Το χαμένο κορίτσι στο "Τρίγωνο του Μπένινγκτον" του Βερμόντ

 

Την Κυριακή, 1 Δεκεμβρίου του 1946, στις 3 περίπου το απόγευμα, ο εργολάβος οικοδομών Louis Knapp είδε το κορίτσι με το κόκκινο πουλόβερ και αποφάσισε να σταματήσει. Ο Knapp οδηγούσε κατά μήκος της διαδρομής 67A στο Μπένινγκτον του Βερμόντ και πήγαινε σπίτι του, λίγα μίλια μακριά. Ρώτησε το κορίτσι πού πήγαινε.

 

 

Για πεζοπορία στο Long Trail, του είπε, ένα μονοπάτι που ανέβαινε πέντε μίλια στο βουνό Glastenbury, ένα πολύ γνωστό στην περιοχή. Ωστόσο, δεν φαινόταν ντυμένη για αυτό. Η ώρα ήταν περασμένη και ο καιρός ήταν ήδη δροσερός, θα κρύωνε.

Ο Knapp κατάλαβε ότι ήταν φοιτήτρια στο Bennington College, που βρισκόταν κοντά στο σημείο που είχε σταματήσει. Την θεώρησε λίγο αδέξια καθώς, ανεβαίνοντας στο αυτοκίνητό του σκόνταψε, αλλά κατά τα άλλα μια συνηθισμένη κοπέλα.

Δεν είπαν πολλά ενώ ο Knapp πλησίαζε στη Route 9 προς το Glastenbury. Δύο μίλια πιο πέρα από το δρόμο ήταν η είσοδος του Long Trail.

"Ευχαριστώ, ήταν ότι χρειαζόμουν", του είπε το κορίτσι και έφυγε για το μονοπάτι.

Λίγα λεπτά αργότερα, η κόρη του Knapp βγήκε από το αυτοκίνητο. Η Route 9 ήταν επίπεδη και η ορατότητα καλή -μπορούσε κανείς να δει μέχρι και μισό μίλι μακριά. Αργότερα θα έλεγε στην αστυνομία ότι δεν υπήρχε κανένα σημάδι της κοπέλας που είχαν αφήσει, παρόλο που θα έπρεπε να την βλέπει. Κανείς δεν μπορεί να περπατήσει μισό μίλι τόσο γρήγορα.

Η κοπέλα ήταν η Paula Welden και, για τις επόμενες εβδομάδες, ήταν η μεγαλύτερη υπόθεση του Μπένινγκτον. Η τύχη της πρόσθετε στην ολοένα και αυξανόμενη πεποίθηση ότι σε αυτό το τμήμα του Long Trail έρχονταν στη δημοσιότητα ιστορίες για ανθρώπους που απλώς εξαφανιζόντουσαν. Μάλιστα, ήταν τόσες πολλές οι ιστορίες που ονομάστηκε "Τρίγωνο του Μπένινγκτον".

 

Η εξαφάνιση

 

Φωτογραφία της Paula Welden που κυκλοφόρησε ευρέως για την αναζήτησή της - πηγή

 

Αν και η εξαφάνιση της Welden ήταν -αναμφισβήτητα- η πιο σημαντική, δεν ήταν η μόνη που εξαφανίστηκε.

 

Στις 12 Νοεμβρίου 1945, ο 74χρονος οδηγός κυνηγιού Middie Rivers είπε στον γαμπρό του, Joe, ότι επρόκειτο να συνέχιζε το δρόμο του μόνος του, αλλά θα επέστρεφε στην ώρα του για το μεσημεριανό γεύμα. Η ομάδα ήταν στο Bickford Hollow, κοντά στο όρος Glastenbury. Η περιοχή βρίσκεται κοντά στο Long Trail, ένα μονοπάτι πεζοπορίας μήκους άνω των 270 μιλίων που εκτείνεται κατά μήκος των Green Mountains του Βερμόντ από τη Μασαχουσέτη προς τα σύνορα με τον Καναδά.

Όμως, ο Rivers δεν εμφανίστηκε για μεσημεριανό. Στις 3 το απόγευμα, η ομάδα βγήκε να τον αναζητήσει, φωνάζοντας και πυροβολώντας για να του τραβήξουν την προσοχή. Την επόμενη εβδομάδα, στην έρευνα προστέθηκαν ακόμα 300 πολίτες, καθώς και στρατιώτες από το Fort Devens. Ξεκίνησε όμως να χιονίζει και το μόνο πράγμα που βρήκαν ήταν ένα αχρησιμοποίητο φυσίγγιο τουφεκιού. Ο Rivers ήταν άφαντος. Αν και ήταν ξυλοκόπος, κάποιοι είπαν ότι δεν ήξερε καλά το Μπίκφορντ Χόλοου και μπορεί να είχε χαθεί.

 

Επίσης, μια και μόνο εξαφάνιση δεν αποτελούσε αιτία συναγερμού. Με την εξαφάνιση της Paula Welden όμως, η ιστορία φάνηκε να επαναλαμβάνεται.

Η 18χρονη Welden ήταν δευτεροετής φοιτήτρια στο Bennington College που προερχόταν από μια εύπορη οικογένεια του Στάμφορντ του Κονέκτικατ. Ήταν μια τυπική νεαρή κοπέλα, χωρίς να έχει κάποιο πρόβλημα που θα μπορούσε να καταλήξει σε κάτι ανησυχητικό. Δύο εβδομάδες πριν την παραλάβει ο Knapp, είχε πάει σε μια περιοχή κοντά στο Long Trail ως μέρος ενός μαθήματος βοτανικής. Πιθανός, βλέποντας το μέρος, η Welden θέλησε να το εξερευνήσει περαιτέρω.

Την 1η Δεκεμβρίου, η Welden είπε στη συγκάτοικο της στο κολέγιο, Elizabeth Johnson, ότι ήθελε να κάνει πεζοπορία στο Long Trail. Ήταν περίπου 2:45 το μεσημέρι -μια άλλη αναφορά λέει ότι η Paula έφυγε πριν επιστρέψει η Johnson στο δωμάτιό τους. Έβαλε το τζιν της, ένα κόκκινο πουλόβερ με γούνινο γιακά και, αυτό που μια εφημερίδα αργότερα θα περιέγραφε ως, "ένα ζευγάρι ελαφριά παπούτσια γνωστά ως αθλητικά (sneakers)". Μέχρι να βραδιάσει, θα είχε ξεπαγιάσει, αλλά το ντύσιμό της έδειχνε ότι θα επέστρεφε πολύ νωρίτερα.

Αργότερα, η αστυνομία ένωσε το παζλ των κινήσεων της Welden. Ο ιδιοκτήτης ενός βενζινάδικου απέναντι από το κολέγιο είπε ότι είδε μια γυναίκα που ταιριάζει με την περιγραφή της Welden να τρέχει παιχνιδιάρικα σε ένα λάκκο με χαλίκια. Ο ίδιος δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.

Λίγο αργότερα, η Welden συνάντησε τον Knapp με το φορτηγάκι του και πήγε μαζί του μέχρι το σπίτι του. Σύμφωνα με πληροφορίες, την ξαναείδαν περίπου 45 λεπτά αργότερα, όταν αρκετοί ανέφεραν ότι είδαν μια γυναίκα που έκανε πεζοπορία στην αρχή του τμήματος Glastenbury του Long Trail. Ένας από αυτούς, ο Ernest Whitman, είχε μια καμπίνα εκεί κοντά και είπε ότι η Welden σταμάτησε για να του μιλήσει.

"Πόσο μακριά πάει το μονοπάτι;", τον ρώτησε.

"Είναι τέσσερα μίλια μέχρι τη διακλάδωση", της είπε, αναφερόμενος σε μια περιοχή κοντά στην κορυφή του βουνού.

Ο Whitman την προειδοποίησε για το ελαφρύ ντύσιμό της, αλλά, δεν άκουσε να του απάντησε.

Το απόγευμα ήρθε και έφυγε. Η συγκάτοικός της δεν πολυσκέφτηκε την απουσία της. Ήταν πιθανό, είπε αργότερα, ότι μπορεί η Paula να μελετούσε μέχρι αργά σε κάποιο άλλο τμήμα του κολεγίου. Όταν όμως έφτασε το πρωί και η Welden δεν είχε επιστρέψει, ενημέρωσε τη σχολή. Ο πρόεδρος του κολεγίου, Lewis Webster Jones, τηλεφώνησε στους γονείς της και ρώτησε αν η κόρη τους είχε πάει να τους επισκεφτεί. Στο άκουσμα της είδησης της εξαφάνισης της κόρης της, η μητέρα της Welden λιποθύμησε από το σοκ.

 

Έπρεπε να ξεκινήσει αναζήτηση.

 

Φυλλάδιο αγνοουμένου για την Welden με ημερομηνία 1946 - πηγή

 

Σύντομα θα γινόταν φανερό ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την εύρεση της Welden ήταν η έλλειψη υποδομής. Εκείνη την εποχή, το Βερμόντ δε διέθετε πολιτειακή αστυνομική δύναμη, η οποία θα μπορούσε να παράσχει πολύτιμους -και οργανωμένους- πόρους σε όσους συμμετείχαν στην έρευνα. Αντίθετα, ο Jones και ο πατέρας της Welden, Archibald, οργάνωσαν μια αυτοσχέδια ομάδα αναζήτησης, στρατολογώντας περίπου 370 φοιτητές. Ο Jones ακύρωσε τα μαθήματα και έστειλε ομάδες των 20 στο Long Trail, δίνοντας κομφετί στην κάθε μια, ώστε οι άλλες ομάδες να γνώριζαν ποια περιοχή είχε ήδη καλυφθεί.

Ωστόσο, οι φοιτητές ήξεραν ότι η έρευνα ήταν τυχαία. Το ίδιο και ο Archibald, ο οποίος κάλεσε την πολιτειακή αστυνομία της Νέας Υόρκης και του Κονέκτικατ για βοήθεια και ανακοινώθηκε αμοιβή 5.000 δολαρίων. Αν η Welden είχε χαθεί ή είχε μείνει κάπου λόγω του κρύου, θα εμφανιζόταν σίγουρα. Στη χειρότερη περίπτωση, θα έβρισκαν το σώμα της... Υπήρχαν τουλάχιστον πέντε καταφύγια στο βουνό, όπου θα μπορούσε να πάει ένας πεζοπόρος για να προστατευτεί από τον καιρό. Στο καθένα απ' αυτά υπήρχε λίγο φαγητό. Σε κανένα όμως δεν βρήκαν σημάδια ότι είχε περάσει η Welden.

Περαιτέρω έρευνα σε ιδιοκτήτες καλυβιών στην περιοχή αποκάλυψε ένα περίεργο στοιχείο. Ένας από αυτούς είπε στην αστυνομία ότι, γύρω στο μεσημέρι της Κυριακής, τρεις άνδρες ανέβηκαν στο μονοπάτι. Του ζήτησαν να κρατήσει μια βαλίτσα. Μέσα υπήρχαν ρούχα με ονόματα γραμμένα πάνω τους: J.W. Carrol, William Watts και M. Golder. Οι άνδρες είπαν ότι είχαν υπηρεσία, αν και δεν είπαν γιατί ήταν εκεί. Όπως η Welden, δεν φαινόταν να είναι ντυμένοι για μεγάλη πεζοπορία. Ούτε επέστρεψαν ποτέ για τα υπάρχοντά τους. Αν συμμετείχαν σε τίποτα ύποπτο, ήταν πολύ ανόητο να αφήσουν τα ονόματά τους.

Αυτό όμως είναι το θέμα με το Τρίγωνο του Μπένινγκτον. Τίποτα δεν φαίνεται να έχει νόημα.

Μέσα στο κενό

 

Τμήμα του Long Trail

 
Η υπόθεση της Welden συνέχισε να ξετυλίγεται για μήνες αλλά και χρόνια. Εκείνη την περίοδο, οι αρχές αντιμετώπισαν αρκετές ακόμη εξαφανίσεις μέσα και γύρω από την περιοχή του όρους Glastenbury.

Τον Δεκέμβριο του 1949, ο 68χρονος απόστρατος James Tedford επιβιβάστηκε σε λεωφορείο στο Σεντ Άλμπανς αφού επισκέφθηκε συγγενείς στο Φράνκλιν του Βερμόντ και επέστρεφε στο Vermont Soldiers' Home στο Μπένινγκτον. Το λεωφορείο σταμάτησε στο Μπέρλινγκτον, όπου ο Tedford συνάντησε τυχαία έναν παλιό του φίλο και οι δυο τους μίλησαν για λίγο, πριν συνεχίσει το δρόμο του.

Όταν το λεωφορείο έφτασε στον προορισμό του στο Μπένινγκτον, ο Tedford δεν υπήρχε πουθενά. Τα υπάρχοντά του ήταν εκεί, μαζί με ένα πρόγραμμα λεωφορείων. Αργότερα, οι συγγενείς είπαν στην αστυνομία ο Tedford φαινόταν λυπημένος που έφευγε. Το πού βρίσκεται, δεν προσδιορίστηκε ποτέ.

Την επόμενη χρονιά, οι αγνοούμενοι αυξήθηκαν τάχιστα. Τον Οκτώβριο του 1950, ο 8χρονος Paul Jepson βρισκόταν με τη μητέρα του στη χωματερή της πόλης Μπένινγκτον όταν έφυγε από το φορτηγάκι τους. Όταν εκείνη κατάλαβε ότι έλειπε, τηλεφώνησε στην αστυνομία. Τα σκυλιά έπιασαν τη μυρωδιά του και την ακολούθησαν στον αυτοκινητόδρομο, όπου εξαφανίστηκε σχεδόν στη μέση του δρόμου κοντά στο όρος Glastenbury. Ο Jepson δεν βρέθηκε ποτέ.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, η 53χρονη Freda Langer έκανε κάμπινγκ με την οικογένειά της όταν, μαζί με μια ξαδέρφη της, γλίστρησαν σε ένα ρυάκι. Η Langer έφυγε με σκοπό να επιστρέψει στο κάμπινγκ για στεγνά ρούχα. Η ξαδέρφη της παρέμεινε στη χαράδρα. Όταν όμως επέστρεψε στο κάμπινγκ, η Λάνγκερ δεν ήταν πουθενά. Είχε εξαφανιστεί κι αυτή. Επτά μήνες αργότερα, το σώμα της βρέθηκε κοντά στο νερό. Αιτία θανάτου ήταν πιθανότατα τυχαίος πνιγμός -ίσως προσπάθησε να πάει από πιο σύντομο δρόμο, έπαθε κρίση, έπεσε και πνίγηκε.

Τον Νοέμβριο του 1950, η 16χρονη Martha Jeannette Jones αναφέρθηκε ως εξαφανισμένη μετά από ένα ωτοστόπ που είχε κάνει για να πάει σε ένα σχολείο στο Μάντσεστερ του Βερμόντ. Για έναν ολόκληρο μήνα, η απουσία της πέρασε απαρατήρητη. Το σχολείο υπέθεσε ότι είχε επιστρέψει στην την οικογένειά της. Η οικογένειά της υπέθεσε ότι ήταν στο σχολείο.

Σε διάστημα πέντε χρόνων, έξι άνθρωποι είχαν εξαφανιστεί κάτω από ανεξήγητες συνθήκες. Όλοι βρίσκονταν κοντά στο Glastenbury ή στο Μπένιγκτον. Ήταν κάτι το ασυνήθιστο. Υπήρχαν όμως ενδείξεις για το τι μπορεί να είχε συμβεί: οι Jepson και Jones ίσως είχαν απαχθεί. Ο Tedford ίσως είχε εξαφανιστεί γιατί δεν ήθελε να επιστρέψει στο γηροκομείο. Το σώμα της Langer βρέθηκε.

Η Paula Welden, ωστόσο, παρέμεινε η πιο εξέχουσα ιστορία και η πιο μπερδεμένη. Η περίπτωσή της κυριάρχησε στα τοπικά ΜΜΕ και, μερικές φορές, ακόμη και σε εθνικά πρωτοσέλιδα χάρη σε μια σειρά ανατροπών που συνέχιζαν να εγείρουν νέα ερωτήματα.

Συμπεριλαμβανομένης της φαινομενικής επανεμφάνισης της ίδιας της Welden.

Ένα πολλά υποσχόμενο στοιχείο

 

Ο διάσημος ντετέκτιβ Raymond C. Schindler - πηγή

Λίγες μέρες μετά την εξαφάνιση της Welden, μια σερβιτόρα στο Fall River της Μασαχουσέτης είπε στην αστυνομία μια αξιοσημείωτη ιστορία.

Η Ora Telletier είπε ότι μια πελάτισσα που ταιριάζει με την περιγραφή της Welden είχε πάει στο μαγαζί συνοδευόμενη από έναν άνδρα. Ήταν μεγαλύτερος, είπε, περίπου 25 ετών, και φαινόταν μεθυσμένος και λίγο θυμωμένος.

Όταν σηκώθηκε για να πληρώσει τον λογαριασμό, η γυναίκα ρώτησε την Telletier πόσο μακριά ήταν από το Μπένινγκτον.

"Το Μπένινγκτον;" τη ρώτησε η Telletier.

"Το Μπένινγκτον του Βερμόντ", απάντησε η γυναίκα.

Η Telletier την κατεύθυνε στον πλησιέστερο σταθμό λεωφορείων. Το Μπένινγκτον απείχε περίπου 200 μίλια. Η γυναίκα ρώτησε πού βρισκόταν και είπε στην Telletier ότι δεν είχε χρήματα. Όπως είπε οη Telletier, φαινόταν ζαλισμένη.

Η υπάλληλος επέμενε ότι η γυναίκα ήταν η Welden -είχε δει την φωτογραφία της στις εφημερίδες. Η αστυνομία διεξήγαγε έρευνα από σπίτι σε σπίτι στο Φολ Ρίβερ, χωρίς αποτέλεσμα. Αν η γυναίκα ήταν η Welden, είχε φύγει προ πολλού.

Συχνά, ο πατέρας της γινόταν αποδέκτης τέτοιων πληροφοριών. Ο κόσμος πίστευε ότι είχε δει την κόρη του να επιβιβάζεται σε λεωφορείο ή σε αυτοκίνητο. Για λίγο, ανησυχούσε ότι ένας νεαρός που ζούσε στο Στάμφορντ και ήταν ερωτευμένος με την κόρη του είχε κάποια σχέση με την εξαφάνισή της -ίσως να ήταν ο άντρας που είδαν στο Φολ Ρίβερ, αν και αυτό δεν αποδείχθηκε ποτέ. Μια εφημερίδα στο Στάμφορντ προσέλαβε έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ, ο οποίος έδωσε ελάχιστες νέες πληροφορίες, αλλά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι προοπτικές ήταν ζοφερές. Αν και δεν υπήρχαν φυσικές αποδείξεις, ο ερευνητής Raymond Schindler υπέθεσε ότι η κοπέλα είχε πέσει θύμα κάποιων και ήταν σχεδόν σίγουρα νεκρή.

Ο ίδιος είχε μια εναλλακτική θεωρία. Ο Knapp την είχε αφήσει κοντά στην είσοδο του Long Trail. Λίγο πιο πέρα, υπήρχε ένα άλλο μονοπάτι που επίσης ονομάζεται Long Trail. Στην πραγματικότητα, η πινακίδα κοντά στο σπίτι του Knapp οδήγησε την Welden στο άλλο μονοπάτι με το ίδιο όνομα, αυτό που της είναι εντελώς άγνωστο. Όμως το έντονο χιόνι τον χειμώνα του 1946-47 εμπόδισε κάθε εκτεταμένη έρευνα στην εν λόγω περιοχή.

Οι Welden δεν τα παράτησαν ποτέ. Τον Δεκέμβριο του 1947, ένα χρόνο μετά την εξαφάνισή της, μια γυναίκα έφτασε σε μια τουριστική κατασκήνωση στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας. Το προσωπικό εκεί πίστευε ότι έμοιαζε πολύ στην Paula. Παραδόξως, υπέγραψε με το όνομα "Mary Welden". Η αστυνομία πήγε να τις κάνει ερωτήσεις, αλλά δεν ήταν συνεργάσιμη και είπε μόνο ότι καταγόταν από το Μιζούρι. Τελικά την κατάφεραν να μιλήσει με την μητέρα της Paula -η μητέρα δεν μπορούσε να κάνει μπερδέψει την φωνή της κόρης της. Καθώς όμως μιλούσαν, οι ελπίδες της κας Welden εξαφανίστηκαν. Όποια κι αν ήταν η "Mary Welden", δεν ήταν η Paula.

Το 1950, ένας ταχυμεταφορέας της Western Union επέμενε ότι είχε παραδώσει ένα δέμα στη Νέα Υόρκη σε μια γυναίκα που υπέγραψε ως "Paula Welden" και πίστευε ότι ταίριαζε με την περιγραφή της. Η πληροφορία φαινόταν συνυφασμένη με την ανταμοιβή που πλέον έφτανε τα 8.000 δολάρια. Ο πατέρας της υποσχέθηκε να το εξετάσει, αλλά επισήμανε ότι, περίπου 200 ακόμα πληροφορίες είχαν αποτύχει. Ερωτηθείς αν είχε κάποια εναπομείνασα ελπίδα ότι η Paula ήταν ζωντανή, ήταν λακωνικός.

"Όχι".

Το Τρίγωνο

 

Το Grout Pond και το όρος Glastenbury, στην καρδιά του Τριγώνου του Μπένιγκτον - πηγή

 

Στα χρόνια που ακολούθησαν, για τις εξαφανίσεις κοντά στο Μπένινγκτον, έχουν κατηγορηθεί τα πάντα, από τον Μεγαλοπόδαρο μέχρι τα Α.Τ.Ι.Α.. Το 1992, ο συγγραφέας από το Βερμόντ, Joe Citro, επινόησε τη φράση "Τρίγωνο του Μπένινγκτον", κάτι σαν περίφημο Τρίγωνο των Βερμούδων και τα παρόμοια μυστηριώδη γεγονότα του.

Στην περίπτωση της Welden, η αλήθεια μπορεί να είναι πολύ λιγότερο εντυπωσιακή από τους ιπτάμενους δίσκους. Το 2008, μια τοπική εφημερίδα ανέφερε τον 27χρονο συνθέτη Robert Singley, ο οποίος αποφάσισε να πάει στο Long Trail. Το σημείο εισόδου στο μονοπάτι ήταν κοντά στο σημείο που είχαν δει τελευταία φορά την Welden.

Ήταν, είπε, μια αποπροσανατολιστική εμπειρία. Αν και ένιωθε ότι συνέχιζε στο μονοπάτι, ένιωθε μπερδεμένος. Το αυτοκίνητό του, το οποίο πίστευε ότι ήταν λιγότερο από ένα μίλι μακριά, αποδείχθηκε ότι ήταν έξι ή επτά μίλια μακριά. Ακολουθώντας τα βήματά του, διαπίστωσε ότι το μονοπάτι φαινόταν εντελώς διαφορετικό, με πεσμένα δέντρα και άλλα σημάδια που δε θυμόταν να ήταν εκεί πριν.

"Πριν ακριβώς χάσω το μονοπάτι, τα πάντα ήταν σαν crescendo με ένα περίεργο είδος ιλιγγιώδους σύγχυσης", είπε. "Ξαφνικά σκοτείνιασε και μετά ήταν σαν, 'Πού είμαι; Τι συμβαίνει;'. Είχα χαθεί τελείως".

Η πεζοπορία του Singley μετατράπηκε σε ολονύχτια εκδρομή. Η αρραβωνιαστικιά του τηλεφώνησε στην αστυνομία, η οποία τον εντόπισε την επόμενη μέρα. Το Long Trail θα μπορούσε να είναι ασταθές και να προκαλεί σύγχυση. Καθώς, τη νύχτα της της Paula Welden, η θερμοκρασία πλησίαζε στο μηδέν, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τη φοιτήτρια να χάνει το δρόμο της. Ελαφριά ντυμένη και μέσα στο σκοτάδι, μπορεί να περιπλανήθηκε σε κάποιο σημείο που δεν μπορούσε να δει μια ανοργάνωτη ομάδα αναζήτησης.

Ή, ίσως δεν είχε φτάσει ποτέ στο Trail. Ίσως σε εκείνο το τμήμα του δρόμου κοντά στο σπίτι του Knapp να συνέβη κάποια απαγωγή. Αυτό εξηγούσε γιατί η κόρη του Knapp δεν είδε κανένα σημάδι της. Όσο για αυτούς που επέμεναν ότι την είχαν δει στο Trail; Η αστυνομία δεν πείστηκε ποτέ ότι οι αναφορές τους ήταν ακριβείς. Πολλοί θα ισχυρίζονταν ότι είχαν δει την Paula τις επόμενες ημέρες, εβδομάδες και χρόνια.

Με κάποιον τρόπο, η Welden και ο Singley συνδέονται. Η υπόθεση της Welden ήταν ένας σημαντικός παράγοντας ώστε, τον Ιούλιο του 1947, να συγκεντρωθεί αστυνομική δύναμη που θα μπορούσε να ψάχνει αγνοούμενους. Περίπου 60 χρόνια αργότερα, αυτή η δύναμη ήταν που εντόπισε τον Singley.

Το ότι το σώμα της Paula Welden δεν ανακτήθηκε ποτέ παραμένει ένα αίνιγμα, και ένα γεγονός που πιθανότατα οδήγησε τον ντετέκτιβ Schindler να υποψιαστεί ότι κάποιος ήταν υπεύθυνος για την εξαφάνισή της και φρόντισε να θάψει το σώμα της. Αυτό όμως παραμένει μια εικασία. Για την Paula και άλλους, το Long Trail και η περιοχή γύρω από αυτό, είναι ένα μονοπάτι χωρίς τέλος...

από: mental floss