2 Φεβρουαρίου: Η Ημέρα της Μαρμότας

Μια μαρμότα των Άλπεων (Marmota marmota) - πηγή

Κάθε χρόνο από το 1886, πολλοί άνθρωποι συγκεντρώνεται στις 2 Φεβρουαρίου το πρωί στο Punxsutawney της Πενσιλβάνια προκειμένου να παρακολουθήσουν ένα τρωκτικό, μια μαρμότα με το όνομα Phil, να προβλέπει τον καιρό για τις επόμενες εβδομάδες.



Σύμφωνα με την παράδοση, αν η μαρμότα δει τη σκιά της, τότε ο χειμώνας θα διαρκέσει για περίπου άλλες έξι εβδομάδες. Αν έχει συννεφιά και δεν τη δει, τότε ο ερχομός της άνοιξης θα έρθει γρηγορότερα. Δηλαδή, αν η μαρμότα βγει από τη φωλιά της και αποτύχει να δει τη σκιά της, εξαιτίας του νεφελώδους καιρού, ο χειμώνας σύντομα θα τερματισθεί. Αν η ημέρα είναι ηλιόλουστη και η μαρμότα δει τη σκιά της και μπει αμέσως στη φωλιά της, ο χειμώνας θα παραταθεί.

Η Ημέρα της Μαρμότας εντοπίζεται στη χριστιανική εορτή της Υπαπαντής, που γιορτάζεται την ίδια ημέρα, στις 2 Φεβρουαρίου. Η ημερομηνία της Υπαπαντής είναι σημαντική, καθώς πιστεύεται ότι βρίσκεται ακριβώς στη μέση μεταξύ του χειμώνα και της άνοιξης.

Οι Κέλτες είχαν τέσσερις σημαντικές ημέρες που συνδέονται με τη συγκομιδή: τη Samhain, την Imbolc, την Beltane και την Lughnasa, και η κάθε μια αντιπροσώπευε την εποχή που θα ακολουθούσε.

Αυτές οι ημέρες των Κελτών ήταν η 1η Νοεμβρίου, η 1η Φεβρουαρίου, η 1η Μαΐου και η 1η Αυγούστου. Η χρονιά ξεκινούσε την 1η Νοεμβρίου και τελείωνε με τη γιορτή της συγκομιδής την 1 Αυγούστου.

Αυτές τις ημερομηνίες διοργανώνονταν γιορτές με φωτιές οι οποίες ήταν τόσο εδραιωμένες στις τοπικές κουλτούρες, που η Εκκλησία επέλεξε να τις "βαφτίσει" ιερές αντί να προσπαθήσει να τις απαγορεύσει.

Οι Κέλτες γιόρταζαν τις ημέρες τους και τα τελετουργικά τους πολύ καιρό αφότου ο Χριστιανισμός ρίζωσε. Η παράδοση πέρασε στους Βρετανούς, και από εκεί στη Δυτική Ευρώπη, και ο κόσμος διατηρεί το έθιμο της πρόβλεψης των καιρικών συνθηκών την Ημέρα της Υπαπαντής. Από τη Δυτική Ευρώπη το έθιμο πέρασε στον Νέο Κόσμο με τους αποίκους.

Η μαρμότα μπαίνει στο έθιμο
Η μαρμότα είναι ένα μοναχικό ζώο και ένα από αυτά που πέφτουν σε χειμερία νάρκη. Η εμφάνισή της συμπίπτει κάπως με τις γιορτές της Υπαπαντής/ Imbolc, και έτσι αν το ζώο δεν εμφανιστεί ή εξαφανιστεί πίσω στο λαγούμι του μετά από μια γρήγορη ματιά, θεωρείται σημάδι των κακών καιρικών συνθηκών.

Ωστόσο, η μαρμότα έγινε η "μασκότ" της άνοιξης από τους πρώτους Γερμανούς έποικους των βορειοανατολικών ΗΠΑ. Πριν από την μαρμότα, χρησιμοποιούσαν για την πρόβλεψη αρκούδες, ασβούς ή σκαντζόχοιρους, είδη που και αυτά πέφτουν σε χειμερία νάρκη. Όμως, ούτε οι ασβοί, ούτε οι σκαντζόχοιροι είναι ζώα της Πενσυλβάνια -και προφανώς κανείς δεν ήθελε να στηθεί να δει μια μαύρη αρκούδα να ξυπνάει.

Οι μαρμότες είναι άφθονες στην περιοχή και οι έποικοι γρήγορα ανακάλυψαν ότι είναι βρώσιμες. Μια πόλη στην Πενσυλβάνια άρχισε να τις μαγειρεύει και να σερβίρει μαρμότα ως μια τοπική λιχουδιά (η γεύση της είναι κάτι μεταξύ κοτόπουλου και χοιρινού).

Αυτή η πόλη ήταν το Punxsutawney, όπου εισήχθη το κρέας της σε ένα συμπόσιο το 1889. Έκανε δέ τόσο εντύπωση που οι ενθουσιώδες οργάνωσαν ένα κλαμπ το οποίο διοργάνωνε ετήσιο κυνήγι και γιορτή.

Η φήμη του Punxsutawney εδραιώθηκε ως "η πόλη της μαρμότας" το 1902, χάρη σε ένα σκιτσογράφο μιας εφημερίδας του Πίτσμπουργκ.