Η ιστορία πίσω από τη δίκη των "Chicago 7", όπως έμεινε γνωστή, και πώς κατηγορούμενοι όπως ο Abbie Hoffman και ο Bobby Seale διαμαρτυρήθηκαν για τον πόλεμο του Βιετνάμ κατά τη διάρκεια του Εθνικού Συνεδρίου των Δημοκρατικών του 1968.
Στην ιστορική δίκη των "Chicago 7" εξέχοντες αντιπολεμικοί ακτιβιστές κατηγορήθηκαν για συνωμοσία για υποκίνηση ταραχών ενώ περνούσαν πολιτειακά όρια. Η εν λόγω ταραχή πραγματοποιήθηκε έξω από το Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών του 1968 -και συνέβη σε μια εξαιρετικά τεταμένη περίοδο στην αμερικανική ιστορία.
Ενώ ο πόλεμος στο Βιετνάμ ήταν σε εξέλιξη, οι νέοι ξεσηκώθηκαν διαμαρτυρόμενοι για τη συμμετοχή των ΗΠΑ στον πόλεμο. Οπότε, υπήρχε πολλή πίεση ώστε να ηρεμήσει αυτή την οργή.
Με τον πρόεδρο Λύντον Τζόνσον αποφασισμένο να μην υποβάλλει υποψηφιότητα για επανεκλογή, οι Δημοκρατικοί προσπαθούσαν να βρουν έναν νέο υποψήφιο. Όμως, πολλοί ακτιβιστές απαιτούσαν ο υποψήφιος να είναι αντιπολεμικός -και διαμαρτυρήθηκαν στο Σικάγο ώστε να ακουστούν. Οι διαδηλώσεις που ακολούθησαν έγιναν γρήγορα βίαιες και αργότερα, κατηγορήθηκαν οκτώ ακτιβιστές.
Αρχικά γνωστοί ως Οκτώ του Σικάγου (Chicago Eight), οι κατηγορούμενοι που κατηγορήθηκαν για συνωμοσία ήταν ο συνιδρυτής του Black Panther Party, Bobby Seale, ο Abbie Hoffman και ο Tom Hayden. Όμως, τελικά, ο Seale θα δικαζόταν ξεχωριστά από τους άλλους, οπότε έμειναν γνωστοί ως Επτά του Σικάγο (Chicago Seven).
Η υπόθεση της δίκης έγινε ταινία και προβάλλεται στο Netflix.
Ο αντιπολεμικός ακτιβισμός του 1960 και οι Επτά του Σικάγο
Για να κατανοήσουμε το μέγεθος του πολιτικού ακτιβισμού στις ΗΠΑ στην δεκαετία του 1960, είναι επιτακτική ανάγκη να κατανοήσουμε το ιστορικό πλαίσιο της εποχής.
Ο πρόεδρος Κένεντι δολοφονήθηκε το 1963. Ηγέτες των πολιτικών δικαιωμάτων όπως ο Μάλκολμ Χ και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ επίσης σκοτώθηκαν το 1965 και το 1968, αντίστοιχα. Έτσι, ο πόλεμος του Βιετνάμ αναστάτωνε ακόμα περισσότερο μια χώρα που ήδη υπέφερε τεράστιες απώλειες.
Το 1966, ο Bobby Seale είχε ιδρύσει τους Μαύρους Πάνθηρες για να σχηματίσει μια πολιτική οργάνωση που θα προστάτευε τους Αφροαμερικανούς από την αστυνομική βία και άλλες μορφές αδικίας. Όμως, λίγο καιρό μετά, ο πόλεμος του Βιετνάμ επηρέασε και τις περιθωριοποιημένες κοινότητες.
Οι ακτιβιστές των Οκτώ του Σικάγο σοκαρίστηκαν όταν η κυβέρνηση απαίτησε υποστήριξη για στρατιωτική επέμβαση, ενώ, ταυτόχρονα, κυβερνητικοί αξιωματούχοι τρομοκρατούσαν τις φτωχές κοινότητες της χώρας. Για τον ιδρυτή του Youth International Party (YIP), Abbie Hoffman, και τον ομότιμο του Jerry Rubin, το να το αναδείξουν αυτό ήταν ζωτικής σημασίας για το κίνημά τους. Στη τελική, το YIP είχε ιδρυθεί ως μια ομάδα ήπιων αναρχικών, καλλιτεχνών και κοινωνικών απώτερων που αγκάλιασαν τη θεατρικότητα. Έτσι, ήταν λογικό να διαμαρτυρηθούν για τον πόλεμο -και τις δυνάμεις που έδωσαν το πράσινο φως γι' αυτόν.
Εν τω μεταξύ, ο David Dellinger, πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Κινητοποίησης για τον Τερματισμό του Πολέμου στο Βιετνάμ (National Mobilization Committee to End War in Vietnam, MOBE), και ο Tom Hayden, ο οποίος ηγούνταν των Φοιτητών για μια Δημοκρατική Κοινωνία (Students for a Democratic Society, SDS) με τη Rennie Davis, είχαν την έμπνευση να ξεκινήσουν διαμαρτυρία. Με τον ακτιβιστή John Froines και τον καθηγητή Lee Weiner μαζί τους, ο προγραμματισμός ξεκίνησε.
Στις 23 Μαρτίου του 1968, πολλοί από αυτούς στη λίμνη Βίλα του Ιλινόις για να συντονίσουν τα μελλοντικά τους σχέδια με περισσότερες από 100 ομάδες ακτιβιστών. Ο Rubin είχε βάλει στόχο να συγκεντρώσει 100.000 ανθρώπους στο Yippie Youth Festival -και προχώρησε παρά το γεγονός ότι δεν του χορηγήθηκε άδεια.
Η τέλεια καταιγίδα
Στις 31 Μαρτίου, όταν ο πρόεδρος Τζόνσον ανακοίνωσε ότι δε θα κατέβαινε ξανά υποψήφιος, αρχικά, μια μεγάλη αντιπολεμική διαδήλωση φαινόταν περιττή. Όμως, τότε μπήκε στη μάχη της διαδοχής ο αντιπρόεδρος Χιμπέρτ Χάμφρεϊ. Ο Χάμφρεϊ, όχι μόνο αγκάλιασε πολλές από τις πολιτικές του Τζόνσον, αλλά θεωρήθηκε και ως ο κορυφαίος εκπρόσωπος της πολεμικής πολιτικής των ΗΠΑ στο Βιετνάμ.
Ο Απρίλιος ήταν ήδη τεταμένος. Οι ταραχές ακολούθησαν τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, κατά τη διάρκεια της οποίας ο δήμαρχος του Σικάγου Richard J. Daley έδωσε εντολή στην αστυνομία να σκοτώσει. Επίσης, τον Ιούνιο δολοφονήθηκε ο υποψήφιος για την προεδρία Ρόμπερτ Κένεντι.
Μέχρι τον Αύγουστο, η δυσαρέσκεια ήταν μεγάλη σε ολόκληρη την χώρα και ειδικά στο Σικάγο. Για να επιδεινωθούν ακόμα περισσότερο τα πράγματα, μια τηλεφωνική απεργία στην Windy City θα περιέπλεκε τις προσπάθειες του Συνεδρίου.
Προβλέποντας άγριες διαμαρτυρίες έξω από το Συνέδριο, πολλοί Δημοκρατικοί ήθελαν να μεταφερθεί το τριήμερο γεγονός στο Μαϊάμι.
Ακόμα και τα τηλεοπτικά δίκτυα συμφωνούσαν με αυτό, καθώς η τηλεφωνική απεργία θα έφερνε δυσκολίες και σε αυτούς.
Παρ' όλα αυτά, ο δήμαρχος του Σικάγου ήταν αποφασισμένος ότι η πόλη ήταν έτοιμη. Μάλιστα, ορκίστηκε ότι δε θα στήριζε τον Χάμφρεϊ, αν ο υποψήφιος ζητούσε την αλλαγή του μέρους της εκδήλωσης. Ο Τζόνσον συμφώνησε και, σύμφωνα με πληροφορίες είπε, "Το Μαϊάμι δεν είναι αμερικανική πόλη".
Το Συνέδριο των Δημοκρατικών του 1968
Το συνέδριο διεξήχθη μεταξύ 26 και 29 Αυγούστου. Ο Χάμφρι είχε 100 με 200 περισσότερους αντιπροσώπους απ' ό, τι χρειαζόταν για να κερδίσει. Ωστόσο, η αντιπολεμική πίεση μέσα από το ίδιο το Δημοκρατικό Κόμμα, αλλά και έξω από το Διεθνές Αμφιθέατρο, άρχισε να αυξάνεται.
Η βία ξεκίνησε στις 25 Αυγούστου 1968. Απτόητοι από τις απορριφθείσες άδειες διαδήλωσης έξω από το αμφιθέατρο, οι διαδηλωτές προχώρησαν και ήθελαν η φωνή τους να ακουστεί. Για πέντε ημέρες, βρήκαν αντίσταση από 11.900 αστυνομικούς του Σικάγο, 7.500 στρατιώτες των ΗΠΑ, 7.500 άντρες της Εθνικής Φρουράς του Ιλινόις και 1.000 πράκτορες μυστικών υπηρεσιών.
Η χειρότερη ημέρα των ταραχών ήταν η 28η Αυγούστου, η οποία έμεινε γνωστή ως "Μάχη της λεωφόρου του Μίσιγκαν". Πολλοί διαδηλωτές ξυλοκοπήθηκαν από την αστυνομία, αλλά μαζί τους και αθώοι παρευρισκόμενοι, δημοσιογράφοι και γιατροί που προσέφεραν ιατρική βοήθεια. Αμέτρητοι τραυματίστηκαν. Εκατοντάδες διαδηλωτές συνελήφθησαν -οι εκτιμήσεις λένε από 589 έως πάνω από 650.
Τελικά, ο Χάμφρεϊ και ο Έντμουντ Μούσκι -ως υποψήφιος αντιπρόεδρος- έχασαν από τους Ρεπουμπλικάνους Ρίτσαρντ Νίξον και Σπύρο Άγκνιου. Και όταν η κυβέρνηση αρνήθηκε να αποσύρει αμέσως τα στρατεύματα από το Βιετνάμ, οι 8 ακτιβιστές του Σικάγο μπλέχτηκαν σε μια δικαστική μάχη.
Η Δίκη των Επτά
Ανάμεσα στα δακρυγόνα και στα γκλοπ της αστυνομίας που χτύπησαν τους διαδηλωτές και τους δημοσιογράφους ήταν και οι Επτά του Σικάγο, οι οποίοι έδιναν ομιλίες στην πόλη. Ευρέως καλυμμένες από τα ΜΜΕ, αυτές οι ταραχές είχαν σοβαρές συνέπειες.
Στις 20 Μαρτίου του 1969, οκτώ αστυνομικοί και οκτώ πολίτες κατηγορήθηκαν από μια επιτροπή ενόρκων του Σικάγου σχετικά με τη βία. Και δυστυχώς για τους Επτά (αρχικά Οκτώ), βάσει διατάξεων του Νόμου περί Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1968, είχαν περάσει πολιτειακά όρια για να υποκινήσουν ομοσπονδιακό έγκλημα.
Ο Dellinger ήταν προφανής στόχος ως επικεφαλής της MOBE, όπως και οι Davis και Hayden ως βασικοί ηγέτες του SDS. Επιπλέον, μέλη του YIP των Hoffman και Rubin ήταν μεγάλο κομμάτι των διαδηλωτών. Επίσης, ως συμμετέχοντες, κατηγορήθηκαν και οι Weiner και Froines.
Όμως, για τον Bobby Seale -ο οποίος είχε συμφωνήσει να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις αντικαθιστώντας την τελευταία στιγμή έναν άλλο Πάνθηρα- που κατηγορήθηκε με το πρόσχημα της συνωμοσίας, του φάνηκε παράλογο. Στις 24 Σεπτεμβρίου του 1969, ξεκίνησε δίκη των Οκτώ του Σικάγο.
Η δίκη, υπό τον δικαστή Julius Hoffman, διακωμωδήθηκε από τους κατηγορούμενους. Ο Jerry Rubin και ο Abbie Hoffman φόρεσαν τηβέννους δικαστών, κάνοντας τον δικαστή να διατάξει την απομάκρυνσή τους. Όταν τις έβγαλαν, αποκαλύφτηκε ότι φορούσαν στολές αστυνομικών του Σικάγου.
Ο Abbie Hoffman αποκάλεσε τον δικαστή "Julie", σήκωσε το μεσαίο δάχτυλό του ενώ ορκιζόταν και είπε ότι η ιδέα του δικαστή για δικαιοσύνη ήταν το μόνο άσεμνο στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ο δικαστής διέκοβε τακτικά τους κατηγορούμενους και τους δικηγόρους τους, ισχυριζόμενος ότι ήταν υπομονετικός.
Το πάθος του Bobby Seale
Για τον Seale, η διαδικασία δεν ήταν μόνο αδικαιολόγητη, αλλά φαινόταν να έχει υποκείμενα κίνητρα. Ως συνιδρυτής του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων και στόχος του προγράμματος COINTELPRO του FBI, το πως έβλεπε την διώξή του σίγουρα είχε μια βάση. Παρ' όλα αυτά, οι εκρήξεις του στην αρχή της δίκης δημιούργησαν μεγάλη αναταραχή.
Στις 29 Οκτωβρίου του 1969, ο δικαστής, μην μπορώντας να τον κάνει να σιωπήσει, διέταξε να τον συλλάβουν, να τον φιμώσουν και να τον δέσουν στην καρέκλα του.
Λίγο αργότερα, ο Seale -ο μόνος μαύρος κατηγορούμενος- διαχωρίστηκε από τους λευκούς κατηγορούμενους και διατάχθηκε να δικαστεί μόνος του. Μετά από λίγο καιρό, καταδικάστηκε σε 48 μήνες φυλάκιση για 16 πράξεις περιφρόνησης. Ωστόσο, αργότερα, οι κατηγορίες απορρίφθηκαν.
Τι συνέβη στους υπόλοιπους κατηγορουμένους;
Ο δικηγόρος υπεράσπισης William Kunstler μιλούσε συχνά για την κακομεταχείριση των κατηγορουμένων καθ' όλη τη διάρκεια της δίκης και χαρακτήρισε τη διαδικασία "νομικό λιντσάρισμα", για το οποίο ο δικαστής ήταν "πλήρως υπεύθυνος".
Τελικά, στις 14 Φεβρουαρίου 1970, η υπόθεση πήγε στους ενόρκους -με τον δικαστή να καταδικάζει και τους επτά. Επίσης, ο Kunstler και ένας άλλος δικηγόρος υπεράσπισης, ο Leonard Weinglass, καταδικάστηκαν για περιφρόνηση.
Ωστόσο, στις 18 Φεβρουαρίου 1970, οι ένορκοι έκριναν τους Froines και Weiner αθώους σε όλες τις κατηγορίες. Όμως, οι Dellinger, Davis, Hayden, Hoffman και Ruben δεν ήταν τόσο τυχεροί.
Αν και κρίθηκαν αθώοι στην κατηγορία της συνωμοσία, κρίθηκαν ένοχοι για πρόκληση ταραχών. Καταδικάστηκαν σε φυλάκιση πέντε ετών και πρόστιμο 5.000 δολαρίων.
Ωστόσο, κανένας από τους επτά δεν εξέτισε ποινή μιας και το εφετείο ανέτρεψε τις ποινικές καταδίκες το 1972. Τελικά, οι περισσότερες από τις κατηγορίες απορρίφθηκαν.
Ο απόηχος
Ο Bobby Seale και οι συγκατηγορούμενοί του αντιμετώπισαν μια πολύ άδικη δίκη που κατέληξε με τον ίδιο στην φυλακή.
Ο δικαστής Χόφμαν είχε εκφράσει ξεκάθαρα και απροκάλυπτα ότι ήταν εναντίον των Chicago Seven. Επίσης, το εφετείο διαπίστωσε ότι οι αρχές είχαν παγιδεύσει τα τηλέφωνα των δικηγόρων των κατηγορουμένων.
Η ακύρωση των κατηγοριών επέτρεψε στους Chicago Seven να επιστρέψουν στις δουλειές τους. Ο Hoffman αυτοκτόνησε τη δεκαετία του 1980, αλλά συνέγραψε πολλά βιβλία και συνέχισε την αποστολή του να εμπνεύσει τη νεολαία να αγωνιστεί για τα δικαιώματά τους μέχρι το θάνατό του.
Αργότερα, ο Hayden έγινε βουλευτής της Καλιφόρνια και πολιτικός γερουσιαστής, ενώ ο Seale αφηγήθηκε την εμπειρία του ως ακτιβιστής και Black Panther μέχρι σήμερα.
από: ati
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου