Λίγες ώρες πριν εξαφανιστεί στις 30 Αυγούστου του 1902, ο Δρ Ουίλιαμ Μπέιτς (William Horatio Bates), ένας πλούσιος και με επιρροή οφθαλμίατρος στη Νέα Υόρκη, έγραψε μια βιαστική επιστολή. Η επιστολή παραδόθηκε στη σύζυγό του, Aida Seaman Bates, η οποία βρισκόταν εκτός πόλης για να επισκεφτεί τη μητέρα της.
Αγαπημένη μου σύζυγε:
Με κάλεσαν εκτός πόλης για ορισμένες σημαντικές εγχειρίσεις. Πηγαίνω με τον Δρ Forche, έναν παλιό μαθητή... για να κάνω μαστοειδή, μερικούς καταρράκτες και άλλες επεμβάσεις. Μου υπόσχεται φλέβα χρυσού! Κρίμα που θα χάσω το Horse Show, αλλά χαίρομαι που θα έχω τόσα πολλά χρήματα για όλους μας. Βιάζομαι! Μην ανησυχείς. Θα γράψω λεπτομέρειες αργότερα.
Με εκτίμηση,
Γουίλι
Ήταν μια περίεργη επιστολή. Ο Μπέιτς ήταν ήδη πλούσιος, γιατί λοιπόν ο ενθουσιασμός για τα χρήματα; Και γιατί όλη αυτή η βιασύνη να φύγει; Ακόμα πιο περίεργο είναι το γεγονός ότι, αφού έστειλε το γράμμα, εξαφανίστηκε -δεν επέστρεψε στο σπίτι του και δεν έγραψε ποτέ για να πει πού είχε πάει.
Όταν μετά από αρκετές ημέρες δεν εμφανίστηκε, η σύζυγός του ξεκίνησε μια ξέφρενη αναζήτηση, ρωτώντας φίλους της οικογένειας σε όλες τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Ο σύζυγός της ήταν διακεκριμένος Μασόνος, και έτσι είχε την υποστήριξη της τοπικής μασονικής κοινωνίας, η οποία διέδωσε την φωτογραφία του σε όλο τον κόσμο. Τελικά, έφτασε μια επιστολή από την Βρετανία, αναφέροντας ότι ένας άντρας που ταίριαζε με την περιγραφή του γιατρού βρέθηκε να εργάζεται ως βοηθός στο νοσοκομείο Charing Cross στο Λονδίνο, αφού πρώτα είχε εισαχθεί εκεί ως ασθενής. Φίλοι που τον είδαν ανέφεραν ότι ο Μπέιτς ήταν "τσακισμένος, αδύνατος και τα μάτια του βαθουλωμένα". Αργότερα, ο ίδιος είπε ότι, τις προηγούμενες έξι εβδομάδες, είχε πεινάσει σε διάφορα μέρη, παρόλο που είχε αφήσει πίσω του έναν τραπεζικό λογαριασμό τέτοιου μεγέθους που θα μπορούσε να ζήσει μέσα στην πολυτέλεια στο Λονδίνο για χρόνια.
Η κα Μπέιτς επιβιβάστηκε στο επόμενο πλοίο για την Αγγλία, αλλά η ευτυχισμένη επανένωση που φαντάστηκε δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ο σύζυγός της δεν έδειξε να θυμάται την προηγούμενη ζωή του -ούτε καν αναγνώρισε τη σύζυγο του. "Δεν ξέρω γιατί με ενοχλείτε, κυρία. Είμαστε ξένοι", της είπε. Ο γιατρός πείστηκε απρόθυμα να βρεθεί μαζί της σε ένα ξενοδοχείο για να ξεκουραστεί και να αναρρώσει. Εκεί, θυμήθηκε αμυδρά ότι τον είχαν καλέσει να φύγει από τη Νέα Υόρκη, με πλοίο, για να κάνει μια εγχείρηση σε κάποιον με εγκεφαλικό απόστημα.
Μπερδεμένη αλλά ανακουφισμένη, η κα Μπέιτς σχεδίαζε να μείνει στο Λονδίνο όσο χρειαζόταν ώστε να αναρρώσει ο σύζυγός της. Ωστόσο, δύο μέρες μετά, οι ελπίδες της διακόπηκαν όταν ο Δρ Μπέιτς έφυγε ξαφνικά από το ξενοδοχείο. Για ακόμη μια φορά, εξαφανίστηκε στο πλήθος του Λονδίνου. Η κα Μπέιτς δεν είδε ποτέ ξανά τον σύζυγό της.
Μια νέα αρχή
Δυναμώνοντας τα μάτια
Όταν ο Μπέιτς εξαφανίστηκε το 1902 ήταν στο αποκορύφωμα της καριέρας του. Στα πρώτα του 40, όμορφος, ευκατάστατος, τον εκτιμούσαν και συχνά συμβούλευε άλλους γιατρούς σε ασυνήθιστες περιπτώσεις. Είχε πτυχία από τον Πανεπιστήμιο Κορνέλ και το College of Physicians and Surgeons και ήταν γιατρός στο Νοσοκομείο Bellevue και στο Οφθαλμολογικό Ιατρείο της Νέας Υόρκης. Για πέντε χρόνια δίδαξε οφθαλμολογία στην Μεταπτυχιακή Ιατρική Σχολή και Νοσοκομείο στη Νέα Υόρκη.
Εν ολίγοις, δεν ήταν το βιογραφικό κάποιου που θα εξαφανιζόταν.
Εκείνη την φθινοπωρινή μέρα, αφού έφυγε από το ξενοδοχείο, η γυναίκα του τον έψαχνε επί χρόνια στην Ευρώπη και την Ανατολική Ακτή της Αμερικής. Σύμφωνα με πληροφορίες, όταν πέθανε το 1907, είχε στην αγκαλιά της ένα πορτρέτο του.
Όταν τελικά ο Δρ Μπέιτς επανεμφανίστηκε, ήταν σε ένα απίθανο μέρος: το Γκραντ Φορκς, στην Βόρεια Ντακότα.
Το 1910, ο Δρ. J. E. Kelly, ένας καλός φίλος του Μπέιτς από όταν ήταν στην Νέα Υόρκη, περνούσε από το Γκραντ Φορκς -τότε μια πόλη 12.000 ανθρώπων, σήμερα η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της πολιτείας. Εκεί, υπό άγνωστες συνθήκες, ο Kelly αναγνώρισε τον παλιό του φίλο, ο οποίος, αφού εξαφανίστηκε οκτώ χρόνια νωρίτερα, είχε δημιουργήσει μια μικρή κλινική οφθαλμολογίας στην πόλη. Ο Kelly έπεισε τον Μπέιτς να επιστρέψει μαζί του στη Νέα Υόρκη, παρά την πλήρη έλλειψη αναμνήσεων για την προηγούμενη ζωή του εκεί. Οι δύο οφθαλμίατροι άσκησαν μαζί την επιστήμη τους και ο Δρ Μπέιτς, στα 51 του πλέον, ξεκίνησε εκ νέου την καριέρα του.
Ο Μπέιτς δεν ανέκτησε ποτέ τις αναμνήσεις του για την προηγούμενη ζωή του στη Νέα Υόρκη. Οι ερευνητές κατάφεραν να συγκεντρώσουν μερικές ιστορίες, υπαινισσόμενοι για μια άυλη ύπαρξη που περιπλανιόταν στην Ευρώπη πριν εγκατασταθεί στην Βόρεια Ντακότα. Ο Μπέιτς συνέχισε ως γιατρός στο Harlem Hospital και τελικά ξαναπαντρεύτηκε. Για τους εξωτερικούς παρατηρητές, η ζωή του είχε βρει ξανά έναν ρυθμό κανονικότητας. Όμως, με μια σημαντική εξαίρεση: Στο πεδίο της οφθαλμολογίας που είχε επιλέξει, όπου τον θεωρούσε ειδήμονα, ο Μπέιτς χάθηκε απότομα.
The Art of Seeing
Ο Άγγλος μυθιστοριογράφος Άλντους Χάξλεϋ - πηγή
Το 1917, ο Μπέιτς παρουσίασε μια πρωτοπόρα και ασυνήθιστη θεωρία για την φροντίδα των ματιών. Το "The Bates System of Eye Exercises" (Σύστημα Ασκήσεων Ματιών Μπέιτς) προσφέρθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Physical Culture, το οποίο ανήκε στον διαβόητο Αμερικανό υποστηρικτή της φυσικής κουλτούρας (ένας συνδυασμός bodybuilding με θεωρίες διατροφής και υγείας) Bernarr Macfadden. Σύντομα, οι συνδρομές του περιοδικού εκτινάχθηκαν.
Τρία χρόνια αργότερα, ο Μπέιτς δημοσίευσε, με δικά του έξοδα, ένα βιβλίο με αυτές τις θεωρίες με τίτλο "Cure of Imperfect Eyesight by Treatment Without Glasses (Θεραπεία της Ατελούς Όρασης με Θεραπεία Χωρίς Γυαλιά). Το βιβλίο είναι μια πολύ περίεργη περίληψη παραπληροφόρησης και υπερβολής και έχει πάρα πολλές ασυνήθιστες φωτογραφίες. Οι μέθοδοι για τη θεραπεία ατελούς όρασης που γράφει στο βιβλίο του, βασίστηκαν σε μια ποικιλία από έννοιες που ήταν αντίθετες στις πρακτικές που ακολουθούσε τόσες δεκαετίες. Δίδαξε ότι τα προβλήματα όρασης προκαλούνταν σχεδόν αποκλειστικά από την οπτική κόπωση και τη νευρική ένταση, παρά από προβλήματα με το σχήμα του βολβού του ματιού ή τον σχηματισμό του φακού. Τα προβλήματα όρασης θα μπορούσαν θεωρητικά να μειωθούν, ή ακόμη και να θεραπευτούν, κάνοντας μια σειρά από ασκήσεις και μαθαίνοντας πώς να χαλαρώσει εντελώς το μυαλό.
Σύντομα, οι οπαδοί του Μπέιτς -και ήταν πολλοί- ασκούνταν κοιτώντας από αντικείμενο σε αντικείμενο, κρύβοντας τα μάτια τους με τις παλάμες τους, προσπαθώντας να απεικονίσουν το "καθαρό μαύρο" ως μέθοδο ψυχικής χαλάρωσης και εκθέτοντας τα μάτια τους στο άμεσο ηλιακό φως, όλα στο όνομα της βελτίωσης της όρασής τους.
Το 1929, ο Μπέιτς και οι μέθοδοι του προκάλεσαν την οργή της Federal Trade Commission (Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου), η οποία εξέδωσε καταγγελία εναντίον του για ψευδείς και παραπλανητικούς ισχυρισμούς. Παρ' όλα αυτά, οι μέθοδοί του συνέχισαν να κερδίζουν σε δημοτικότητα. Πολλοί οπαδοί του ήταν πεπεισμένοι για την αποτελεσματικότητα της μεθόδου του βιώνοντας απότομες, φευγαλέες στιγμές καθαρής όρασης ενώ έκαναν τις ασκήσεις. Μερικοί μάλιστα κατάφεραν να πετάξουν τα γυαλιά τους.
Ίσως, ο πιο διάσημος οπαδός της μεθόδου Μπέιτς ήταν ο Άγγλος μυθιστοριογράφος Άλντους Χάξλεϋ, συγγραφέας του Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος (Brave New World), ο οποίος μαστιζόταν από προβλήματα όρασης στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Μάλιστα, ο Χάξλεϋ έγραψε βιβλίο για τα πειράματα στα μάτια του, με τίτλο "The Art of Seeing", το οποίο δημοσιεύθηκε το 1942 και διαβάστηκε και συζητήθηκε ευρέως.
Οι εξηγήσεις για τις βελτιώσεις που βίωσαν ορισμένοι οπαδοί ποικίλλουν. Ορισμένες ασθένειες του ματιού, όπως ορισμένες μορφές αστιγματισμού, μερικές φορές μπορούν να βελτιωθούν από μόνες τους, λένε οι οφθαλμίατροι. Μειωμένη ψυχική πίεση μπορεί μερικές φορές να βελτιώσει την εμπειρία της όρασης κάποιου ατόμου, ακόμη και όταν παραμένουν ελαττώματα. Επιπλέον, η υγρασία που δημιουργείται από επαναλαμβανόμενες ασκήσεις του ματιού μπορεί περιστασιακά να παράγει ένα προσωρινό φακό επαφής.
Αμνησία -ή η τέχνη της εξαφάνισης;
Ο Μπέιτς με μια βοηθό του - πηγή
Μέχρι σήμερα, κανείς δεν έχει φτάσει σε μια οριστική θεωρία του τι ακριβώς συνέβη στον Μπέιτς κατά τη διάρκεια των εξαφανίσεων του. Η νεκρολογία του στους New York Times αναφέρεται στα επεισόδια ως "παράξενη μορφή αφασίας", αν και η κατάσταση αυτή περιορίζεται συνήθως στην επίδραση της ικανότητας επικοινωνίας. Συνήθως, τα χαμένα χρόνια στη ζωή του περιγράφονται ως επεισόδια αμνησίας, αλλά και η διάγνωση μπορεί να μην ταιριάζει. Σύμφωνα με το Αμερικανικό μη κερδοσκοπικό ακαδημαϊκό ιατρικό κέντρο Κλινική Μάγιο, "Αν και το να ξεχνάμε την ταυτότητά μας είναι μια συνηθισμένη πλοκή σε ταινίες και στην τηλεόραση, γενικά, αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματική αμνησία. Αντ' αυτού, τα άτομα με αμνησία -που ονομάζεται σύνδρομο αμνησίας- συνήθως γνωρίζουν ποιοι είναι. Αλλά, μπορεί να έχουν πρόβλημα να μάθουν νέες πληροφορίες και να σχηματίσουν νέες αναμνήσεις".
Μια άλλη πιθανή διάγνωση είναι κατά την οποία ένα άτομο χάνει σημαντικές αυτοβιογραφικές πληροφορίες και ξεκινά μια φαινομενικά άσκοπη περιπλάνηση (dissociative fugue). Μια εξαιρετικά σπάνια κατάσταση, σύμφωνα με την Psychology Today, εμφανίζεται μόνο στο 0,2% του πληθυσμού, αλλά ο Μπέιτς φαίνεται ότι είχε παρουσιάσει συμπτώματα.
Φυσικά, μια άλλη πιθανότητα είναι ότι τα πάντα ήταν δημιούργημα του Μπέιτς. Ίσως ήταν κουρασμένος από τη ζωή του στη Νέα Υόρκη, ή κουρασμένος από το γάμο του, ή κρυφά χρεοκοπημένος, και αποφάσισε να φύγει μακριά, ισχυριζόμενος ότι έπασχε από απώλεια μνήμης όταν τελικά τον βρήκαν.
Για την ιστορία, ο Μπέιτς παντρεύτηκε τρεις φορές και πέθανε το 1931.
Η κληρονομιά του στον κόσμο της οφθαλμολογίας παραμένει ζωντανή μέχρι και σήμερα. Παρά το γεγονός ότι κατακρίθηκε συστηματικά για πολλά από τους οφθαλμίατρους, το Διαδίκτυο εξακολουθεί να είναι γεμάτο από λάτρεις της μεθόδου του, οι οποίοι συνεχίζουν το έργο του και στον 21ο αιώνα.
από: mental floss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου