Παρατσούκλια διάσημων συγγραφέων

Πλάτων - πηγή

Ο Τζόζεφ Κόνραντ έγραψε στο βιβλίο του "Nostromo: A Tale of the Seaboard" (1904), "Ένα ψευδώνυμο μπορεί να είναι η καλύτερη καταγραφή της επιτυχίας. Είναι αυτό που αποκαλώ ότι βάζω το πρόσωπο ενός αστείου στο σώμα μιας αλήθειας".



Ο Κόνραντ ίσως είχε δίκιο. Πολλοί επιτυχημένοι συγγραφείς έχουν, ή είχαν, ψευδώνυμα. Ως παιδί, τον Βολταίρο (πραγματικό όνομα Φρανσουά Μαρί Αρουέ) τον φώναζαν "Zozo". Ως ενήλικας, ο Καρλ Μαρξ προτιμούσε το "Old Nick". Οι μαθητές του, αποκαλούσαν τον Βρετανό μυθιστοριογράφο και ποιητή, σερ Ουίλιαμ Τζέραλντ Γκόλντινγκ, "Scruff". Ενώ, οι φίλοι αποκαλούν την Μάργκαρετ Άτγουντ "Peggy".

Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ
Κάποτε, ο λόρδος Βύρωνας αποκάλεσε τον Γουόρντσγουορθ (William Wordsworth) "Turdsworth" (Turd= λεχρίτης, κοπρίτης, περίττωμα), κάτι που μπορεί να ακούγεται ανώριμο, αλλά ο Βύρων ήταν παράξενος. Στο Κέμπριτζ, έκανε βόλτες με ένα αρκουδάκι με λουρί και μάλιστα προσπάθησε να το βάλει στην τάξη. Ο Βύρωνας δεν ήταν ο μόνος που διασκέδαζε εις βάρους του Γουόρντσγουορθ. Κάποτε, ο Σάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ έφτιαξε με το επώνυμο του συγγραφέα μια πνευματώδη ομοιοκαταληξία.

Ίντιθ Γουόρτον
Πριν γίνει η πρώτη γυναίκα που κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ για τη λογοτεχνία, η Γουόρτον (Edith Wharton) ήταν πιο γνωστή ως "Miss Pussy Jones" (σύμφωνα με τους New York Times). Το ψευδώνυμο χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τους φίλους και την οικογένειά της.

Τζον Μίλτον
Τα χαρακτηριστικά του συγγραφέα του Απολεσθείς Παράδεισος (Paradise Lost) Τζον Μίλτον ήταν τόσο λεπτά -με άφθονα καστανά μαλλιά και εξαιρετικά απαλό δέρμα- που οι συμμαθητές του στο Christ's College του Κέμπριτζ άρχισαν να τον αποκαλούν "Lady of Christ’s".

Άλντους Χάξλεϋ
Ο Χάξλεϋ (Aldous Huxley) ήταν ψηλόλιγνο παιδί. Ως νήπιο, το κεφάλι του ήταν τόσο μεγάλο που είχε πρόβλημα να παραμείνει όρθιο ενώ περπατούσε. Ως νέος, ήταν τόσο λεπτός που η Βιρτζίνια Γουλφ τον περιέγραψε ως "γιγαντιαία ακρίδα". Κάπου ενδιάμεσα, ο κόσμος άρχισε να τον αποκαλεί "Ogie" -από το "ogre" που σημαίνει τέρας, δράκος.

Τζέιμς Μπόλντουιν

Το πλατύ χαμόγελο και τα μεγάλα μάτια του Μπόλντουιν (James Baldwin) ενέπνευσαν τους νταήδες του σχολείου του να τον αποκαλούν "Froggy" (βάτραχο) και "Popeyes" (πεταχτά μάτια).

Τόμας Στερνς Έλιοτ
Ο Έζρα Πάουντ και ο Έλιοτ ήταν φίλοι δια αλληλογραφίας και μερικές φορές έγραφαν μιμούμενοι μια αφρο-αμερικάνικη διάλεκτο του Uncle Remus, ενός φανταστικού χαρακτήρα και αφηγητή μιας συλλογής αφρο-αμερικανικών λαϊκών ιστοριών που καταγράφηκε από τον Joel Chandler Harris και δημοσιεύθηκε σε μορφή βιβλίου το 1881. Ο Πάουντ αστειεύτηκε ότι ο Έλιοτ ήταν σαν το "Old Possum" (γερο-Πόσουμ) από τις ιστορίες του Remus -επιφυλακτικός και προσεκτικός. Το ψευδώνυμο διαδόθηκε και ο Έλιοτ το χρησιμοποίησε στο παιδικό βιβλίο Old Possum's Book of Practical Cats (Το εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γερο-Πόσουμ), το οποίο ενέπνευσε το Cats του Άντριου Λόυντ Γουέμπερ.

Βιρτζίνια Γουλφ
Η Γουλφ, σαν παιδί, ήταν άτακτη. Ο Quentin Bell έγραψε στη βιογραφία της ότι "μπορούσε να πει πράγματα που έκαναν τους ενήλικες να γελούν μαζί της". Σύμφωνα με τον Bell, οι σκανδαλιές της της απέφεραν το ψευδώνυμο "The Goat" (κατσίκα), ή απλά "Goat".

Τσινούα Ατσέμπε
Ο Νιγηριανός συγγραφέας Τσινούα Ατσέμπε (Chinua Achebe) ήταν βιβλιοφάγος σαν παιδί και οι φίλοι του τον αποκάλεσαν "Dictionary" (λεξικό). Στο λυκόφως της ζωής του, ο κόσμος τον αποκαλούσε "Prof", από το professor, δηλαδή καθηγητής.

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι
Ο πατέρας του Ντοστογιέφσκι εργάστηκε στο Νοσοκομείο Μαριίνσκι για τους Φτωχούς και ο μυθιστοριογράφος πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας εκεί, παίζοντας με τα φτωχά παιδιά των οποίων οι γονείς ήταν ασθενείς εκεί. Ποτέ δεν ξέχασε τις ρίζες του. Όταν τέλειωσε το σχολείο συνέχισε τις σπουδές του στην Πετρούπολη σε κρατική στρατιωτική σχολή μηχανικών και άρχισε να ενδιαφέρεται για τη Ρωσική Ορθόδοξη θρησκεία, μια εμμονή που προκάλεσε τα γέλια των άλλων μαθητών, που τον αποκαλούσαν "Monk Photius" (μοναχός Φώτιος), από τον Φώτιο Α' -Μέγα Φώτιο ή Άγιο Φώτιο- τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.

Μιγκέλ ντε Θερβάντες

Το 1571, η Ισπανία και άλλα κράτη της ιερής Συμμαχίας διεξήγαγαν πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στις μάχες συμμετείχε και ένας νεαρός στρατιώτης, ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες. Στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου -μία από τις μεγαλύτερες ναυμαχίες στην ιστορία- βλήματα από μουσκέτα έσκισαν το στήθος και το αριστερό του χέρι. Από εκεί την ημέρα, ο κόσμος αποκαλούσε τον συγγραφέα του Δον Κιχώτη "El Manco de Lepanto", δηλαδή, "ο μονόχειρας της Ναυπάκτου".

Έβελυν Γουώ
Το 1927, ο συγγραφέας Έβελυν Γουώ (Evelyn Waugh) γνώρισε την αριστοκράτισσα Evelyn Gardner και αργότερα άρχισε να την φλερτάρει. Το ζευγάρι συνειδητοποίησε γρήγορα ότι η ζωή δεν είναι απλή όταν δύο σύντροφοι έχουν το ίδιο όνομα. Οι φίλοι άρχισαν να αποκαλούν το ζευγάρι "He-Evelyn and She-Evelyn" (Εκείνος Έβελυν και Εκείνη Έβελυν) για να τους ξεχωρίζουν. Η σύγχυση ήταν βραχύβια, καθώς το ζευγάρι διέλυσε τον γάμο του λίγα χρόνια αργότερα -και ενώ ήταν χωριστά για χρόνια.

Ονορέ ντε Μπαλζάκ
Όταν τα παιδιά στο σχολείο ονόμασαν τον ντε Μπαλζάκ "The Poet" (Ο ποιητής), δεν ήταν κομπλιμέντο. Ο μελλοντικός συγγραφέας έγραψε την πιο φρικτή, απαίσια ποίηση σε ολόκληρη την τάξη.

Σιμόν ντε Μποβουάρ
Στα πρώτα χρόνια, ένας από τους εραστές της ντε Μποβουάρ την αποκάλεσε "Castor", που στα λατινικά σημαίνει "κάστορα" (Beaver). Αν και η αγγλική λέξη μοιάζει με το επώνυμό της (Beavuoir), κάποιοι πιστεύουν ότι το όνομα προέρχεται από το πόσο απασχολημένη ήταν πάντα -όσο και ο κάστορας. Ο Γάλλος φιλόσοφος και σύντροφός της, Ζαν-Πωλ Σαρτρ, λάτρεψε το ψευδώνυμο. Ο ίδιος αφιέρωσε το πρώτο του έργο, La Nausée (Η Ναυτία, 1938), "στον κάστορα" και σε συνεντεύξεις του έκανε ξεκάθαρες αναφορές στην Μποβουάρ με το ψευδώνυμο.

Γουίλιαμ Φώκνερ
Στα τέλη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Φώκνερ (William Faulkner) υπηρέτησε με τη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία στον Καναδά -αν και οι συγκρούσεις σταμάτησαν πριν ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του. Όταν ο πόλεμος τελείωσε, επέστρεψε στις ΗΠΑ και τριγυρνούσε στην πόλη φορώντας τη στολή του και υιοθετώντας βρετανικά πρότυπα, λέγοντας στον κόσμο υπερβολικές ιστορίες των στρατιωτικών κατορθωμάτων του. Οι ντόπιοι γελούσαν μαζί του αποκαλώντας τον "Count No Account", συντομεύοντας το σε "Count No Count". Το ψευδώνυμο θα ακολουθούσε τον Φώκνερ. Στην πραγματικότητα, στα μαθήματά του, ήταν γνωστός ως "Falkner, Count William". Αργότερα, ο ίδιος πρόσθεσε το γράμμα "u" στο επώνυμό του.

Λιούις Κάρολ

Το πραγματικό του όνομα ήταν Τσαρλς Λούτγουϊτζ Ντότζσον (Charles Lutwidge Dodgson) και το ψευδώνυμο του "Dodo". Ο συγγραφέας τραύλιζε όταν έλεγε το επίθετό του, λέγοντας "Do-do-dogson". Όμως το υπερηφανευόταν. Στην Αλίκη, το πουλί ντόντο στα πρώτα κεφάλαια είναι μια καρικατούρα του ίδιου.

Τζέιμς Τζόις
Ο Τζόις (James Joyce) ήταν ένας άνθρωπος αντιφάσεων. Ήταν εγκρατής, αλλά του άρεσε να αισχρολογεί. Ως νέος, ήταν θρήσκος, αλλά αργότερα το Βατικανό τον χαρακτήρισε "εικονοκλάστη" (εικονομάχος). Κάποτε, μια χορωδία Ελβετίδων κορόιδεψε την γενειάδα του αποκαλώντας τον "Herr Satan" (κο Σατανά). Ο Τζόις, περήφανα, κράτησε το ψευδώνυμο.

Πλάτωνας
Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων δεν ονομαζόταν "Πλάτωνας". Το πρώτο του όνομα ήταν Αριστοκλής. Πλάτων ονομάστηκε αργότερα επειδή είχε ευρύ στέρνο και πλατύ μέτωπο.

Σημείωση
Ο Γιόζεφ Τέοντορ Κόνραντ Κορζενιόφσκι ήταν Πολωνός συγγραφέας, με Γαλλική παιδεία, που γεννήθηκε στην Ουκρανία και έζησε σαν ενήλικος στη Βρετανία. Στα νιάτα του ήταν αξιωματικός του Εμπορικού Ναυτικού. Όταν ξεκίνησε να εκδίδει τα έργα του στις αρχές του 19ου αιώνα, χρησιμοποίησε την αγγλική έκδοση του ονόματός του: Τζόζεφ Κόνραντ. Πολλοί Πολωνοί διανοούμενοι του άσκησαν σκληρή κριτική γι' αυτό, θεωρώντας πως έδειχνε ασέβεια για την πατρίδα και την καταγωγή του. Ωστόσο, ο Κορζενιόφκι απάντησε πως "είναι ευρέως γνωστό πως είμαι Πολωνός και ότι Τζόζεφ και Κόνραντ είναι τα δύο μικρά μου ονόματα, και χρησιμοποιώ το δεύτερο σαν επίθετο για να μην παραμορφώσουν ξένα στόματα το πραγματικό μου επώνυμο. Δε νομίζω να δείχνω απιστία στη χώρα μου με το να αποδεικνύω στους Άγγλους πως ένας κύριος από την Πολωνία μπορεί να γίνει τόσο καλός ναύτης όσο εκείνοι και πως έχει κάτι να τους πει στη γλώσσα τους". Έγραψε στα Αγγλικά παρόλο που δεν τα μιλούσε άπταιστα (δεν ήταν καν η δεύτερη γλώσσα του). Αυτό δεν τον εμπόδισε να γράψει αριστουργήματα όπως «Η Καρδιά του Σκοταδιού», «Ο Λοστρόμος», «Ο Λόρδος Τζιμ», «Η Νίκη». Η ταινία «Αποκάλυψη τώρα!» του Κόπολα βασίζεται στην «Καρδιά του Σκοταδιού». Ο εντυπωσιακός μονόλογος του Μάρλον Μπράντο στο τέλος της ταινίας είναι δικό του κείμενο.

από: mental floss