Οι παλιές ομπρέλες μπορούσαν να είναι αρκετά επικίνδυνες.
Πολλοί, αφήνουν τις ομπρέλες τους ανοικτές σε μια γωνιά για να στεγνώσουν, κάτι που, για κάποιους, θεωρείται κακή τύχη.
Οι ανοιχτές ομπρέλες σε εσωτερικό χώρο είναι ότι και οι σπασμένοι καθρέφτες και οι μαύρες γάτες όταν πρόκειται για -υποτιθέμενους- προάγγελους κακής τύχης. Αν και η προέλευση της δεισιδαιμονίας δεν έχει αποδειχθεί ακριβώς, υπάρχουν μερικές θεωρίες για το πώς και γιατί ξεκίνησε.
Μια από αυτές προτείνει ότι ξεκίνησε γύρω στο 1200 π.Χ., όταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ιερείς και τα μέλη της βασιλικής οικογένειας χρησιμοποιούσαν ομπρέλες από φτερά παγωνιού και πάπυρο για να τους προστατεύσουν από τον ήλιο. Σύμφωνα με το Reader's Digest, η δεισιδαιμονία μπορεί να προήλθε από την πεποίθηση ότι το άνοιγμα της ομπρέλας σε εσωτερικό χώρο -μακριά από τις ακτίνες του ήλιου- θα εξόργιζε τον θεό του ήλιου, Ρα, και θα είχε αρνητικές συνέπειες.
Μια άλλη θεωρία περιλαμβάνει μια διαφορετική αρχαία αιγυπτιακή θεότητα, τη Νουτ, την θεά του ουρανού. Εκείνες οι πρώιμες ομπρέλες κατασκευάζονταν για να αντικατοπτρίζουν -και να τιμούν- τον τρόπο που προστάτευε τη Γη, επομένως η σκιά τους θεωρούνταν ιερή. Αν κάποιος μη ευγενής χρησιμοποιούσε μια ομπρέλα, υποτίθεται ότι γινόταν προπομπός κακής τύχης.
Ωστόσο, ο λόγος που σήμερα ο κόσμος δε θέλει να ανοίγει τις ομπρέλες σε εσωτερικό χώρο σήμερα, είναι περισσότερο η αποφυγή τραυματισμού, παρά η θεϊκή οργή. Οι σύγχρονες ομπρέλες απέκτησαν δημοτικότητα κατά τη βικτοριανή εποχή με την εφεύρεση του πλαισίου με ραβδώσεις από χάλυβα από τον Σάμιουελ Φοξ, στον οποίο υπήρχε ένας μηχανισμός ελατηρίου που επέτρεπε στο πλαίσιο να επεκτείνεται γρήγορα, αλλά και επικίνδυνα.
"Μια ομπρέλα με άκαμπτη ακτίνα, που ανοίγει ξαφνικά σε ένα μικρό δωμάτιο, θα μπορούσε να τραυματίσει σοβαρά έναν ενήλικα ή ένα παιδί ή να σπάσει ένα εύθραυστο αντικείμενο", γράφει ο Charles Panati στο βιβλίο του Panati’s Extraordinary Origins of Everyday Things. "Έτσι, η δεισιδαιμονία προέκυψε ως αποτρεπτικός παράγοντας για το άνοιγμα ομπρελών σε εσωτερικούς χώρους".
Μια από αυτές προτείνει ότι ξεκίνησε γύρω στο 1200 π.Χ., όταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ιερείς και τα μέλη της βασιλικής οικογένειας χρησιμοποιούσαν ομπρέλες από φτερά παγωνιού και πάπυρο για να τους προστατεύσουν από τον ήλιο. Σύμφωνα με το Reader's Digest, η δεισιδαιμονία μπορεί να προήλθε από την πεποίθηση ότι το άνοιγμα της ομπρέλας σε εσωτερικό χώρο -μακριά από τις ακτίνες του ήλιου- θα εξόργιζε τον θεό του ήλιου, Ρα, και θα είχε αρνητικές συνέπειες.
Μια άλλη θεωρία περιλαμβάνει μια διαφορετική αρχαία αιγυπτιακή θεότητα, τη Νουτ, την θεά του ουρανού. Εκείνες οι πρώιμες ομπρέλες κατασκευάζονταν για να αντικατοπτρίζουν -και να τιμούν- τον τρόπο που προστάτευε τη Γη, επομένως η σκιά τους θεωρούνταν ιερή. Αν κάποιος μη ευγενής χρησιμοποιούσε μια ομπρέλα, υποτίθεται ότι γινόταν προπομπός κακής τύχης.
Ωστόσο, ο λόγος που σήμερα ο κόσμος δε θέλει να ανοίγει τις ομπρέλες σε εσωτερικό χώρο σήμερα, είναι περισσότερο η αποφυγή τραυματισμού, παρά η θεϊκή οργή. Οι σύγχρονες ομπρέλες απέκτησαν δημοτικότητα κατά τη βικτοριανή εποχή με την εφεύρεση του πλαισίου με ραβδώσεις από χάλυβα από τον Σάμιουελ Φοξ, στον οποίο υπήρχε ένας μηχανισμός ελατηρίου που επέτρεπε στο πλαίσιο να επεκτείνεται γρήγορα, αλλά και επικίνδυνα.
"Μια ομπρέλα με άκαμπτη ακτίνα, που ανοίγει ξαφνικά σε ένα μικρό δωμάτιο, θα μπορούσε να τραυματίσει σοβαρά έναν ενήλικα ή ένα παιδί ή να σπάσει ένα εύθραυστο αντικείμενο", γράφει ο Charles Panati στο βιβλίο του Panati’s Extraordinary Origins of Everyday Things. "Έτσι, η δεισιδαιμονία προέκυψε ως αποτρεπτικός παράγοντας για το άνοιγμα ομπρελών σε εσωτερικούς χώρους".
από: mental floss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου