Ο Ουίλιαμ Τσέστερ Μινόρ άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε με ηρεμία την εικόνα ενός ανθρώπου που διαγραφόταν στην άκρη του κρεβατιού του. Ο εισβολέας, που είχε κρυφτεί στη σοφίτα του Μινόρ κατά τη διάρκεια της ημέρας, είχε γλιστρήσει στην κρεβατοκάμαρα και τώρα, κάτω από το σκοτάδι της νύχτας, παρακολουθούσε το Μινόρ ενώ εκείνος κοιμόταν. Στα χέρια του, ο απρόσωπος άνδρας κρατούσε μεταλλικά μπισκότα αλειμμένα με δηλητήριο.
Το δεύτερο μέρος εδώ
Δείτε ακόμη:
Το μεγάλο γερμανικό λεξικό των αδερφών Γκριμ που δεν ολοκλήρωσαν ποτέ
Το επόμενο πρωί, ο Μινόρ ξύπνησε αλώβητος και δεν βρήκε κανένα ίχνος του εισβολέα. Έλεγξε την ντουλάπα του και κάτω από το κρεβάτι του. Κανείς δεν ήταν εκεί. Εκείνο το βράδυ όμως, ο εισβολέας επέστρεψε. Και το επόμενο βράδυ. Και το επόμενο. Κάθε βράδυ, ο Μινόρ έπεφτε στο κρεβάτι του παγωμένος από τον τρόμο.
Το 1871, ο Minor χρειαζόταν διακοπές. Άφησε την οικία του στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ και πήγε στο Λονδίνο για να βρει ηρεμία, αλλά και για να μπορέσει να κοιμηθεί επιτέλους.
Μαζί του πήγαν και οι ενοχλήσεις του.
Στην πραγματικότητα, η μετακίνηση του στην Αγγλία τον έφερε πιο κοντά στους βασανιστές του. Οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- ήταν Ιρλανδοί, μέλη μιας ιρλανδικής εθνικιστικής ομάδας που ονομάζονταν Fenian Brotherhood, η οποία όχι μόνο ήθελε τον τερματισμό της βρετανικής κυριαρχίας, αλλά ήθελε να κάνει κακό και στον Μινόρ. Ο Μινόρ είχε δει τους Ιρλανδούς αντάρτες να κρύβονται στο σκοτάδι της νύχτας και να συνωμοτούν σχέδια βασανισμού και δηλητηρίασης.
Πήγε πολλές φορές στην Scotland Yard για να αναφέρει τους εισβολείς. Οι αστυνομικοί, του μιλούσαν ευγενικά και κάτι σημείωναν, αλλά όταν πλέον είδε ότι τίποτα δεν άλλαζε, αποφάσισε να χειριστεί ο ίδιος το πρόβλημά του. Έκρυψε ένα γεμάτο πιστόλι, ένα Colt .38, κάτω από το μαξιλάρι του.
Στις 17 Φεβρουαρίου του 1872, ο Μινόρ ξύπνησε και είδε τη σκιά ενός άντρα να στέκεται στο δωμάτιό του. Αυτή τη φορά, δεν έμεινε ακίνητος. Έπιασε το όπλο του και είδε τον άντρα να τρέχει προς την πόρτα. Ο Μινόρ πέταξε της κουβέρτες του και έτρεξε πίσω του με το όπλο στο χέρι.
Ήταν περίπου 2 το πρωί. Έκανε κρύο. Στους δρόμους υπήρχε ομίχλη. Ο Μινόρ είδε έναν άνδρα τα περπατάει.
Τρεις ή τέσσερις πιστολιές διέκοψαν την ησυχία της νύχτας. Το λιθόστρωτο γέμισε αίματα.
Ο άντρας που ο Μινόρ είχε σκοτώσει δεν ήταν κάποιος από τους εισβολείς. Το όνομά του ήταν George Merrett, πατέρας και σύζυγος, και πήγαινε στη δουλειά του. Στιγμές μετά την άφιξη της αστυνομίας στο σημείο, ο Merrett ήταν νεκρός και ο Μινόρ δολοφόνος.
Ο Μινόρ εξήγησε στους αστυνομικούς ότι δεν είχε κάνει κάτι παράνομο. Κάποιος είχε μπει στο δωμάτιό του και αυτός απλά υπερασπίστηκε τον εαυτό του.
Δεν ήξερε ότι, παρά τα όσα πίστευε, δεν υπήρχαν εισβολείς. Κανείς δεν είχε μπει ποτέ στο δωμάτιό του ή είχε κρυφτεί στη σοφίτα του ή κάτω από το κρεβάτι του. Οι Ιρλανδοί, οι συνωμοσίες, το δηλητήριο, όλα ήταν στην φαντασία του. Τίποτα δεν ήταν πραγματικό. Ο Merrett όμως ήταν πραγματικός και πλέον νεκρός.
Ο Ουίλιαμ Τσέστερ Μινόρ - πηγή
Επτά εβδομάδες αργότερα, ένα δικαστήριο έκρινε τον 37χρονο Μινόρ αθώο λόγω παραφροσύνης. Ο κάποτε στρατιωτικός γιατρός που είχε σώσει ζωές, ξαφνικά είχε γίνει τρελός και τις αφαιρούσε. Εστάλη στο Άσυλο για Εγκληματίες Παράφρονες (Asylum for the Criminally Insane) στο νοσοκομείο Broadmoor στο Crowthorne του Berkshire της Αγγλίας.
Το Broadmoor, ένα από τα νεότερα -τότε- άσυλα της Αγγλίας, φιλοξενούσε ήδη μερικούς διάσημους εγκληματίες, όπως ο Έντουαρντ Όξφορντ (είχε προσπαθήσει να πυροβολήσει την έγκυο βασίλισσα Βικτώρια), ο Ρίτσαρντ Νταντ (ένας ταλαντούχος ζωγράφος και πατροκτόνος, που ήθελε να δολοφονήσει τον Πάπα Γρηγόριο ΙΣτ’ και ήταν λάτρης των αυγών και της μπύρας) και η Κριστιάνα Έντμουντς (γνωστή ως "Killer Cream Chocolate", η Unabomber του 19ου αιώνα, που αντί όμως να συσκευάζει εκρηκτικά, έστελνε στα θύματά της δηλητηριασμένα φρούτα και αρτοσκευάσματα).
Για τους περισσότερους ασθενείς, το να βρίσκονται σε κάποιο άσυλο σαν το Broadmoor σηματοδοτούσε το τέλος της ζωής τους όπως την ήξεραν. Αλλά ο Μινόρ, από το κελί του στο Block Two, έγινε ο πιο παραγωγικός και χρήσιμος εξωτερικός συνεργάτης του πιο διάσημου βιβλίου της αγγλικής γλώσσας: του Λεξικού της Οξφόρδης (Oxford English Dictionary).
Κάποτε, ο Μινόρ δεν ήταν παράφρων και δεν φανταζόταν εισβολείς στην κρεβατοκάμαρά του, ούτε σκότωνε αθώους. Ήταν ένας πολλά υποσχόμενος χειρουργός που του άρεσε το διάβασμα, να ζωγραφίζει και να παίζει φλάουτο. Αυτό όμως άρχισε να αλλάζει το 1864, όταν επισκέφτηκε την πρώτη γραμμή του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου.
Η μάχη Wilderness (σσ. ερημία) δεν είναι από τις πιο διάσημες του αμερικανικού εμφυλίου, αλλά ήταν μια από τις μάχες που στοίχειωσε όποιον την παρακολούθησε. Οι στρατιώτες όχι απλώς μάτωναν αλλά καιγόντουσαν.
Η μάχη, όπως μαρτυράει και το όνομά της, δεν έγινε σε κάποιο ειδυλλιακό τοπίο, αλλά κάτω από ένα πυκνό δάσος της Βιρτζίνια. Στις 4 Μαΐου του 1864, ο στρατηγός των Βορείων, Οδυσσέας Γκραντ (ο μετέπειτα 18ος Πρόεδρος των ΗΠΑ) διέσχισε τον ποταμό Rapidan κοντά στην πόλη Φρέντερικσμπεργκ και συγκρούστηκε με τον στρατό των Νοτίων, υπό τις διαταγές του στρατηγού Ρόμπερτ Λη. Οι αντιμαχόμενοι αντάλλαξαν πυρά και αμέσως, τα κλαδιά και τα φύλλα των δέντρων άρχισαν να καπνίζουν.
Battle of the Wilderness, Kurz & Allison - πηγή
Όσοι στρατιώτες επέζησαν της μάχης περιέγραψαν την φωτιά με απίστευτες λεπτομέρειες και ανέφεραν τραγικές σκηνές. Περισσότεροι από 3.500 στρατιώτες πέθαναν στη μάχη. Ο Μινόρ ήταν εκπαιδευμένος στρατιώτης, αλλά σ' αυτή τη μάχη ήταν η πρώτη του επαφή με τραυματίες. Υπήρχαν συνολικά 28.000 απώλειες. Πολλοί απ' αυτούς ήταν Ιρλανδοί μετανάστες, τους οποίους περιποιήθηκε ο Δρ. Μινόρ.
Όπως όμως ανέφερε αργότερα η οικογένειά του, αυτό που έσπασε το μυαλό του Μινόρ ήταν η επαφή του με έναν συγκεκριμένο Ιρλανδό λιποτάκτη.
Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, οι λιποτάκτες θανατώνονταν. Συνήθως όμως ο στρατός αντιμετώπιζε τους λιποτάκτες με μια ελαφρύτερη τιμωρία, που μπορεί προσωρινά να ήταν επώδυνη, αλλά ήταν μόνιμα επαίσχυντη. Κατά τη διάρκεια της εν λόγω μάχης, μάρκαραν τους δειλούς στο μάγουλο, με το γράμμα D, με πυρακτωμένο μέταλλο.
Αυτό το μαρκάρισμα έλαχε να το κάνει ο Μινόρ. Εκεί λοιπόν ήρθε σε επαφή με τον Ιρλανδό λιποτάκτη. Σύμφωνα με μια μαρτυρία, το τρομερό αυτό περιστατικό τάραξε τον Μινόρ βαθύτατα.
Για δύο χρόνια, ο γιατρός συνέχισε να βοηθά ασθενείς με μεγάλη επιτυχία. Μάλιστα, τα πήγαινε τόσο καλά που προήχθη στο βαθμό του λοχαγού. Περίπου το 1866 όμως, άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της παράνοιάς του, ενώ εργάζονταν στο Governors Island στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Όταν μια ομάδα απατεώνων σκότωσαν έναν από τους συναδέλφους του στο Μανχάταν, ο Δρ. Μινόρ άρχισε να κουβαλάει παντού το στρατιωτικό του όπλο και να επισκέπτεται κάθε βράδυ πορνεία επιζητώντας άγριο σεξ.
Ο Μινόρ είχε εδώ και πολύ καιρό "λάγνες σκέψεις". Όντας γιος συντηρητικών ιεραποστόλων και μελών της Εκκλησιαστικής Εκκλησίας, αισθανόταν από καιρό ένοχος και ανήσυχος γι' αυτό που πιθανότατα ήταν ένας σεξουαλικός εθισμός.
Όλο αυτό, δεν διέφυγε των υπεύθυνων του στρατού. Κάπου στα 1867, ο Δρ. Μινόρ μετατέθηκε από τα πορνεία της Νέας Υόρκης σε ένα απομακρυσμένο φρούριο στη Φλόριντα. Αλλά αυτό, δεν βοήθησε την παράνοιά του. Αντιθέτως, την επιβάρυνε. Έγινε πολύ καχύποπτος με τους άλλους στρατιώτες και κάποια στιγμή προκάλεσε τον καλύτερό του φίλο σε μονομαχία. Η διανοητική του κατάσταση επιβαρύνθηκε περισσότερο. Τον Σεπτέμβριο του 1868, διαγνώστηκε με μονομανία (ασθένεια κατά την οποία ο ασθενής διακατέχεται από μια έμμονη ιδέα). Το 1870, ο στρατός τον αποστράτευσε και του έδωσε ως αποζημίωση μια όμορφη πανσιόν.
Με αυτά τα χρήματα, ο Μινόρ πήγε στο Λονδίνο, πλήρωσε το ενοίκιό του -αλλά και πόρνες- και αγόρασε σπάνια βιβλία που του τα εστάλησαν στο κελί του στο Broadmoor, όπου τελικά θα ανέπτυσσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το κορυφαίο Λεξικό του κόσμου.
Το Λεξικό της Οξφόρδης δεν είναι ένα λεξικό καθημερινής χρήσης. Περιγράφει λέξεις όπως αυτές υπάρχουν, από την αργκό του δρόμου, μέχρι και επαγγελματικές ορολογίες. Αν εμφανιστεί μια αξιόλογη λέξη τότε συμπεριλαμβάνεται στο Λεξικό.
Για να βρεθεί κάθε λέξη που θα συμπεριληφθεί στο Λεξικό χρειάζεται ψάξιμο σε πολλά βιβλία και αυτό δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται τη βοήθεια εκατοντάδων εθελοντών. Το 1858, όταν ξεκίνησε το έργο, οι συντάκτες του λεξικού ζήτησα από τους εθελοντές να διαβάζουν βιβλία και να στέλνουν προτάσεις όπου θα φαίνεται η έννοια μιας λέξης, οποιασδήποτε λέξης.
Η πρώτη προσπάθεια ήταν ένα χάος. Οι αναγνώστες έστειλαν περισσότερους από δύο τόνους προτάσεων, αλλά τα δελτία δεν ήταν καλά οργανωμένα. Μετά από 20 χρόνια, ο ενθουσιασμός των εθελοντών είχε μειωθεί, μέχρι που ανέλαβε το Λεξικό ο φιλόλογος και λεξικογράφος, Δρ. James Murray.
Ο Murray ήταν μια γλωσσική ιδιοφυΐα. Ήξερε σε διάφορους βαθμούς ιταλικά, γαλλικά, καταλανικά, ισπανικά, λατινικά, ολλανδικά, γερμανικά, φλαμανδικά και δανέζικα. Κατανοούσε τα πορτογαλικά, την γλώσσα Vaudois, την γλώσσα της Προβηγκίας, τα κέλτικα, τα σλάβικα, τα ρωσικά, την περσική αλλά και την αρχαία περσική, τα σανσκριτικά, τα εβραϊκά και τα συριακά. Επίσης, τα κατάφερνε με τα αραμαϊκά, την κοπτική και τη φοινικική. Τέλος, ο Murray ήταν ειδικός στις μεθόδους μέτρησης προβάτων των αγροτών του Γιορκσάιρ και των Ινδιάνων Wawenock του Μέιν.
Το 1879, ο Murray έγραψε σε περιοδικά και εφημερίδες ζητώντας εθελοντές "από κοινό, αγγλόφωνο ή που διαβάζει αγγλικά".
Στα τέλη του 1879, ο Μινόρ, που βρισκόταν στο Broadmoor για πάνω από επτά χρόνια, διάβασε την αγγελία του Murray και κοίταξε στο κελί του όπου βρίσκονταν χιλιάδες βιβλία.
Άρπαξε τυχαία ένα βιβλίο και ξεκίνησε το έργο της ζωής του.
από: mental floss
Στη διάθεσή σας!
ΑπάντησηΔιαγραφή(και ...εκείνη την επιταγή που λέγαμε, μην ξεχάσετε)