Όλοι όσοι παραβρέθηκαν στον επάνω όροφο της παμπ The Admiral Lord Nelson στο Kilburn, κοντά στο Λονδίνο, για να δουν την αφύπνιση του Michael "Mick" Meaney δεν τον γνώριζαν προσωπικά. Ο Ιρλανδός όμως είχε αποκτήσει φήμη, καθώς ήταν γνωστός για μεγάλα κατορθώματα, για την αγάπη του για την πυγμαχία και για την επιθυμία του να γίνει επαγγελματίας μαχητής.
Όλα αυτά βέβαια ανήκαν στο παρελθόν. Τον Φεβρουάριο του 1968, ο Meaney ξάπλωσε σε ένα φέρετρο στην παμπ και ο κόσμος περνούσε για να αποτίσει φόρο τιμής. Τελικά, οι νεκροπομποί πέρασαν το φέρετρο από ένα ανοιχτό παράθυρο στον κάτω όροφο και μετά σε μια κοντινή αυλή, όπου άρχισαν να το θάβουν.
Ο Meaney, μέσα από μια τρύπα στο φέρετρο, χαιρέτισε το συγκεντρωμένο πλήθος. Δεν ήταν νεκρός. Αντίθετα, σκόπευε να ταφεί ζωντανός. Με την προϋπόθεση, φυσικά, ότι δε θα πέθαινε στη διαδικασία.
Βρώμικη δουλειά
Τον 20ο αιώνα, πολύ πριν ο μάγος David Blaine κρεμαστεί σε διάφανα κουτιά ή σε κομμάτια πάγου, οι άνθρωποι συναγωνίζονταν σε κατορθώματα ανθρώπινης αντοχής. Τη δεκαετία του 1950, υπήρχαν οι διαγωνισμοί τηλεφωνικού θαλάμου, με τους διοργανωτές να στοιβάζουν όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσαν. Ή, οι διαγωνισμοί παραμονής σε ένα πανύψηλο ιστό. Επίσης, υπήρχαν διαγωνισμοί Hula Hoop. Κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας Οικονομικής Ύφεσης του 1929, χόρευαν μέχρι εξάντλησης. Τα θεάματα, πολλά από τα οποία βασανιστικά, συνήθως προσέλκυαν ένα νοσηρά περίεργο κοινό.
Στη δεκαετία του 1960, μόδα ήταν η ανθρώπινη ταφή. Άνθρωποι, όπως ο Digger O'Dell, θάφτηκαν ζωντανοί ενώ τους παρείχαν αέρα και φαγητό μέσω σωλήνων. Ο Τεξανός Bill White -αυτο-αποκαλούταν "The Living Corpse" (Ζωντανό Πτώμα)- είχε κάνει καριέρα από αυτό και μέσω της πρακτικής προωθούσε αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, drive-in, αλλά και άλλες επιχειρήσεις. Μάλιστα, παντρεύτηκε την Lottie Howard, μια άλλη επαγγελματία του είδους, κατεβάζοντας ένα δαχτυλίδι στο φέρετρό της.
Συνήθως, τα αρχεία είναι από αναφορές των ιδίων και, όπως γίνεται με αυτά τα πράγματα, θολά. Αν κάποιος έψαχνε το αρχείο των εφημερίδων, θα έβρισκε προκατόχους. Το 1933, ένας άνδρας από το Ιλινόις ονόματι Jack Loreen ισχυρίστηκε ότι πέρασε 64 ημέρες θαμμένος. Το 1963, ο Frank Allen, ένας κλόουν του τσίρκου στη Δυτική Βιρτζίνια, εμφανίστηκε μετά από 73 ημέρες.
Η έλλειψη επίσημης τήρησης αρχείων, η συζήτηση για το μέγεθος του φέρετρου και -σε ορισμένες περιπτώσεις- η κακή δημοσιότητα, δεν επέτρεψαν αυτούς τους ανθρώπους να υπερηφανεύονται για τα κατορθώματά τους για πάντα. Ο Meaney πίστευε ότι θα μπορούσε να αντέξει περισσότερο από όλους.
"Για μένα, δεν υπάρχουν γιατί, ποτέ στη ζωή μου, δεν είδα κάποιον από αυτούς να θάβεται", είπε ο Meaney για τους Loreen και Allen.
Ο 33χρονος εύσωμος αλλά αθλητικός εργάτης και είχε τον διακαή πόθο να τον αναγνωρίζουν για κάτι οτιδήποτε. Τα όνειρα που είχε για την πυγμαχία χάθηκαν μετά από έναν τραυματισμό στο χέρι και η μόδα της ταφής φαινόταν να του ταιριάζει. Το μόνο που απαιτούσε ήταν δυνατό μυαλό και θέληση.
Αυτό, και κάποιος να χειρίζεται την επιμελητεία. Για αυτό, στράφηκε στον Michael "Butty" Sugrue, έναν άλλοτε άνδρα του τσίρκο που ήταν γνωστός στην τοπική κοινωνία για τα επιτεύγματα δύναμης και ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης της παμπ. Ο Sugrue ήξερε πώς να τραβήξει την προσοχή, όπως η "ζωντανή αφύπνιση" που προηγήθηκε της ταφής. Οι δυο τους κατάφεραν να συνάψουν συμφωνία με τον Mick Keane, ο οποίος είχε το φορτηγό που θα μετέφερε τον Meaney αλλά και το οικόπεδο θα φιλοξενούσε το φέρετρο. Μεταξύ των συνεργατών δεν ήταν η σύζυγος του Meaney, η Alice, που έμαθε τα νέα από το ραδιόφωνο και ενώ περίμενε το δεύτερό τους παιδί!
"Νομίζω, ο δημιουργός μου με έστειλε για να γίνω ο υπόγειος πρωταθλητής κόσμου", είπε αργότερα. "Ήθελα να κερδίσω τον παγκόσμιο τίτλο για τη σύζυγό μου και την οικογένειά μου, περισσότερο επειδή πάντα ήθελα η κόρη μου τα επόμενα χρόνια -είναι μόλις 3 ετών τώρα- να λέει πάντα ότι ο πατέρας της ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής".
Στις 21 Φεβρουαρίου του 1968, ο Meaney είχε ένα τελευταίο γεύμα πάνω από το έδαφος πριν αφοσιωθεί πλήρως στην πρόκληση. Ενώ ο Ιρλανδός τενόρος Jack Doyle τραγουδούσε, δεκάδες θεατές -μερικοί είχαν φύγει από τις δουλειές τους- έβλεπαν το φέρετρο να κατεβαίνει μέσα στο έδαφος, από 8 μέχρι 11 πόδια (οι λογαριασμοί ποικίλλουν) βάθος και σωροί χώματος να καλύπτουν τα πάντα, εκτός από τους δύο εκτεθειμένους σωλήνες για αέρα και φαγητό. Αν ο Meaney ήταν κλειστοφοβικός και δεν το ήξερε, ήταν έτοιμος να το ανακαλύψει.
Παραδόξως, η ταφή του δεν ήταν η μοναδική που συνέβαινε εκείνη την ημέρα. Στο Τέξας, ο λάτρης της ταφής, Bill White, έμπαινε για ακόμη μια φορά στο έδαφος με σκοπό να διατηρήσει το ρεκόρ του. Αυτό που ο Meaney έβλεπε ως διαγωνισμό με τον εαυτό του, θα αποδεικνυόταν ότι ήταν ένα τεστ αντοχής μεταξύ δύο ανδρών.
Ποιος θα έσπαγε πρώτος;
Μπαίνοντας στο χώμα
Το φέρετρο του Meaney είχε μήκος 6 πόδια και 3 ίντσες, 2 πόδια και 6 ίντσες πλάτος και 2 πόδια ύψος. Ήταν επενδεδυμένο με αφρό -πιθανώς για άνεση- και μια τρύπα από την οποία μπορούσε να... ανακουφίζεται -κοντά στην τρύπα υπήρχε ασβέστης που βοηθούσε στη μείωση τυχόν επιβλαβών οσμών.
Κάθε πρωί, ξυπνούσε και ακολουθούσε μια ρουτίνα. Έκανε κάποιες ασκήσεις για να τονώσει τους μυς του. Το πρωινό και τα άλλα γεύματα, κατέβαιναν μέσω του σωλήνα. Η μόνη του άνεση ήταν ένα φως, το οποίο χρησιμοποιούσε για να διαβάσει εφημερίδες ή βιβλία.
"Διαβάζω οτιδήποτε", είπε σε έναν δημοσιογράφο ενώ ήταν ακόμα μέσα στο έδαφος. "Δεν έχει σημασία τι είναι. Κάποιος έστειλε τους Financial Times και τους διάβασα".
Αντί για κοστούμι είχε επιλέξει μπλε πιτζάμες. Την 31η ημέρα, γιόρτασε τον μήνα με ένα ποτήρι σαμπάνια. Κάποια στιγμή, ένας ρεπόρτερ από το Associated Press κατέβασε μια κάμερα μέσω του σωλήνα για να μπορέσει ο Meaney να βγάλει μια selfie.
Πολλοί θεατές επισκέφτηκαν και συνομίλησαν μαζί του μέσω ενός τηλεφώνου που είχαν κατεβάσει μέσα από το σωλήνα. Όμως το μέρος δεν παρακολουθούνταν πάντα. Κάποια στιγμή, ένα φορτηγό σταμάτησε πάνω εκεί που ήταν θαμμένος, πίεσε το χώμα και παραλίγο να συντρίψει, τόσο το φέρετρο όσο και τον Meaney. Ήταν η μόνη φορά, είπε αργότερα, που σκέφτηκε να τα παρατήσει.
Καθώς δεν υπήρχαν επίσημα μέτρα ασφαλείας, οι νομοθέτες ανησυχούσαν για το τι θα μπορούσε να συμβεί εάν πέθαινε. Στη Βουλή των Κοινοτήτων, υπήρξε μεγάλη συζήτηση για το αν έπρεπε να παρέμβουν και να τον σύρουν βίαια έξω. Επέλεξαν όμως να μην το κάνουν.
Όλα αυτά δεν ήταν καλά νέα για τον Bill White, ο οποίος, όπως ο Meaney, δοκίμαζε τη δική του θέληση. Οι εβδομάδες περνούσαν και οι δύο τους είχαν γίνει κάτι σαν έργο τέχνης.
Ανάσταση από τους νεκρούς
Ο Meaney όμως δεν κουραζόταν. Άντεξε 40 ημέρες, μετά 50, μετά 55. Σε εκείνο το σημείο, δήλωσε ότι θα μπορούσε να αντέξει άλλες 45 ημέρες για να κάνει το ζυγό 100. Όχι όμως και ο Sugrue που επέμενε ότι ο Meaney θα εμφανιστεί μετά από 61 ημέρες.
Όταν τα νέα έφτασαν στο Kilburn, θεατές και ρεπόρτερ πήγαν στην αυλή του Keane για να παρακολουθήσουν την επιστροφή του Meaney στη χώρα των ζωντανών. Οι εργάτες χρειάστηκαν περίπου 30 λεπτά για να αφαιρέσουν το χώμα από πάνω του. Με Ιρλανδούς αυλητές να παίζουν, οι νεκροπομποί σήκωσαν το φέρετρο και ξεκίνησαν κάτι που έμοιαζε με πομπή. Χιλιάδες ήταν παρατεταγμένοι κατά μήκος των δρόμων και ο Meaney τους χαιρετούσε μέσα από μια τρύπα στο καπάκι.
Όταν τελικά εμφανίστηκε με μια τεράστια γενειάδα και γυαλιά ηλίου για να αποφύγει την έντονη λάμψη του ήλιου που δεν είχε δει εδώ και δύο μήνες, ήταν σε εξαιρετικά καλή διάθεση και τον πήγαν κατευθείαν στην παμπ, όπου ήπιε μια μπύρα.
Το μόνο του παράπονο ήταν η "μη ομιλία", μια υποτιθέμενη αναφορά στην έλλειψη συνομιλιών ενώ ήταν θαμμένος. Διαφορετικά, "αισθάνομαι υπέροχα", είπε. "Ήθελα να κάνω 100 μέρες παραπάνω".
Ο Meaney σοκαρίστηκε όταν έμαθε ότι δεν είχε παρευρεθεί κανένας ειδικός από τα Παγκόσμια Ρεκόρ Γκίνες, πράγμα που σήμαινε ότι δεν μπορούσε να έχει καμία επίσημη αναγνώριση του κατορθώματός του -αν ήταν όντως ρεκόρ. Λίγες μέρες αργότερα, ο Bill White βγήκε από τον τάφο του, αφού είχε παραμείνει εκεί γα 62 ημέρες και 22 ώρες. Το επίτευγμα του Meaney είχε σχεδόν αμέσως ξεπεραστεί, και δεν μπόρεσε να κερδίσει τίποτα από το εγχείρημα. Οι News and Observer ανέφεραν ότι επρόκειτο να λάβει 24.000 δολάρια για εμφανίσεις στη Γαλλία, αλλά, τον Ιούλιο του 1968, ο ίδιος δήλωσε ότι "δεν έχω ούτε δεκάρα".
Ηττημένος, δοκίμασε ένα άλλο κόλπο. Τον Μάιο του 1968, προκάλεσε τον Bill White να ταφούν ταυτόχρονα κάτω από 15 πόδια σκυροδέματος. Δεν υπάρχει καμία αναφορά ότι τελικά συνέβη.
Παρά την απροθυμία του Γκίνες να αναγνωρίσει οποιοδήποτε από τα επικίνδυνα ακροβατικά, οι εθελοντικές ταφές συνεχίστηκαν. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, ο 38χρονος Pat Haverland από το Τσάρλεστον της Δυτικής Βιρτζίνια κατάφερε και παρέμεινε θαμμένος για 64 ημέρες. Η πρώην μοναχή Emma Smith άντεξε 101 μέρες. Ο γιος της συνέχισε την περίεργη οικογενειακή κληρονομιά και, το 1999, κατάφερε να παραμείνει θαμμένος επί 147 ημέρες.
Ο Meaney, αν και απείχε πολύ από παγκόσμιος πρωταθλητής, για το υπόλοιπο της ζωής του έγινε κάτι σαν τοπικός ήρωας. Πέθανε στις 17 Φεβρουαρίου του 2003.
από: mental floss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου