Τιτανικός: Ο συγγραφέας που κατηγορήθηκε δύο φορές για φόνο και που αργότερα προέβλεψε τη βύθιση του υπερωκεάνιου - Μέρος 1ο

Αριστερά, το πρωί της 2ας Μαρτίου 1912, το Olympic οδηγείται σε αποβάθρα στο Μπέλφαστ για επισκευή. Δεξιά, ο Τιτανικός είναι αγκυροβολημένος στην προκυμαία εξοπλισμού.

 

Ο συγγραφέας Θόρτον Τζέκινς Χέινς (Thornton Jenkins Hains), με το ψευδώνυμο Mayn Clew Garnett, δημοσίευσε μια ιστορία καταστροφής στη θάλασσα με απόκοσμους παραλληλισμούς με την πραγματική τραγωδία του Τιτανικού.

Όταν τη νύχτα της 14ης προς 15η Απριλίου του 1912, ο Τιτανικός χτύπησε ένα παγόβουνο και βυθίστηκε, η ​​καταστροφή κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα σε όλο τον κόσμο. Σύντομα, ο κόσμος έκπληκτος από την απώλεια του υποτιθέμενου "αβύθιστου" πλοίου, σοκαρίστηκε από τις ομοιότητες που είχε η πραγματική τραγωδία και μια φανταστική ιστορία ενός περιοδικού που είχε εμφανιστεί στα περίπτερα μια εβδομάδα νωρίτερα.

Το "The White Ghost of Disaster" -που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Popular και αποδόθηκε στον συγγραφέα Captain Mayn Clew Garnett- φαινόταν τρομερά προφητικό. Στο διήγημα, ο Garnett περιγράφει ένα φαινομενικά ανίκητο υπερωκεάνιο, τη μοιραία συνάντησή του με ένα παγόβουνο στον Βόρειο Ατλαντικό και τις απώλειες ζωών που ακολουθεί. Πολλές λεπτομέρειες, μεγάλες και μικρές, θα μπορούσαν να προέρχονται κατευθείαν από τα νέα για την καταστροφή του Τιτανικού -αν και ήταν ήδη τυπωμένο όταν βυθίστηκε το πλοίο.

Παρά την αίσθηση που προκάλεσε εκείνη την εποχή, σήμερα, το "The White Ghost of Disaster" είναι κάτι περισσότερο από μια υποσημείωση στην ιστορία του Τιτανικού.

Το πλοίο στην ιστορία του Garnett, το Admiral, έχει μήκος 800 πόδια -ο Τιτανικός είχε 883. Είναι γεμάτο με "χίλιες και περισσότερες ψυχές" και "φορτίο εκατομμυρίων". Όπως ο Τιτανικός, που βυθίστηκε στο παρθενικό του ταξίδι, έτσι και το Admiral είναι ένα νέο πλοίο, που περιγράφεται ότι έχει "την πιο σύντομη ζωή". Πολύ σύντομα, το Admiral πέφτει πάνω σε ένα παγόβουνο στα ανοικτά της Νέας Γης στον Καναδά, ενώ αγνοεί τις προειδοποιήσεις για πάγο και κινείται πολύ γρήγορα για τις καιρικές συνθήκες. Ο Brownson, ο καπετάνιος του πλοίου, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την απερίσκεπτη ταχύτητα, αυτοκτονεί με ένα πιστόλι -ένας από τους τρόπους με τον οποίο ο καπετάνιος του Τιτανικού, Έντουαρντ Τζων Σμιθ, θεωρήθηκε ότι πέθανε, αν και κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα. Ενδιαφέρον είναι ότι ο δεύτερος αξιωματικός του Admiral ονομάζεται επίσης Σμιθ. Ο Garnett δίνει μια εικόνα του πλοίου να χτυπά στο παγόβουνο που μοιάζει με τις αναφορές ορισμένων από τους επιζώντες του Τιτανικού. Επίσης, η ιστορία μένει εκτενώς στις σκέψεις του καπετάνιου, οι οποίες μπορεί κάλλιστα να ήταν ίδιες με εκείνες του Σμιθ του Τιτανικού. Τις τελευταίες του στιγμές, ο Brownson ανησυχεί για το κακό που έκανε στη φήμη του. Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται, το καλό του όνομα μένει ανέπαφο καθώς, ο δεύτερος αξιωματικός Σμιθ, ο οποίος είχε προσπαθήσει να αποτρέψει το ατύχημα και αργότερα πεθαίνει ηρωικά, κατηγορείται λανθασμένα ότι εκείνος οδήγησε το πλοίο πάνω στο παγόβουνο. Η ιστορία τελειώνει στο πλοίο διάσωσης, όπου ο διευθυντής της γραμμής ατμόπλοιων είναι αμήχανος για το "έγκλημα" του Σμιθ, όπως το αποκαλεί.

 

Ο πλοίαρχος του Τιτανικού, Έντουαρντ Σμιθ 

 

Στις ΗΠΑ, οι εφημερίδες ανακάλυψαν αμέσως τους παραλληλισμούς. Ο Τύπος της Νέας Υόρκης ανέφερε μια φήμη ότι ο Garnett είχε την ιδέα της ιστορίας ενώ ήταν επιβάτης στο Olympic, το μεγαλύτερο, αδελφό πλοίο του Τιτανικού.

Κάποιες εφημερίδες ανατύπωσαν το "The White Ghost of Disaster". Μια διαφήμιση σε μια εφημερίδα απέδιδε στον συγγραφέα "τις ανατριχιαστικές δυνάμεις ενός μάντη, που το μολύβι του καθοδηγείται από το χέρι της Μοίρας". Τον επόμενο μήνα, ένας εκδότης βιβλίων έβγαλε την ιστορία σε σκληρό εξώφυλλο, και πρόσθεσε μερικές επιπλέον ιστορίες του Garnett. Το 1913, έκανε πρεμιέρα μια ταινία του βωβού κινηματογράφου (χαμένη σήμερα) που διαφημίστηκε ως "ένα κινηματογραφικό θαύμα αξίας 1.000.000 δολαρίων".

Ο Garnett δεν ήταν 100% προφητικός. Το Admiral βυθίζεται σε 15 λεπτά, ενώ ο Τιτανικός χρειάστηκε σχεδόν τρεις ώρες. Επίσης, το Admiral απέπλευσε από τη Νέα Υόρκη, δεν ήταν ο προορισμός του.

Για ένα διάστημα, το μυθιστόρημα έκανε τον συγγραφέα του διάσημο. Όμως λίγοι γνώριζαν ότι, στην πραγματικότητα, ο καπετάνιος Mayn Clew Garnett ήταν ψευδώνυμο. Το πραγματικό όνομα του συγγραφέα ήταν Θόρντον Τζένκινς Χέινς και κάποτε ήταν γνωστός από τα μεγάλα περιοδικά.

Όμως, ο Χέινς ήταν διάσημος και για άλλους, πιο σκοτεινούς λόγους. Το 1891, σε ηλικία 24 ετών, πυροβόλησε έναν φίλο του στην καρδιά, ενώ οι δυο τους βρίσκονταν για κωπηλασία κοντά στο Χάμπτον της Βιρτζίνια. Επειδή οι μάρτυρες βρίσκονταν σε κάποια απόσταση και διαφωνούσαν για το τι είχε συμβεί, οι δικηγόροι του Χέινς μπόρεσαν να επικαλεστούν αυτοάμυνα. Η αθώωση εξόργισε την τοπική κοινότητα και γρήγορα ο Χέινς βρέθηκε εξοστρακισμένος από τους κοινωνικούς κύκλους, όπου, ως γιος εξέχοντος στρατηγού και εγγονός ναυάρχου, κάποτε ήταν καλοδεχούμενος.

Ο Χέινς "συνειδητοποίησε ότι ήταν κοινωνικός παρίας, και αυτό έπληξε τόσο πολύ το μυαλό του που έγινε αηδιαστικός και ουσιαστικά έζησε τη ζωή ενός ερημίτη", σύμφωνα με τους New York Times. "Μετά από λίγο, τα συναισθήματα εναντίον του έγιναν τόσο έντονα", προσθέτουν οι Times, που αποφάσισε με τη σύζυγό του να εγκαταλείψουν την Βαλτιμόρη και να πάνε στην Φλόριντα με ένα μικρό γιοτ. Μια άλλη εφημερίδα ανέφερε ότι ο Χέινς είχε εγκαταλείψει τις ΗΠΑ "για πάντα" και κατευθυνόταν στη Νότια Αμερική.

 

Πορτρέτο του Χέινς

 

Στις αρχές του 20ου αιώνα, όπου κι αν πήγαινε ο Χέινς, η φήμη του είχε επανέλθει και μπορούσε να δημοσιεύσει πολλά βιβλία και να αρχίσει να συνεισφέρει ιστορίες σε διάφορα εξέχοντα περιοδικά -Harper's, Cosmopolitan, κ.ά.. Η συγγραφική του σταδιοδρομία κύλησε ομαλά μέχρι το 1908, όταν βρέθηκε στο επίκεντρο μιας ακόμη υπόθεσης δολοφονίας.

Στις 15 Αυγούστου του 1908, ο Χέινς συνόδευσε τον μικρότερο αδερφό του, λοχαγό του στρατού Πίτερ Χέινς, στο Bayside Yacht Club στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, για να αντιμετωπίσει τον William Annis, τον οποίο υποπτεύονταν ότι είχε σχέση με τη γυναίκα του Πίτερ. Ενώ ο Χέινς συγκρατούσε το πλήθος, ο Πίτερ έστρεψε το αυτόματό του στον Annis. Οι χειρούργοι που προσπάθησαν να τον σώσουν, κατέθεσαν ότι είχε χτυπηθεί από πέντε σφαίρες, αφήνοντας συνολικά 20 τραύματα. Μόνο μια από αυτές προκάλεσε έξι ξεχωριστές πληγές, τρυπώντας και τα δύο του πόδια, καθώς και τη βουβωνική του χώρα. Πέθανε αρκετές ώρες αργότερα στο νοσοκομείο.

Τα αδέρφια δικάστηκαν για το φόνο χωριστά. Μολονότι ο Πίτερ ήταν εκείνος που είχε πατήσει τη σκανδάλη, ο Χέινς -ο οποίος κατηγορήθηκε ότι είχε ωθήσει τον αδερφό του και προκάλεσε όλο το χάος- εμφανίστηκε στην αίθουσα του δικαστηρίου ως ο μεγαλύτερος κακός.

Στο βήμα του μάρτυρα, η Claudia Hains, η φερόμενη ως μοιχός, αρνήθηκε ότι είχε σχέση με τον Annis και έδωσε διαφορετικό κίνητρο για τη δολοφονία. Κατέθεσε ότι ο κουνιάδος της "απείλησε να μου κάνει κακό επειδή τον αρνήθηκα. Αρκετές φορές, και ενώ ο σύζυγός μου έλειπε, προσπάθησε να μου ριχτεί, φτάνοντας στο σημείο να μπει στο δωμάτιό μου. Τον απώθησα και μου είπε ότι θα με εκδικηθεί".

 

Τον Ιανουάριο του 1909, οι Reading Times δημοσίευσαν μια εικονογράφηση του Χέινς μαζί με έναν τίτλο σχετικά με την αθώωσή του 

 

Η εισαγγελία αναφέρθηκε στον Χέινς ως τον εγκέφαλο του εγκλήματος και πρότεινε να σταλεί στην ηλεκτρική καρέκλα. Όμως το δικαστήριο τάχθηκε στο πλευρό των δικηγόρων του και, μετά από μια νύχτα διαβουλεύσεων και συνολικά 15 ψηφοφορίες, στις 15 Ιανουαρίου του 1909 τον αθώωσε . Οι New York Times χαρακτήρισαν την ετυμηγορία "σοκαριστική αποτυχία της δικαιοσύνης".

Μεγάλο μέρος της υπεράσπισης του Χέινς βασιζόταν σε αυτό που τότε ονομαζόταν "άγραφος νόμος". Με απλούς όρους, ουσιαστικά σήμαινε ότι αν κάποιος ανακάλυπτε ότι η σύζυγός του είχε σχέση με κάποιον άλλο, ήταν ελεύθερος να τον πυροβολήσει. Προφανώς, ο άγραφος νόμος ίσχυε και για τα αδέρφια που πήγαιναν να βοηθήσουν.

Ενθαρρυμένος από την αθώωσή του, ο Χέινς είπε στους Times ότι σχεδίαζε να ξεκινήσει ένα νέο μυθιστόρημα που ήλπιζε ότι θα ήταν το "αριστούργημά" του. Το θέμα του μυθιστορήματος θα ήταν ο άγραφος νόμος, όπως είπε.

Όμως, πριν ακόμα τελειώσει η δίκη, ο Χέινς είχε μπλεχτεί σε ένα ακόμη σκάνδαλο, όταν αποκαλύφθηκε ότι, ένα χρόνο νωρίτερα, είχε αποκτήσει παιδί με τη Γαλλίδα υπηρέτρια της οικογένειάς του. Όσο για τον Πίτερ, στις 11 Μαΐου του 1909 καταδικάστηκε σε φυλάκιση 8 έως 16 ετών για ανθρωποκτονία σε πρώτο βαθμό, αλλά το 1911, έλαβε χάρη από τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης.

Η ετυμηγορία των ενόρκων μπορεί να αθώωσε τον Χέινς, αλλά αυτό δεν άρεσε στους εκδότες του Harper's και άλλων περιοδικών. Μια εφημερίδα ανέφερε ότι ήταν πλέον «persona non grata για τους εκδότες. Άνθρωποι που κάποτε ήταν πρόθυμοι να πάρουν τις ιστορίες του, τον απέφευγαν μετά τη δίκη".

Οι ακόμη πιο κακοπροαίρετοι μαζί του προχώρησαν ακόμη περισσότερο. "Ξεκίνησαν γράφοντάς του ανώνυμα γράμματα, στολισμένα με αγενή σκίτσα νεκροκεφαλών ... απειλώντας να τον 'σκοτώσουν' και εκφράζοντας την πεποίθηση ότι έπρεπε να είχε πάει στην ηλεκτρική καρέκλα", ανέφερε μια άλλη εφημερίδα.

Και έτσι γεννήθηκε ο Mayn Clew Garnett.

 

Μια λέμβος μεταφέρει επιζώντες από τον Τιτανικό 

Το 1910, ο Χέινς έγραφε για το περιοδικό Popular -και άλλα παρόμοια-, μια αποφασιστική κίνηση να αποχωρήσει από την προηγούμενη κατηγορία περιοδικών, τόσο σε κύρος όσο και σε αμοιβή. Όμως, και η εμφάνιση του Garnett αποδείχθηκε το ίδιο βραχύβια.

Σύμφωνα με μια εφημερίδα του Μπρούκλιν του 1914, "οι επικριτές του Χέινς δεν άργησαν να ανακαλύψουν ότι αυτός και ο Garnett ήταν το ίδιο πρόσωπο". Αναγνωρίζοντας το γνώριμο στυλ γραφής του στον Garnett, οι ανταγωνιστές του "έστειλαν επιστολές στα περιοδικά που αγόραζαν τις ιστορίες του, καταγγέλλοντάς τα ότι δημοσίευαν τα έργα ενός 'σχεδόν δολοφόνου' και απειλώντας ότι θα χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους για να τους κάνουν κακό, εκτός αν σταματούσαν να τυπώνουν το υλικό που τους πρόσφερε ο Χέινς".

Ο Χέινς, ανίκανος να πουλήσει τις ιστορίες του, έγραφε η εφημερίδα, ξεκίνησε να ψαρεύει και να μαζεύει ξύλα που ξεβράζει η θάλασσα για να ζήσει και, μετά από το 1914, ελάχιστο από το έργο του alter ego του εμφανίζεται στα περιοδικά.

Εκτός αυτών, υπήρξαν και κατηγορίες για λογοκλοπή, οι οποίες έπληξαν το πιο διάσημο έργο του, το "The White Ghost of Disaster". Με όλη την προσοχή γύρω από τη βύθιση του Τιτανικού, η ομοιότητα μεταξύ της ιστορίας του και ενός μυθιστορήματος του 1898 με τίτλο "Futility" δεν πέρασε απαρατήρητη. Ο συγγραφέας του, Μόργκαν Ρόμπερτσον, είχε φανταστεί ένα μεγάλο υπερωκεάνιο, το γέμισε με πλούσιους και το έριξε σε ένα παγόβουνο μια ψυχρή νύχτα του Απριλίου. Το όνομα του πλοίου ήταν Titan. Ένας συγγραφέας εφημερίδων κατήγγειλε το "The White Ghost" ως "λογοκλοπή", κατηγορώντας ότι η ιστορία του Garnett ήταν απλώς "πιο σύντομη και είχε αλλάξει σε σημεία" από το πρωτότυπο του Robertson.

Ο Χέινς δεν αρνήθηκε ποτέ ότι ήταν ο Garnett. Όμως, δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι ήταν ο αληθινός συγγραφέας του "The White Ghost of Disaster".

Για το υπόλοιπο της ζωής του, ο Χέινς κράτησε χαμηλό δημόσιο προφίλ. Το 1920 εμφανίζεται ως αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού, το 1930 ως συγγραφέας και συγγραφέας περιοδικών, ενώ το 1940 δεν εμφανίζει κανένα επάγγελμα, υποδηλώνοντας ότι στα 73 του χρόνια είχε συνταξιοδοτηθεί. Πέθανε το 1953 σε ηλικία 86 ετών. Δεν έγραψε ποτέ το "αριστούργημα" που είχε υποσχεθεί το 1909.

από: smithsonian mag