Η γέννηση του πλυντηρίου πιάτων

Η Josephine Cochrane ήταν μια πλούσια κοσμική από το Shelbyville του Ιλινόις. Διοργάνωνε πολλά πάρτι και ήταν πολύ περήφανη για τα πορσελάνινα της, οικογενειακό της κειμήλιο από τον 17ο αιώνα. Οι υπηρέτες της όμως δεν ήταν και τόσο προσεκτικοί όταν τα έπλεναν μετά από κάθε πάρτι και όλο και κάποιο "ατύχημα" είχαν. Για να τα προστατέψει λοιπόν η Cochrane έπρεπε να τα πλύνει μόνη της ... αλλά αυτό ήταν κάτι που μισούσε.

 

Γιατί μια πλούσια γυναίκα 44 χρονών να κάνει μια τέτοια δουλειά; Γιατί να μην υπάρχει ένα μηχάνημα να τα πλένει μόνα του; Για την ακρίβεια, υπήρχε, μιας και το πρώτο πλυντήριο πιάτων είχε πατενταριστεί το 1850 από τον Joel Houghton. Ήταν ένα ξύλινο μηχάνημα που έριχνε νερό στα πιάτα, όταν ένας περιστρεφόταν ένας χειροκίνητος τροχός. Το μηχάνημα δεν λειτουργούσε και τόσο καλά, οπότε η Cochrane αποφάσισε να κάνει το δικό της.

Πρώτα έστισε ένα εργαστήριο. Μέτρησε τα πιάτα της και σχεδίασε ράφια από σύρμα για να τα στηρίζει. Έβαλε τα ράφια μέσα σε ένα τροχό και τον τροχό μέσα σε ένα κάδο. Ο τροχός γυρνούσε ενώ ζεστό νερό με σαπούνι εκτοξεύονταν από τον πυθμένα του κάδου, πάνω στα πιάτα. Έπειτα ζεστό καθαρό νερό τα ξέπλενε. Και τέλος, τα πιάτα στέγνωναν με αέρα.

Εκείνη την περίοδο πέθανε ο σύζυγος της, αφήνοντας με ελάχιστα χρήματα και πολλά χρέη. Σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει την εφεύρεση της για να βγάλει χρήματα. Έτσι πατεντάρισε το σχέδιο της το 1886. Μια εταιρία από το Σικάγο άρχισε την παραγωγή.

Αν και οι πλούσιοι φίλοι της Cochrane παρήγγειλαν το "Cochrane Dishwasher" για τις κουζίνες τους, το οικιακό μοντέλο δεν τα πήγε και τόσο καλά. Ελάχιστα σπίτια είχαν ηλεκτρικό εκείνες τις ημέρες. Οι θερμοσίφωνες ήταν σπάνιοι. Το νερό ήταν σκληρό και δεν έκανε καλή σαπουνάδα. Η δε τιμή του, το έκανε πανάκριβο (150 δολάρια τότε που ισούνται με 4.500 σημερινά). Επιπλέον, σε πολλές νοικοκυρές άρεσε να πλένουν τα πιάτα, θεωρώντας το κάτι σαν χαλάρωση πριν το τέλος της ημέρας.

Η Cochrane προσπάθησε να πείσει το κοινό πως το νερό στη μηχανή της ήταν πιο ζεστό απ' όσο άντεχε το ανθρώπινο χέρι και έτσι τα πιάτα απαλλάσσονταν και από μικρόβια. Αλλά δεν είχε καμία σημασία: σαν στόχο της είχε βάλει όχι τα σπίτια, αλλά την βιομηχανία.

Η επιτυχία ήρθε όταν η Cochrane εξέθεσε τη μηχανή της το 1893 σε μια Παγκόσμια Έκθεση στο Σικάγο. Το πλυντήριο της έλαβε το πρώτο βραβείο ως η "καλύτερη μηχανική κατασκευή για ανθεκτικότητα και προσαρμογή σε μια συγκεκριμένη γραμμή εργασίας". Έτσι πούλησε πλυντήρια σε πολλά εστιατόρια που συμμετείχαν στην Έκθεση. Ξενοδοχεία, εστιατόρια, πανσίον και νοσοκομεία αμέσως είδαν τα πλεονεκτήματα της μηχανής.

 

 

Η Cochrane συνέχισε να βελτιώνει το προϊόν της, αγνοώντας τον κλήρο (που ισχυριζόταν πως το πλυντήριο πιάτων ήταν ανήθικο γιατί αρνούνταν στις γυναίκες την εργασία για την οποία ο Θεός τους έστειλε (!!!)) και τους υπηρέτες (οι οποίοι φοβόντουσαν πως θα χάσουν τη δουλειά τους). Η εταιρία συνέχισε να μεγαλώνει μέχρι το θάνατο της Cochrane στα 74 της το 1913.