Το Χόλιγουντ της Κίνας

Μία ώρα μόνο απόσταση από το Πεκίνο βρίσκονται τα στούντιο της πιο ραγδαία αναπτυσσόμενης κινηματογραφικής βιομηχανίας του πλανήτη. Οι επενδύσεις που γίνονται από τοπικούς παράγοντες είναι τεράστιες, γεγονός που εξηγεί την έλξη που ασκεί το «κινέζικο Χόλιγουντ» σε σταρ όπως ο Κρίστιαν Μπέιλ και ο Κίανου Ριβς



Το 1966, ο Κινέζος διανομέας της πολυδιαφημισμένης «Μελωδίας της ευτυχίας» βρέθηκε με ένα σοβαρό πρόβλημα στα χέρια του: η ταινία διαρκούσε τρεις ώρες, του είχε όμως κοστίσει πανάκριβα και μόνο με τέσσερις προβολές την ημέρα θα κατόρθωνε να βγάλει κέρδος. Ε, το σκέφτηκε μια, το σκέφτηκε δυο και ξαφνικά του «έσκασε» η λύση: έβαλε την ταινία σε μια μουβιόλα και αφαίρεσε όλα τα τραγούδια. Ετσι η «Μελωδία της ευτυχίας», γυμνή από μελωδίες αλλά με διάρκεια δύο ωρών, έγινε μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες στη χώρα.

Αυτή η -μην αναρωτιέστε, πέρα ως πέρα αληθινή- ιστορία λέει πολλά για την καπατσοσύνη και το σκεπτικό των κινέζων παραγωγών.

Τέτοια ήταν η επιρροή του Χόλιγουντ στο παγκόσμιο σινεμά ώστε μερικές φορές καταλήγει να μην φαίνεται ως εθνικό σινεμά αλλά σαν το σινεμά, όπως για τον γιο σε κάποιο στάδιο της ανάπτυξής του ο πατέρας δεν είναι ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους αλλά η ίδια η ανθρωπότητα. Ομοίως, οι κινηματογραφιστές σήμερα μοιάζει να βλέπουν με το ένα μάτι το σινεμά της χώρας τους και με το άλλο της Αμερικής. Και αυτό γιατί στο παγκοσμιοποιημένο φιλμικό σήμερα κυρίαρχη κουλτούρα είναι η αμερικανική. Ωστόσο, αν μια ήπειρος έχει διαφύγει το πρόβλημα, αυτή είναι η ασιατική: το kung-fu, οι ταινίες Wu-Xia, τα Manga, όλες μορφές τέχνης και έκφρασης που πέρασαν εύκολα στη Δύση κερδίζοντας εκατομμύρια θεατές. Μπορεί το ελληνικό σύστημα διανομής να έχει αγνοήσει ολοκληρωτικά ταινίες που έχουν συνταράξει το ευρωπαϊκό σινεφίλ κοινό, το Χόλιγουντ όμως έχει αδράξει ήδη την ευκαιρία να παράγει ριμέικ τους. Για να μη μιλήσουμε για τις επιδόσεις των Ασιατών (και των Κινέζων πια) στο φανταστικό σινεμά.

Σήμερα, λίγο πιο μακριά από το Πεκίνο (περίπου μία ώρα δρόμος με το αυτοκίνητο δηλαδή) μπορείτε να βρείτε στρατιές kung fu μαχητών, εθνικιστές στρατιώτες να παρελαύνουν στη Σαγκάη του 1920 καθώς και ένα πλήρες αντίγραφο γιγαντιαίων αρχαίων πυλών. Ολα αυτά στα στούντιο Huairou, τα οποία μέσα σε λίγα χρόνια έχουν αναδειχθεί ως το κέντρο της κινεζικής κινηματογραφικής βιομηχανίας και φιλοξενούν μερικές από τις μεγαλύτερες παραγωγές της χώρας -και όχι μόνο- σε μια ταχέως αναπτυσσόμενη αγορά.

Αυτές τις ημέρες βρίσκεται εκεί ο Κιάνου Ριβς που γυρίζει το «The man of tai chi», μια σύγχρονη περιπέτεια kung fu και tai chi, κόστους περίπου 30 εκατ. ευρώ - ο Ριβς ενσαρκώνει τον κακό της υπόθεσης πλάι στους Κινέζους Χου Τσεν και Κάρεν Μοκ. Α, ξέχασα το σημαντικότερο: η γλώσσα της ταινία δεν είναι τα αγγλικά αλλά τα κινέζικα.

Ετσι, για πλάκα, φανταστείτε μια παραγωγό εταιρεία εδώ να καταβάλει τα... απαιτούμενα χρήματα ώστε να δεσμεύσει ένα μεγάλο όνομα για να γυρίσει μια υπερπαραγωγή στην Ελλάδα, και μάλιστα στα ελληνικά! Το γράφω έτσι για να αντιληφθείτε το μέγεθος: η βιομηχανία θεάματος της Κίνας αποτελεί πια μεγάλη δύναμη. Αλλωστε σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει εδώ, στην Κίνα οι αίθουσες όσο πάνε και αυξάνονται. Πέρυσι ήταν 2.800 (οι περισσότερες multiplex-συνολικά οι οθόνες ανέρχονταν σε 9.200), αυξάνονται όμως με ρυθμό περίπου 33% κάθε χρόνο, ενώ οι περσινές εισπράξεις ξεπέρασαν τα δυόμισι δισ. ευρώ. Και όλα αυτά με τη σύμφωνη γνώμη του Κομμουνιστικού Κόμματος, που πρόσφατα δήλωσε πως ο πολιτισμός αποτελεί «ακρογωνιαίο λίθο της βιομηχανίας» που πρέπει να περιφρουρηθεί και να υποστηριχτεί. Αυτή η επίσημη σφραγίδα έγκρισης σημαίνει πως πλέον όλα τα φιλμικά είδη επιτρέπονται: η κινηματογραφική βιομηχανία της Κίνας μπορεί ελεύθερα να απογειωθεί. Σχεδόν 800 ταινίες έγιναν στην Κίνα πέρυσι, αλλά μόνο πολύ μικρό ποσοστό φτάνει στις οθόνες της χώρας (μην ξεχνάτε τη διεθνή αγορά και το DVD) και ακόμη μικρότερο ποσοστό αποφέρει μεγάλο κέρδος. Αυτό όμως δεν ενοχλεί τους χολιγουντιανούς σταρ: η πιο επιτυχημένη εγχώρια παραγωγή του περασμένου έτους ήταν τα «Λουλούδια του πολέμου» του Ζανγκ Γιμού με πρωταγωνιστή τον Κρίστιαν Μπέιλ. Οι κινέζοι θεατές σχημάτισαν τεράστιες ουρές μπροστά από τα ταμεία, αλλά το φιλμ δεν επανέλαβε αυτή την επιτυχία και στο εξωτερικό: η πρόκληση να δημιουργηθεί «ρωγμή» στο χολιγουντιανό μονοπώλιο παραμένει και οι κινέζοι σκηνοθέτες παραπονούνται συχνά για τον υπερβάλλοντα ζήλο της εγχώριας λογοκρισίας. Οπως όμως προαναφέραμε, η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί να υιοθετήσει πιο χαλαρή στάση και έτσι τα στούντιο Huairou αποτελούν σημείο ζωτικής σημασίας για την εν λόγω πολιτική.

Το Huairou είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα στούντιο στην Ασία (131 στρέμματα) και το κόστος κατασκευής του ξεπέρασε τα 200 εκατ. ευρώ. Ο χώρος είναι σαφώς διαμορφωμένος και προσφέρει εγκαταστάσεις για όλες τις πτυχές της παραγωγής και του post-production, με 16 στούντιο, ένα εκ των οποίων ψηφιακό, και μια τεράστια αποθήκη σκηνικών και κοστουμιών. Τα έσοδα πέρυσι ήταν περίπου ένα δισ. γουάν (περίπου 130 εκατ. ευρώ).

«Κάθε χρόνο γυρίζουμε εδώ περίπου 200 έργα, ενώ στον αριθμό αυτό περιλαμβάνονται και τηλεοπτικές εκπομπές», δηλώνει ο Ζανγκ Χόνγκταο, εκπρόσωπος των στούντιο Huairou. «Οποιος σκέφτεται να γυρίσει μια ταινία στην Ασία έρχεται πρώτα σ' εμάς. Οργανώνουμε όχι μόνο το γύρισμά τους αλλά και την ανάπτυξη, την τροφοδοσία, ξενοδοχεία και υπηρεσίες για τους παραγωγούς». Ως εκ τούτου, δεν είναι πλέον μόνο Κινέζοι παραγωγοί αυτοί που διαβαίνουν τις πύλες του. Μετά τη συντριπτική επιτυχία του 3D Avatar, εταιρείες όπως η Village Roadshow Entertainment Group στην Ασία και η Universal έρχονται εδώ για να επενδύσουν. Σε κοντινή απόσταση, το χωριό Xiantai διανύει μια εξαίσια οικονομική περίοδο, καθώς περίπου 2.000 κάτοικοι εργάζονται στο στούντιο.

Παραδοσιακά, το post-production γίνεται στο Χονγκ Κονγκ, την Αυστραλία ή στις ΗΠΑ, αλλά οι διαχειριστές του στούντιο είναι πρόθυμοι να κρατήσουν όλες τις πτυχές της επιχειρηματικής δραστηριότητας στο Huairou και επενδύουν σε μεγάλο βαθμό. «Στο μέλλον θέλουμε συμμετοχή σε περισσότερα φιλμ, κάτι που θα παρέχει περισσότερη δουλειά στους κατοίκους της περιοχής», τονίζει ο Ζανγκ. Στην Κίνα αυτές τις ημέρες, φαίνεται πως η ζωή μιμείται διαρκώς την τέχνη. Το σίγουρο είναι πως οι κινέζοι σκηνοθέτες δεν νιώθουν πια τόσο έντονη την ανάγκη να μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ. Αφήστε που μερικοί τρώνε τα μούτρα τους (όπως ο Τσεν Κάιγκε του «Αντίο παλλακίδα μου» που γύρισε το πολύ κακό «Killing Me Softly» ή και ο Τζον Γου που ύστερα από δύο απανωτές αποτυχίες γύρισε στο αγαπημένο του Χονγκ Κονγκ).

πηγή: tanea.gr