Το 1983, το ABC πρόβαλε το The Day After, μια δυνατή απεικόνιση των επιπτώσεων του πυρηνικού πολέμου σε μια μικρή πόλη της Αμερικής. Ο Πρόεδρος Ρίγκαν το εγκωμίασε και το παρακολούθησαν περισσότεροι από 100 εκατομμύρια άνθρωποι, οι οποίοι έτρεμαν από τις καταστροφές των ατομικών όπλων και το τι θα υπέφεραν οι επιζώντες. Πολλοί πίστευαν ότι ήταν η πιο ανατριχιαστική ταινία που φτιάχτηκε για την τηλεόραση ποτέ.
Το 1984 όμως, προβλήθηκε το Threads, μια τηλεοπτική ταινία του BBC που ακολούθησε το The Day After το 1984 και φάνηκε να ανεβάζει τον πήχη όσον αφορά μια αδυσώπητη, ζοφερή απεικόνιση της ζωής μετά την πυρηνική καταστροφή. Για μερικούς, η φρίκη του Threads έκανε το The Day After να μοιάζει με ιστορία για παιδιά -σε μια προβολή για τον Τύπου, οι δημοσιογράφοι δεν άντεξαν και αποχώρησαν.
Οι αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν μια περίοδος ανησυχίας για τις υπερδυνάμεις του κόσμου. Οι ΗΠΑ και η Ρωσία, που διέθεταν και οι δύο πυρηνικό οπλοστάσιο που θα μπορούσε να αποδεκατίσει την υδρόγειο, είχαν εμπλακεί στον Ψυχρό Πόλεμο. Η απειλή του αφανισμού μόνο αφηρημένη έννοια δεν ήταν, αλλά ήταν κάτι που όντως θα μπορούσε να συμβεί. Οι κινηματογραφιστές διερεύνησαν την έννοια λιγότερο ως μέσο ψυχαγωγίας και περισσότερο για να σημάνουν τον κώδωνα του κινδύνου.
Το 1965, το BBC είχε ασχοληθεί ξανά με τον Ψυχρό Πόλεμο και την πυρηνική καταστροφή, όταν γύρισε το The War Game, μια εν μέρει φανταστική παρουσίαση σε στυλ ντοκιμαντέρ που αντιπαρέβαλε γεγονότα με ηθοποιούς. Ήταν τόσο ανησυχητικό, που τελικά, το δίκτυο αποφάσισε να μην το μεταδώσει.
Δύο δεκαετίες αργότερα, το δίκτυο πίστευε ότι το κοινό του ήταν καλύτερα προετοιμασμένο -ή ότι η απειλή ήταν ολοένα και πιο διαφαινόμενη. Προσέλαβε λοιπόν τον σκηνοθέτη Μικ Τζάκσον λόγω της δουλειάς του σε ένα επεισόδιο της σειράς επιστημονικών ντοκιμαντέρ Q.E.D., το οποίο περιείχε μια πυρηνική βόμβα που εκρήγνυται πάνω από το Λονδίνο και την φρίκη που ακολουθούσε. Αυτήν την φορά, του δόθηκε μεγαλύτερος προϋπολογισμός, έμπειροι ηθοποιοί, σύμβουλοι (συμπεριλαμβανομένου του Καρλ Σάγκαν) και μια ομάδα για το μακιγιάζ που θα μιμούνταν τις επιδράσεις της ακτινοβολίας που καταστρέφουν το δέρμα.
Το Threads ακολουθεί δύο οικογένειες με διαφορετική κοινωνική θέση: τους Kemp, μια εργατική οικογένεια στο Σέφιλντ, και τους Beckett, της ανώτερης τάξης. Οι δύο οικογένειες συνδέονται μεταξύ τους μέσω του Jimmy Kemp και της Ruth Beckett, δύο νεαρούς εραστές που σε λίγο θα αποκτήσουν μωρό.
Μόνο καλή δεν είναι η χρονική στιγμή για να αποκτήσει ένα ζευγάρι παιδί, καθώς, μια πυρηνική βόμβα σκοτώνει -ή είναι ετοιμοθάνατοι- τους Kemp και οι Beckett την γλυτώνουν σε ένα καταφύγιο. Τα νέα όμως δεν είναι καλά για κανέναν, καθώς το χάος που ακολουθεί οδηγεί σε λεηλασίες, φρικτούς θανάτους και αγωνία. Η Ruth αναγκάζεται να τρέφεται με αρουραίους, τα άκρα των ασθενών ακρωτηριάζονται χωρίς αναισθητικό (ο Τζάκσον ενοχλήθηκε που το The Day After απεικόνιζε ένα νοσοκομείο που δεν είχε κανένα πρόβλημα με την ηλεκτροδότηση), κ.ά..
Η Ruth καταφέρνει να γεννήσει, αλλά πρέπει να δαγκώσει μόνη της τον ομφάλιο λώρο της και αυτό γιατί δεν τα κατάφερε ο Jimmy, κάτι που η Ruth -όπως και το κοινό- δεν έμαθε ποτέ γιατί. Ο Τζάκσον και ο συγγραφέας του Threads, Barry Hines, συμφώνησαν ότι, όπως οι άνθρωποι στους δρόμους, έτσι και το κοινό έπρεπε να αποκοπούν από περισσότερες πληροφορίες. Άλλωστε, στην τηλεταινία, δεν υπάρχουν κυβερνητικοί αξιωματούχοι, παρά μόνο φοβισμένοι πολίτες.
Η Rita May και ο David Brierly στο Threads
Το Threads έκανε πρεμιέρα στις 23 Σεπτεμβρίου του 1984 στο BBC2 και συγκέντρωσε τις υψηλότερες βαθμολογίες εκείνης της εβδομάδας. Τρόμαξε αμέσως το κοινό, τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και στις ΗΠΑ, όπου μεταδόθηκε με αυστηρή προειδοποίηση. Το αποκορύφωμα, που βλέπει την ενήλικη πλέον κόρη της Ruth να αποκτά το δικό της μωρό με αναμενόμενα τρομερά αποτελέσματα (δεν συνιστάται εγκυμοσύνη με ακτινοβολία), συγκλόνισε τους θεατές. Πολλοί, όπως ο Peter Bradshaw του The Guardian, προσπάθησαν να αποφύγουν να κοιτάξουν την οθόνη.
Τη νύχτα της προβολής του Threads, μεταξύ όσων το παρακολουθούσαν, ήταν ένα παιδί, ο Charlie Brooker. Αργότερα, ο Brooker εξήγησε ότι, το ζοφερό, πιστευτό μέλλον που παρουσίασε η τηλεταινία, πέρασε από το μυαλό του όταν ανέπτυξε τον δυστοπικό κόσμο του Black Mirror.
από: mental floss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου