Στις 10 Μαΐου 1905 γεννήθηκε ο μεγάλος ρεμπέτης Μάρκος Βαμβακάρης στην Ερμούπολη της Σύρου από καθολικούς γονείς.
Από πολύ μικρός ήρθε σε επαφή με τη μουσική, καθώς ο παππούς του έγραφε τραγούδια και ο πατέρας του έπαιζε πίπιζα. Έτσι τους ακολουθούσε σε διάφορα πανηγύρια παίζοντας ο ίδιος νταούλι. Ωστόσο, σε ηλικία 12 ετών υπήρξε η αιτία για ένα ατύχημα που τον ανάγκασε να φύγει για τον Πειραιά. Μια μέρα ενώ έπαιζε, έσπρωξε ένα μεγάλο βράχο, ο οποίος στη συνέχεια κύλησε και τελικά έπεσε πάνω σε ένα σπίτι. Όταν άρχισε να τον ψάχνει η αστυνομία, ο μικρός Μάρκος τρομοκρατήθηκε και έτσι μπήκε λαθρεπιβάτης σε ένα πλοίο για Πειραιά. Σύντομα τον ακολούθησε και η οικογένειά του.
Στον Πειραιά ο Βαμβακάρης καταπιάστηκε με διάφορες δουλειές, χωρίς ποτέ να βρει κάποια που να τον ενθουσιάζει. Εκείνη την εποχή μάλιστα γνώρισε και παντρεύτηκε την Ζιγκοάλα. Τότε άρχισε να γράφει τραγούδια. Πολύ γρήγορα δημιούργησε μαζί με το Γιώργο Μπάτη, τον Ανέστη Δελιά και το Στράτο Παγιουμτζή το πρωτοποριακό σχήμα «Η τετράς η ξακουστή της Πειραιώς» και άρχισε να γίνεται ευρέως γνωστός.
Το 1935 γράφει τη Φραγκοσυριανή που θα γίνει αργότερα περισσότερο γνωστή με τη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ο Βαμβακάρης έχει ομολογήσει ότι έγραψε τη «Φραγκοσυριανή» για μια άγνωστη κοπέλα με μαύρα μάτια που είδε μια φορά όταν έπαιζε σε ένα μαγαζί στην παραλία της Σύρου. Ο γάμος του δε θα κρατήσει πολύ. Εκείνη τον απατά και εκείνος αγανακτισμένος κάποια στιγμή ζητά διαζύγιο. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η κατηφόρα.
Αρχικά συμβιβάζεται με το καθεστώς λογοκρισίας του Μεταξά, αλλά στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής χάνει τους πιο σημαντικούς φίλους και συνεργάτες του. Παντρεύεται για δεύτερη φορά με ορθόδοξο γάμο τη Βαγγελιώ και αφορίζεται από την καθολική εκκλησία. Μετά την απελευθέρωση, δυσκολεύεται πολύ να βρει δουλειά. Ωστόσο στα τέλη της δεκαετίας του '50 ξεκινάει η «δεύτερη καριέρα» του, όπως έχει πει και ο ίδιος. Η δισκογραφική εταιρεία Columbia κυκλοφορεί ένα δίσκο με παλιά και καινούρια τραγούδια του Βαμβακάρη με τη φωνή του ίδιου αλλά και άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών, κυρίως του Μπιθικώτση.
Έτσι ο μεγάλος ρεμπέτης παίρνει το αίμα του πίσω, καθώς όλες οι δισκογραφικές εταιρείες των κυνηγούν για να ηχογραφήσει ό,τι θέλει ο ίδιος και όλα τα νυχτερινά κέντρα τον θέλουν «πρώτο όνομα». Tο 1966 αίρεται ο αφορισμός του. Για πολλά χρόνια ταλαιπωρούνταν ο Βαμβακάρης από σακχαρώδη διαβήτη, ώσπου άφησε την τελευταία του πνοή το 1972 από νεφρική ανεπάρκεια. Η οικογένεια του αναγκάστηκε να πάρει δάνειο για να καλύψει τα έξοδα της κηδείας.
πηγή: mixani tou xronou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου