Ο William Fowler, ιδρυτής του Thirteen Club
Πώς μπορεί κανείς να αποβάλλει το στίγμα του αριθμού 13; Μέσω μιας σειράς μακάβριων γευμάτων!
Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1881, σε δωμάτιο αριθμός 13 του Knickerbocker Cottage στο Μανχάταν, 12 άνδρες κάθισαν γύρω από ένα τραπέζι. Μέσα σε μεγάλες πιατέλες υπήρχε σαλάτας αστακού, κάθε μια διαμορφωμένη σε σχήμα φέρετρου, που περιβάλλονταν από 13 καραβίδες. Ο χώρος φωτίζονταν από 13 κεριά και ένα μεγάλο πανό που έγραφε "Nos Mortituri te Salutamus", Εμείς που είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε σας χαιρετάμε. Περίμεναν μόνο ένα άντρα ακόμα.
Όταν πέρασε πάνω από μια ώρα και ο τελευταίος καλεσμένος δεν φαινόταν πουθενά, ο οικοδεσπότης, ο William Fowler, ανέλαβε τον έλεγχο. Γελόντας, άρπαξε έναν σερβιτόρο που βρισκόταν κοντά, ο οποίος άρχισε να τρέμει αμέσως. Ο Fowler ήταν έτοιμος να θέσει κάποιες ιεροτελεστίες στον σερβιτόρο, αλλά τότε έφτασε ο αργοπορημένος προσκεκλημένος. Ο φοβισμένος σερβιτόρος αφέθηκε ήσυχος, εκφωνήθηκε η πρώτη από τις 13 προπόσεις και έτσι ξεκίνησε η εναρκτήρια συνεδρίαση του Thirteen Club (Λέσχη Δεκατρία).
Το στήσιμο ενός δείπνου του Thirteen Club, εικονογράφηση που συνόδευε την 257η επίσημη συνάντηση
Ο αριθμός 13 διατηρεί μια ιδιαίτερη θέση στη δεισιδαιμονία. Οι ιστορικοί δεν είναι σίγουροι γιατί συμβαίνει αυτό. Ο φόβος του αριθμού αποδόθηκε, στους Βίκινγκς, τους Αρχαίους Ρωμαίους και στη Γαλλία του 14ου αιώνα. Ακόμα και σήμερα, πολλά νέα κτίρια δεν έχουν 13ο όροφο.
Στα χρόνια του Fowler, ο φόβος του αριθμού 13 συσχετιζόταν με το Μυστικό Δείπνο, όπου βρέθηκε ο Ιησούς με τους 12 μαθητές του, λίγο πριν σταυρωθεί. Όπως εξήγησε ένας προληπτικός το 1863, "από το Μυστικό Δείπνο και έπειτα, κάθε φορά που συγκεντρώνονται 13 άτομα, ένας από αυτούς είναι σίγουρα Ιούδας". Αυτή η πεποίθηση ήταν τόσο κοινή που είχαν διακοπεί πολλές κοινωνικές περιστάσεις. Ακόμα και μυαλά όπως ο Βίκτωρ Ουγκώ έφευγε από κάποιο τραπέζι αν υπήρχαν ακόμα 12.
Ο Fowler όμως, το θεωρούσε ανοησία. Είχε ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή και, καθώς μεγάλωσε, συνειδητοποίησε ότι η ζωή του ήταν γεμάτη από τον αριθμό 13. Είχε πάει σχολείο στο P.S. 13, απ' όπου αποφοίτησε σε ηλικία 13 ετών. Κατά τη διάρκεια ενός σύντομου διαστήματος ως αρχιτέκτονας, έκτισε 13 δημόσια κτίρια. Αργότερα, πολέμησε στο στρατό της Ένωσης και επέζησε από 13 μάχες. Τελικά, υιοθέτησε τον αριθμό ως φυλακτό του.
Όπως πολλοί ακόμη εκείνης της εποχής, ο Fowler είχε ακόμη μια αγάπη: τα social club. Του ανήκαν συνολικά -μαντέψτε..- 13 λέσχες, μια από τις οποίες τα μοναδικά μέλη της ήταν αυτός και ένας φίλος του που έπιναν βραστό ουίσκι. Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι λέσχες παρείχαν έναν εύκολο τρόπο για να κάνει κανείς φίλους, να φάει πλούσια γεύματα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να ασχοληθεί με διάφορες περίεργες, θεματικές αναζητήσεις.
Μέλη του Thirteen Club σε εξόρμηση
Στη Νέα Υόρκη υπήρχαν πολλές λέσχες. Όταν ο Fowler ανέλαβε το Knickerbocker Cottage, αποφάσισε να ιδρύσει τη δική του. Σκοπός της ήταν να καταπολεμήσει τον φόβο του 13 -και άλλων δεισιδαιμονιών- εμπλέκοντας όσο το δυνατόν περισσότερες -ατυχείς- πρακτικές.
Αν και χρειάστηκε σχεδόν ένα χρόνο για να βρει ακόμη 12 μέλη, μετά την πρώτη τους συνάντηση, το Thirteen Club άρχισε να μεγαλώνει, χάρη κυρίως στην αίσθηση του χιούμορ του Fowler -αλλά και την καλή αίσθησή του για το gothic. Τα μενού αποτελούνταν από 13 πιάτα και οι λίστες κρασιών είχαν σχήμα ταφόπλακας.
Τα μέλη ήταν ντυμένα με μαύρα κοστούμια, γραβάτες και καπέλα. Πριν καθίσουν, περνούσαν κάτω από μια σκάλα, που την έφερναν επίτηδες μέσα. Σε μια συνάντηση, τον Απριλίου του 1882, παρουσιάστηκε ένα κέικ με μια μαύρη γάτα πάνω του. Σε άλλες συναντήσεις γινόντουσαν ψεύτικα πειράματα σε μέλη που υποτίθεται είχαν ενεργήσει με προλήψεις.
Πιστοποιητικό όπου εμφανίζεται ο Θεόδωρος Ρούσβελτ ως επίτιμο μέλος του Thirteen Club
Όταν δε ασχολούνταν με δείπνα, τα μέλη του Thirteen Club ενεργούσαν με άλλους τρόπους. Έγραψαν στους τοπικούς αξιωματούχους, ζητώντας τους να αποκαταστήσουν την κακή φήμη της Παρασκευής, "παρακινώντας τους δικαστές να επιλέξουν κάποια άλλη μέρα... για τις κρεμάλες" (σε μια τουλάχιστον περίπτωση, το κατάφεραν πέτυχαν). Έφερναν υψηλού επιπέδου επίτιμα μέλη, συμπεριλαμβανομένου του Στίβεν Γκρόβερ Κλίβελαντ (22ος και 24ος Πρόεδρος των ΗΠΑ), Τσέστερ Άρθουρ (21ος πρόεδρος των ΗΠΑ) και του Θεόδωρος Ρούζβελτ (26ος πρόεδρος των ΗΠΑ). Μερικοί επέμεναν να κάθονται μόνο σε τραπέζια των 13, ακόμη και σε συναντήσεις άλλων λεσχών.
Η φήμη της λέσχης εξαπλώθηκε γρήγορα. Σε ένα δείπνο το 1886 συγκεντρώθηκαν 400 συμμετέχοντες. Άνοιξαν παραρτήματα στο Σικάγο, τη Γαλλία και την Αγγλία. Επίσης, εμφανίστηκαν παρακλάδια. Το 1891, το αρχικό Thirteen Club άρχισε να καλεί και γυναίκες σε ορισμένα δείπνα (κάθε μια έλαβε ένα δώρο καλωσορίσματος: ένα μικροσκοπικό γυάλινο μπουκάλι με άρωμα, με πώμα σε σχήμα ανθρώπινου κρανίου). Δύο χρόνια αργότερα, 13 γυναίκες άνοιξαν τη δική τους λέσχη στην Αϊόβα.
Παρά την αυξανόμενη δημοτικότητα, κάποιοι δεν εντυπωσιάστηκαν. Η κακή τύχη έκανε την εμφάνισή της στη λέσχη. Σε μια συνάντηση, ένας σερβιτόρος έσπασε το κρανίο του όταν κατέρρευσε η παραδοσιακή εσωτερική σκάλα. Άλλη στιγμή, κάποιος ανατίναξε την λέσχη του Νιου Τζέρσεϋ με δυναμίτη (τα μέλη έφυγαν με μώλωπες). Ο σύλλογος αντιμετώπισε και προβλήματα γελοιοποίησης: όταν ένας χώρος συνάντησης στη Νέα Υόρκη κατέρρευσε το 1888, προκαλώντας πολλούς τραυματισμούς, οι αξιωματούχοι ήταν τόσο απασχολημένοι γελοιοποιώντας την κατάσταση που η λέσχη έμπλεξε σε έρευνα.
Ο Fowler πέθανε ξαφνικά το 1897 και τις επόμενες δεκαετίες η λέσχη άρχισε να πέφτει σε παρακμή. Ξεκινώντας από τα μέσα της δεκαετίας του 1920, η αναζήτηση για το Thirteen Club σε αρχεία εφημερίδων εμφανίζει μόνο νεκρολογίες των πρώην μελών της.
Αλλά μερικά κομμάτια της κληρονομιάς της ζουν και σήμερα. Σύμφωνα με έναν σύγχρονο δημοσιογράφο, το Thirteen Club ίσως να ευθύνεται -ακούσια- για μια από τις πιο εικονικές κακοτυχίες: την Παρασκευή και 13. Παρόλο που η Παρασκευή και ο αριθμός 13 έχουν θεωρηθεί άτυχοι εδώ και αιώνες, είναι πιθανό ότι κανείς δεν τα συνδύασε πριν από το Thirteen Club. Στο ζήλο του να διαψευσθεί κάθε μια από αυτές τις προλήψεις, η λέσχη -ίσως- δημιούργησε μια υπερ-πρόληψη.
Ένα άρθρο των Times, από το 1887, δείχνει ότι η λέσχη ίσως να έβαλε το χέρι της σε ένα κομμάτι τύχης: το Σαββατοκύριακο. Εκείνο το έτος, ο David McAdam, πρόεδρος ενός παρακλαδιού του Thirteen Club και μέλος του Δικαστηρίου της Νέας Υόρκης, δήλωσε ότι το Σάββατο είναι επίσημη ημιαργία, κατά τη διάρκεια της οποίας τα δημόσια γραφεία πρέπει να κλείνουν μετά το μεσημέρι. Το έκανε αυτό, είπε, εν μέρει για να αποκαταστήσει περισσότερο την εκτίμησή στην Παρασκευή -μια από τις προτεραιότητες του Thirteen Club.
από: atlas obscura
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου