια δύσκολη ζωή. Οι συνθήκες ήταν ακραίες και το να ταΐζεις ένα άλλο στόμα που δεν μπορούσε να συνεισφέρει τίποτα ήταν υπερβολικό βάρος για την οικογένεια". "Οι γυναίκες τότε δεν είχαν τόσο καλή μεταχείριση -αλλά αυτό δεν δικαιολογεί αυτό που έκαναν", είπε.
Ωστόσο, για λίγο, οι δολοφονίες φαινόταν να λειτουργούν, μιας και προκαλούσαν φόβο στους άντρες του χωριού. Και όπως το θέτει η Gunya, "μετά από αυτό, η συμπεριφορά των ανδρών προς τις γυναίκες τους βελτιώθηκε αισθητά".
Η ταινία
Το 2002 προβλήθηκε η πειραματική ουγγρική ταινία Hukkle (που σημαίνει
λόξιγκας) για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων σε ένα τυχαίο χωριό, που
βασίζεται στους Αγγέλους του Ναγκίρεβ
Η ιστορία της ταινίας Hukkle διαδραματίζεται σε ένα συνηθισμένο χωριό της Ουγγαρίας. Ξεκινά με έναν γέρο που έχει λόξiγκα και διαδραματίζεται μπροστά στο σπίτι του κοντά σε έναν τενεκέ γάλα. Παρατηρεί τις καθημερινές συνήθειες των κατοίκων του χωριού και στον θεατή προβάλλονται πολλές σεκάνς για διάφορα γεγονότα. Ένας νεαρός άνδρας οδηγεί το άλογό του και το κάρο του που είναι γεμάτο με τενεκέδες γάλα. Κανονικά, θα καθάριζε τους τενεκέδες, αλλά η προσοχή του αποσπάται από μια κοπέλα που κάθεται στον ήλιο. Μια αλωνιστική μηχανή θερίζει. Μια γάτα δηλητηριάζεται και τελικά πεθαίνει. Ένας τυφλοπόντικας σκοτώνεται από μια ηλικιωμένη κυρία που οργώνει το έδαφος και δίνει τον τυφλοπόντικα στον σκύλο της. Ένας αγρότης πηγαίνει το γουρούνι του σε μια χοιρομητέρα για την γονιμοποιήσει και οι δύο ιδιοκτήτες παρακολουθούν με ικανοποίηση όταν τα γουρούνια ζευγαρώνουν. Ο ηλικιωμένος εξακολουθεί να έχει λόξιγκα.
Το χωριό φαίνεται ειδυλλιακό, αλλά συμβαίνουν μυστηριώδη πράγματα. Κατά τη διάρκεια αυτών των γεγονότων, υπάρχουν σεκάνς για γυναίκες που εμπορεύονται μπουκάλια με άγνωστα υγρά. Κάπου-κάπου, ένας άντρας πεθαίνει και το χωριό πάει να παρηγορήσει τη χήρα. Κάπου-κάπου, εμφανίζεται ο ταχυδρόμος και δίνει στη χήρα τη σύνταξη της νεκρής μητέρας της. Όλα φαίνονται αβλαβή και η κανονική ζωή συνεχίζεται μετά τις ταφές. Όταν ένας ψαράς εξαφανίζεται, ένας τοπικός αστυνομικός είναι αποφασισμένος να μάθει τι του συνέβη στον ψαρά και το μαθαίνει όταν βλέπει τον ταχυδρόμο να εμφανίζεται με ένα πακέτο για τη χήρα.
Χωρίς -σχεδόν- κανένα διάλογο στην ταινία, φαίνεται ότι τα γεγονότα γύρω από τους χωρικούς, τα ζώα και τα φυτά δεν έχουν νόημα. Ωστόσο, στο τέλος της ταινίας υπάρχει ένας γάμος όπου μερικά κορίτσια τραγουδούν ένα παλιό λαϊκό τραγούδι που αποκαλύπτει τον φόνο.
Το χωριό φαίνεται ειδυλλιακό, αλλά συμβαίνουν μυστηριώδη πράγματα. Κατά τη διάρκεια αυτών των γεγονότων, υπάρχουν σεκάνς για γυναίκες που εμπορεύονται μπουκάλια με άγνωστα υγρά. Κάπου-κάπου, ένας άντρας πεθαίνει και το χωριό πάει να παρηγορήσει τη χήρα. Κάπου-κάπου, εμφανίζεται ο ταχυδρόμος και δίνει στη χήρα τη σύνταξη της νεκρής μητέρας της. Όλα φαίνονται αβλαβή και η κανονική ζωή συνεχίζεται μετά τις ταφές. Όταν ένας ψαράς εξαφανίζεται, ένας τοπικός αστυνομικός είναι αποφασισμένος να μάθει τι του συνέβη στον ψαρά και το μαθαίνει όταν βλέπει τον ταχυδρόμο να εμφανίζεται με ένα πακέτο για τη χήρα.
Χωρίς -σχεδόν- κανένα διάλογο στην ταινία, φαίνεται ότι τα γεγονότα γύρω από τους χωρικούς, τα ζώα και τα φυτά δεν έχουν νόημα. Ωστόσο, στο τέλος της ταινίας υπάρχει ένας γάμος όπου μερικά κορίτσια τραγουδούν ένα παλιό λαϊκό τραγούδι που αποκαλύπτει τον φόνο.
από: amusing planet και wikipedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου