Η πιο θανατηφόρα αεροπορική επιδρομή στην ιστορία

Διαφορετική βραδιά, ίδιο αποτέλεσμα. Το Τόκιο καίγεται κατά τη διάρκεια μιας επιδρομής στις 26 Μαΐου 1945

 

Στις 10 Μαρτίου του 1945, η Πολεμική Αεροπορία του Στρατού των ΗΠΑ διεξήγαγε την πιο θανατηφόρα αεροπορική επιδρομή της ιστορίας κατά αμάχων στο Τόκιο, αφήνοντας 100.000 νεκρούς. Ο βομβαρδισμός του Τόκιο σηματοδότησε την αρχή του τέλους για την Αυτοκρατορική Ιαπωνία.

 

 

 

"Εάν έρθει ο πόλεμος με τους Ιάπωνες, θα πολεμήσουμε ανελέητα", είπε ο στρατηγός Τζορτζ Σ. Μάρσαλ στους δημοσιογράφους σε μια ενημέρωση στις 15 Νοεμβρίου του 1941, τρεις εβδομάδες πριν από το Περλ Χάρμπορ. "Θα σταλούν αμέσως Ιπτάμενα Φρούρια για να βάλουν φωτιά στις χάρτινες πόλεις της Ιαπωνίας. Δε θα υπάρξει κανένας δισταγμός σχετικά με τον βομβαρδισμό αμάχων -θα είναι παντού". Η πρόβλεψη του Μάρσαλ έγινε πραγματικότητα τη νύχτα της 9ης προς 10η Μαρτίου του '45.

 

Χάρτης που ετοιμάστηκε από μηχανικούς του αμερικανικού στρατού το 1942

 

Εκείνη τη νύχτα, ένας στόλος από 334 βομβαρδιστικά B-29 απογειώθηκε από τις νεοσύστατες βάσεις στα νησιά Μαριάνα, με προορισμό το Τόκιο. Σε διάστημα λίγων ωρών, έριξαν 1.667 τόνους εμπρηστικές βόμβες ναπάλμ στην ιαπωνική πρωτεύουσα, σκοτώνοντας περισσότερους από 100.000 ανθρώπους, με ένα μόνο χτύπημα, και τραυματίζοντας πολλαπλάσιο αριθμό. Ήταν ο μεγαλύτερος αριθμός νεκρών από οποιαδήποτε αεροπορική επιδρομή κατά τη διάρκεια του πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Συγκριτικά, ο βομβαρδισμός της Δρέσδης έναν μήνα νωρίτερα είχε ως αποτέλεσμα περίπου 25.000 θανάτους.

 

Αριστερά, ο ταξίαρχος Lauris Norstad, στο κέντρο ο στρατηγός Curtis LeMay και δεξιά, ο ταξίαρχος Thomas S. Power εξετάζουν μια έκθεση σχετικά με τον βομβαρδισμό του Τόκιο.

 

Η επιδρομή της 9ης Μαρτίου, με την κωδική ονομασία "Operation Meetinghouse", γνωστή στην Ιαπωνία ως "Μεγάλη Αεροπορική Επιδρομή του Τόκιο", σηματοδότησε μια αλλαγή στην στρατηγική βομβαρδισμών των ΗΠΑ. Δεν ήταν τα B-17 Flying Fortresses που έκαναν τη δουλειά, όπως είχε προβλέψει ο Μάρσαλ, αλλά τα νέα B-29 μεγάλων αποστάσεων με έδρα τα νησιά Σαϊπάν και Τινιάν. Ο στρατηγός Curtis LeMay, που είχε το παρατσούκλι "Iron Ass" και ο οποίος είχε οριστεί πρόσφατα επικεφαλής της Διοίκησης Βομβαρδιστικών XXI, ζήτησε αλλαγή στην τακτική. Τα βομβαρδιστικά που πετούν σε μεγάλο υψόμετρο είχαν δείξει ό,τι στις πρώτες τους αποστολές ήταν τρομερά ανακριβή στο χτύπημα των στόχων τους. Τα πληρώματα των B-29 έβλεπαν τους ισχυρούς ανέμους που πνέουν στα 30.000 πόδια να σκορπίζουν τις βόμβες που μόλις είχαν αφήσει. Αυτό, μαζί με τη συχνή νεφοκάλυψη πάνω από την Ιαπωνία, είχαν οδηγήσει τα B-29 να βάλλουν τους στόχους τους λιγότερο από το 10% του χρόνου, κατά μέσο όρο.

 

Στιγμιότυπο από τη θανατηφόρα νύχτα

Πολλοί άνθρωποι κάηκαν ή πέθαναν από ασφυξία. Η ανατολή του ήλιου αποκάλυψε το φρικτό θέαμα των απανθρακωμένων πτωμάτων μετά την επιδρομή

Για την επιδρομή της 9ης Μαρτίου στο Τόκιο, ο LeMay έκανε μερικές βασικές αλλαγές. Τα B-29 θα πετούσαν πάνω από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της πόλης στα 7.000 πόδια -αντί για 30.000-, όλα μαζί και όχι σε σχηματισμό. Για να μειώσουν τον κίνδυνο από τα ιαπωνικά μαχητικά -στην πραγματικότητα συνάντησαν μικρή αντίσταση-, έκαναν επιδρομές τη νύχτα. Τέλος, για να δημιουργηθεί χώρος για περισσότερες βόμβες, θα αφαιρούνταν από τα αεροσκάφη τα μη απαραίτητα, όπως τα όπλα τους και οι πυροβολητές. "Αλλάζοντας τακτική και διπλασιάζοντας το φορτίο βομβών ανά αεροπλάνο, ο LeMay δημιούργησε μια δύναμη ικανή να ξεκινήσει τεράστιες καταιγίδες", έγραψε ένας ιστορικός.

 

 Το απανθρακωμένο περίβλημα μιας γυναίκας που κρατούσε είχε το μικρό παιδί της στην πλάτη της

Ιάπωνας αστυνομικός ανάμεσα σε νεκρούς και γεμάτα ερείπια δρόμους του Τόκιο αμέσως μετά τον βομβαρδισμό

Οι Αμερικανοί γνώριζαν ότι τα ξύλινα ιαπωνικά κτίρια θα καιγόντουσαν. Οι μηχανικοί του στρατού είχαν ετοιμάσει χάρτες των πιο εύφλεκτων τομέων του Τόκιο και είχαν παρατηρήσει σπίτια ιαπωνικού στιλ να πυρπολούνται σε ένα ψευδές "ιαπωνικό χωριό" που κατασκευάστηκε στο Dugway Proving Ground στη Γιούτα.

 

Τμήμα του οικιστικού Τόκιο μετά τις αεροπορικές επιδρομές της Επιχείρησης Meetinghouse

Δρόμος κοντά στο Ushigome Ichigaya στο Τόκιο στα μέσα Απριλίου μετά τους βομβαρδισμούς

Τη νύχτα της επιδρομής, μεταξύ 1:30 και 3:00 π.μ., τα αεροπλάνα έριξαν συνολικά 500.000 βόμβες M-69. 15 τετ. μίλια ενός από τα πιο πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα του κόσμου -που ισοδυναμεί με τη μισή έκταση του Μανχάταν- κάηκαν ολοσχερώς. Περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι έμειναν άστεγοι. Όπως περιέγραψε ο ιστορικός John Dower στο βιβλίο του "War Without Mercy" το 1986, "Η ζέστη από την φωτιά ήταν τόσο έντονη που, σε ορισμένα σημεία, έβραζαν τα κανάλια, έλιωναν μέταλλα και κτίρια και ανθρώπινα όντα ξεσπούσαν αυθόρμητα σε φωτιά". Εκείνη τη νύχτα, οι φλόγες κατά τόπους έφτασαν τους 982οC (1.800oF). Όπως έγραψε στο ημερολόγιό του ο πιλότος ενός από τα B-29, ο Robert Bigelow, "Είχαμε δημιουργήσει μια κόλαση πέρα ​​από την πιο τρελή φαντασία του Δάντη" και θυμήθηκε τον πυροβολητή του που τον ενημέρωνε ότι οι φωτιές της πόλης ήταν ορατές ακόμη και όταν ήταν 150 μίλια μακριά και κατευθυνόντουσαν πίσω στη βάση τους.

 

 Σωροί απανθρακωμένων πτωμάτων. Τα μάτια έγιναν στάχτη, τα μαλλιά κάηκαν και μερικά σώματα είχαν θρυμματιστεί

Η φωτογραφία, που τραβήχτηκε από την οροφή του πολυκαταστήματος Asakusa Matsuya, δείχνει μια περιοχή που ισοπεδώθηκε

 
Για την Ιαπωνία, ήταν η φρικτή αρχή του τέλος του πολέμου. Σύμφωνα με μια μεταπολεμική εκτίμηση των ΗΠΑ, οι συνολικές απώλειες αμάχων στην Ιαπωνία ως αποτέλεσμα εννέα μηνών αεροπορικής επίθεσης ήταν περίπου 806.000, συμπεριλαμβανομένων 330.000 θανάτων, περισσότερες από τις 780.000 απώλειες μάχης που υπέστησαν οι Ιάπωνες.

 

Η φρίκη του βομβαρδισμού του Τόκιο

 

Ένα τρίχρονο αγόρι κάηκε από τις βόμβες ναπάλμ μιας επακόλουθης επιδρομής τον Μάιο του 1945

 

"Το να σκοτώσω Ιάπωνες δεν με ενόχλησε πολύ εκείνη την εποχή", δήλωσε ο στρατηγός LeMay. "Υποθέτω ότι αν είχα χάσει τον πόλεμο, θα είχα δικαστεί ως εγκληματίας πολέμου". Ο LeMay ανταμείφθηκε με πολλά μετάλλια και προήχθη σε επικεφαλής της Στρατηγικής Αεροπορικής Διοίκησης των ΗΠΑ. Ακόμη και η ιαπωνική κυβέρνηση του απένειμε μετάλλιο για τη βοήθεια στην ανάπτυξη της μεταπολεμικής Πολεμικής Αεροπορίας της Ιαπωνίας. Πέθανε το 1990 σε ηλικία 84 ετών. Η μοιραία κληρονομιά του στην "Operation Meetinghouse" ζει στους Ιάπωνες που επέζησαν από τον βομβαρδισμό του Τόκιο.

 

 Άποψη του κατεστραμμένου Nakamise-dōri -του δρόμου που οδηγεί στον ναό Sensō-ji- όπως αποτυπώνεται από την κορυφή του πολυκαταστήματος Asakusa Matsuya

Το 2002, ο Katsumoto Saotome, ο οποίος ήταν 12 ετών κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού, ίδρυσε το Tokyo Air Raids Center for War Damages. Στόχος του είναι να διατηρήσει τις αναμνήσεις των επιζώντων. Το ιδιωτικό μουσείο του Saotome -η πόλη αρνήθηκε να το χρηματοδοτήσει- περιλαμβάνει αντικείμενα και εγγραφές σε περιοδικά και έχει γίνει η de facto έκθεση για τον βομβαρδισμό στο Τόκιο.

 

Σωροί πτωμάτων που ανατινάχτηκαν στον ποταμό κοντά στη γέφυρα Kikukawa στην περιοχή Honjo

"Για ένα παιδί που δεν ήξερε την αληθινή έννοια του θανάτου ή του φόβου, η 10η Μαρτίου ήταν η πρώτη μου εμπειρία από αυτό", γράφει. "Δεν έχω τίποτα για να περιγράψω τη μνήμη εκείνης της βραδιάς. Είναι δύσκολο να μιλήσω γι' αυτό, ακόμη και τώρα".

 

από: smithsonian mag και ati